Epilogue I

Tinakpan ko ng mahigpit ang tainga ko para hindi ko marinig ang mga daing ni mommy sa kabilang kwarto. Daddy was hurting my mommy again. It wasn't his first time hurting Mommy, and it won't be the last. I know. Since the time I knew how to understand my surroundings, since I knew how to understand what was going on around me, Daddy was already causing mommy pain. So much pain. I often saw him hitting my mommy. Sometimes he slapped her. Sometimes he smashed my mommy's head on the wall.

I asked Mom why Daddy does it. And she said, "Because your daddy doesn't want me to leave him." 

I hate daddy. I loathe him. I loathe him to death. I hate him for hurting my mom. I hate him for not being a good husband to my mom. Kasi hindi naman iyon ang nakikita kong mga magulang sa mga classmates ko sa school. Their dads don't raise their hands on their wives. 

I silently cried behind the huge door of my room. I don't want to hear my mommy's cries and groans. It hurts me too when I hear her sufferings.

Nang marinig ko ang malakas na pagbagsak ng pintuan sa kwarto nila mommy. Pinunasan ko ang luha ko at tumayo. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan ng sarili kong kwarto at sumilip ako, making sure that my daddy was already gone. Natigil na rin kasi ang mga ingay sa kwarto nila.

Mabilis kong tinawid ang ilang hakbang na layo ng kwarto namin at pumasok ako sa kwarto nila Mommy at Daddy.

I was stoned on my feet when I saw Mommy lying on the floor. I saw how her chest moved up and down rapidly.

When I finally collected my thoughts and gathered my strength, nilapitan ko si Mommy at nang makita ko siya ng maayos. Tumulo ang luha ko nang makita kong duguan ang noo ni Mommy. Mommy's lips were cut, her eyes were bruised, and her forehead was bleeding.

Mabilis akong humanap sa kwarto nila ng maaaring ipangpunas ko sa dugo sa noo ni Mommy at nakakita ako ng towel sa kanyang closet.

"What are you doing here, Tyson? Go back to your room!" My mommy said firmly, but I was stubborn. 

I wiped the blood on her forehead.

"Mommy, why are you letting daddy do this to you?"

"Tyson." My mommy's eyes started to get moist and eventually cry. 

Using my small hands, I wiped my mommy's tears.

Let's runaway, mom. Let's leave, daddy." I encourage her. 

The disappointment washed over me when I saw my mommy shake her head in disagreement. 

"I can't Ty. I can't. We... we can't."

"Why mom?" gulo kong tanong kay mommy. Di ko talaga ito maintindihan.

"I love your father, Ty."

"Does daddy love you, mom? If he loves you, why does he hurt you?"  

Nanghihinang bumangon si mommy mula sa pagkakahiga niya. She cupped my face.

"Your dad may not love me, Ty, but he is afraid of losing me. And that's enough for me. As long as your daddy wants me. I will stay."

"But he hurts you, mom." I begged.

"He hurts me because he is afraid of losing me, Ty."

Iyan ang laging sabi sa akin ni Mommy, that daddy was afraid of losing her. She endured all of the pain and beatings because my mom believes that Daddy was afraid of losing her.

Lumaki ako na ganoon. Lumaki ako na nakikita ko na laging sinasaktan ni Daddy si Mommy. Hanggang sa naging manhid na ako sa mga nakikita ko. Naging manhid man ako dahil durog na durog na ang puso ko para kay Mommy.

Until one day, kakauwi ko lang noon galing sa school ko. I think I was in my third grade and I was nine years old back then when I saw my mommy's cold body in their bathtub. My mommy killed herself, and it's all because of daddy. It's all because of him. 

"Mawawala lang ako, Ty kapag di na ako kailangan ng daddy. But always remember that mommy will always love you. Mommy will always watch you whenever you are."

Those were the last words na iniwan sa akin ni Mommy. I can sense my mommy's tiredness from everything, yet I still leave her.

I mourn. I mourned and nobody was around me. I mourn alone. I cried every night, hugging my mommy night dress.  Pakiramdam ko noon wala na akong kakampi. Pakiramdam ko noon nawalan ako ng dalawang magulang. Pakiramdam ko noon pinagtakluban ako sa lahat. Kasi si Daddy parang wala lang sa kanya ang lahat. He acted like his wife hadn't died.

At simula ng araw na iyon sumumpa ako na magiging malakas ako. Sinumpa ko na walang makakatapak sa akin. Simula ng araw na iyon sinumpa ko na walang tao ang makakahila sa akin pababa. Hinding-hindi ako magiging mahina para sa isang tao. Hinding-hindi ako gagaya kay mommy na magiging tanga at manhid sa pag-ibig. Kasi sa mga nasaksihan ko sa mga magulang ko. Ayos lang naman pala na hindi mo mahal ang isang tao para makasama mo siya. Like what happened to my mommy and daddy. Mommy stay even if daddy didn't love her.

I became Dad's dog. Naging sunod-sunuran ako sa kanya dahil malakas pa siya sa akin noon. Malakas sa kapangyarihan dahil alam kong may sekretong organisasyon si Daddy. At para maging akin ang kanyang kapangyarihan kinakailangan kong maging aso niya para pagkatiwalaan niya ako.

Mas tumindi pa ang galit ko kay Daddy nang magsimula na siyang umibig ulit. At sa isang lalaki pa. Actually, okay lang naman iyon sa akin pero ang di ko lang matanggap ay naging mabuti si Daddy sa kanyang bagong minahal. Lagi na siyang ngumingiti which was every unusual. Daddy Enrico became soft because of such man. At kailanman ay hindi ko iyon nakita noong sila pa ni Mommy Esther.

Daddy changed because of his new lover. Naging mabuti rin siya sa akin noon at lagi na siyang masaya sa tuwing uuwi sa bahay at alam kong dahil iyon sa bago niya.

But that doesn't last long, based on what I have heard. His lover got pregnant by another man. I couldn't believe a guy could bear a child at first, but there are bearers, who are capable of conceiving children, a rare type of human.

Pero hindi naging madali ang buhay ko. I trained every day and night until my strength ran off, until I collapsed in our training area.

One day, may misyon na binigay sa akin si Daddy. It was to smuggle the fire arms na idi-deliver dito sa bansa. Pero sa kasamaang palad nagkaroon ng malalang ingkwentro. Marami ang namatay sa kasama ko. Ako naman ay nasugatan pero nagsikap akong makatakas sa lugar hanggang sa nakarating ako sa isang abandunadong bahay. May iilang bahay naman sa paligid kaso may malaking distansya naman. At doon ako pumasok at nagtago sa gabing iyon.

My mind was fully awake, but my eyes were closed because I was so tired. Kaya nanatili akong nakapikit kahit na may maliliit akong kaluskos na naririnig sa paligid ko.

"Tao po?" I heard an angelic voice.

"Tao po?" Pati ako na nakikinig sa mala-anghel na boses na iyon ay nararamdaman ko ang takot at kaba sa boses niya.

"Papasok po ako. Hindi naman po ako magnanakaw. Papasok lang po. Utos lang po ng mga kalaro ko po."

Hindi ko namalayan na napapangiti na pala ako habang nakikinig sa boses ng bata. Simula noong namatay ang Mommy ko hindi ko na tanda kung kailan ako huling ngumiti.

"Waaaah!"

"K-kuya... kuya. Buhay po ba kayo?"

Naramdaman ko ang paglapit ng mga yabag ng paa sa akin at nang may maliit na kamay na humawak sa balikat ko agad kong hinawakan iyon at walang kahirap-hirap kong ipinid sa sahig ang kanyang maliit na katawan kahit na nakapikit ako. Hindi ko naman iyon sadyang gawin pero siguro defense mechanism ko na rin iyon.

Pagmulat ko bumungad sa akin ang mukha ng isang batang lalaki. Maliit ang mukha niya, katamtaman ang kulay ng balat niya siguro dahil bilad sa araw, ang ilong niyang tama lang ang taas, malaki ang malalim niyang mata na bumagay sa kanyang mahabang pilik-mata.

Saglit akong nawala sa sarili ko habang nakatingin sa kanyang mukha. There's something in his face that I can't fathom. There's something in him that makes my stomach crazy.

"K-kuya..."

Nabitawan ko siya at namimilipit sa sakit na bumagon at sumandal sa dingding. Ang tanging ilaw na pumapasok dito sa abandunadong bahay ay galing sa bintanang sira at ilang mga butas ng bahay.

The kid's face paled when his dark eyes landed on my wound.

Hindi ko naasahan nalalapit siya sa akin at tiningnan ang sugat ko sa tagiliran. Hindi ko alam kung curious lang ba siya o hindi, pero itinaas niya ang laylayan ng damit ko at tiningnan ang sugat ko.

"K-kuya, dumudugo ang sugat mo. Tatawag ako ng tulong. Tatawagin ko ang tatay ko." Tumayo siya at tatalikod na sana nang abutin ko ang kamay niya upang pigilan siya.

"Kuya..."

"No, don't. H'wag kang tumawag ng tulong. I can handle myself."

"Pero nagdudugo po ang sugat ninyo. Namumutla na po kayo." Nag-aalalang saad niya at nahabag ako ng punasan niya ang mata niya. He is crying!!!

"W-why are you crying? Hey!"

"May kukunin lang po ako sa bahay. Maghahanap po ako ng magagamit sa paglinis ng sugat mo. H'wag po kayong umalis."

"No, just leave me alon--"

"Wag ka po mag-alala Kuya. Hindi po ako magsasabi sa iba at di ko po sasabihan ang Tatay ko. Hintayin n'yo po ako."

And with that iniwan niya ako at tumakbo palabas. I don't know where that kid got his courage to help me. I don't know bakit di siya natakot ng makita ang sugat ko pero parang may kung anong humaplos sa puso ko. Hindi ako sanay na may naaawa sa akin. Hindi ako sanay sa ganoong bagay.

Matagal bago nakabalik ang bata. Akala ko nga di na siya babalik pero nagulat ako ng pagdating niya may dala na siyang backpack.

Mas nagulat ako ng isa-isa niyang nilabas sa bag niyang dala ang alcohol, bandage, betadine, may mga gamot pa at may pagkain na nakasilid sa tupperware at dalawang bottled water.

"Kumain po kayo." aniya at binuksan ang tupperware para sa akin.

Kanin at nilagang itlog lang ang laman noong tupperware.

He kneeled in front of me. Naghihintay sa gagawin ko.

"H-hindi po kayo kumakain nito?"

"N-no. Kumakain ako niyan."

Tiningnan lang niya akong kumain. Inaya ko siya pero kumain na raw siya bago bumalik dito. Hindi ko na siya pinatingin nang linisin ko ang sugat ko. Ayaw kong nakita niyang literal kong kinuha ang balang bumaon sa tagiliran ko.

"Thank you!" Pasasalamat ko sa kanya nang matapos ako sa paglilinis ng sugat ko.

Umupo siya sa tabi ko at yakap-yakap niya ang kanyang tuhod. He was so cute; he was really like an angel. No, he was indeed an angel.

"Wala iyon, kuya. Kuya, ano pala ang pangalan mo?"

"Ty..." napatigil ako at tumingin sa kanya. He was looking at me intently and was patiently waiting for my response. "Ty, that's my name."

A lopsided smile escaped from my lips. He even extended his small hand. I accepted his small hand for a light shakehands.

He smiled.

"Kuya Ty, bat ka po nagkasugat?"

"Don't address me like that. Just Ty. Just call me, Ty, boy."

I don't know what's happening to this small boy, but his face turned red. Maybe he was shy or felt intimated because of my remark. 

"Okay po." He pouted.

"Anyway, as much as I want to tell you what happened to me. But you need to go home, it is already late." I said.

Napatayo siya at tumingin sa bintana na sira.

"Oo nga po! Aalis na ako Ty! Babalikan kita dito bukas. Dadalhan kita ng almusal." He even waved his two hands before turning his back.

Pero di na kami nagkita pang muli noong batang lalaki dahil sa gabi ding iyon ay may dumating na nagrescue sa akin na kasamahan namin. I'll find you!

Daddy wasn't happy because of what happened. He blamed me for the failed mission and, in turn, he even punished me.  Parusa na muntik ko na ring ikamatay. Talagang iniwan lang ako ng konting buhay. Ganyan ka sama ang ama ko sa akin. Ganyan ang disiplina niya sa akin para matuto raw ako. Pero sa paglipas ng panahon mas tumindi ang kagustuhan kong makaganti kay Daddy.

At noong nakuha ko na ang gusto kong kapangyarihan akala ko ay makakaganti na ako sa kanya kaso may code of conduct ang organisasyon na siyang pumipigil sa akin na makaganti.

It was so unfair. Very unfair.

---

My head was aching after the meeting with my investors here in Black Spade Club Tower. Pag-aari ko ang isang floor dito at katatapos lang ng meeting namin. Hindi normal na meeting since it was a dirty one work.

I leaned my head on my chair's headrest and closed my eyes for a moment. I am trying to relax my mind. But I almost groaned when I heard the door open and close again. Kahit maingat ang pagkakabukas at pagkakasara niya pintuan narinig ko pa rin iyon.

"Who are you?" tanong ko habang nakapikit ang mata ko.

I heard some footsteps.

Makikilala ko kung si Pike ang pumasok sa room dahil alam ko ang yabag nang paa niya. Pero ito iba.

"C-crystal." The boy's voice stuttered. Ang kaba at takot niya ay nararamdaman ko.

Doon na ako napamulat at napatingin sa lalaking nasa harap ngayon ng mesa ko. My jaws moved when I saw his face... it was familiar. His face was so familiar. I believe I've seen him somewhere before.

I thought his name was crystal, but I was wrong. He was bringing drugs. Selling drugs! At biglang dumating si Pike dala ang balitang may transaksyon ng droga ang nangyayari sa loob ng tower at itong maliit na lalaki sa harap ay isa doon.

Hindi ko naman alam na sa isang iglap ay makakatakas siya. And I have to clean up the mess he left on my floor. I had to make a mess as well, para ma-divert ko ang atensyon ng mga pulis. And that's when I burned my own suite. It was an out of the blue plan. It was unexpected. 

And it took days before my men found the boy. When we met again, I saw his fear, his nervousness, and even anxiety. Of course, who wouldn't be. Kinidnap lang naman siya.

"G-gagawin k-ko ang lahat. W-wag niyo lang po akong isumbong sa pulis. Please po. Wag niyo po akong isumbong sa pulis. Gagawin ko po lahat." He shed in tears and begged for his life. "N-nautusan lang po ako n'non. H-hindi ko po alam na drugs pala ang laman ng case. M-magtatrabaho lang po ako ng maayos p-pero i-iyon po ang nangyari. Please po," he looked at me. "Wag niyo po akong isumbong sa mga pulis."

Naningkit ang mata ko sa kanya. He was really familiar. There's something inside me that tells me that I know this boy.

"Untie him." Utos ko.

Napakurap-kurap siya na parang di makapaniwala sa sinabi ko. Tumayo ako.

"Are you sure you won't take back your words? You'll do everything I ask?"

Nagkukumahog siya sa pagtango.

"If you defy me... I will kill you, hmm?" Babala ko sa kanya.

Nanghihina siyang tumayo at gunawa ng ilang hakbang kaso natumba siya tungo sa akin. Nasalo ko siya.

"Be thankful. You're save by your face."

---

Cassidy Barromeo started to live in my house. He was indeed a good follower to his master. Walang madaming sinasabi at mabilis lang bumibigay. Kahit na tumagal na siya sa bahay ko sa tuwing hahawakan ko siya nagugulat pa rin siya. Para bang sa tuwing hahawakan ko siya tingin niya papatayin ko siya. Grabe ang takot niya sa akin. Natural na naman iyon sa akin dahil sa mga taong nakapaligid sa akin takot talaga sila sa akin. Ngunit iba ang takot ni Cassidy sa akin. Naiinis ako sa takot niya sa akin.

Hindi ko lang namalayan na sa mga panahon na nandidito siya sa bahay ay mapapalapit ako sa kanya. Na iyong pader na matagal ko ng pinundar ay matitibag niya. Na makakapasok siya sa buhay ko. Hindi ko iyon matanggap.

I won't fall in love. I won't love like what happened to my mommy! I swore that before pero hindi ko na mababawi pa ang nararamdaman ko sa kanya. Pero dahil mataas ang pride ko, ang ego ko. Hindi ko iyon inamin sa kanya. Hindi ko kailanman nilinaw ang nararamdaman ko sa kanya. Dahil sa tingin ko n'on ay isa iyong kahinaan. Ang pagsuko kong muli sa damdamin ko ay isang kahinaan.

But my heart won in the battle of mind and heart. I still choose to be soft on Cassidy. I started to surrender, on his feet. The blocks of ice between us started to melt. Especially when he knows who I really am. Even if he knows that I am a killer, he still loves me. He still chose to be with a devil like me.

Cassidy promised to be with me. He promised that he wouldn't leave me, and I held on to that. I trusted his words and his promise, but he broke it when he left me. At sumama kay Raven, but it was too late when I learned that Raven was also brainwashing Cassidy.

I was driven by my anger, too much anger. I felt betrayed. I felt like I was being fooled. And it was too late for me to ask for Cassidy's forgiveness when I had already raped him that night my men rescued him. He was wounded, I know, but I still did some inhumane things to the man I love. Hindi ko nakontrol ang galit ko noong gabing iyon. Wala akong ibang nakikita kung hindi ang pandidilim sa paligid ko.

Nang mawala ang galit ko n'on. Saka ko lang nakita na si Cassidy na naka higa sa kama walang ni-isang saplot sa katawan. May mga dugo na mula doon sa sugat na natamo siya. Pero nadagdagan ko iyon. At puno ng pulang marka ang katawan ko.

Yes, I love to leave red marks on Cassidy's body, but not like this. Parang di ako ang gumawa noon. Hindi ko alam kung papaano ko iyon nagawa kay Cassidy. Noong wala pa akong feelings kay Cassidy ay tinatalik ko na naman siya pero kailanman hindi ako naging ganito karahas sa kanya. I've always been gentle to him.

"Fuck! Fuck! Fuck! What the hell did I do? What the hell happened?" Parang baliw kong saad habang tinitingnan si Cassidy na walang malay.

"I-I'm sorry, Cassidy. I'm so fucking sorry!" I lamented over and over and hugged his unconscious body. Alam kong di niya iyon naririnig pero paulit-paulit ko iyong nilitanya sa kanya.

And that night, I also leave the country because of my mission outside of the country. I was good since I could not face him after what I did to him. 

***
There are two remaining parts sa epilogue. Just stay tuned mga beh!

Thank you for reading!!!