"Alam mo maganda ka." Monique said habang hinihila niya yung jacket ko. I glared at her and fix my glasses.

I don't know what's up with her. Maybe she's not intimidated by my presence.

"You know? You're irritating." I hissed at tinapik yung kamay niya sa jacket ko.

"Etoh naman! Bago ako dito I need friends! And I have given you the privilege to be one!" She winked at muling hinila ang damit ko.

She's wearing a sleeveles blouse and skater skirt. Nakapumps din siya. Habang ako nakajacket, pantalon at rubber shoes.

I'm not a fan of converse, keds nor vans. I'm more of Nike, Puma and Adidas. Wala kang makikitang ibang brand ng sapatos sa koleksyon ko puro yun lang.

And still, I am towering her. I am proud 5'8 teenager. And I guess she's just 5'2, mataas nga ang takong niya mas maliit pa rin siya sakin.

"Sige na Maxene! Dun tayo sa cafeteria!" Yumakap siya sa braso ko and pulled me. "Yung nga bwisit na yun, I transferred here for them pero dalawang buwan na pala silang hindi pumapasok!" She snorted.

I have patiently ignoring her tantrums cause she generously bought food for the both of us even if I didn't ask for it.

"You eat. Actually, nanggaling pa kong Madrid, nagtransfer ako dito agad-agad to look for my boyfriend! Nakakaasar! I thought I could see him today!"

Again I ignored her and I don't why she's bringing these out to a total stranger. She seems comfortable of me.

"I swear gigilitan ko ng leeg si Raven for this! They're are hiding Christian from me!" Nanggigigil na saad nito at tinusok-tusok ng tinidor yung salad niya.

Literal na natigilan siya ng mapansin niyang tahimik lang akong kumakain.

"Wala ka man lang bang reaksyon sa mga pinagdadaanan ko?!"

I looked at her and shrugged. Ngumuso siya sakin and drank her pineapple juice.

"But that's okay. Atleast back up kita. You heard my side kaya dapat sakin ka kampi." She breathed.

"We're not friends--"

"I have already given you the privilege to be my friend. Just be thankful and you can't even say no." Irap niya sakin and now yung carrots naman ang pinanggigigilan niya.

"We have a class at 1:30." I said. Sa kakadaldal niya hindi pa siya nakakalahati sa order niya and it's already 1pm .

"What the ef?! Magcutting na lang tayo. I need to look for them."

"Mag-isa ka." I said coldly and grab my bag. Hindi na ko nagthankyou sa panlilibre niya. Just like what I've said, nagkusa siya.

"Maxene naman! Maawa ka naman sakin!" I heard her said. Lumingon ako sa kanya and coldly stared.

"The first step for that is stop being desperate."

Her jaw dropped. Well I love telling truths especially when it hurts. Ang sarap lang makitang natatameme sila sa katotohanan lalo na kapag sinampal mo yun sa mga pagmumukha nila.

"You have attitude problem." She blurted.

Napangisi na lang ako and left her alone eating her food. Sa pagdaan ko sa hallway, natatahimik ang bawat maiingay na grupo.

My hood is on my head again habang presko akong nakikinig ng music aa headset ko.

Mainit dito sa Pilipinas, obviously pero sanay na talaga akong nagjajacket.

"Wait up!" Muntikan na talaga akong matumba ng may humila sa jacket ko at kung hindi lang talaga ako nakapapagpigil baka nasapak ko na siya.

"Sama na ko. I don't wanna be alone. It's creepy." She said and again yumakap siya sa braso.

I can now hear murmurs pero again I don't f*cking care. Nandito ako para mag-aral not to argue with their pointless views in life.

The day ended peacefully, well there's nothing new to that. Nakakainis lang talaga itong babaeng kanina pa yakap ng yakap sakin.

"Ihahatid na kita Maxene." She never gave me the chance to say no. She pushed me inside her car amd locked it.

"But before that, sunduin muna natin yung kapatid ko at St. Peter." She winked. Natigilan ako sa sinabi niya. My brother's school is also St. Peter.

"And ofcourse, kailangan kong dumaan sa coffee shop, baka gusto mong magpart time Maxene? I need kasama and I'm not that close to the employees there." She sighed.

Pahirapan ngayon si Manager na hanapan ako ng laban kaya kailangan ko ng extrang kita.

"It's okay but I can only work after school and weekends." I said.

"That's totally great! I heard you're a scholar yun kasi ang rinig kong tawag nila sayo. Like uyy andyan na naman si scholar.... Tabi kayo baka mahawaan kayo ng kahirapan niyan... Etchetera. Are you even affected?"

"I don't care at all." Sabi ko.

"Well, that's better." She grinned. Hindi siya naubusan ng topic at tanong. Tuluy-tuloy lang siya sa kakasatsat.

Nakarating kami sa St. Peter. May gate pass siya kaya agad kaming nakapasok. Nakita ko si Paeng na nakaupo sa may bench at inaayos ang gamit niya sa bag niya.

Bumaba na kami ng sasakyan.

"Paeng." Tawag ko dito. Agad naman siyang lumingon sakin and obviously he was startled.

"Ate!! Pano ka po nakapasok?" He asked. Napatingin siya sa kasama ko. I took his bag at sinabit sa kabilang balikat ko.

"Uhm, alaga mo?" Monique asked.

"Kapatid ko." Tipid na sagot ko.

"Huh?! Pero akala ko ba poor kayo? Pang mayaman lang ang school na ito." She said insensitively. Napairap na lang ako sa kawalan an put Paeng's bag at the backseat.

"I can be a scholar dahil matalino ako. Hindi lahat ng scholar mahirap." I said. Napaohhh na lang siya at saktohang may batang babaeng lumapit sa kanya at hila-hila nito ang trolley niya.

"Kapatid ko nga pala si Queenie." She said. Ngumiti ako dun sa bata.

"Hi Rafael!" Nagwave yung bata kay Rafael. Naramdaman ko naman ang pagkapit ni Rafael sa jacket ko.

"Classmate ko siya ate." Queenie said. Kinuha ni Monique yung bag ni Queenie at inilagay sa trunk.

"Great! Let's go?" Parehas na sumakay sa likod si Rafael at Queenie. Nag-uusap naman sila. Pinapakiramdaman ko lang yung kapatid ko.

He seldoms talks to other people kaya napagkakamalan siyang introvert. I don't know if he's just shy or what.

Nakarating kami sa coffee shop na pagmamay-ari nina Monique. Iniwan namin yung mga bata sa office niya tsaka kami pumunta sa employee quarters.

She gave me a uniform. "You can start tomorrow and I can give you extra credit because your my friend. Pwede mong isama si Paeng everytime para may kasama si Queenie." She said.

"Okay, what will I do?"

"Service crew. Mukhang hindi ka papasa sa cashier." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. I can act nice if needed but unfortunately I'm not really nice.

"Don't worry tuturuan ka ng other crews." She smiled.

Bumalik na kami sa office niya. Naglalaro ng snakes and ladders yung dalawa.

"Why do you always win?!" Queenie pouted at halatang kakasimula na lang ulit nila.

"Luck is on my side." Ngisi naman ng kapatid ko.

"Paeng, uwi na tayo." I called him. Agad naman siyang tumayo and I took his bag.

"Ihahatid ko na kayo." Monique suggested but I just shrugged.

"We're fine. Malapit lang dito ang apartment namin." I said.

"O-okay then. See you tomorrow Maxene!" She grinned and hugged me tight. I almost rolled my eyes at her again.

"Babye Ate, babye Queenie." My brother waved at them. Humawak ito sa kamay ko bago kami umuwi ng bahay.

------

Hindi ako nagsusuot ng jacket dio sa apartment. Nakasando at sweat pants. Kitang-kita ang tatoo ko sa braso. Isang ahas.

Ito ang simbolo ng mga venom. Yung nasa ulo ni Cleopatra kung naiimagine niyo, ganun ang itsura ng tattoo ko. Meron pa kong isa sa batok, ang letrang M. Simbolo ng McNeils Mafia.

Naghuhugas ako ng plato ng bumaba si Paeng at dala-dala nito yung mga libro niya. Gagawa siguro siya ng assigments niya.

"Anong gusto mong hapunan Paeng?" I asked as I wash my hands.

"Kahit ano na lang ate. Masarap naman luto mo." He said. Napangiti na lang ako and open the fridge.

"Nakita mo ba yung pack ko ng marijuana Paeng?" I asked him.

"Ubos mo na diba ate? At tsaka hindi ka na inaatake ng epilepsy diba?" He asked.

Nilabas ko yung cellphone ko at dinial yung number ng contact ko na isang dealer ng droga.

"May marijuana ka pa diyan? Tsaka narcotics?" I asked.

Oo nagdrodroga ako. I became dependent on drugs dahil na rin sa lifestyle ko. Bata pa lang may epilepsy na ko kaya umaasa ako sa marijuana. At dahil sa pakikipaglaban ko kailangan ko ng narcotics para hindi ko masyadong maramdaman ang sakit.

"Meron. Kita na lang tayo bandang alas kwatro ng madaling araw sa dating tambayan." He said and cut the call.

Napatingin ako kay Paeng. Nag-aaral na naman siya. Alam ni Paeng ang transaction ng Mafia, he's also an agent.

He's just a kid pero malaki ang parte niya sa Mafia.

"Ate, tumawag na ba sina Ate Marshan?" Paeng asked habang kumakain kami.

"Tumawag kanina si Kuya Spencer, don't worry they can't find us." I assured him.

"Pero baka nag-aalala na si Lolo." He said. I know how much Rafael loves Lolo but still hindi niya matanggap si Paeng. Hindi ko alam kung anong pamilya ang tinutukoy niya na kaaway niya, sa dami ba naman nila.

"Hayaan mo na muna sila." I said at inasikaso ang pagkain niya.

-----

Kapag hindi ako nakainom ng gamot ko hindi talaga ako nakakatulog. Alas tres na ng umaga so I went out for a run. I am wearing my jacket and again my hood is on my head.

Baka may makakilala pa sakin. Pumasok ako sa isang convenient store at bumili ng tubig. I was about to run again ng biglang may humarang sakin.

"Miss tagadito ka ba?" He asked. Napakamot ito ng batok niya na wari'y nahihiya. Tinanggal ko ang hood ko.

"Yeah, why?"

"Uhm saan ba may nagtitinda ng Lomi dito?" He asked.

"Lomi? Ang aga mo namang maghanap. I know a place pero mamaya pa silang alas kwatro magbubukas." I said.

Napahilamos siya ng mukha niya and sighed. "Ganun ba? Salamat."

"Bakit di ka na lang magluto?"

"Naglilihi ang ate ko, kaya kung anu-ano ang gusto niyang kainin, nagkataon namang walang ingredient ng lomi sa bahay."

"Asan ba yung asawa niya?"

Hindi siya nakasagot and I got his point. "Tara na, hindi pa sila nagbubukas but I know nagluluto na sila." I said.

Bigla namang umaliwalas ang mukha niya at pinatunog yung kotse niya.

It was a 5 minute ride. Madalas ako dito sa umaga dahil dabest lahat ng luto nila dito. Kahit medyo malayo talagang jinojog ko.

"Magandang umaga ho." Bati ko sa babaeng nag-aayos na ng mga mesa at upuan.

"Ang aga mo naman atah ngayon Maxene!" Bulalas nito ng makita ako.

"May emergency po kasi, kailangan na po talaga nitong kasama ko ng Lomi baka po pwedeng magspecial order siya. Tsaka oorder na rin ako." I smiled.

"Aba'y oo naman! Malakas ka atah samin! Ano bang order mo?"

"Isang special lomi at dalawang special goto po." I said.

"Umupo muna kayo diyan." She said at agad pumasok sa kusina.

"You just don't know how thankful I am because I bump on you!" He breathed.

"Syempre may kapalit yun." I smirked.

"W-what?"

"Bayaran mo yung order ko."

"Sus! Yun lang ba? Kahit hindi mo na sabihin yan!" He chuckled. Hindi ko alam pero magaan ang loob ko kay Christian.

I just got his name. But I prefer calling him Lomi, at tinawag na rin niya kong Lomi.

"Ano pa lang ginagawa sa labas ng ganitong oras?" He asked.

"I went out for a run."

"Ang aga naman?! Yung ate ko kasi kahit anong oras nambubulabog." He hissed.

"Your sister is lucky to have you." I grinned. Ngumiti naman siya sakin.

"I know, sa gwapo kong toh. Dapat lang." We both laugh at saktohang pagdating ng order ko.

He drop me near the convenience store. Inayos ko ulit yung hood ko at naglakad papuntang waiting shed. Agad kong nakita ang itim na kotse malapit dun.

I saw Paul. Isa sa mga notorious drug dealer na kilala ko. May iniabot akong sobre and he gave a paper bag.

We both check the things we exchanged. "1 500 000 cold cash. Lupit mo talaga McNeil." He smirked.

"Just go. I'll call you kapag kakailanganin ko na ulit." I said an walked off.