-22-

MONIQUE's POV


"Max--" Natigilan ako sa pagtawag kay Maxene when I saw her. Medyo kulot ang buhok niya ngayon hindi gaya ng dati na straight at bagsak. She's also wearing a light make up, a peach floral off shoulder dress and killer heels. 


Maging ang ibang students napapasunod ng tingin sa kanya habang naglalakad siya na parang model sa hallway. 


"Excuse me, where's room 304?" Napakurap-kurap ako nung nasa harapan ko na siya and asked me a question. 


"M-Maxene..." I gasped. Kumunot ang noo niya then smiled at me. 


"So you know my sister. Good thing, I'm Marshan, by the way, I'm Maxene's twin sister." She said with a smooth british accent. 


Kasing tangkad ko si Maxene kapag nakaheels ako, pero lubog na lubog ako dito kay Marshan dahil sa taas ng takong niya. Nakakaintimidate siya to the point na kinakabahan akong magsalita sa tabi niya. Na para bang sasabunutan niya ko kapag nainis siya sakin. 


"D-Dito na yung room 304." I stummered. Ngumiti siya sakin at pumasok na sa classroom. Natahimik pa lahat ng classmates namin. Hindi ko alam kung paano niya nalaman kung saan nakaupo si Maxene dahil dun siya mismo umupo. Naglakad na rin ako papunta sa seat ko. 


Bahagya akong sumusulyap kay Marshan na tahimik lang at nakangalumababa. She looks like she's in deep thoughts. Maging ang mga classmates nami'y napapasulyap sa kanya at bahagyang nagbubulungan. 


Napangiwi ako nung sabay-sabay na dumating yung tatlo. They have a questioning face nung makita nila si Marshan. Nagkibit balikat na lang ako. Maging ako kinakabahan kung anong pwedeng mangyari kapag nagkita itong kambal. 


MAXENE's POV


D*mn it! I'm late! Kulang na lang talaga liparin ko ang buong hallway sa bilis kong tumakbo. I'm sure our class already started and I'm 15 minutes late. Hinihingal akong tumayo sa harap ng pinto namin. 


I catch my breath bago ko buksan ang pinto. I heard our teachers voice na nagdidiscuss na. 


"Sorry I'm--" I took a step back when I saw Marshan sitting on my chair. Walang emosyon itong nakatingin sakin. I gritted my teeth and walked towards her. Marahas din siyang tumayo at tinignan ako ng masama. 


Lahat ay natahimik sa klase ng tinginan naming dalawa. 


"Why are you here?" Hindi ko na napigilan ang accent ko. I'm so fuming mad right now. 


She smirked at me and looked at me with those mocking eyes, "I'm here to take you back Maxene, you can't runaway anymore." 


Narinig ko na lang ang pag-lock ng cuffs sa wrist ko. Nakalagay yung isang cuff sa wrist niya. 


"M-Maxene, sa labas niyo na ituloy ang away niyo." The teacher told us. I pressed my lips tightly when Marshan gazed at our teacher. Ayaw na ayaw niyang may sumisingit samin kapag nag-aaway kami. 


"June, July, August... I want you to kill this woman, wearing a red blazer inside room 304." She uttered. Lahat kami napasinghap sa sinabi niya especially when June, July, August barged inside our room at tinutukan ng baril yung teacher namin. 


"JUNE, JULY, AUGUST! Touch her and you know what will happen." I hissed sa tatlong butler nakatayo ngayon sa harap and ready to kill our teacher. Agad nilang binaba yung mga baril nila at sumaludo sakin. 


Marshan held her chin up. "You're going home with me whether you like it or not." 


I grab her out of our room. Kulang na lang talaga kaladkarin ko siya sa hallway. 


"W-Wait up! I'm wearing heels d*mn it!" She cursed. Tumigil ako sa paglalakad and glared at her. Nakangiwi itong nakahawak sa wrist niya. Hinawakan ko yung cuffs and unlocked it. Marshan is dominant, mataas ang tingin niya sa sarili niya because she knew she has the power, the control and authority. 


Pero hindi siya marunong makipaglaban, she grew up na may promoprotekta sa kanya. Kaya lumaki siyang Brat. 


"Andito ba si kuya?" I asked her. Kumunot ang noo niya. Maybe because I talked in tagalog. Nakakaintindi siya ng tagalog pero hindi niya ginagamit iyon. 


"Ofcourse he's here, you think I can travel alone?" She rolled her eyes at me. Kinuha niya yung susi ng handcuffs and uncuffed herself. Marahas kong hinawi ang buhok ko. 


"I have a class to catch up, umuwi ka muna. Pupuntahan na lang kita." I said. Mas lalo tuloy kumunot ang noo niya. Wala na naman akong takas sa kanya. 


"Maxene..." Sabay kaming napalingon ni Marshan when Monique approached us. Nasa tabi niya si Raven. 


"Hey are you two okay?" Raven asked. Lumapit ito sakin and checked on me. Napansin ko ang pagtataka sa mga mata ni Marshan. 


"Ah Raven, Monique this is Marshan my twin sister, Marshan sina Raven at Monique, classmates ko." I said. 


"I'm more of like her best friend here." Monique smiled at Marshan. Pero nakatingin lang si Marshan kay Raven habang naninigkit ang mga mata niya. 


"Are you my sister's boyfriend?" Marshan asked. I rolled my eyes. She's making assumptions again. 


"No, but I am." Napasinghap ako sa biglaang pagsulpot ni Waldrin, mas lalo na sa sinabi nito. 


"Shut up..." I hissed. Ayokong kung ano ang isipin ni Marshan lalo't madali lang siyang magconclude sa mga bagay-bagay. Hinawakan ni Marshan ang kamay ko at bahagyang pinisil.


"I'm hungry." She said. 


"May klase pa ko, you can to the nearest restaurant. Pupuntahan kita after ng klase ko." I said. 


"But I am already famished! I am gutom!" Naiinis na sabi nito. Napailing na lang ako at napabuntong hininga. She had always been a brat. A head ache. 


"Pakainin mo muna siya sa cafeteria Maxene, nakapag-excuse na ko." It was Christian. Naramdaman ko namang agad akong hinila ni Marshan papunta sa cafeteria. Nagiging tigress talaga siya kapag gutom. 


"Kailangan niyo ba kaming sabayan?" I asked the four of them na nagkibit balikat lang at dinaluhan kami sa isang table. Habang kumakain si Marshan, she started to talk again. She loves talking that much.


At iyon ang pinagkaiba namin, I prefer my mouth shut though. Sayang lang yan sa energy. 


"And then, I went to Justin's concert! And also with the meet and greet event! I had a picture with him and a hugged from him! I am super kilig!" She giggled. Napangiti na lang ako as I watched her talk and eat at the same time. 


"And OMG! By the way! Shawn Mendez will have a concert here. I already secured a VIP ticket for us, and I'll let you have him as your first kiss." She winked. Biglang umubo ng malakas yung tatlo habang ngingiti-ngiting nakatingin naman samin si Monique. 


Well she doesn't know that my first kiss is Rocket. I just can not tell her those stuffs before dahil nahihiya ako. 


"You wanna go with us?" Marshan asked Monique. "Justin Bieber is mine, Shawn is for Maxene only, and oh! You can have Charlie Puth." Marshan winked at her. Napailing na lang ako at uminom ng tubig. 


"Gosh! I am torn between Justin and Charlie, Maxene! Wait, Monique, I'll think about it first before giving one to you." 


"She can choose." Sabi ko kay Marshan na mukhang namimili pa rin between Charlie and Justin. 


"By the way Maxene, they said beaches here are beautiful, I brought some swim suits, let's go to the beach tomorrow." Marshan said. Napansin ko ang pagtalim ng tingin samin nina Waldrin. I've been wearing swim suits of course, may malaki kaming pool sa mansyon. 


"Sige, as if I can stop you." I said at uminom ulit ng tubig.


"Yes! I'll bring my camera." I choked when she said that. 


"No Marshan! Not again!" I gasped at bahagyang napaubo dahil pinasukan na atah ng tubig ang ilong ko. 


"Hahaha no! I already have my collections dear." She winked. Napasapo na lang ako sa noo ko. She likes dressing me up and taking pictures of me. Meron nga akong isang napakalaking picture sa kwarto niya kung saan nakasuot lang ako ng white polo and boyleg. 


"I'll show it to you some other time Monique." Marshan grinned at itinuloy ang pagkain. My twin sister maybe a big eater pero ni minsan hindi ko siya nakitang magkabilbil man lang o madagdagan ang timbang. 


One glance and you'll see our difference, gaya nga ng sabi ko, these are not my original eyes, my eyes are colored silver while Marshan has green eyes. Marshan loves dressing up and I'm contented with my jacket, jeans and sneakers. 


Napakurap-kurap ako ng bigla na lang mabulunan si Marshan. 


Hindi ko na napigilang matawa ng malakas, pansin ko ang pagkagulat ng apat sa malakas na pagtawa ko habang namumula na si Marshan sa pag-inom ng tubig. 


"D*mn! Dahan-dahan lang kasi." I chuckled as I tap Marshan's back. Huminga ito ng malalim bago ngumuso sakin. 


"Hooo! That was close! I almost choke to death." She breath heavily. 


"I missed you Marshan." I smiled. 


Ngumiti naman siya sakin at niyakap ako. "I know, that's why I flew all the way here." 


Kung may kahinaan man ako, siguro sina Raphael at Marshan iyon. They are what made me human beyond this monstrous life and body. 

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top