--Επιλογες, επιλογές... Παντού επιλογές... Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος; Άρνηση, φόβος, επιθυμία  και πάθος έβγαλαν τα ζάρια και η ζωή έστησε το επιτραπέζιο της παιχνίδι... Οι παίκτες; Τέσσερις στο σύνολο... Το αποτέλεσμα; Χαμένοι όλοι ...--

                              ************

Εκείνη τη μέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μείνω μακριά τους. Να τηρήσω το βουβό όρκο που έδωσα  και να προχωρήσω χωρίς μπελάδες... Έλα που όμως οι μπελάδες ήταν τόσο δελεαστικοί που με παρέσυραν εκ νέου σε ένα παιχνίδι που έπαιξα εν γνώση μου... Αν μου έλεγε κάποιος τη κατάληξη που θα είχαμε θα τον κορόιδευα μέχρι σήμερα... Μα να που τελικά η μοίρα γελάει μαζί μου. Μαζί μας... Η μοίρα γελάει με όλους. Κανένας δε ξεφεύγει από τα μελλούμενα και το έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο. Άρρηκτος δεσμός; Ναι, έτσι πίστευαν. Έτσι πίστευα και εγώ. Ίσως πράγματι να ήταν έτσι πριν καταλήξουμε να γίνουμε από τέσσερις άνθρωποι, ένας...
Ο γλυκός, ο ατίθασος και ο άγριος...
Και εγώ; Εγώ ήμουν ο συνδετικός τους κρίκος. Το κομμάτι της αλυσίδας που όσο τους έδεσε άλλο τόσο μετέπειτα έγινε εφιάλτης για τον καθένα ξεχωριστά...

Τους είχα υποσχεθεί πως ότι κι αν φέρει η ζωή στο διάβα μας δε θα τους ξεχάσω και αυτό ακριβώς κάνω...
Κάθομαι σε ένα δωμάτιο, ντυμένη στα λευκά και τους αναπολώ... Έχω μήνες να ακούσω νέα τους μετά τα όσα έγιναν. Οι καυγάδες μας  έφεραν κοντά και αυτοί ήταν και η καταστροφή μας. Απο την αποστροφή ήρθαμε στην άρνηση, μετά ήρθε το αχαλίνωτο πάθος και μπήκαμε όλοι μαζί σε ένα δρόμο χωρίς αναστολές. Χωρίς κρίση. Χωρίς υπολογισμούς...
Τι συμβαίνει όμως όταν ο πόθος μεταμορφώνεται σε τέρας; Γιατί καταβαθος ένα τέρας είναι. Σε τρώει και σε διαλύει κομμάτι κομμάτι μέχρι να μη μείνει τίποτα. Η ζήλεια, η διεκδίκηση, ο θυμός και η τρέλα ήταν μερικά από τα συναισθήματα που δεν τα είδαμε να έρχονται ...
Βλέπεις ήμασταν "παιδιά τότε" ... Πάνω στα πιο όμορφα μας χρόνια... Μετέπειτα όμως όταν βγήκαμε στη ζωή και περπατήσαμε σε ξένα μονοπάτια, ζήσαμε κάτι διαφορετικό...
Η Σούζαν μέχρι και σήμερα με ρωτάει αν ποτέ κατάφερα να ξεχωρίσω κάποιον...
Ποτέ δε της απαντώ....
Κατάφερα; Ή όλοι ήταν ένας;
Ίσως ύστερα από τόσα χρόνια να μου επιτρέπεται να το παραδεχτώ πως...πως τελικά όντως κάπου στα βάθη της καρδιάς μου είχα ξεχωρίσει έναν... Άργησα πολύ και όταν το κατάλαβα ήταν αργά αλλά όντως ξεχώρισα χωρίς αυτό να αναιρεί την αγάπη που ένιωθα για τους άλλους δύο.
Ποιον; Αυτό δεν είναι κάτι που θέλω να θυμάμαι ούτε κάτι που θέλω να νιώθω σήμερα ...
Σήμερα παντρεύομαι.
Σήμερα ξεφεύγω από το παρελθόν.
Αλλάζω σελίδα στη ζωή μου και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία... Όλοι κάναμε τις επιλογές μας και εγώ τη δική μου...
Ένα πράγμα μόνο μπορώ να παραδεχτώ και να κρατήσω από όσα έζησα μαζί τους...
Την αγάπη.
Αυτή η ρημαδα υπήρχε και θα υπάρχει πάντα παρά τα όσα ακολούθησαν. Τους αγάπησα , τους λάτρεψα και τους πόνεσα ξεχωριστά...
Με αγάπησαν , με πλήγωσαν και με κατέστρεψαν με τη σειρά τους...
Ίσως τους πλήγωσα και εγώ αλλά αυτό δε νομίζω να το μάθω ποτέ. Τα αγόρια μου κατάφερναν σχεδόν πάντα να κρύβουν τα συναισθήματα τους γιατί όπως έλεγαν, και οι τρεις ήταν ένα και ένα θα παρέμεναν...
Καμιά φορά λυπάμαι για την κατάληξη...
Άλλες φορές πάλι, νιώθω ευγνώμων που κατάφερα να τους αγαπήσω τόσο και έζησα κάτι που ελάχιστοι ζουν...
Δεν ήμουν πόρνη...
Για μένα τότε ήταν ένας... Και οι τρεις...
Κανένας δε ξεχώριζε...ή τουλάχιστον αυτό έλεγα στον εαυτό μου...

Μετά από τη νύχτα του χορού, ακολούθησαν πέντε ολόκληρα χρόνια τρέλας...
Με είχαν όλοι και τους είχα και εγώ ...
Μέχρι φυσικά να μεγαλώσει η παρέα και να αρχίσουν οι πρώτες ρωγμές...
Σσς ....
Τότε ήταν που ξύπνησαν τα τέρατα στο καθένα μας... Και εννοείται βάζω και τον εαυτό μου μέσα... Δεν ήμουν λιγότερο τρελή από ότι ήταν εκείνοι...
Κάναμε συμφωνίες που δε τηρήσαμε.
Βρήκαμε ταίρια...
Και πάλι όμως...
Πάλι κατρακυλουσαμε δίχως έλεος στη καταστροφή...
Αν έφταιγα; Φυσικά...
Δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω...
Δεν ήθελα να τους μοιράζομαι ούτε εκείνοι εμένα με ξένους... Για αυτό και κάθε μας συμφωνία έπεφτε στο κενό.
Η εμμονή ανάμεσα μας ήταν αξιοπρόσεκτη στη παρέα και σε κάθε καινούριο άτομο που έμπαινε σε αυτή χωρίς να το καταλάβουμε. Σχέσεις έληξαν άδοξα, καυγάδες οδήγησαν στη φυλακή και εκεί που ίσως υπήρχε ελπίδα για να βρουν την αγάπη και να ξεφύγουν, εγώ ένιωθα απειλή...
Ναι, δε ντρέπομαι να παραδεχτώ πως σίγουρα κάποιες κοπέλες που πέρασαν από δίπλα τους θα ήταν τέλειες σύζυγοι σήμερα...
Μα ποιος ορίζει τη τρέλα που μας εδερνε;
Κανείς...
Ας τα πάρουμε όμως σιγά σιγά...
Θέλω να ζήσω ξανά τις στιγμές...
Έχω μια ώρα πριν το γάμο και θέλω να νιώσω σε κάθε μου κύτταρο το παρελθόν...
Να το νιώσω και ύστερα να το αποβάλλω και να το πετάξω...

Δύο μήνες  αργότερα
Λύκειο Τσάβεζ

Όπως ακριβώς το υποσχέθηκε στον εαυτό της , η Ελίζαμπεθ έκανε στροφή μετά από τη μέρα εκείνη. Σαν να είχαν υπογράψει και οι ίδιοι μια σιωπηλή ανακωχή μαζί της. Δε την πλησίαζαν , δε την πείραζαν και φυσικά δεν της έριχναν ούτε βλέμμα σχεδόν.
Στη προσπάθεια της να ζήσει όμορφα χρόνια μέχρι την αποφοίτησή της, η Ελίζαμπεθ ήρθε πιο κοντά με τον Τόμας και περνούσαν αρκετό χρόνο μαζί κάτι που έβρισκε τη Σούζαν κάθετα αρνητική. Πίστευε πως ένας άνθρωπος που είναι ικανός να βάλει φωτιά σε μια φωτογραφία ενός νεκρού ατόμου για να πληγώσει κάποιον, ήταν ικανός για όλα μα η Ελίζαμπεθ πίστευε στις δεύτερες ευκαιρίες και της εξήγησε ότι οι άνθρωποι σπάνια μεν, αλλά αλλάζουν και μετανιώνουν για τις πράξεις τους.

"Φτου! Πάλι άργησα..." έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να προλάβει να μπει στην αιθουσα. Το πιο κρίσιμο διαγώνισμα της χρονιάς ήταν αυτό ακριβώς που τη κράτησε ξάγρυπνη μια ολόκληρη βδομάδα μα η μέρα είχε φτάσει και τη βρήκε αργοπορημένη.

"Ελίζαμπεθ!" η Σούζαν σήκωσε το χέρι από μακριά και άρχισε να τρέχει προς το μέρος της "Στάσου ένα λεπτό!"

"Καλημέρα! Δε μπορώ τώρα άργησα!" Απάντησε λαχανιασμενη μόλις τη πρόφτασε.

"Μα στάσου σου λέω! Μεταφέρθηκε για τη τελευταία ώρα το διαγώνισμα!" της ανακοίνωσε γεμάτη χαρά.

"Και εσύ που το ξέρεις;"

"Δεν είμαι στο τμήμα σου αλλά ακόμα με υποτιμάς;" Αστείευτηκε "Έβγαλε ανακοίνωση ο κύριος Χατσερ. Κάτι έτυχε στο κύριο Σπένσερ και θα παρευρεθεί για το διαγώνισμα τη τελευταία ώρα. Για αυτό χαλάρωσε και ηρέμησε. Η τάξη είναι μέσα με την κυρία Χάρλεϊ τώρα"

Η Ελίζαμπεθ πήρε μια ανάσα ανακούφισης και σταμάτησε "Αυτός ο κύριος Σπένσερ θα μας πεθάνει καμιά ώρα..." σχολίασε ήρεμη πια "Κάθε φορά όλο κάτι συμβαίνει και κάθε φορά τρέχω σαν τη τρελή.."

"Δε πειράζει. Φτάνουμε προς το τέλος της χρονιάς. Πάει και αυτό το έτος. Χαλάρωσε"

"Το ξέρω αλλά..."

"Δεν έχει αλλά! Μόχθησες πολύ και όλα θα πάνε καλά. Σε λίγα χρόνια θα έχω μπροστά μου μια αξία δικηγορινα και εγώ θα είμαι απλώς μια νοσηλεύτρια σα τη μαμά μου"

"Η δουλειά σου είναι πιο σημαντική από τη δική μου. Όταν το καταλάβεις θα δεις... Σταμάτα να υποτιμάς το κλάδο σου Σούζαν..."

"Ίσως έχεις δίκιο.. τι θα έλεγα; Α, ναι! Θα έρθεις αύριο στη λίμνη έτσι;"

"Λίμνη;"

"Πλάκα κάνεις;, τη προηγούμενη βδομάδα δε σου είπα πως έχει κανονιστεί πάρτι;"

"Με συγχωρείς αλλά με τόσα που είχα στο κεφάλι μου δε το θυμάμαι..."

"Που να το θυμάσαι όταν έχεις μυαλό μόνο για το κύριο Σπένσερ και τον Τόμας..."

"Αχ μην αρχίζεις να χαρείς..." τη παρακάλεσε "Πάμε να πάρουμε έναν καφέ;"

"Πάμε αλλά στο ξεκαθαρίζω πως θα έρθεις στο πάρτι!"

"Δεν υπάρχει περίπτωση! Άσε που κάθε Σάββατο πάω με τον Τόμας για ταινία. Τώρα έχω αρχίσει και τον πειθώ να βλέπουμε και θριλερ επιτέλους!" Η Σούζαν έκανε μια γκριμάτσα αποστροφής

"Ιουυυυ... Θρίλερ είναι από μόνος του αυτό το παιδί. Τέλος πάντων. Όλη η σχολή θα είναι εκεί. Δε θα με αφήσεις να πάω μόνη μου!" Επέμενε καθώς έμπαιναν στη καφετέρια

"Πάρε τη Κάθριν μωρέ Σούζαν. Κι αν δε θέλεις την Τζέσικα. Εγώ γιατί πρέπει να έρθω; Αφού στο έχω πει πως δε θέλω..."

Η Ελίζαμπεθ ήξερε καταβαθος πως όπου πάρτι, ίσον και τα τρία αγόρια που απέφευγε όσο τίποτα. Η Σούζαν ακόμα δεν είχε ιδέα για όσα είχαν γίνει για αυτό και δεν καταλάβαινε την έντονη άρνηση της.
Παρόλα αυτά όμως ήξερε πως η Ελίζαμπεθ δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζι τους και τις περισσότερες φορές αυτό το σέβονταν.

"Για αρχή να σου θυμίσω πως γίνεται στη Λίμνη;!!" τόνισε με έμφαση "Που σημαίνει ότι κανένας από το τρίο δε θα είναι εκεί! Το ξέχασες; Αν δε πάει ένας στη λίμνη δε πάει κανείς..." Η Ελίζαμπεθ θυμήθηκε όσα της είχε πει η Σούζαν λίγο καιρό πριν για τον αδερφό του Τζόνι και σύνδεσε αμέσως τα γεγονότα ."Με πιάνεις τώρα; Άντε σε παρακαλώ πάμε να περάσουμε λίγο όμορφα και αφήνεις τα θρίλερ για άλλη μέρα!"
Η αλήθεια ήταν πως όντως είχε ανάγκη από λίγη χαλάρωση πόσο μάλλον σε ένα περιβάλλον που δεν θα ήταν κανένας από τους τρεις. "Θα έρθω να σε πάρω στις επτά και δε σηκώνω κουβέντα. Έληξε!" της ανακοίνωσε τρισχαρουμενη

"Άντε καλα..." μόλις η Ελίζαμπεθ της χαμογέλασε η Σούζαν αστραψε ολόκληρη

"Αυτό είναι το κορίτσι μου! Γιου χου!"

"Μη φωνάζεις μας άκουσε όλος ο τόπος!"

"Ε και; Τέλος πάντων. Ντύσου ζεστά. Θα έχουν σίγουρα φωτιές όπως κάθε χρόνο αλλά και πάλι έχει υγρασία"

"Κάθε χρόνο πας;" ρώτησε περίεργα.

"Εμ, τι σου λέω! Για αυτό σου είπα να έρθεις... Κοίτα Ελίζαμπεθ, δε ξέρω τι σε έπιασε με τους τρεις τους, αλλά σέβομαι ότι δε θέλεις να είσαι στον ίδιο χώρο με αυτους. Ποτέ δεν ήρθαν όμως σε αυτό το πάρτι... Και ειλικρινά είναι τόσο όμορφο..."

"Απλώς δε θέλω μπελάδες..."

"Ναι ναι ναι... Τα έχω ακούσει αυτά ξανά και ξανά... Λοιπόν φεύγω γιατί εν αντιθέσει με εσένα εγώ γράφω σε είκοσι λεπτά! Μετά θα φύγω άμεσα γιατί η μητέρα μου θέλει να πάμε για ψώνια! Αύριο θα έρθω να σε πάρω! Κανόνισε μη δεν είσαι έτοιμη!"

"Θα είμαι στο υπόσχομαι. Εντάξει;"

"Α! Και κανόνισε να πιούν κανένα καφέ και οι μαμάδες μας! Όλο με ρωτάει η δικιά μου"

"Εμ... Ναι... Εννοείται..." Η Σούζαν τη κοίταξε περίεργα μα δε το συνέχισε.

"Τα λέμε αύριο!" φώναξε και κάνοντας της μια γρήγορη αγκαλιά, έφυγε τρέχοντας από τη καφετέρια

                         ****************

"Μα τι δουλειά έχεις εσύ σε πάρτι μωρέ Ελίζαμπεθ;!" Ο Τόμας έδειξε άμεσα την δυσφορία του "Θα πάνε, θα πιούν θα γίνουν χάλια και στο τέλος θα τους μαζέψει η αστυνομία..."

Η Ελίζαμπεθ ήξερε πως θα ήταν αυτή η αντίδραση του σαν του ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να πάει

"Το υποσχέθηκα στη Σούζαν. Εκτός αυτού δε σε κρατάει κανένας πίσω. Έλα μαζί μας! Να χαλαρώσουμε και λίγο! Τι λες;"

"Είσαι η κοπέλα μου σωστά; Θέλω να περνάω χρόνο μαζί σου... Μόνοι μας.. δε ξέρω Ελίζαμπεθ"

Σωστά... Ήταν η κοπέλα του. Τουλάχιστον στους τύπους γιατί δεν είχαν προχωρήσει σε τίποτα. Για τον Τόμας να βγαίνουν και να της κρατάει το χέρι, η να της δίνει κανένα φιλί ήταν η απόλυτη σχέση. Δεν ήθελε να βιαστούν ούτε όμως και η Ελίζαμπεθ έδειχνε να βιάζεται.

"Έλα... Για χάρη μου; Μια φορά είναι. Δεν πήγαμε σε κανένα πάρτι. Ας κάνουμε και και διαφορετικό. Τι λες;"

Ο Τόμας ξεφυσησε

"Τι θα πω στη μαμά μου;"

"Ότι έρχεσαι σπίτι μου να διαβάσουμε. Εκεί κόλλας;"

"Δε ξέρω ..."

"Ελααα... Μια φορά μόνο!"

Η Ελίζαμπεθ τον γλυκοκοιταξε και εκείνος αναστεναξε

"Εντάξει. Αλλά δε θα κάτσουμε ως αργά εντάξει;"

"Ναι!" τσιριξε ενθουσιασμένη

"Ει! Μας κοιτάνε..."

"Ε και; Στην αυλή είμαστε σιγά. Λοιπόν θα έρθει η Σούζαν αύριο από το σπίτι μου. Έλα να πάμε όλοι μαζί!"

"Δε το βρίσκω καλή ιδέα. Ξέρεις πως εκτιμώ τη φίλη σου αλλά δε νομίζω να της αρέσει"

"Χαζομάρες. Η Σούζαν σε συμπαθεί απλά είναι..."

"Την ξέρω από παιδί Ελίζαμπεθ. Δε με συμπαθεί. Τέλος πάντων. Θα σας βρω εκεί εντάξει;"

"Σύμφωνοι τότε!" Του είπε χαμογελαστή και σηκώθηκε "Πάμε στη τάξη; Είδα και τον κύριο Σπένσερ επιτέλους να έρχεται!"

"Αλήθεια;! Πάμε πάμε!!" εκρωξε αναστατωμένος και χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να τρέχει πρώτος...

                         ***************

"Έλα ρε μαλάκα. Μια φορά. Είναι το τέλειο μέρος για αυτή τη δουλειά..."

Ήταν καθισμένοι στον υπόγειο χώρο της έπαυλης του Τζόνι με εκείνον να δυσανασχετεί έντονα σχετικά με την απόφαση τους

"Συμφωνώ. Θα γίνεται χαμός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη παίξουν χοντρά. Αν όχι ηρωίνη, σίγουρα θα παίξουν χάπια και μαλακίες..." επενέβη ο Άξελ.

Ο Τζόνι όντως δε πήγαινε ποτέ στη λίμνη και ας έκαναν δουλειές χρόνια τώρα. Απέφευγε εκείνο το μέρος όπως ο διάολος το λιβάνι. Εκεί άλλωστε ήταν που άρχισαν όλα...
Έτσι ξεκίνησαν και οι "δουλειές"

"Φαντάσου πόσους θα πιάσουμε... Γιατί μη μου πεις ότι πιάσαμε ακόμα το μεγάλο ψάρι... Σε αυτό το πάρτι γίνεται κάθε χρόνο της πουτανας" Συνέχισε ο Καρίμ και ο Τζόνι έβαλε ένα ουίσκι και άναψε ένα τσιγάρο σκεπτικός

Η "δουλειά" ήταν το ακριβώς αντίθετο από όσα νόμιζαν όλοι...
Για τους ξένους , και οι τρεις έσπρωχναν ουσίες. Μα η αλήθεια ήταν εντελώς διαφορετικη...
Ήταν τρομακτική. Τόσο η ίδια όσο και το δεύτερο πτώμα που βρέθηκε μετέπειτα σε εκείνη τη λίμνη...

"Λοιπόν;" Ο Άξελ κάθισε πλάι του και τον ακούμπησε στον ώμο "Πάμε;"

"Έχω να πατήσω εκεί από..."

"Μαζί ήμασταν..." τον διέκοψε ο Καρίμ "Και αν με ρωτήσεις θα το έκανα ξανά και ξανά και ξανά.... Δεν μετάνιωσα τίποτα. Ούτε θα μετανιώσω. Μα αφήνοντας τους ανεξέλεγκτους εκεί τόσο καιρό, δε βγάζει νόημα..."

Είχαν δίκιο και το ήξερε...

"Εντάξει" είπε σοβαρός κοιτώντας τους κατάματα "Πάμε, καθαρίζουμε και δρόμο" συνέχισε κοφτά πίνοντας μονομιάς όσο ουίσκι είχε το ποτήρι μέσα.

"Αυτός είσαι αδερφάκι μου!" ο Άξελ του ζουπηξε τον ώμο και σηκώθηκε. "Για τον Ντάνιελ..." είπε σιγανα προς τη μνήμη του και άρπαξε το μπουκάλι γεμίζοντας τα ποτήρια τους.

"Άσπρο πάτο!"

Άδειασαν τα ποτήρια τους έμειναν να κοιτάζονται μεταξύ τους...

Όπως τότε...
Όπως ακριβώς εκείνη τη μέρα...

Λίμνη Ντιτρόιτ,
Έξι χρόνια πριν...

Έξι χέρια...
Ματωμένα...
Τρία ζευγάρια μάτια
Εξτασιασμενα...

Ένα πτώμα...
Και μια ιστορία...

🥰❤️🙄
Μια ιστορία για την επόμενη φορά ❤️
Μου λείψατε!