Η  Μέλανι δεν έφευγε λεπτό από δίπλα του. Κοιμόταν για μία εβδομάδα σε μια πολυθρόνα,μη και χρειαζόταν κάτι εκείνος.
Για μία ολόκληρη εβδομάδα όμως ο Τζέραλντ δεν κουνήθηκε,δεν άνοιξε καν τα μάτια.
Η Τζώρτζια με τον Τζακ τακτοποίησαν το σπίτι άλλαξαν κλειδαριές και έβαλαν συναγερμό.
Η αστυνομία δεν ήρθε ποτέ. Η Μέλανι δεν το επέτρεψε ,δεν θα έβαζε σε κίνδυνο να μάθουν όλοι για τον Τζέραλντ.

Ο Τζακ κοιμόταν στον καναπέ με τη Τζώρτζια εδώ και μία βδομάδα, αρνιόταν να  αφήσει τη Μέλανι μόνη κι η Τζώρτζια απ' τη μεριά της αρνιόταν να αφήσει το Τζακ.

Μετά τη μία βδομάδα,ενα πρωί κι ενώ η  Μέλανι κοιμόταν στην πολυθρόνα και είχε το χέρι της όπως πάντα πάνω στο δικό του, ένιωσε ένα σφίξιμο.
Στην αρχή νόμιζε ότι ονειρευόταν όταν όμως την έσφιξε ξανά και πιο δυνατά,άνοιξε τα μάτια και πετάχτηκε πάνω  .

Τα μάτια του δύο μπλε θάλασσες,την κοιτούσαν με το πιο τρυφερό του βλέμμα.

"Τζεραλντ. Ω!Θεέ μου,άνοιξε τα ματια", μονολογούσε ενώ είχε σηκωθεί και πήγαινε πέρα δώθε από αμηχανία. "είσαι.... Είσαι καλά?".

Ο Τζέραλντ της χαμογέλασε σφιγμένα, ακόμη πονούσε το πρόσωπο του απ' τα χτυπήματα και δεν ήταν εύκολο ούτε καν αυτό να κάνει.
Κούνησε το κεφάλι του και άπλωσε αδύναμα το χέρι του.
Εκείνη τεντωσε το δικό της, έπιασε το δικό του και τον πλησίασε. Έκατσε δίπλα του στο κρεβάτι και χάιδεψε απαλά τα μακριά μαλλιά του.

"Είσαι αναίσθητος μία βδομάδα τώρα, φοβήθηκα πως ",τη διέκοψε ακουμπώντας το χέρι του στα χείλη της.

"Είμαι εδώ, για σένα μόνο".

Τι όμορφα λόγια ήξερε πάντα να λέει.

"Τι έγινε Τζεραλντ πρέπει να μου πεις,πρέπει να μάθω. Ήταν  εκείνος έτσι? Ήταν ο Ναθάνιελ".

"Δεν έπρεπε να ανέβει στη σοφίτα. Γι' αυτό κατέβηκα εγώ. Είναι ένας άνανδρος ,ένας αλήτης Μελ, δεν σου άξιζε".

"Ήταν μόνος?",ρώτησε αν και γνώριζε την απάντηση.

"Όχι.Ήταν άλλοι τρεις μαζί του. Μέλανι  σκέψου, αυτή η υπόθεση είχε κάτι περίεργο? Κάτι μας διαφεύγει κάτι συμβαίνει".

Η Μέλανι κούνησε το κεφάλι,δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι. Τώρα όμως το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γίνει καλά εκείνος.

"Μην κουράζεσαι ας μην μιλάμε άλλο γι αυτό. Πώς νιώθεις?".

"Τώρα,είμαι καλά".

Ήθελε να τον καθησυχάσει, ήξερε όμως πώς είχε δίκιο. Κάτι συνέβαινε κι ο Ναθάνιελ ήταν μπλεγμένος όσο δεν έπαιρνε σε  αυτό.
Το βράδυ οι σκέψεις της γύριζαν γύρω απ' την υπόθεση.
Και τότε θυμήθηκε κάτι που τώρα της φαινόταν περίεργο.
Όταν είχε πάει στην εταιρία να του αφήσει τους φακέλους της υπόθεσης και να δηλώσει παραίτηση είδε να φεύγει απ' το γραφείο του ένας άντρας.
Άνοιξε το στόμα και το έκλεισε με το χέρι της.
Αυτός ο άντρας ήταν ο ίδιος που είχε οδηγήσει την Eurostar στα δικαστήρια. Δούλευε ως διευθυντής για χρόνια και ήταν αυτός που αποκάλυψε το εμπόριο όπλων που κρυβόταν από πίσω.
Αυτός όμως ήταν ο αντίδικος, τη δουλειά είχε στο γραφείο που εκπροσωπούσε την εταιρεία?

"Όχι,δεν μπορεί....",είπε καθώς άρχισε να συνηδητοποιεί τι μπορεί να έχει συμβεί?
Είναι δυνατόν ο Ναθανιελ να είχε συμμαχήσει με τον εχθρό?

Πετάχτηκε απ' την πολυθρόνα που είχε γείρει να κοιμηθεί, "ο Ναθάνιελ, ο Ναθάνιελ",επαναλάμβανε συνεχώς.

"Τι είναι Μελ. Τι συμβαίνει?".

Γύρισε και τον κοίταξε με τρομαγμένο ύφος,  "ο Ναθανιελ...",είπε άλλη μία φορά κάνοντας τον να ανασηκωθεί στο κρεβάτι.

"Ο Ναθάνιελ τι? Μελ. Τι συμβαίνει?".

"Αυτός Τζεραλντ,ειναι μπλεγμένος σε όλο αυτό. Όμως...".

"Όμως τι,Μελ τι σκέφτηκες?".

"Πως πήγε κόντρα στον πατέρα του? Εκείνος ποτέ....".

Σταμάτησε να μιλά, ο πατέρας του ήταν πάντα πολύ καταπιεστικός  σε όλα μαζί του. Ίσως για αυτό έκανε ότι έκανε. Σίγουρα όμως δεν υπολόγισε το θάνατο του ή μήπως το γνώριζε.
Τι έκρυβε πίσω απ' το όμορφο πρόσωπό του? Τι έκρυβε στην ψυχή του?

"Τι σκέφτεσαι",ρώτησε ο Τζέραλντ τραβώντας της το χέρι ώστε να τη φέρει κοντά του.

"Δεν ξέρω, όλα είναι τόσο μπερδεμένα".

"Ξάπλωσε δίπλα μου...",της ζήτησε με σαγηνευτικό βλέμμα.

Εκείνη χαμογέλασε,ήξερε τι ήθελε, "Τζέραλντ, φοβάμαι μη σε πονέσω".

"Πόνεσε με δεν με νοιάζει, μόνο έλα",της είπε και την τράβηξε στην αγκαλιά του φιλώντας τη τρυφερά.

Όλα έγιναν αργά,σχεδόν βασανιστικά για να μην πονέσει.
Σε κάθε ώθηση του, ένιωθε το σώμα της να λιώνει,γέμιζε το κορμί της και ολόκληρο το είναι της.
Έφτασαν μαζί στην κορύφωση με εκείνον να φωνάζει το όνομά της σαν βάλσαμο κι εκείνη να δακρύζει από ικανοποίηση αλλά και ευγνωμοσύνη για όλα αυτα που την έκανε να νιώθει.