Η Τζώρτζια είχε μένει άφωνη πίσω απ την πόρτα. Δεν πίστευε αυτό που έβλεπε.
Έπρεπε να 'χει τρελαθεί κι η ίδια, έπρεπε να 'χει τρελαθεί.
Τα πόδια της ήταν κολλημένα πάνω στα σανίδια.
Ήθελε να περπατήσει,να ανοίξει την πόρτα και να μπει μέσα, όμως δεν μπορούσε να  κουνηθεί.
Έκανε να μιλήσει,να φωνάξει τη Μέλανι,όμως δεν μπορούσαν οι λέξεις να βγουν απ' το στόμα της.

Τι συνέβαινε?

"Σου ζήτησα να μην μιλήσεις σε κανέναν",της είπε ο Τζέραλντ με ήρεμη σταθερή φωνή.

Η Μέλανι τον κοίταξε, είχε καταλάβει πως κάποιον είχε φέρει μαζί της.

"Άκουσε με, η Τζώρτζια είναι δικός μου άνθρωπος μου. Η φίλη μου και την εμπιστεύομαι απόλυτα".

"Είναι  επικίνδυνο Μελ, αν μαθευτεί τότε, θα πρέπει να χαθώ για πάντα".

"Δεν θα ρίσκαρα αν δεν ήξερα. Θα την γνωρίσεις και θα δεις ",είπε κι έκανε να βγει να τη φωνάξει.

Σαν να είχε παγώσει ο χρόνος έξω απ' τη σοφίτα. Η Τζώρτζια έξω απ' την πόρτα, τελείως ακίνητη. Της μίλησε  αλλά δεν απάντησε.
Γύρισε σε εκείνον, "τι της έκανες?",τα μάτια της έκρυβαν τρόμο.

"Είναι καλά. Μην ανησυχείς".

"Όχι Τζέραλντ δεν είναι καλά. Σταμάτα το αυτό τώρα, εμπιστεύσουμε".

Μέσα σε δευτερόλεπτα η Τζώρτζια είχε συνέλθει και κοιτούσε τον Τζεραλντ,σαν να έβλεπε φάντασμα.

Η Μέλανι της έπιασε το χέρι και το έσφιξε δείχνοντας της πως όλα ήταν καλά.

"Ο Τζέραλντ που σου έλεγα",της είπε διστακτικά και γυρίζοντας σε εκείνον...."Ή Τζώρτζια, πολύ καλή μου φίλη.....".

Άπλωσε το χέρι της αμήχανα να τον χαιρετήσει. Έκανε κι εκείνος το ίδιο.
Μία ανάσα ανακούφισης βγήκε απ' το στόμα της Μέλανι.

"Ωραία,έγινε το πρώτο βήμα, τώρα ας κάτσουμε να μιλήσουμε".

Η Τζώρτζια κοιτούσε τον άντρα σαν χαμένη. Σαν να μην πίστευε αυτό που είχε δει προηγούμενος. Τι στο καλό ήταν,δεν υπήρχε εξήγηση να δώσει. Έβλεπε όνειρο? Ήταν αλήθεια όλα αυτά? Σαν να ζούσε σε παραμύθι.

"Νόμιζα χθες πως σε είδα. Μετά όμως χάθηκες​",του είπε η Μέλανι.

"Δεν ήμουν εγώ Μελ. Εγώ δεν μπορώ να βγω από δω,το ξέρεις".

"Τζέραλντ κοιτούσα τις φωτογραφίες της γιαγιάς, πώς είναι δυνατό να μην έχεις αλλάξει από τότε?".

"Είναι πολλά που δεν ξέρεις Μέλανι και πρέπει να μάθεις....".

"Τι είσαι?",πέταξε ξαφνικά η Τζώρτζια μετά από κάποια ώρα σιωπής ακούγοντας μόνο αυτούς τους δύο να μιλούν.

Ο Τζέραλντ την κοίταξε και χαμογέλασε, "δεν είμαι τίποτα περισσότερο, Τζώρτζια, απ' ότι είσαι εσύ".

"Μα εγώ σε είδα βγήκες από εκεί μέσα ",του είπε δείχνοντας τον καθρέφτη, "πώς..... Πώς είναι δυνατόν,να γίνει κάτι τέτοιο".

Είχε λυθεί η γλώσσα της ξαφνικά και ζητούσε απαιτητικά  εξηγήσεις.

"Δεν ξέρω να σου πω πολλά,είναι πράγματα που κι ο ίδιος δεν γνωρίζω ",της είπε χαμηλώνοντας το βλέμμα.

"Θα έπρεπε να έχεις γεράσει όπως η γιαγιά της Μελ. Εσύ όμως εισαι όπως στις φωτογραφίες. Κάποιες έχουν ημερομηνία πριν,40 χρόνια".

"Θα ήθελα να μπορούσα να σου απαντήσω όμως, αλήθεια δεν μπορώ, δεν ξέρω".

Η Μέλανι πήρε το λόγο βάζοντας φρένο στην απαιτητική φίλη της.

"Τον ανακρίνεις Τζώρτζια?",τη ρώτησε αυστηρά .

"Προσπαθώ να καταλάβω Μελ. Εσύ δεν θες να καταλάβεις? Δεν συμβαίνουν αυτά κάθε μέρα, φοβάμαι.

"Δεν θα της κάνω κακό",είπε με βαριά και αποφασιστική φωνή.

Η Τζώρτζια τον κοίταξε και έπειτα γύρισε προς τη Μέλανι.

"Δεν θα μου κάνει κακό Τζώρτζη,ησύχασε".

"Ο Τζακ, αν το μαθει ο Τζακ"

Η Μέλανι πετάχτηκε πάνω, την ίδια ακριβώς στιγμή με τον Τζέραλντ που την κοίταξε κατάματα σχεδόν εκλιπαρώντας την.

"Όχι Τζώρτζη,δεν μπορείς να πεις τίποτα,σε κανέναν. Κυρίως στο Τζακ.Σε  εμπιστεύτηκα".

Έβαλε το χέρι της μέσα στο δικό του και την κοίταξαν. Ήταν μαζί σ'αυτο κι εκείνη θα έπρεπε να διαλέξει αν θα ήταν μαζί τους η απέναντι τους.

"Αν και μου είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό δεν πρόκειται να πω τίποτα,σε κανέναν, ξέρεις όμως πώς θα με σκοτώσει ο Τζακ αν μάθει κάτι. Εγώ θέλω μόνο να 'σαι καλά ρε Μελ φοβηθηκα ότι το έχασες κάποια στιγμή".

Η Μέλανι κοίταξε τον Τζεραλντ,μια μάτια του μόνο και κατάλαβε ότι δεν ήθελε να φυγει.

"Πάμε κάτω...",είπε στη Τζώρτζια κι έκανε να κατέβει όταν της έπιασε το χέρι ο Τζέραλντ και σκυβωντας στο αυτί της της ψιθύρισε.

"Μην φύγεις, κουράστηκα να νιώθω μόνος".

"Δεν θα φύγω",του είπε εκείνη καθησυχάζοντας τον.

Κατέβηκαν κάτω με τη Τζώρτζια,"θα μείνω εδώ,θα είμαι ok",της είπε βλέποντας το δισταγμό της.

"Σ'αγαπάει Μελ κι ένας τυφλός θα το έβλεπε όμως όλο αυτό δεν παύει να  είναι πολύ περίεργο. Να προσέχεις".

"Θα προσέχω. Αύριο τώρα θα τα πούμε στη δουλειά".

Η Τζώρτζια κούνησε το κεφάλι , χαιρετήθηκαν και έφυγε .
Ανέβηκε πάνω και έπεσε στην αγκαλιά του. Μία αγκαλιά που τόσα χρόνια τη φύλαγε μόνο για εκείνη.