Οι επόμενες μέρες για τη Μέλανι ήταν ανάμεσα στον Τζέραλντ και τη δουλειά της ,ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.
Ήταν τρελά ερωτευμένη και ολοκληρωτικά δοσμένη σε εκείνον.

Η πόρτα χτύπησε δυνατά βγάζοντας τους δύο νέους απ' τη ηρεμία που βρίσκονταν τόσες μέρες.

"Μείνε εδώ πάω να ανοίξω,ίσως είναι η Τζωρτζ",του είπε ξεγλιστρώντας απ' την αγκαλιά του.

Κατέβηκε τη σκάλα μες στη χαρά με ένα χαμόγελο που γρήγορα όμως θα της κοβόταν.

"Τζακ, Ναθάνιελ τ....τι κάνετε εδώ?"

"Εισαι καλά?",τη ρώτησε ανήσυχος ο Τζακ.

"Σε ενόχλησε κανείς Μελ?",συμπλήρωσε ο Ναθάνιελ.

"Μα τι στο καλό λέτε οι δυο σας. Ναι,είμαι καλά και όχι,δεν με ενόχλησε κανείς".

"Ο πατέρας μου Μελ, είναι  νεκρός".

Η Μέλανι κρατήθηκε από​ το έπιπλο που βρισκόταν πίσω της. "Νεκρός?",επανέλαβε τη λέξη μην μπορώντας να το πιστέψει. Δεν ήταν καλό αυτό. Δεν μπορούσε να είναι καλό.

"Η δουλειά Μελ, είχες δίκιο ήταν επικίνδυνο,δεν έπρεπε να την πάρει ποτέ".

Ο Ναθάνιελ έδειχνε κουρασμένος,καταβεβλημένος απ' όλα όσα γίνονταν ,κι εκείνη, που ζούσε στο ροζ συννεφάκι της δεν είχε πάρει είδηση.

"Κι εγώ Ναθάνιελ, τι σχέση έχω εγώ?"

"Κάτι ψάχνουν να βρουν δεν ξέρω τι, δεν έχω ιδέα. Όταν έγινε..."

"Πώς?",τον διέκοψε η Μέλανι.

"Του χάλασαν τα φρένα του αυτοκινήτου,ήθελαν να φανεί σαν ατύχημα ,όμως δεν είχε μία βδομάδα που είχε περάσει σέρβις το αυτοκίνητο. Εγώ ο ίδιος το είχα αναλάβει. Από τότε κρύβομαι".

"Γαμώτο",φώναξε ο Τζακ, χτυπώντας το χέρι του στην πόρτα.
"Αν πάθει κάτι η αδερφή μου, μα το Θεό θα σε σκοτώσω".

"Ηρέμησε Τζακ σε παρακαλώ. Ναθάνιελ ότι χαρτιά είχα για την υπόθεση, μου τα έκλεψαν εκείνη τη μέρα που μπήκαν σπίτι μου. Τα είχα διαβάσει δεν έλεγαν κάτι περίεργο".

"Θα με φιλοξενήσεις λίγες μέρες εδώ Μελ? Να κοιτάξουμε μαζί μήπως κάτι μας έχει ξεφύγει".

Η Μέλανι τον κοίταξε, να τον φιλοξενήσει στο σπίτι? Αυτό σήμαινε πως δεν θα μπορούσε να βλέπει το Τζέραλντ. Απ' την άλλη τον λυπόταν,έδειχνε απελπισμένος.
Κοίταξε τον Τζακ ο οποίος κουνούσε πέρα δώθε το κεφάλι του σαν να της έλεγε "δεν έχω ιδέα,κάνε ότι θες".

"Εντάξει,μπορείς να μείνεις λίγες μέρες. Έχεις φέρει όλα τα χαρτιά της υπόθεσης ακόμα και του πατέρα σου?".

"Τα έχω στο αυτοκίνητο θα τα φέρω",είπε κι έτρεξε έξω.
Ήταν εμφανώς ανακουφισμένος όχι όμως κι ο Τζακ. Όταν ο Ναθάνιελ πήγε στο αυτοκίνητο έπιασε τη Μέλανι να της μιλήσει.

"Κάνεις το σωστό? Είσαι σίγουρη? Δεν ξέρω ρε Μελ αυτοί οι τύποι είναι δολοφόνοι δεν υπολογίζουν τίποτα. Θα σε βρουν, κάποια στιγμή".

"Ναι Τζακ αλλά προς το παρόν δεν με έχουν βρει. Αυτό το σπίτι δεν υπάρχει πουθενά. Δεν το γνωρίζει κανείς. Κοίταξε τον,είναι για λύπηση,δεν μπορώ να τον αφήσω".

Ο Ναθάνιελ γύρισε με ένα σακίδιο στην πλάτη και καμία δεκαριά φακέλους στα χέρια.

"Ελα άφησε τα εκεί,θα σας βάλω να φάτε".

"Όχι,ο φίλος μου ο Ναθάνιελ υποσχέθηκε να με πάει στην πόλη. Με περιμένει η Τζώρτζια θα έρθουμε αν είναι αύριο μαζί που έχει ρεπό".

"Αύριο δουλεύω εγώ,οπότε θα τα πούμε εκεί?".

Ο Τζακ την κοίταξε σηκώνοντας το φρύδι.
"Δουλεύεις εκεί?, πού εκεί δηλαδή κι εγώ γιατί δεν το ξέρω?".

"Ελα τώρα Τζακ,είχα ανάγκη από χρήματα και η Τζώρτζια δεν φταίει σε τίποτα, την όρκισα να μην σου πει τίποτα. Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να δανείζομαι".

"Α! Ρε Μελ μία ζωή ξεροκέφαλη. Και όλο αυτό το κολλητιλίκη με τη φίλη μου,  να ξέρεις έχει αρχίσει και δεν μ' αρέσει".

Γέλασαν κι οι δυο κάνοντας μία αγκαλιά.  Έπειτα ο Ναθάνιελ με τον Τζακ έφυγαν για την πόλη δίνοντας έτσι την ευκαιρία στη Μέλανι να εξηγήσει στο Τζέραλντ την κατάσταση.

" Δεν μου αρέσει αυτός Μέλανι, πρέπει να προσέχεις".

"Τζέραλντ ο Ναθάνιελ δεν θα μου έκανε ποτέ κακό. Σε παρακαλώ προσπάθησε να καταλάβεις είναι φίλος και χρειάζεται τη βοήθεια μου".

"Κι εγώ πότε θα σε βλέπω,θα είναι δύσκολο τώρα".

Είχε δίκιο ,θα ήταν πολύ δύσκολο,όμως μία και δεν υπήρχε δεύτερη κρεβατοκάμαρα για το Ναθάνιελ η μόνη λύση ήταν το  σαλόνι,έτσι θα μπορούσε τα βράδια εκείνη ανενόχλητη, να ανεβαίνει στη σοφίτα.

"Κάθε βράδυ θα είμαστε μαζί,μην ανησυχείς",του είπε αγκαλιάζοντας τον τρυφερά.

Μόλις επέστρεψε ο Ναθάνιελ τσίμπησαν κάτι και έκατσαν μα μελετήσουν τους φακέλους.

"Πίσω απ' τη  Eurostar, ποιός κρύβεται Ναθάνιελ. Γνώριζε ο πατέρας σου?".

"Δεν ξέρω. Είχε αναλάβει προσωπικά την υπόθεση. Ότι ήξερα ήταν απ' όσα μου επέτρεψε εκείνος να μάθω. Τίποτα παραπάνω".

Εκείνο το βράδυ δεν κατάφεραν να βρουν κάτι. Η Μέλανι τον  άφησε στο σαλόνι δίνοντας του σκεπάσματα  κι ανέβηκε στη κρεβατοκάμαρα .
Όταν η πόρτα του δωματίου της άνοιξε τα μεσάνυχτα ,ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο της.

"Θα ερχόμουν εγώ, ήθελα να σιγουρευτώ πως κοιμήθηκε".

"Κοιμήθηκε κι εγώ δεν μπορούσα να περιμένω", της είπε καθώς χώθηκε στο κρεβάτι παίρνοντας την αγκαλιά.
Εκείνη κουρνιασε στην αγκαλιά του και γρήγορα την πήρε ο ύπνος".