"Στην εγγονή μου Μελάνι αφήνω το σπίτι στο Εδιμβουργο,με την επιθυμία να μην το πουλήσει ποτέ όπως και ότι περιέχει αυτο....".

Για μία στιγμή σαστισε. Σπίτι .....στο Εδιμβουργο? Μα πως στην ευχή ή γιαγιά της είχε ένα σπίτι στη Σκωτια για το οποίο η ίδια δεν είχε ακούσει ποτέ?
Γύρισε και κοίταξε τον Τζακ, τον μεγάλο αδερφό της. Εκείνος με μία γκριμάτσα και ένα κούνημα του κεφαλιού της έδωσε να καταλάβει πώς ούτε εκεινος, είχε ιδέα για την ύπαρξη αυτού του σπιτιού.

Όταν ο συμβολαιογράφος τελείωσε όλοι ,όσους περιελάμβανε η διαθήκη με σειρά ,έβαλαν την υπογραφή τους αποδεχοντας έτσι Ότι τους άφησε ή γιαγιά.

"Τυχερούλη,το καβατζοσες τελικά το αυτοκινητακι της γιαγιας".

"Ξηγημενη ή γιαγιά έτσι? Αλλά κι εσύ αδερφουλα δεν φάνηκες λιγότερο τυχερή. Σπίτι....στο ... Εδιμβουργο!!!....".

Ή Μελάνι κοίταξε το δρόμο και πέρασε γρήγορα απέναντι.
Έσφιξε το σακάκι πάνω της,το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά. Ή πόλη είχε ντυθεί με τα καφε-πορτοκαλί της χρώματα, φύλλα που κουνιοντουσαν στο ελαφρύ αεράκι σαν να χόρευαν σε  ρυθμό βαλς.

"Είναι τρελό που δεν το ήξερε κανείς,δεν βρίσκεις?"

Ο Τζακ εξυσε το κεφάλι του. Και γι αυτόν ήταν πολύ περίεργο όλο αυτό.

"Βιαζεσαι,παμε για έναν καφέ?"

"Πολύ δουλειά σήμερα στο γραφείο,αλλα για σένα θα κάνω μία εξαίρεση".

Μπήκαν στην πρώτη καφετέρια που συνάντησαν ,γιατί είχε ήδη αρχίσει να βρέχει.

"Λοιπόν,ποτε  θα πας να το δεις?".

Ή Μελάνι τον κοίταξε με απορία,"τι έννοεις?"

"Το σπίτι Ντε? Πάντως αν θες ερχομαι μαζί σου. Εκτός κι αν προτιμας να πάρεις μαζί σου τον ξενερωτο φίλο σου".

Μία φαπα στο σβέρκο τον έκανε να γελάσει δυνατά.

"Τι έγινε ...στον προσβαλαμε?"

"Δεν τον πας με τίποτα έτσι? Δεν σου φτάνει που αγαπάει τοοοσο πολύ τη μονάκριβη αδερφή σου?".

"Αυτός την αγαπάει......Ή αδερφή μου,όμως?"

Ή Μελάνι στριφτηκε πάνω στην καρέκλα της. Ο Τζακ την ήξερε τόσο καλά όσο κανένας,η παραδοχή της αλήθειας όμως ,στο συγκεκριμένο θέμα δεν της ήταν και πολύ εύκολο. Μαζί του είχε την ασφάλεια που πάντα επιθυμούσε σε μία σχέση. Εκτός αυτού το να δουλεύει στο γραφείο του ήταν ή μοναδική της ελπίδα να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο.

"Λοιπόν...πρέπει να φύγω...πολύ δουλειά στο γραφείο όπως σου είπα και προηγουμένως". Έβαλε το σακάκι και τον φίλησε βιαστικά. Το εσκαγε απ την αλήθεια και ο Τζακ το γνώριζε αυτό πολύ καλά. Πριν βγει στο δρόμο γύρισε προς το μέρος του, " την άλλη Παρασκευή φύγαμε  για Εδιμβουργο,ελπίζω να είσαι ελεύθερος,αλλιως θα πάρω κάποιον άλλο μαζί μου",και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

Ή Μελανι ήταν φωτογράφος, δουλευε όμως ως γραμματέας,  στη μεγαλύτερη νομική εταιρία του Λονδινου ή οποία ανήκε στον Τζοναθαν Χαμπτον & Υιός. Όπου στη λέξη Υιός σημειωσατε, Ναθανιελ Χαμπτον η ......εδώ και δύο χρόνια σχέση της Μελάνι.

"Μωρό μου...",έκανε να την αγκαλιάσει...."μα εσύ είσαι μουσκεμα".

Έβγαλε το σακάκι της,και το ακούμπησε στην καρέκλα.

"Ναι βρέχει έξω. Εδώ όλα καλά? Ο φάκελος της "TSD" ,είναι έτοιμος. Τον τελειωσα χθες βράδυ...",

Κινήθηκε προς το μέρος της,την τράβηξε απ το χέρι και τη σήκωσε απ την καρέκλα που μόλις είχε κάτσει, την έφερε κοντά του και την έκλεισε στην αγκαλιά του χωνοντας το κεφάλι του στα μαλλιά της. Ρουφηξε τη μυρωδιά της.

"Ασε τώρα τη δουλειά και φίλα με",τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα φιλί αργό,ήρεμο ,παρατεταμένο .

"Την άλλη εβδομαδα θα πρέπει να λειψω για λίγες μερες".

Ο Ναθανιελ συνοφριωθηκε και κούνησε το κεφάλι του.

"Μπορείς να λειψεις όσο θες,αρκεί να ξέρω που πας".

Ή Μελάνι ελευθερώθηκε απ την αγκαλιά του,και περπάτησε ως το μεγαλο γυάλινο τοίχο. Ή βροχή μαστιγωνε το τζάμι.

"Στο Εδιμβουργο....θα πάω στο Εδιμβουργο",είπε και για μία στιγμή χάθηκε στις σκέψεις της.

"Σκωτια.....",πήγε προς το μέρος της και πριν προλάβει να ρωτήσει εκείνη άρχισε να του λέει για τη διαθήκη και το άγνωστο σπίτι που η ίδια κληρονόμησε.

"Ένα σπίτι στη Σκωτια...πρώτη ή γιαγιά. Δεν θες να ερθω μαζί σου,μπορω να λειψω λίγες μέρες".

Ή πλάτη της σφιχτηκε μα εκείνος δεν το πρόσεξε,οπως δεν πρόσεχε και πολλά άλλα.

"Οχι...",είπε κάπως απότομα,μα γρήγορα κοίταξε να το διορθώσει.
"Ο Τζακ θα έρθει μαζί μου......έχει κι εκείνος μερίδιο απ το σπίτι...", ένα μικρό ψέμα δεν έβλαψε κανέναν.

"Το κουνιαδακι μου....ok σε αφήνω σε καλά χέρια",είπε και τη φίλησε για άλλη μία φορά.

Ή Μελανι έμενε σε ένα όμορφο,μικρο  διαμέρισμα, στο κέντρο του Λονδινου. Το νοίκιασε πριν ένα χρόνο οταν έπιασε δουλειά στους Χαμπτον. Ήθελε να είναι όσο πιο κοντά γινόταν στη δουλειά έτσι άφησε τη σιγουριά της συγκατοίκησης με το Τζακ και αφέθηκε στην εργενικη ζωη.
Με ένα μόνο δωμάτιο και ένα μικροσκοπικό σαλόνι έμοιαζε σαν καταφύγιο,παρα σαν σπίτι. Αν και μοντέρνο, κάτι που ερχόταν σε αντίθεση με το γούστο της, ή Μελανι το λάτρευε.
Ο Ναθανιελ πάλι έμενε σε ένα τεράστιο ρετιρέ στο Νοτιν Χιλ, περιοχή για "λίγους και.....καλούς",όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει. Ή Μελάνι ως ελεύθερο πνεύμα  δεν έμενε ποτέ εκεί. Πήγαινε,τον έβλεπε ,έκαναν έρωτα...έφευγε.
Ή μόνιμη αιτία τσακωμού τους ,γιατί δεν έμενε ποτέ τα βραδια μαζί του. Φυσικά υπήρχαν βράδια που τα περνούσαν μαζί ,μα ποτέ στο σπίτι του. Δεν είχε όμως κανένα πρόβλημα να μείνει εκείνος στο δικό της. Να ξυπνήσει δίπλα του το πρωί,να κάνει έρωτα μαζί του,ξανα και ξανά.
Ο Ναθανιελ όμως ήθελε πολλά παραπάνω,ηταν τρελός για εκείνη. Την ήθελε στη ζωή του.....για παντα αυτό το ....για "πάντα",όμως ήταν που την έδιωχνε μακρια του,καθε μέρα και πιο πολύ.
Εκείνη απλά περίμενε να αρπάξει την ευκαιρία που θα ερχόταν μέσα από μία έκθεση των φωτογραφιών της. Το ήθελε τόσο πολύ,γι αυτό και δούλευε τόσο σκληρά και μάλιστα σε κάτι που δεν την ενδιέφερε καθόλου. Αηδιάζε και μόνο που έπρεπε να πηγαίνει στη δουλειά με όλες αυτές τις φούστες και τα σακάκια,και τις ψηλοτακουνες γοβες . Έκανε όμως υπομονή γιατί χρειαζόταν χρήματα. Και ή αλήθεια είναι πως στο δικηγορικό γραφείο τα χρήματα ήταν περισσότερο από αρκετά.

***Λοιπόν καινούρια ιστορία και....ΟΧΙ εποχής αυτή τη φορά. . Θα την χαρακτήριζαν ρομαντικη-φαντασιας. Περιμένω σχόλια για τη Μελανι,τον Τζακ και φυσικά τον Ναθανιελ***