Υπάρχουν δύο είδη τεράτων, σύμφωνα με την Victoria Schwab: Εκείνα που στοιχειώνουν τους δρόμους και εκείνα που κατοικούν μέσα μας. Η ερώτηση που πάντα ακολουθεί τέτοιου είδους διαπιστώσεις είναι η εξής: ποιο είναι χειρότερο; Και, ακριβέστερα, ποιο μπορείς να αντιμετωπίσεις;

Το ένα είδος μπορείς να το αποφύγεις. Μπορείς να ακολουθήσεις άλλη διαδρομή, ένα τρομακτικό, αλλά τουλάχιστον λιγότερο επικίνδυνο σοκάκι. Ή γενναία να διεκδικήσεις τον δρόμο που στοιχειώνει. Να κάνεις το ένα βήμα μετά το άλλο περιμένοντας να αντικρίσεις το φάντασμα, το τέρας, μία σκοτεινή ανάμνηση και να περάσεις από μέσα του σαν να μην είναι τίποτα παραπάνω από μία σκιά.

Το άλλο είδος, είναι το είδος που όλοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε και ποτέ δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Είναι αυτό το κάτι που κατοικεί σε μία γωνία του μυαλού μας και με μελετημένες κινήσεις έρχεται στο φως ακριβώς όταν δεν το θέλουμε. Το ψεγάδι στον χαρακτήρα μας, το σκοινί που πολλές φορές μας εμποδίζει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Και αυτό το τέρας, ωστόσο, αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται και το πρώτο. Το κοιτάς στα μάτια και περνάς από μέσα του. Όμως τώρα το τέρας είναι μέρος μας και ελάχιστοι έχουν το κουράγιο να κοιτάξουν μέσα τους, να το απελευθερώσουν. Αυτοκαταδικάζονται σε έναν φαύλο κύκλο φόβου.

Στην περίπτωση της Άλις αυτά τα δύο τέρατα συνυπάρχουν. Και τελικά υπάρχει και ένα τρίτο είδος, εκείνο που στέκεται απέναντι σου ενώ θα έπρεπε να στέκεται δίπλα σου. Φίλος, γονιός, συγγενής, σύντροφος, εσύ. Η Άλις κάποτε θα έκανε το πρώτο βήμα χωρίς σκέψη.

Αλλά μετά από εκείνο το βράδυ; Τα μόνα βήματα που έκανε ήταν προς τα πίσω από φόβο ή για να τρέξει μέσα στο δάσος που τόσο αγαπάει για την προστασία του. Να τρέξει. Τρέχει και τρέχει και τρέχει. Όταν όμως τρέχεις τόσο καιρό, θυμάσαι καν από τι απομακρυνόσουν στην αρχή;

Από την αγάπη που τόσο την είχε προδώσει και πληγώσει; Από τις υποσχέσεις που στην τελική τίποτα δεν της προσέφεραν -ούτε ασφάλεια, ούτε βοήθεια, ούτε ένα ψήγμα συμπόνιας; Από τους ξένους που κάποτε δεν ήταν ξένοι; Ή από τους ξένους που δυστυχώς έγιναν γνωστοί; Ίσως από εκείνο το ρημαγμένο δωμάτιο με τον μεγάλο λεκέ και την αποκρουστική μυρωδιά και την ανάμνηση ενός τέρατος να το ποτίζει σαν κολόνια.

Να τη. Μόλις πάτησε το πόδι της στο τρένο.