Πέρασαν δύο εβδομάδες απ' το συμβάν με το Ναθάνιελ και η ζωή είχε επιστρέψει στους καθημερινούς της ρυθμούς .

Η Μέλανι είχε ετοιμαστεί για τη δουλειά, ανέβηκε στη σοφίτα να χαιρετήσει τον Τζέραλντ και όπως συνήθιζε τον τελευταίο καιρό,φεύγοντας, έριξε το σεντόνι και σκέπασε τον καθρέφτη καθώς εκείνος χανόταν μέσα του.
Το εκανε για να νιώσει ασφάλεια, κανείς όμως δεν την βεβαίωνε ότι με τον τρόπο αυτό, την είχε .

"Τι έγινε Τζακ δεν έχεις σκοπό να επιστρέψεις στο Λονδίνο? Τα παιδιά τι λένε για αυτό?",πείραξε ως συνήθως η Μέλανι τον αδερφό της.

"Δεν είπες τίποτα Τζακ, έλα τώρα".

"Να μου πει τι Τζώρτζ? Από ποτέ μου κρατας μυστικά?".

"Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για μυστικά αδερφούλα. Θα στο λεγα. Η μπάντα θα έρθει εδώ. Έχει κάποια καλά κλαμπάκια και κλείσαμε μερικές εμφανίσεις".

Η Μέλανι τον αγκάλιασε. Ήθελε να τον έχει κοντά της ποτέ βέβαια δεν θα του ζητούσε κάτι τέτοιο. Δεν χρειάστηκε, γιατί κι εκείνος ήθελε να βρίσκεται κοντά της,ιδίως μετά το γεγονός με τον Ναθάνιελ.

Κάνοντας τη βάρδια της επέστρεψε με ανυπομονησία στο σπίτι αλλά μία δυσάρεστη έκπληξη την περίμενε εκεί.
Η πόρτα του σπιτιού ήταν σπασμένη. Την έσπρωξε με το χέρι και άνοιξε.

"Θεέ μου "ήταν η πρώτη κουβέντα  της ,"τι έγινε εδώ μέσα?"

Τα έπιπλα αναποδογυρισμένα,συρτάρια με πράγματα πεταμένα στο πάτωμα, "ο Τζεραλντ..",είπε κι ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες.

Ήταν στην άκρη της σκάλας έξω απ' την κρεβατοκάμαρα,πεσμένος στο πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος.

"Τζέραλντ",έβγαλε μία κραυγή ,όταν τον αντίκρυσε.

Έπεσε από πάνω του και προσπάθησε να τον γυρίσει. Ήταν πολύ χτυπημένος, ένα βογκητό βγήκε απ' το στόμα του με την κίνηση της. Πονούσε όμως ήταν ακόμα ζωντανός.

Τα μάτια της θόλωσαν απ' τα δάκρυα που είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Το σαγόνι της έτρεμε από πόνο μα και θυμό.

Έβγαλε με τρεμάμενο χέρι το κινητό απ' την τσέπη της και κάλεσε τον Τζακ.

"Τζ... Τζακ.....τρέ...τρέξε, γρήγορα",μόνο αυτό και έκλεισε.

"Μέλανι, Μελ! γαμώτο. Τρέξε Τζώρτζ η Μέλανι",φώναξε απελπισμένος ο Τζακ μην ξέροντας τι έχει συμβεί.

Χάιδευε τα μαλλιά του.Το μόνο σημείο που μπορούσε να αγγίξει χωρίς να του προκαλέσει πόνο.

Τα μάτια της έτρεχαν βροχή μουσκεύοντας το ξύλινο πάτωμα.

"Είμαι...εδώ.....είμαι εδώ.....είμαι εδώ...",επαναλάμβανε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα.

Δεν κατάλαβε πόση ωρα είχε περάσει όταν άκουσε τη φωνή του Τζακ.

"Τζακ, εδώ πάνω...",φώναξε με όση δύναμη της είχε απομείνει,χωρις να κουνηθεί απ' τη θέση της.

Ανέβηκαν πάνω και αντίκρυσαν το Τζέραλντ πεσμένο μπρούμυτα και τη Μέλανι σκυμμένη από πάνω του.

"Γαμώτο.Τι σκατά έγινε εδώ?".

Έκανε να πιάσει τον Τζέραλντ όμως η Μέλανι τον σταμάτησε.

"Μη, πονάει πολύ σιγά Τζακ".

"Ποιός το έκανε αυτό....",είπε η Τζώρτζια με φρίκη.

"Λοιπόν, πρέπει να καλέσουμε ασθενοφόρο,δεν ξέρω πόσο σοβαρό είναι".

"Όχι. Όχι Τζακ,δεν μπορεί να βγει από δω. Ένα γιατρό.".

"Ξέρω εγώ κάποιον, θα του τηλεφωνήσω αμέσως", είπε η Τζώρτζια και κατέβηκε να πάρει το τηλέφωνο της.

" Μέλανι πρέπει να τον σηκώσουμε. Πρέπει να με βοηθήσεις. Θα τον γυρίσω και εσύ θα τον πιάσεις  από τα πόδια".

Η Μέλανι κούνησε μόνο το κεφάλι, λειτουργούσε μηχανικά εδώ και ώρα.
Ο Τζακ τον γύρισε όσο πιο αργά μπορούσε. Ένα βαθύ βογκητό βγήκε απ' το στόμα του και αίμα κύλησε στη άκρη των χειλιών του.
Το θέαμα ήταν ακόμα χειρότερο  κι η καρδιά της Μέλανι έχασε μερικούς χτύπους.

"Μελ, κοίτα εμένα αδερφούλα. Έλα πιάσε τώρα  τα πόδια του να τον πάμε στο κρεββάτι".

Έκανε ότι της είπε, έπιασε τα πόδια του ενώ ο Τζακ τον έπιασε απ' τις μασχάλες. Ήταν πολύ βαρύς.

Με κόπο τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι, το μισό του πρόσωπο δεν φαινόταν, το μάτι του ήταν κλειστό, πρησμένο και μελανό ενώ το ξεραμένο αίμα έκρυβε οποιοδήποτε άλλο τραύμα.

"Ο γιατρός θα είναι εδώ σε μισή ώρα",είπε ανεβαίνοντας η Τζώρτζια. "Παναγιά μου...",έβγαλε μία κραυγή μόλις τον αντίκρυσε.

"Πήγαινε να φέρεις καθαρές πετσέτες κι εγώ θα φέρω ζεστό νερό να τον καθορίσουμε",της είπε ο Τζακ και την κατέβασε άρον άρον κάτω.

Δεν ήξερε τι έκανε και που βρισκόταν έκανε να κατέβει τη σκάλα και άκουσε τους δύο τους να μιλάνε.

"Θεέ μου Τζακ,τον σάπισαν στο ξύλο,θα γίνει καλά?".

"Δεν έχω ιδέα ρε Τζώρτζ, φοβάμαι για εσωτερική αιμορραγία. Πρέπει να μπει νοσοκομείο".

"Ποιός, λες ο....".

"Αυτός ο πούστης ποιός αλλος"...είπε και χτύπησε το χέρι του στο ντουλάπι.

"Πρέπει να φωνάξουν την αστυνομία. Να του κάνει η Μελ ασφαλιστικά μέτρα,ο τύπος είναι επικίνδυνος".

Έκανε στροφή και μπήκε ξανά στο δωμάτιο.
Τον κοίταξε και ξέσπασε σε κλάματα.

"Εγώ,εγώ φταίω για όλα, εξαιτίας μου είσαι έτσι. Αν πάθεις κάτι....Ω! Τζέραλντ".

Το χέρι του σύρθηκε στο σεντόνι  και φυλάκισε το δικό της.

'Τζε-ραλντ",είπε διστακτικά και τον κοίταξε.

"Μελ, πρέπει να τον καθορίσουμε. Έλα ",της είπε η Τζώρτζια εκείνη όμως δεν κουνήθηκε.
Πήγε απ' την άλλη μεριά και απαλά άρχισε να καθαρίζει το ξεραμένο αίμα απ' το πρόσωπο και το λαιμό του.

Όταν έφτασε ο γιατρός και τον αντίκρυσε έμεινε άναυδος αρχικά, κόβοντας τους κάθε ελπίδα.

Έμεινε μόνος μαζί του και τον εξέταζε για πάνω από σαράντα λεπτά.

"Ελάτε παρακαλώ..",τους φώναξε να μπουν.
"Ο φίλος σας στάθηκε πολύ τυχερός μες στην ατυχία του. Δεν έχει εσωτερικό τραύμα, έχεις όμως ένα κάταγμα στο δεξί ώμο γερός πολύ γερός οργανισμός. Θα γράψω κάποια παυσίπονα,ο ώμος δεν πέρνει γύψο. Τον έχω δέσει όμως, θα πονάει  αρκετά. Καλό φαγητό και φροντίδα που, δεν αμφιβάλλω" ειπε κοιτάζοντας τη Μέλανι που του κρατούσε το χέρι και είχε βάλει το κεφάλι της στην άκρη του μαξιλαριού κολλητά με το δικό του.

Κατέβηκε κάτω συνοδευόμενος απ' τη Τζώρτζια και το Τζακ.

"Τι γλίτωσε από θαύμα. Πήραν πολλά πράγματα?", ρώτησε ο γιατρός δείχνοντας με τα μάτια το ανακατεμένο σπίτι. Είχε πιστέψει πως ότι είχε συμβεί, ήταν δουλειά κάποιου κλέφτη.

"Οχι κάτι σημαντικό"είπε η Τζώρτζια προλαβαίνοντας το Τζακ.

"Να κάνετε καταγγελία είναι αδίστακτοι και επικίνδυνοι",συμπλήρωσε ο γιατρός.
Η Τζώρτζια κούνησε το κεφάλι και αφού τον πλήρωσε τον συνόδευσε μέχρι την έξοδο.