Chapter 7

Cassidy Pov

Soft, warm and relaxing smell... no a luxury smell. Pagkagising ko iyan agad ang una kong napansin. Nagising ako sa napakalaking kama na kulay puti. May dalawang malalaking unan at napakalambot. Ang makapal na kumot ay nakapatong sa akin hanggang sa may dibdiban ko. Napaka-kapal noong kumot ngunit di iyon mabigat sa katawan.

Sa unang pagkakataon sa buong buhay ko. Ngayon lang ako nakahiga at nakatulog sa ganitong klase na higaan. Dati kasi may kutson naman kami pero di naman iyon kalakihan at di rin masyadong malambot di tulad nitong hinihigaan ko ngayon. Walang sakit sa katawan ako ngayon na nagising.

Dahan-dahan akong bumangon at tinapak ko ang paa ko sa sahig. Napatingin ako sa paa ko nang maramdaman ko na parang malambot iyon at mabalahibo. Carpeted pala. Nakasuot lang ako ng isang itim na tee shirt at at ilalim ay boxer na. Naibaba ko ang hem noong tee shirt dahil hanggang sa gitna lang iyon noong hita ko. Bigla akong kinabahan dahil baka may nangyari habang wala akong malay pero wala namang masakit sa katawan ko. Especially that part of my body.

I sighed in relief.

Muli akong humakbang at pumunta doon sa napakataas na bintana. Ang ganitong bintana ay nakikita ko lang sa mga palabas sa ibang bansa. Napakalaki noong bintana at ang kurtina ay napakahaba rin. Nang makalapit ako doon at napahawak sa kurtina. Napaisip ako kung paano kaya ito nilalabhan. Ang bintana na nilapitan ko ay siya lang nagbibigay ng liwanag sa silid na kinaroroonan ko. Ang liwanag na nanggagaling sa labas lang ang nagsisilbing ilaw sa napakalaking silid at tumatama ang sinag nang araw na tumatagos sa bintana na gawa sa salamain sa mismong kama na pinanggalingan ko.

Napatingin ako sa labas dahil transparent naman iyon. Napahawak ako sa glass dahil nakita ko na may fountain sa labas. Sa ibaba may fountain doon. Tapos may nakakamangha na landscaping pa at ang laki ng bakod! Aliw na aliw ako doon sa tanawin sa labas. At sa pagkamangha ko doon ay muntik ko nang makalimutan ang nangyari sa akin bago ako mawalan ng malay.

Agad na bumuhos sa akin ang nangyari sa akin. Napahawak ako sa dibdib ko dahil bigla iyong nagwala. Halos mamatay na ako. Akala ko talaga mamamatay na ako sa mga oras na iyon.

Si tatay? Sina Auntie, Gretel at Aileen hinahanap kaya nila ako? Nag-aalala kaya sila sa akin? Ni-report na kaya nila ako sa pulis dahil nawawala ako? Ang trabaho ko? Si Justin?

Naibagsak ko ang mata ko sa paa ko na malinis na kagaya sa katawan ko na malinis na rin. Nakakalungkot isipin na mukhang wala man lang nag-aalala sa akin kahit na isang tao. Siguro si tatay pero malabo naman na alam niya na nawawala na ako. Na hindi na ako nakauwi sa amin. Malabo rin na ipahanap ako o hanapin man lang nila Auntie Tanya at pati na nang mga pinsan ko.

Pagtalikod ko upang bumalik na sana sa kama ay tamang-tama naman na bumukas iyong pintuan. Napako ang mata ko doon. Napatingin ako sa unang tao na pumasok.

Naka-two piece suit siya saka nakalagay ang dalawang kamay niya sa bulsa ng kanyang pantalon. Hindi mahirap na identify o ilarawan ang kulay ng kanyang suot dahil puro naman iyon itim. From his upper to his lower clad it's all black.

Hindi ko na natuloy ang plano kong pagtungo sa kama dahil parang dumikit na ang paa ko sa sahig.

"Are you well?" aniya. His rough and husky voice send thousand of volts strike to my heart and as an aftermath my it automatically beat like I ran a thousand of miles.

"I guess you are well since you went off from the bed." Dagdag niya.

Biglang bumukas ang ilaw at napatakip ako sa mata ko dahil sa liwanag na dala noon. Nang makabawi ako ay inalis ko naman ang kamay ko saka ko iyon itinago sa likod ko at lihim kong pinipisil iyon. Para sana ibsan ang lakas ng pintig sa puso ko.

Napatingin ako sa mukha niya. Nang dahil sa liwanag ng ilaw ang itim na mata niya ay parang naging itim na perlas at kumikinang iyon dahil sa liwanag. Ang mata niya ay malalim at maitim kaya kung titingnan mo siya parang di siya marunong ngumiti at parang laging galit. Ang kilay niya naman ay itim na itim din. Kaya siguro ang maitim din ang awra niya.

Biglang kumulo ang tiyan ko dahil sa gutom kaya napahawak ang kamay ko doon at nai-angat ko ang ulo ko.

"Hungry?"

Binuka ko ang bibig ko pero natatakot ako. Natatakot ako sa kanya. Kung magsalita kasi siya... iba. Wala akong maramdaman emosyon sa pananalita niya. Sa huli ay tinango ko na lang ang ulo ko.

"Bring in the food."

May pumasok na isang tao na nakadamit pang-chef at tulak tulak ang isang tray na may lamang pagkain. My mouth watered when I saw the foods. Sa isang sulok ng kwarto ay may isang round table at apat na upuan na nakapalibot doon at doon nilagay noong chef ang mga pagkain. Pagkatapos niyang ilagay lahat ng pagkain ay yumuko siya doon sa lalaki at lumabas. Sinara niya rin ang pintuan at naiwan kaming dalawa.

"C'mere. Your hungry, right?"

Kung siguro ay matagal ko nang kilala itong lalaki na ito ay masasabi kong natural na siguro ang boses niya pero dahil di ko siya kilala talagang kinikilabutan ako doon sa tono niya.

Kinagat ko ang ibabang labi ko at tumungo doon sa mesa. Hindi muna ako umupo kahit na takam na takam na ako sa amoy ng mga pagkain na nakahain.

Hinubad niya ang coat niya saka iyon nilagay doon sa bakanteng upuan. Una siyang umupo sa isang silya saka pinagkrus niya ang kanyang hita bago ikiniling ang ulo at mataman akong tinapunan ng tingin.

"Sit." Utos niya at doon na ako humila ng upuan.

"Don't wait for me to serve you. I don't do that." Puna niya nang makita na wala akong galaw sa kinauupuan ko.

I'm just very stiff in my chair. Afraid that I'll make mistake or anything that may pissed him off then cut my head off. I cannot imagine myself being beheaded then my head rolled on this shiny floor.

Dahil sa sinabi niyang iyon dahil mahinhin akong kumuha noong pagkain sa kabila ng pagkagutom ko. Pero kalaunan ay di ko na napigilan ang katawan ko. Sa sobrang gutom ko ay nilantakan ko na iyong pagkain.

"Taste good?"

Napatigil ako sa pagsubo ko at pikit na nilamon ang laman ng bibig ko. Nang malunok ko iyon ay saka ako bumaling sa kanya. Nakita ko na malapit ko nang maubos ang mga pagkain pero siya ay... hindi pa pala nakakain. Nakalimutan ko na may kasama pala ako sa sobrang pagkagutom ko.

Lumunok ako.

"H-hindi ka p-pala kumakain. Sorry." Aniya ko saka ako tumayo at niyuko ko ang ulo ko sa kanya.

"Look at me." he ordered and I obeyed him. I stared at him deep black eyes. "Does it taste good?" Muli niyang tanong.

Tumango ako. "Oo. It d-does."

He gestured me to come closer to him. Even though I was agitated and feared him. I still did what he wanted. This is part of my words. He spared my life and this is one of the many consequences that may happen in the near future.

I jerked when his right hand landed on my waist then pulled me closer. Ang dating nakakrus niyang mga hita ay medyo nakabuka na.

"Are you afraid of me?" He look up and he caught my eyes. Ang mga mata niya ay parang nagtutulak sa akin na ibuka ko ang bibig ko at magsalita.

"O-oo... na... natatakot ako."

"You must be. You knew what am I capable of, right? I can end your life..." his gripped on my waist become tighter.

Sa isang hila niya lang sa akin patungo sa kanya ay napaupo ako sa kanyang hita. I almost jump in shocked.

"S-sorry..."

"Tired of hearing that," akmang tatayo ako mula sa pagkakaupo ko doon sa kanya nang hinigpitan niya pa ang pagkakahawak niya doon sa baywang ko. "Stay still if you want to live." Panakot niya sa akin at napatigil din naman ako.

Ang kamay ko ay nanatili sa malaki niyang balikat. Di ko ata kaya pang alisin ang mga kamay ko doon. Nagmistulang mabigat iyon dahilan upang di ko maalis.

"You eat too fast that the foods smeared on your face. Or maybe your just a messy eater."

Naistatwa ako nang dumapo ang hinlalaki niya sa gilid nang labi ko at may pinahid siya doon. Bumaba ang mata ko sa hinlalaki niya na may dumi na iyon dahil sa pagkain na kinain ko kanina. Pinunas niya ang dumi sa hinlalaki niya sa placemat na nasa table saka bumalik ang kamay niya sa baywang ko.

Kulong ang maliit kong katawan sa mala-sawa niyang kamay na nakapalibot sa akin.

"Cassidy Barromeo, am I right?"

My eyes glued at his... handsome and very musculine face. Paano niya nalaman ang pangalan ko?

"I looked at your background, of course." Sabi niya na parang alam niya kung ano ang nasa utak ko.

What is he? A mind reader?

"I am not a mind reader. Your face is saying it all." he remarked. That leave me speechless.

Ngayon ko lang mapagtanto. I should thanking him for sparing my life at dahil an rin di niya ako sinumbong sa mga pulis na ako ang may dala sa druga sa office niya. Kahit kasi di ko naman talaga alam na druga pala iyong dala-dala ko. Pupwede akong matawag na accomplice n'on. Makukulong pa ako kung nagkataon.

"I... I wanna thank you," I whispered. "I wanna thank you for sparing my life..."

Napakurap-kurap ako. Hindi ko pa pala alam ang pangalan niya. Nakaupo na ako sa hita niya ngunit di ko man lang alam ang pangalan niya.

"Tyson. That's my name."

No matter how much I think about it my face went instantly heat upon hearing his name. This is absurd. His name made him even more handsome of a man. I closed my eyes. Nakakahiya dahil alam ko na nakikita niya ang pamumula ng mukha ko ngayon.

"Be thankful to your face," sabi niya at hinimas ang pisngi ko gamit ang isa niyang kamay. "This face saved you."

I'm planning on asking him. Asking him what's with my face pero di na ako nakakuha pa nang pagkakataon na tanungin siya nang maramdaman ko ang mamamasa at mainit niyang labi sa akin.

Napadilat ako sa mata ko at naduling ako sa lapit ng mukha namin sa isa't isa. Siya naman ay bumukas rin ang mata kaya nagtagpo ang mata namin. I saw a smirked written all over his eyes before closing it again then he devoured my lips like a hungry man.

I closed my eyes. My hands on his massive shoulders shuddered so does my legs on his thighs.

I soft moaned escaped from my mouth then Tyson... tucked his tongue inside my mouth and it earned another moaned from me. He leaned on me before pulling me closer to him. His hand on my waist leave and it traveled down to my boxer and his hand went inside.