3rd Person's POV

"I'm not gonna fight you" kinakabahang sabi ni Tristan

"You should" seyoso namang sabi ni Hazile. Pero nag tataka parin siya sa kinikilos niya dapat ay hindi niya ginagawa ito. Hindi siya makahanap ng dahilan para gawin niya ito. At hindi rin niya malaman ang dahilan kung bakit gusto niyang manatili si Tristan dito. Siguro dahil gusto niya itong pahirapan dahil sa pagiging pakielamero nito. Pero yun nga ba yun?

Itinigil niya ang pag iisip at kumuha ng katana. Hinagis niya iyon kay Tristan at kumuha rin siya ng para sa kanya. Napilitang kunin ni Tristan ang Katana. Nagtinginan sila. Inaalam kung sino unang aatake. Kumurap saglit si Tristan at nakita niyang wala na ang kalaban sa harap. Naramdaman nalang niyang dumudugo na ang kanyang tagiliran. Agad niya itong ininda. Tumayo siya. Ang sana isip ni Tristan na kahit hindi niya magawang talunin ang kalaban kahit papano ay masabi niyang lumaban siya

Kahit papano ay nasasalag niya ang mga atake nito. Pero bumagsak ulit siya ng sipain nito ang sugat niya. Tumayo ulit siya pero sumalubong sa kanya ang suntok sa mukha at suntok sa tyan. Natumba ulit siya. Hindi siya makagalaw ng nakatutok na sa leeg niya ang katana

"You lost" malamig na sabi nito. Makikita mo dito ang putok na labi at pasa sa mukha. May mga cut din ito

"Thank you" sabi nito at nawalan ng malay kaya nagulat si Hazile

"What the hell just happen?" bulong ni Hazile

Hazile's POV

"Here" sabi ko sabay abot sa kanya ng orange juice na katulad ng binigay niya sakin dati. Nandito kami sa clinic ngayon kakagising lang niya

"Thank you" napatingin ako sa kanya nang mag thank you siya. Ano kaya ang pinag papasalamat niya kanina? Yung pasa niya, yung putok niyang labi o yung sakit ng katawan

"Ano ba ang iniisip mo at nakipag laban ka sa isang Council?" pag uusisa ko dito

"Nandoon ka?" gulat niyang tanong. Habang iniinom yung orange juice. Madali niya iyong naubos dahil maliit lang naman iyon. Ano siya sinuswerte malaking bote ng ibibigay ko sa kanya? Hindi ko siya pag gagastusan ano. Para siyang hindi nakainom ng ilang linggo tsk

"Bawal ang hindi pumunta doon lalo na kapag nandoon ang Council" paliwanag ko

"So bakit nga?" pag tatanong ko ulit at umupo sa upuan katapat niya

"Hazile did me a favor" my heart skip a beat when he call me by my true name

"W-Wala kang galang ha-ha Hazile lang? Pero anong favor ang ginawa niya?" anong favor ang ginawa ko sa kanya? Ngumiti siya ng matamis

"She's not that bad at all. She doesn't let me to go in that scary place. And because of her I can stay here with my brother. Thats why I thank her" masayang sabi niya. Tinignan ko ang mukha niya. Damn ngayon lang ako nagalit sa sarili ko dahil sa panununtok sa mukha. Napailing ako

"Tara punta tayong canteen. Hindi ka pa kumakain" malamig kong sabi at nag simula ng maglakad palabas

"Arrrgg" I heard him groan in pain kaya bumalik ako sa kanya para alalayan siya

"You ok?" crap! meron ba talagang pag aalala sa boses ko? siguro somehow kaibigan narin ang turing ko sa kanya

"Yeah. Thank you" sabi niya ng nakangiti tss tanggalin ko kayang labi mo eh. Ay wag na pala

Pag dating namin sa canteen halos lahat nakatingin kay Tristan tss shempre kalat na yung balita. Walang nag tangkang lumapit kay Tristan kaya pag bili namin ng pagkain hinila ko kaagad siya palabas ng canteen at pumuntang garden. Nasa ilalim lang kami ng puno habang kumakain

"What are you thinking?" pag tatanong ko sa kanya ng mapansin kong malalim ang iniisip niya

"No one likes to be my friend anymore" malungkot niyang sabi. Napakunot ang noo ko. Ano bang meron sa pag kakaibigan at gusto gusto ng mga tao na maraming kaibigan

"Am I not enough for you?" seryoso kong sabi. Nagulat ako sa sinabi ko kaya dapat babawiin ko pero nag salita siya

"Hindi naman sa ganon. Nakakalungkot lang dahil ayaw na nila sakin" seryoso akong tumingin sa kanya. Dahil sakin kaya wala ng makikipag kaibigan sayo. Dapat nanaman ba akong maasar sa sarili ko o matuwa dahil ako lang ang kaibigan mo. Nagulat ako nung tumingin siya sakin ng nakangiti "But Elizah to tell you frankly you're more than enough to me. Thank you for staying by my side" he said sincerely. Hindi ko alam pero ngumiti rin ako sa kanya. How I wish he could tell me that in my true name

"Kuya kuya" naestatwa ako sa narinig kong boses

"Renz why are you crying again?" nag aalalang sabi ni Tristan at lumapit kay Renz. Opo si Renzelle Montemayor

"My classmates bully me again" umiiyak nitong sabi "Hey don't cry for that kind of reason. You're a big now right" sabi ni Tristan at lumuhod para maging kapantay ni Renz. Umiiyak na tumango ang bata

"Ate Elizah" namimilog na mata na sabi ni Renz at tumakbo papalapit sakin

"H-Hi" sabi ko at pinilit na ngumiti sa kanya

"You know her Renz?" gulat na tanong ni Tristan

"Yes yes. Ate Elizah was the one who help me to find my classroom" masayang sabi ni Renz. Tumingin sakin si Tristan ng nakangiti

"She really have a good heart" sabi niya habang nakatingin sakin kaya napaiwas ako ng tingin

"K-Kapatid mo siya?" tanong ko para makumpirma ko at pumantay kay Renz

"Oo" nakangiting sabi ni Tristan. Bigla kong napansin ang pag galaw ng halaman. Tsk ninjas again

"Sige mauna na ako" mabilis kong sabi at tumakbo na papalayo. Hindi ko na sila hinintay pang magsalita. Nag lakad narin ako ng maramdaman kong hindi na sila sumusunod sakin

---

Napaupo ako sa swivel chair ko. Mag kapatid sila. Bwisit mas lalo akong nag alangan na patayin si Renzelle. Napatingin ako sa picture ni Renzelle. Kinuha ko ang cellphone ko nung tumunog ito

"Da--"

"Kill the kid now. Mrs. Armus is badly excited" malamig niyang utos at binaba na ang telepono. Iniisip ko kung tatay ko ba talaga siya. Hindi ko siya kayang sumawayin dahil utang ko na ang buhay ko sa kanya simula nung isilang ako

"Raina" tawag ko sakanya

"Yes Your Majesty?" mabilis niyang sabi

"Prepare my guns"

xoxo

Hello ulit 😉

Say Hello kung may nag babasa nito

PIA ❤

Vote ~

&

Comment ~

❤❤