....."Δεν μπορεί".... είπε κι ένιωσε το σώμα της να βράζει.
Είχε γίνει μουσκεμα απ τον ιδρώτα και βάζοντας το χέρι στο κεφάλι της, ένιωσε  πως καίγεται απ τον πυρετό.

Τίποτα όμως δεν θα τη σταματούσε,απ το να ανακαλύψει την αλήθεια.
Έβγαλε το κλειδί της σοφίτας απ την κλειδωθήκη και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά.
Πήρε μία βαθιά ανάσα και έβαλε το κλειδί στην κλειδαρότρυπα.
Άναψε το φως ,κοίταξε τριγύρω και ύστερα πλησίασε τον καθρέφτη.
Κοίταξε μέσα του και .....είδε μόνο....τον εαυτό της.
Άρπαξε τη μηχανή που κρεμόταν απ το λαιμό της και... πηγαίνοντας να τραβήξει φωτογραφία.....τον είδε......πίσω της.....με τα μακρυά του μαλλιά λιτά.....και εκείνα τα μπλε μάτια σαν θάλασσες .
Γύρισε απότομα......δεν ήταν πίσω της. Κοίταξε ξανά τον καθρέφτη.....ένιωσε σταγόνες ιδρώτα να στάζουν στο πάτωμα σπάζοντας τη σιωπή.......και χάθηκε στο σκοτάδι.

"Μελ...Μελάνι... ξύπνησε Τζωρτζια.....",στο βάθος άκουσε τη φωνή του αδερφού της. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα λόγια.

"Βαλ' της αυτό στο μέτωπο", είπε η Τζωρτζια και του έδωσε μία πετσέτα βρεγμενη  με κρύο νερό.

"Ψήνεται γαμωτο απ τον πυρετό.....Α! Ρε Μελ...γιατί δεν είπες τίποτα".

Φαινόταν τόσο ανήσυχος που η Τζωρτζια φοβόταν μήν καταρρεύσει κι εκείνος.

"Ηρέμησε Τζακ, έχει μόνο υψηλό πυρετό.Με το φάρμακο και τις κομπρέσες θα πέσει σιγά σιγά. Σε λίγο θα είναι εδώ κι ο γιατρός",του είπε περνώντας το χέρι πάνω απ την πλάτη του.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτύπησε η πόρτα. Η Τζωρτζια έτρεξε να ανοίξει. Ήταν ένας κύριος γύρω στα....70. Κομψός ,με παλτό και καφέ κοστούμι από μέσα. Ένα καπέλο στο κεφάλι και μικρά στρογγυλά γυαλιά με λεπτό σιδερένιο σκελετό.

"Ντοκτορ Μακ Μάρεν..που είναι η ασθενής?".

Η Τζωρτζια θέλησε να βάλει τα γέλια με το...... σκωτσέζικο επίθετο του γιατρού που όμως δεν είχε καμία σχέση με την όλη του εμφάνιση,αλλα σεβάστηκε τον πόνο του Τζακ και απλά τον οδήγησε στο δωμάτιο που είχαν ξαπλώσει τη Μελανι αφού τη βρήκαν λιποθυμη στη σοφίτα.

"Είστε ο... σύζυγος?",ρώτησε απευθυνόμενος στον Τζακ.

"Οχι είμαι..ο αδερφός της. Δεν ήξερα πως..... είχε πυρετό τη βρήκαμε λιπόθυμη.....".

"Βγείτε έξω παρακαλώ ,να την εξετάσω.... Παρακαλώ",είπε ο γιατρός κλείνοντας την πόρτα πίσω τους.

Σχεδόν είκοσι λεπτά κράτησε ή εξέταση. Ο Τζακ δεν είχε φύγει απ το διάδρομο. Περίμενε υπομονετικά ,έξω απ την κλειστή πόρτα του δωματίου.

"Θα γίνει καλά γιατρέ?...".....ρώτησε με την αγωνία ζωγραφισμένη στα μάτια του.

"Μην ανησυχείς νεαρέ...κανείς δεν έπαθε τίποτα από λίγο πυρετό. Ένα κρύωμα είναι μόνο..βαρύ....αλλά αντιμετωπίζεται. Θα σου γράψω κάποια φάρμακα που θα χρειαστεί να πάρει και σε καμια βδομάδα θα είναι και πάλι περδίκη. Ξεκούραση χρειάζεται και καλό φαγητό".

Ο Τζακ συμφώνησε σε όλα αλλά τώρα είχε κι άλλον μπελά στο κεφάλι του.
Σε τρεις μέρες είχαν live σε ένα καινούργιο μπαράκι και έπρεπε να βρίσκεται Λονδίνο.

Έκατσε λίγο δίπλα της,και της κράτησε το χέρι.

"Ρε Μελ, όταν γίνεις καλά θα σου ρίξω μερικές ξυλιές. Με καταρόμαξες γαμώτο. Πως νιώθεις τώρα?".

Η Μελανι χαμογέλασε και του έσφιξε  το χέρι ,ενώ έδειξε με το κεφάλι προς την πόρτα.

Η Τζωρτζια στεκόταν εκεί γερμένη στο κάσωμα της πόρτας,παρακολουθώντας τους δύο τους , να πειράζονται ...... "πόση αγάπη",σκέφτηκε για μία στιγμή.

"Ω! Ελα τώρα Τζακ μην γίνεσαι γάιδαρος και σύστησε με στη......φίλη σου".

"Είμαι η Τζωρτζια...γεια....εισαι καλύτερα?",ο Τζακ γύρισε και την κοίταξε τρυφερά,ενω άπλωσε το χέρι στο δικο της και την τράβηξε κοντά του.

"Είμαι η Μέλανι..... λυπάμαι που γνωριστήκαμε έτσι. Χάρηκα....",της είπε  η Μελανι απλώνοντας το χέρι της.

"Λοιπόν.....άκουσες τι είπε ο γιατρός. Ξεκούραση και καλό φαγητό.  Η Τζωρτζια σου ετοιμάζει σούπα λαχανικών.....αυτό μπορέσαμε να φτιάξουμε με ότι μάζεψε ή Τζωρτζη απ τον κήπο. Αργότερα θα πάω για ψώνια".

"Τζακ.....Εσυ πρέπει να φύγεις ...".

"Να πάω που?"

"Ελα τώρα Τζακ...το live? Μην κανείς τον ανήξερο".

"Παω να σου φέρω να φάς.....και δεν ακούω κουβέντα....",της είπε και κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες.

"Τζωρτζια...σε παρακαλώ πες του κάτι. Εσένα θα σε ακούσει. Πρέπει να πάει....είναι η δουλειά του".

Ή Τζωρτζια δεν μίλησε όμως κατάλαβε πόσο σημαντικό ηταν για εκείνον αυτό το live και πόσο σημαντικό επίσεις ήταν για τη Μελανι.

Κατέβηκε με το πρόσχημα να βοηθήσει το Τζακ και την άφησε μονη.

"Μωρό μου.... σκεφτόμουν...... πρέπει να πας στο Λονδίνο".

"Τι έγινε, η Μελ έβαλε τα μεγάλα μέσα? Δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη γι αυτό μην χάνεις το χρόνο σου Τζωρτζια".

"Ακου.....εγώ .....έχω εξεταστική και δεν δουλεύω αυτόν τον καιρό, οπως ξέρεις. Να ..... σκέφτηκα πως .....θα μπορούσα να ερθω να μείνω εδώ λίγες μέρες μέχρι να .....συνέλθει η Μελανι. Ετσι δεν θα χρειαστεί να μείνεις. Ερχεσαι μετά. Λοιπόν τι λες?".

Ο Τζακ την κοιτούσε κι ένιωθε απίστευτα τυχερός. Την τράβηξε κοντά του και τη φίλησε με πάθος.

"Μωρό μου....πρέπει να μ'αγαπαει πολύ ο Θεός,για να σε φέρει κοντά μου",της είπε φιλώντας τη ξανά.

"Άρα είμαστε σύμφωνοι? Χαίρομαι Τζακ...θα στεναχωρούσες πολυ την αδερφή σου αν δεν πήγαινες. Τώρα ....όλα καλά".

Το ανακοίνωσαν στη Μελανι κάνοντας τη πολύ χαρούμενη. Ο Τζακ υπερ προστατευτικός μαζί της όπως πάντα,την τάισε σαν μωρό. Αργότερα την άφησαν να ξεκουραστεί και κατεβηκαν οι δυο τους στο σαλόνι.

Εγηρε στο μαξιλάρι της και έφερε στο μυαλό της τι είχε συμβεί πριν λιποθυμήσει.
Ήταν όνειρο? Παράλληλημα από τον πυρετό?
Τον είδε στ' αλήθεια? Κοίταξε γύρω της.Δυο κάδρα στον τοίχο απέναντι της. Δύο ακόμα φωτογραφίες. Σηκώθηκε αργά και πήγε κοντά.

"Τα καλύτερα όνειρα γίνονται όταν είσαι ξύπνιος", ψιθύρισε κοιτάζοντας τον άντρα στις φωτογραφίες.