Ik open mijn ogen, ik lig in een wit bed. "Wat doe ik hier? " Denk ik bij mezelf. Ik kijk naar mijn kleding. "Hoe kom ik aan dit jurkje?

POV Layenna

Ik lig nu al een paar dagen in deze witte kamer. Ik heb grotendeels van de tijd geslapen. Er is ook nog niemand deze kamer binnen gekomen, dat ik weet dan. Ik zit op mijn bed. Mijn benen hangen over de rand. Ik raak voorzichtig de koude witte tegels aan. Ik stap uit bed. Ik loop naar het raam. Ik zie alweer niks. Alleen maar grijze mist. Ik sta hier elke dag. Ik heb geen idee van tijd. Soms zie ik groene schimmen van bomen en ik zie wanneer het dag en nacht is. Maar dat is het ook. Ik heb de dag dat ik hier wakker werd een tatoeage ontdekt. Het is een leeuwin met een kroon. Media
Het zit op mijn linker schouderblad. Ik vond het toen ik voor ee spiegel stond en mezelf checkte op verwondingen. Gelukkig vond ik niks. Ik kan me nog steeds niet herinneren hoe ik eraan kom. Ik loop weer naar mijn bed en laat me met mijn hoofd in mijn kussen vallen. Ik til mijn benen op het bed. 'Kom ik hier ooit nog uit?' mompel ik in mijn kussen tegen mezelf. Ik hoor een luik open gaan. Het klinkt alleen niet als het etens-luik. Ik ga gelijk recht zitten en kijk om me heen. Er is een vierkant raam in de muir verschenen. Het zijn tralies. Ik loop erheen. Ik zie een andere kamer. Er staat alleen een stoel in de kamer. Op die stoel zit, zit Sandro. 'Sandro?' vraag ik zacht. Hij kijkt gelijk op. Hij probeert op te staan maar hij zit vast. Er gaat een deur open in mijn kamer waarvan ik het bestaan niet wist. Sandro trekt nog harder en komt los. Hij rend naar de tralies. Hij ziet er vreselijk uit. Hij pakt mijn hand door de tralies heen.
'Layenna! Je bent nog oke! Gelukkig. Onthoud dit, wat ze ook vragen of waarmee ze ook dreigen, beandtwoord zo min mogelijk vragen. Ik red me wel, oke? Maak je geen zorgen om mij!' zegt hij snel. 'Maar Sandro! Wie zijn ze? Wat willen ze en wat hebben ze met je gedaan?' vraag ik bang. Sandro maakt een kalmerend geluid. 'Dat kan ik je nu niet zeggen.' er komen ook mensen bij hem in de kamer. Ze dragen beschermende pakken en proberen Sandro bij me weg te trekken. 'Onthoud 1 ding Layenna. Wat er ook gebeurd, en het is mischien een beetje vroeg maar. Layenna, ik hou van je en dat zal ik altijd bliiven doen.' hij geeft me een snelle kus door de tralies heen. Dan trekken de mensen hem weg. 'Sandro!' roep ik bang. 'Layenna!' is het laatste wat ik hoor. Dan is hij weg. Ik hoor een man gniffelen achter me.
Ik draai me gelijk om en begin dreigent te grommen. 'Ho ho. Stil nou maar katje. Je wilt toch niet dat er slechte dingen gaan gebeuren met he vriendje? Toch?' gniffelt hij.
Ik stop, maar kijk hem nog nijdig aan.
'Dus, om antwoord te geven op je vragen. Wij zijn jullie scheppers, wat we willen, is een sterker leger van jullie soort. En omdat jij de witte leeuwin ben en hij de donkere, worden jullie kinderen onverslaanbaar. En hij wilde onze vragen niet beantwoorden. Daarom had hij een paar, hoe zeg je dat, helpende tikjes nodig.' grinnikt hij. 'Dus ik zal maar praten. Anders gebeurd jou hetzelfde. Natuurlijk niet zo erg. Want het zal zonde zijn als de moeder van mijn leger en mijn aankomende vrouw er slecht uit zal zien.' grinnikt hij weer. Man, wat haat ik deze gast. 'Als ik dan ooit je vrouw word, wat is je naam?' vraag ik schuw. Hij slaat me in mijn gezicht. 'Het is U voor jou!' bromt hij.
'Mijn naam is: Dr Frrib. Maar wat maakt het uit. Je komt hier toch nooit weg.' lacht hij krankzinnig. Dan loopt de kamer uit. Ik gooi gromment een stoel tegen de muur waar net de deur nog was. Ik verander in mijn leeuw. Ik maak grote krassen in de muren.
Na bijna heel de kamer gesloopt te hebben, laat ik me in mijn leeuwen vorm op mijn bed ploffen. De frutratie is nog steeds niet weg. Ik kan nog 1 ding proberen. Ik weer alleen niet of het gaat werken... Maar eerst moet ik uitrusten. Geen zorgen Sandro, binnen een dagen zijn we hier weg...

Like? Commend? Follow?
Love you all people!!!!! 😍
_XRobijntjeX_