-Kiedy cię zobaczyłem, od razu poznałem, że jesteś niezwykły - powiedział Gellert, promienie słońca, pokonawszy koronę drzewa, padały na jego twarz.

Siedzieli na drzewie (Albus twierdzi, że przesiaduje na nim już od kilku dobrych lat) w lesie, niedaleko domu Dumbledore'ów.

-Niezwykły? Co masz na myśli?

-Wiesz, jesteś bardzo inteligentny... i utalentowany... - i przystojny, ale tego nie powie na głos, bo to nieodpowiednie.

Albus zachichotał.

-Dokładnie to samo pomyślałem o tobie.

-Wydajesz się być miły, łagodny. Mam rację?

Dumbledore tylko się uśmiechnął.

-Słyszałem, że w Hogwarcie zdobyłeś wszystkie możliwe nagrody. Założę się, że to prawda.

-Wszystkim napotkanym ludziom opowiadasz tak dużo komplementów?

Gellert wyprostował się.

-Nie. Posłuchaj, nie będę przed tobą tego dłużej ukrywał. Mam dla ciebie propozycję.

Albus się zdziwił.

-Propozycję? Dla mnie?

-Tak. Powiedz mi, znasz „Baśnie barda Beedle'a”?

-Oczywiście, że znam. Kto nie zna?

-A więc pewnie kojarzysz „Opowieść o trzech braciach”?

Albus wyszczerzył zęby.

-Ta od zawsze była moją ulubioną.

-Czyli wiesz, czym były dary Śmierci. - stwierdził Grindelwald.

-Tak. Czarna Różdżka, Kamień Wskrzeszenia, Peleryna Niewidka. Co z nimi?

-Słuchaj... te Insygnia, to znaczy dary od Śmierci... myślę, że one naprawdę istnieją.

Zapadła cisza.

Albus przyglądał się koledze zaskoczony. Różnokolorowe tęczówki patrzyły na niego wyczekująco.

-Pierwszy właściciel Peleryny Niewidki został pochowany w Dolinie Godryka. Po to tu przyjechałem.

-Wierzysz, że Śmierć objawiła się tym ludziom i dała im te... Insygnia? - spytał Albus, odsuwając włosy z twarzy

-Nie, to absurd. Wierzę, że istnieją. Niekoniecznie stworzone przez samą Śmierć, ale istnieją.

-Insygnia Śmierci... - powiedział pod nosem Dumbledore.

-Pomyśl sobie, że... tylko teoretycznie... ty i ja znaleźlibyśmy Insygnia Śmierci. Pomyśl, jaką władzę byśmy posiedli. Pokonalibyśmy Śmierć. Stalibyśmy się jej Panami.

-Ale... dlaczego?

-Powiedz, nigdy cię to nie denerwowało, że my, czarodzieje, musimy żyć w cieniu? Musimy się ukrywać. Pomyśl o świecie, który byśmy razem stworzyli. Świat, w którym my, czarodzieje, będziemy mogli żyć wolni.

Starszy z chłopców patrzył na niego z wyraźnym zainteresowaniem.

Albus pomyślał o swoim ojcu, który zginął za zemstę na mugolach, którzy skrzywdzili jego siostrę.

-Muszę to przemyśleć...

-Rozumiem. Ale dasz mi znać, co o tym sądzisz?

-Tak. Wiesz? Myślę, że twoja ciocia już się o ciebie martwi. Długo nie wracasz do domu.

Dla Gellerta stało się jasne, że chłopak potrzebuje spokoju.

-Tak, myślę, że tak jest... Przyjdę do ciebie jutro przed południem. Pasuje ci to?

-Och, tak, tak.

-Do zobaczenia, Albusie - powiedział blondyn, schodząc już z drzewa.

-Do zobaczenia - odpowiedział chłopak, kiedy ten drugi już go nie słyszał.

***

Zawsze lubiłam pisać dłuższe rozdziały (coś koło 2k słów), ale tutaj jakoś nie mogę XD Przepraszam