--Στα ίδια μέρη....Θα ξαναβρεθούμε...--

Ένα χάος επικρατούσε στο βλέμμα του.
Είχε αλλάξει...
Τα μούσια του έγιναν πιο μακριά, πιο άγρια.
Τα μάτια του έμοιαζαν κενά,  νεκρά... Σαν να μην είχε μείνει πια ψυχή στο σώμα για να νιώθει.

Το κράτημα του, δυνάμωσε και η Ελίζαμπεθ πόνεσε. Προσπαθούσε να κρατήσει το κινητό αλλά εκείνος το έπιασε, και το έριξε στο έδαφος.

"Άφησε με σε παρακαλώ" του ζητησε συγκρατώντας τη ψυχραιμία της.

"Ήρθες να με αποτελειώσεις; Δε σου έφτανε εκείνη η μέρα; Για πόσο πια θα γυρίζεις πίσω Ελίζαμπεθ;" την αποκάλεσε με το όνομα της "Δε καταλαβαίνω γιατί γυρνάς... Αφού η κατάληξη πάντα θα είναι η ίδια" Η φωνή του ήταν ψυχρή όπως ακριβώς και εκείνος.

"Ελίζαμπεθ;" η φωνή της Σάρας ακούστηκε από κάτω. Έτσι όπως ο Τζόνι έπιασε το κινητό και το πέταξε, έβαλε την ανοιχτή ακρόαση χωρις να το καταλάβει. "Πες κάτι! Ανησυχώ. Χάνεται το σήμα δε ξέρω! Κάνει διακοπές"

"Άφησε με να απαντήσω. Δε θέλω να γίνουμε θέαμα έξω από το τμήμα"

Ο Τζόνι της έσφιξε το χέρι παραπάνω

"Κατάφερες και τη πήρες με το μέρος σου; Πηδηξες τον άντρα της,  έχασε το παιδί της για πάρτη σου και εσύ..."

"Ελίζαμπεθ αν με ακούς χίλια συγνώμη... Ντρέπομαι που το λέω. Τα ξέρω όλα.. Βρήκα το κινητό του Άξελ!
Ξερω πως σε νάρκωσε γιατί τον απείλησε η Τζέσικα και δεν είχε επιλογή.  Ξέρω ότι του ζητούσε χρήματα για να μη καταδώσει τον Τζόνι στην αστυνομία. Συγνώμη Λιζ. Χίλιες φορές θα στο πω... Λιζ; Γαμω το σήμα! Με ακούς; Είσαι με το Τζόνι; Σε πείραξε; Ανάθεμα!
Θα τα διορθώσω ολα. Στο υπόσχομαι! Έρχομαι να σας βρω!"

Η κλήση τερματίστηκε και γύρω από τα μάτια του πετάχτηκαν φλέβες. Ήταν τόσο περίεργες που έμοιαζαν παραμορφωμένα. Η παλάμη του άνοιξε μονομιάς απελευθερώνοντας το χέρι της και το δικό του έμεινε κοκαλωμενο στον αέρα.

Η Ελίζαμπεθ θα μπορούσε να του τρίψει τα γεγονότα στη μούρη αλλά δε το έκανε. Άκουσε την αλήθεια από έναν άνθρωπο που ούτε το περίμενε και ύστερα από τόσα χρόνια, τον ήξερε καλά... Είχε πάθει σοκ. Από εκείνα όμως, που απλά σε τρελαίνουν.

"Τζόνι...;" μίλησε χαμηλά προετοιμάζοντας τον εαυτό της για κάποιο ξέσπασμα και μόλις μίλησε ο Τζόνι άρχισε να ουρλιάζει υστερικά. Τα βλέμματα από τους περαστικούς καρφώθηκαν πάνω του ενώ με την άκρη του ματιού της έπιασε δύο αστυνομικούς να πλησιάζουν.

Δύο μέτρα άντρας έπεσε στα γόνατα , έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια και έβγαζε κραυγές οργής.

"Όλα εντάξει... Από χαρά είναι ..." έσπευσε να ενημερώσει η Ελίζαμπεθ τους αστυνομικούς που κοιτούσαν περίεργα και έπειτα γονάτισε μπροστά του.

"Κοίταξε με" Του είπε σοβαρή και πιάνοντας στις χούφτες της το πρόσωπο του, τον ανάγκασε να τη κοιτάξει. Τα μάτια του έβγαζαν φωτιές. Ήταν κατακόκκινα από την ένταση. "Σήκω... Μπες μέσα στο αυτοκίνητο. Τέλος..." χάιδεψε το πρόσωπο του με τους αντίχειρες της και ύστερα έσκυψε και τον φίλησε απαλά στη μύτη. "Σήκω" επανέλαβε μονολεκτικά και βάζοντας λίγη δύναμη, του έδωσε την ώθηση και σηκώθηκε.

Χωρίς να του πει άλλη λέξη, άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού και εκείνος μπήκε μέσα με την Ελίζαμπεθ να κάθεται και εκείνη.

"Φεύγουμε για Ντιτρόιτ" του ανακοίνωσε βάζοντας μπρος "Και μη διανοηθείς να ανοίξεις το θέμα. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα στο αυτοκίνητο" ήταν απότομη, κοφτη και σοβαρή. Όπως ακριβώς δεν την είχε δει ποτέ του.
"Δε προλαβαίνουμε να κάνουμε στάση. Αν και δε νομίζω να χρειάζεσαι τίποτα από εδώ" συνέχισε στον ίδιο τόνο "Ο Άξελ ξύπνησε" τον είδε με την άκρη του ματιού της να κουνάει ακανόνιστα τα δάχτυλα του μόλις ανέφερε το όνομα του,  μα το βλέμμα του ήταν χαμένο στο παράθυρο. "Ο Καρίμ επίσης είναι φυλακή για τον ξυλοδαρμό της Τζέσικα. Σε κρατούσαν χωρίς στοιχεία. Η Τζέσικα απειλούσε τον Άξελ... Μας είχε ηχογραφήσει εκείνη τη νύχτα που ήρθα και σε βρήκα.
Της είχε δώσει χρήματα στο παρελθόν για να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Μα δε της έφτασαν..." τα δάχτυλα του έσφιξαν σε γροθιές. "Όταν ο Άξελ ξύπνησε, η Τζέσικα απείλησε και τον Καρίμ. Εκείνος δεν ενέδωσε και τη χτύπησε" έκανε μια μεγάλη παύση και εστίασε στο δρόμο "Τα υπόλοιπα τα άκουσες από τη Σάρα..." του είπε και έτσι όπως είχε σχηματισμένες τις γροθιές του άνοιξε τα δάχτυλα και έκρυψε μέσα το πρόσωπο του.

Η Ελίζαμπεθ ένιωσε τα χέρια της να τρέμουν στο τιμόνι. Ήθελε να πει τόσα πολλά μα πρώτη εκείνη του ζήτησε να μη πει λέξη. Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο ήταν πλάι της. Τσακισμένος σαν ένα κομμάτι χαρτί που δεν είχε πια αξία και το πέταξαν. Ένιωθε την ήττα του χωρίς καν να τον κοιτάξει. Όπως ακριβώς ένιωθε και την οργή , την απελπισία και τη εξευτελιση που ήταν η σειρά του να νιώσει...
Η δικαίωση της στα μάτια του ήρθε αλλά εκείνη δεν αισθανόταν ίχνος ικανοποίησης.

Όταν αγαπάς, και σε έχουν κρίνει λάθος, δε σε ενδιαφέρει να νιώσει πόνο ο άνθρωπός σου ... Ούτε σε ενδιαφέρει να τον δεις να σέρνεται ζητώντας σου συγνώμη. Τίποτα από αυτά δε σε γεμίζει. Τίποτα δεν θα αλλάξει το παρελθόν άλλωστε...

Η Ελίζαμπεθ κόλλησε τέρμα στην δεξιά λωρίδα και μόλις είδε ένα άνοιγμα , έκοψε το τιμόνι και εν τέλει σταμάτησε. Φοβήθηκε να γυρίσει να τον κοιτάξει. Δεν ήθελε να του προσφέρει κανένα από τα παραπάνω συναισθήματα αλλά ούτε και να εισπράξει κάποιου είδους μετάνοια από εκείνον.

"Σήμερα θα ήμουν στο μήνα του μέλιτος..." του είπε έχοντας τα χέρια της στο τιμόνι και το βλέμμα στο δρόμο. "Δεν είμαι όμως...Ξέρεις γιατί; Γιατί κατάλαβα ότι όπου κι αν πάω, ότι κι αν κάνω, τα βήματα μου πάντα θα γυρνάνε εδώ... Και όπου εδώ, είστε εσείς... Ναι, και οι τρεις... Σας αγάπησα εξίσου. Τον καθένα για διαφορετικούς λόγους... Μετέπειτα όμως αυτή η αγάπη άλλαξε... Ήταν τότε που αντιλήφθηκα ότι και οι τρεις μπορούσατε να εχετε την αγάπη μου, αλλά τη καρδιά μου την είχε μόνο ένας...Δε θα μετανιώσω ποτέ για τίποτα στη ζωή μου. Γιατί τόλμησα... Γιατί ακόμα τολμαω... Γιατί πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος και εγώ είμαι εδώ... Εγώ... Σαγαπαω..." Πήρε μια βαθιά ανάσα και μόλις άφησε τα χέρια της για να γυρίσει, ο Τζόνι άνοιξε τη πόρτα και βγήκε από το αυτοκίνητο.

Η Ελίζαμπεθ τον ακολούθησε. Άνοιξε τη πόρτα και έκανε το γύρο του αμαξιου . Μόλις έφτασε στη πλευρά του και γύρισε προς το μέρος της, δίχως ντροπή και δίχως εγωισμό, έτρεξε καταπάνω του και πήδηξε στην αγκαλιά του.  Ο Τζόνι την έπιασε αμέσως. Χέρια και πόδια κλειδώθηκαν πάνω στο κορμί του ενώ εκείνος την εσφιξε όπως ποτέ άλλοτε.

"Λέξη μη πεις..." του ψιθύρισε και εκείνος την εσφιξε ακόμα περισσότερο.
Αυτό, ονομάζεται ανιδιοτέλεια...
Δεν είχε προσμονή να ακούσει κάτι από εκείνον. Ούτε το ήθελε πραγματικά....
Το μόνο που είχε σημασία ήταν πως ήταν εκεί... Στα χέρια του...
Σε εκείνα τα χέρια που κάποτε έγινε γυναίκα και στα χέρια που ήθελε να νιώθει πάντα στο κορμί της...
Έμειναν αγκαλιασμενοι με το χρόνο να κυλάει γύρω τους για πάνω από δέκα λεπτά...
Το άξιζαν... Το είχαν ανάγκη...

Ίσως η Ελίζαμπεθ είπε πολλά και εκείνος τίποτα...
Ίσως πάλι, η Ελίζαμπεθ να μην είπε πολλά και να τα είπε όλα εκείνος με τη σιωπή του...
Το αποτέλεσμα ήταν όμως το ίδιο...
Δεν παύει η αγάπη ...
Απλώς πληγώνεται μερικές φορές....
Ούτε ξεφτιζει...
Απλώς μένει και περιμένει....
Δεν έχει όρια,  φραγμούς και κριτές...
Την αγάπη είτε τη ζεις ως το τέρμα είτε δε τη γνώρισες ποτέ σου...

Πεντε χρόνια αργότερα
Ντιτρόιτ

Το σπίτι γέμισε τραγούδια , φωνές και τσιριδες.
Τα παιδιά έτρεχαν σαν παλαβά πάνω κάτω κυνηγώντας το σκύλο ενώ στην αυλή, οι μεγάλοι απολάμβαναν τον ήλιο...

"Μεγκαν! Σταμάτα πια! Μαμαα η Μέγκαν με βαράει!"

"Μέγκαν! Σταμάτα να κάνεις έτσι τον αδερφό σου!"

"Μα με κοιτάει! Του έχω απαγορεύσει να με κοιτάει! Δε θέλω να βλέπω την ανδρική εικόνα του εαυτού μου μαμά!"

Τα δίδυμα είχαν ξεπεράσει τα όρια και η Σάρα σηκώθηκε.
"Δε θα πας να τους πεις κάτι;"

"Τι θες να πω! Παιδιά σου είναι! Βγαλτα πέρα μόνη σου!"

"Α έτσι;" Η Σάρα τον αγριοκοιταξε και ο Άξελ σηκώθηκε αφήνοντας κάτω τη μπυρα του.

"Τελευταία φορά σήμερα! Μετά σειρά σου!"

Πήρε προς τα παιδιά ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκε κόρνα απ' έξω.

"Ήρθαν!!" Η Ελίζαμπεθ τσιριξε και μαζί της έτρεξε και η Κάθριν.

"Τόση χαρά πια..." σχολίασε ο Καρίμ

"Λείπουν ένα μήνα αδερφέ..." ο Τζόνι ήταν καθισμένος απέναντι του

"Ποιος να το πίστευε... Η τρελή η Σούζαν που δεν έβρισκε άντρα βρήκε τελικά τη Ρόξι!" Κορόιδεψε ο Καρίμ και γέλασαν.

"Όλοι κάποιον βρήκαμε..." του είπε και αναστεναξε

Ο Τζόνι ακόμα δε το είχε ξεπεράσει...
Υπήρχαν στιγμές που την κοιτούσε μέσα στα μάτια και ενώ ένιωθε ευλογημένος παράλληλα ήθελε να πέσει στα πόδια της και να ζητήσει χίλιες συγνωμες. Η Ελίζαμπεθ όμως του απαγόρεψε να βγάλει αυτή τη λέξη από τα χείλη του...

"Βλέπω το φόρεσε το δαχτυλίδι..." σχολίασε ο Καρίμ

"Και άργησα... Την πήγα στο σπιτάκι στο βουνό... Δε ξέρω γιατί, αλλά μόνο εκεί ένιωσα άνετα να της κάνω πρόταση..."

"Άντε ωραία. Να κάνετε και κανένα τερατακι όπως του Άξελ να δέσουμε.."

"Δεν είσαι με τα καλά σου! Αυτά δεν είναι παιδιά! Δαιμονισμένα είναι!" αποκρίθηκε ο Τζόνι κοιτώντας τα

"Γάμησε τα... Προχθές τα έφερε σπίτι η Σάρα και βρήκαν το λάδι της μηχανής..."

"Ε και;"

"Τι ε και ρε! Το έβαλαν όλο μέσα στο σπρέι μαλλιών της Κάθριν! Φαντάζεσαι τι έγινε το βράδυ που έκανε μπάνιο;!"

"Αυτό δεν είναι τίποτα! Τις προάλλες η Ελίζαμπεθ προσφέρθηκε να τα κρατήσει για να πάνε σινεμά... Μαλάκα πήραν το χαρτοφύλακα της και με το ψαλίδι έκοψαν κομμάτια για να είναι λέει πιο μοντέρνος! Αν έχεις το Θεό σου! Έκαναν ανθρωπακια στο χαρτοφύλακα της δουλειάς της!"

"Για αυτό τρέμω τώρα που η Κάθριν είναι στις μέρες της... Τι θα κάνω αν βγει έτσι ο μικρός ρε;"

"Αν σου μοιάζει, θα βγει μια χαρά παιδί...!" αστείευτηκε και σηκώθηκε "Πάω να φέρω καμία μπύρα , θέλεις;"

"Και δε φέρνεις... Τις ακούω να έρχονται και να τσιριζουν... Δε θα το αντέξω"

Μπαίνοντας σπίτι ο Τζόνι βρήκε την Ελίζαμπεθ στο παράθυρο.

"Εδώ είσαι εσύ; Νόμιζα είσαι μαζί τους.." Της είπε και σκύβοντας της έδωσε ένα φιλί στο λαιμό

"Ναι... Δε τις χορταινω αυτές τις στιγμές... Κοίταξε τους όλους..."

Είχαν περάσει πέντε χρόνια από εκείνη τη μέρα μα για τη Λιζ, κάθε μέρα ήταν χαραγμένη στη μνήμη της...
Κατάφεραν και αθώωσαν τον Καρίμ αφού η Σάρα εμφανίστηκε και κατέθεσε εναντίον της Τζέσικα χωρίς φυσικά να αναφέρει το κινητό... Είπε στους αστυνομικούς ότι για μήνες την άκουγε να σχεδιάζει εκδίκηση. Τα φούσκωσε και ελαφρώς προσθέτωντας κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες για να καταφέρει ο Καρίμ να τη βγάλει καθαρή και αθωώθηκε. Πήρε μια ποινή φυσικά αλλά ήταν εξαγοράσιμη και αφέθηκε ελεύθερος. Η Τζέσικα κρίθηκε ψυχικά ασταθής.
Ξέσπασε σαν τη τρελή όταν δεν της έδωσαν δίκιο και κατέληξε υπό παρακολούθηση.
Ο Άξελ ύστερα από κάποιους μήνες και μετά από αρκετές φυσικοθεραπείες επανήλθε εντελώς και ενώθηκε ξανά με τη Σάρα αφού καταβαθος αγαπούσε ο ένας τον άλλο ακόμα. Παντρεύτηκαν και σχεδόν αμέσως απέκτησαν δίδυμα. Η Σάρα πάντα έλεγε πως το αγοράκι ήταν εκείνο που έχασε και ήρθε ξανά στη ζωή τους και έτσι η οικογένεια ολοκληρώθηκε. Ο Καρίμ έκανε και εκείνος πρόταση στη Κάθριν και έζησαν τον έρωτα τους ταξιδεύοντας σε όλο το κόσμο μέχρι που αποφάσισαν να κάνουν και εκείνοι ένα παιδάκι και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Ντιτρόιτ. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε με τη Σούζαν και τη Ρόξι... Τις κορόιδευαν για μήνες... Τελικά βρήκε η μία στην άλλη το άλλο της μισό και ένα μήνα πριν παντρεύτηκαν. Όσο για την Ελίζαμπεθ με τον Τζόνι, αυτοί έφτιαξαν μια καινούρια ιστορία μόνοι τους...
Γνωρίστηκαν από την αρχή...
Ερωτευθηκαν ακόμα πιο δυνατά και έμειναν μαζί ύστερα από ένα ολόκληρο χρόνο...
Δεν ήθελαν να βιαστούν σε τίποτα...
Ήθελαν όλα να έχουν το σωστό χρόνο πια στη ζωή τους...

Η Ελίζαμπεθ γέλασε ξαφνικά

"Και εσύ το είδες έτσι;" της είπε ο Τζόνι γελώντας μαζί της. Την είχε αγκαλιάσει από πίσω και απλά χαζευαν μαζί έξω από το παράθυρο.

"Αυτά τα παιδιά ειλικρινά δεν έχουν σταματημό... Αλλά τα λατρεύω..."

"Ελπίζω το δικό μας να βγει νορμάλ..." αστευτηκε και εκείνη έπιασε τα χέρια του έτσι όπως την αγκάλιασε, τα ανέβασε λιγάκι πιο ψηλά και αναστεναξε...

"Θα ξέρουμε σε λίγους μήνες υποθέτω..." του είπε και εκείνος πάγωσε. Τη γύρισε αμέσως και τη κοίταξε κατάματα.

"Κάνεις πλάκα έτσι δεν είναι;"

"Όχι κύριε Μάξγουελ... Ώρα να τεσταρουμε και τα δικά σου γονίδια..." έκανε ένα αστείο για να ελαφρύνει τη στιγμή αλλά εκείνος τη ζουπηξε στην αγκαλιά του και κρατώντας τη στα χέρια έτρεξε έξω

"Τρέξτε να σωθείτε!!!" Αναφώνησε τραβώντας τη προσοχή τους και ύστερα την άφησε απαλά κάτω "Ο Τζόνι τζούνιορ έρχεται!"

Τσιριδες ακούστηκαν από παντού αλλά η Ελίζαμπεθ τον κοίταξε με μισο μάτι

"Κορίτσι θα ειναι! Και θα σου βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι!" του δήλωσε σθεναρά και σε λίγο, όλοι είχαν μαζευτεί γύρω τους. Πλέον η αγκαλιά τους ήταν τεράστια.
Χωρούσε κάθε αγαπητό πρόσωπο μέσα...
Ξεκίνησαν σαν ανώριμοι ενήλικες και κατέληξαν μια μεγάλη και όμορφη οικογένεια...

Δεν υπήρχαν πλέον μυστικά μεταξύ τους.
Αλλά ούτε και ζήλεια ή έχθρα για το παρελθόν...
Αυτό τους έφερε στο σήμερα άλλωστε.
Τόσο ο Άξελ , όσο και ο Καρίμ, την αγάπησαν από τα βάθη της ψυχής τους... Και ακόμα τη λάτρευαν... Πάντα θα τη λάτρευαν...
Η Ελίζαμπεθ έγινε ο κόσμος τους και μέσα σε αυτό το κόσμο κατάφερε και έχτισε μικρότερους γεμάτους ευτυχία...

"Μπαμπά! Ο Ίαν με έφτυσε!" Την γλυκειά τους στιγμή διέκοψαν τα μικρά που μάλωναν για ακόμα και φορά

"Ίαν!" Φώναξε ο Άξελ

"Της το χρωστούσα από πριν!" του απάντησε με θράσος

"Άκουσες τι σου είπα; Ειναι η αδερφή σου και κορίτσι!"

"Τα σιχαίνομαι! Και δε τη θέλω ούτε για αδερφή μου! Τώρα θα δει!"

"Ιαν όχι!" Ο Άξελ σηκώθηκε να τρέξει , μπέρδεψε το βήμα του και έπεσε καταχαμα. "Τη τύχη μου μέσα..." έβρισε και ο Καρίμ κοίταξε τη Κάθριν

"Κανόνισε να βγάλεις ένα παιδί κανονικό σε παρακαλώ..." της ζήτησε απελπισμένος

"Εσείς αγάπη μου, δε μπορείτε να βγάλετε κανονικά παιδιά..." του αντιγυρισε χαμογελαστή "Περίμενε και θα δεις τι θα βγάλει η Ελίζαμπεθ..." Συνέχισε και εκείνος έμεινε να κοιτάζει μια τη Λιζ και μια το Τζόνι. "Βλέπεις;" του είπε γλυκά και εκείνος κούνησε το κεφάλι πάνω κάτω...

"Ο θεός να μας φυλάει..." ψέλλισε και εκείνη την ώρα η Ελίζαμπεθ γύρισε και τον κοίταξε σαν να κατάλαβε ότι την κοιτούσε...
Του χαμογέλασε γλυκά και εκείνος της έκανε ένα νεύμα...
Υπήρχαν στιγμές που οι δυο τους μιλούσαν με τα μάτια...
Ο Καρίμ ήταν κάτι παραπάνω από φίλος για εκείνη...
Ήταν ένα στήριγμα και ένας καθρέφτης της ψυχής της. Δε μπορούσε να τον αποκαλεσει αδερφό ύστερα από όσα έζησαν μαζί αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση, σίγουρα θα ήταν σαν αδερφός της...
Μέσα σε όλο το χαμό, και χωρίς αστεία και πειράγματα ήταν περήφανος για εκείνη...
Του έδειξε τη κοιλίτσα της και εκείνος έμεινε  συγκινημένος...

"Τα κατάφεραμε μπέμπα..." της είπε χωρίς να βγάλει ηχο κουνώντας μόνο τα χείλη και εκείνη ανταπέδωσε χαρίζοντας του το πιο απίστευτα αληθινό και γλυκό χαμόγελο της...

Όντως τα κατάφεραν...
Όλοι μπορούν να τα καταφέρουν αν το θελήσουν...
Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω...
Υπομονή και θέληση...

Οι καυγάδες, η καθημερινότητα και η τριβή είναι μέσα στη ζωή...
Μα δεν είναι ανάγκη να κοιτάμε το σήμερα...
Κάποιες φορές, επιβάλεται να γυρίζουμε στο χθες...
Σε όλες εκείνες τις στιγμές που ζήσαμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε...
Στα πρώτα τους χαμόγελα...
Στις πρώτες ματιές...
Στο πρώτο σκίρτημα...

Μπορείς να ερωτεύεσαι κάθε μέρα τον άνθρωπο σου;
Να ξυπνάς και στα μάτια του να βλέπεις το αγόρι που λάτρεψες κάποτε;
Να βλέπεις τον άντρα που στάθηκε πλάι σου σε κάθε δύσκολη στιγμή και τον άντρα που ξέρεις ότι για σένα θα έκανε τα πάντα...

Έτσι πρέπει να είναι η αγάπη...
Να μη μετράει λάθη αλλά στιγμές.
Να μη μαλώνει, αλλά να δίνει ευκαιρίες...
Να μη ζητά, αλλά να δέχεται...
Ποτέ να μη κρίνει και πάντα να ακούει...

Ύστερα από δύο ολόκληρα χρόνια αποχής, ένιωσα την ανάγκη να πιάσω κάτι και να το τελειώσω...
Θέλω να σας ευχαριστήσω που ήσασταν ακόμα εδώ...
Ίσως το βιβλίο δεν είναι τόσο καλογραμμένο όσο θα ήθελα, και ίσως έχει κάποια κενά σε ορισμένα σημεία, αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να βγάλω για να ξεδωσω και εγώ λιγάκι ύστερα από τόσο καιρό...
Έχω ζωηρό μπεμπακι, τι να κάνω; 😅

Δεν ξέρω τι θα γράψω και τι θα ξεκινήσω μετέπειτα...
Έχω ήδη αποφασίσει να κλείσω όλα τα βιβλία σιγά σιγά...
Δεν ξέρω αν καταφέρω να συνεχίζω κάποιο από αυτά που άφησα στη μέση... Υπάρχουν κομμάτια που θα πρέπει να εξετάσω ξανά στη πλοκη τους και αυτό με τον μικρό είναι δύσκολο. Μόνο ένα βιβλίο φρέσκο (χωρίς να το έχω ξεκινήσει) όπως αυτό, θα βγει αβίαστα.

Ελπίζω σύντομα να διαλέξω τον επόμενο προορισμό. Μέχρι τότε σας αγαπω πολύ. Μου λείψατε τρομερά!
🥰

Και μην ξεχνάτε....
Όλοι έχουμε έναν φάρο στη ζωή μας... Είτε τον βλέπουμε, είτε όχι , είναι πάντοτε εκεί για να μας δείχνει το δρόμο...
Μπορεί να ειναι άνθρωπος, μπορεί να είναι και η ψυχή μας...
Υπάρχει όμως...
Πρέπει απλά να μάθουμε να "ακούμε" τις σωστές επιλογές...