--Τερατα υπάρχουν πολλά... Τα πιο επικίνδυνα όμως, είναι τα δικά μας...--

Έβγαλε τη μπλούζα της και κάθισε στο κρεβάτι. Σε κατι τέτοιες στιγμές ήταν ευγνώμων που η μαμά της , της έδειξε τυφλή εμπιστοσύνη και την άφησε να μείνει μόνη της σε μια πόλη τρεις ώρες μακριά από το σπίτι τους. Οχι πως είχε και πολλές επιλογές αφού η δουλειά της δε της επέτρεψε να αποχωρήσει ούτως η άλλως αλλά και πάλι, δεν ήθελε ούτε να φανταστεί τι θα γινόταν αν γυρνούσε σπίτι βρεγμένη και έπρεπε να δώσει και εξηγήσεις. Η μητέρα της ήταν ξεκάθαρη από την αρχή : "Όχι μπλεξίματα"

Η Ελίζαμπεθ ήξερε καλά το μέλλον της αν έμπλεκε κάπου και η επιστροφή πίσω στη πόλη-κόλαση, δεν ήταν για εκείνη στα σχέδια της. Όταν πήρε την υποτροφία και συμφώνησαν με τη μητέρα της να μετακομίσει μόνη της, μπήκαν αρκετοί κανόνες. Παιδί χωρισμένων γονιών, μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον που δεν είχε τίποτα να προσφέρει στη νέα γενιά και δυστυχώς , δεν ήταν ούτε εύπορη οικογένεια. Αυτά ήταν αρκετά για να τη κάνουν να δεχθεί κάθε τι που της υπέβαλε η μητέρα της προκειμένου να σπουδάσει σε ένα αξιοπρεπές σχολείο. Βέβαια κανένας δεν ήξερε πως έμενε μόνη της ούτε και ήταν κάτι που σκόπευε να αποκαλύψει . Για την Ελίζαμπεθ το μόνο που είχε σημασία ήταν πως είχε ξεφύγει από τη βρωμιά και έπρεπε να κάνει μια νέα αρχή για να μπορεί όχι μόνο να κάνει τη μητέρα της περήφανη αλλά και για να έχει ένα λαμπρό μέλλον.

Το πρόβλημα όμως σε αυτό ,  ήταν ένα, ή μάλλον τρία...
Αν ήθελε πραγματικά να διαπρέψει και να σκιαγραφήσει μια νέα ζωή στο διάβα της, έπρεπε πάση θυσία να λογαριαστει μια και καλή με τον Άξελ, τον Τζόνι και τον Καρίμ , πριν να είναι αργά. Η Ελίζαμπεθ ήξερε καλά πως για να καταφέρει να βρει την ηρεμία της έπρεπε να τους αποτρέψει από το να ασχολούνται μαζί της και για να το επιτύχει αυτό ο τρόπος ήταν μόνο ένας... Η διάσπαση.
Τόσα χρόνια από παιδάκι έβλεπε γύρω της κάθε είδους τακτική στις συμμορίες και η μόνη επιτυχής ήταν η "εκ των έσω διάλυση". Αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει ...

Άλλαξε ρούχα, έβαλε τις ζεστές πιτζάμες της και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Το ταβάνι έμοιαζε ακόμα πιο ψηλό όταν δεν την αποσπούσαν τα άλλα αντικείμενα γύρω της. Ένιωθε εξαγριωμένη, εξευτελισμενη και απογοητευμένη από τον εαυτό της. Πήρε μια βαθιά ανάσα, άφησε το μυαλό της να ξαναζήσει τη στιγμή στις κερκίδες και χαμογέλασε.
Θα τους κατέστρεφε έναν έναν ξεχωριστά και μετά δε θα υπήρχε τίποτα από αυτούς όταν θα τελείωνε μαζί τους...
Ίσως πίστευαν πως είχαν να κάνουν με ένα μικρό φοβισμένο αγνό κοριτσάκι μα αν κάτι έμαθε καλά στη παλιά της γειτονιά ήταν πως για να επιβιώσεις στον έξω κόσμο ,  χρειάζεσαι σθένος , εξυπνάδα  και τακτική.

"Θα δούμε ποιος θα κερδίσει ..." Ψέλλισε λίγο πριν κλείσει τα μάτια της και γυρίζοντας πλευρό, αποκοιμήθηκε...

                                  ************

"Πρέπει να πάω για ψώνια..." κοίταξε για πέμπτη φορά τα ρούχα που άπλωσε πάνω στο κρεβάτι. Δεν ήξερε αν ήθελε να ντυθεί όμορφα για το ραντεβού με τον Τόμας ή αν κατά βάθος έψαχνε μέσα της μια δικαιολογία για να το αποφύγει. Την προηγούμενη μέρα ήταν πραγματικά χαρούμενη στην ιδέα να πάνε για ταινία αλλά μετά τα όσα έγιναν η διάθεση της άλλαξε. "Δε θα αφήσω ένα τσούρμο νταηδες να μου χαλάσουν τα σχέδια! Όχι!" Μονολογησε "Το τζιν και το κόκκινο πουλόβερ είναι ότι πρέπει!"
Ντύθηκε,  έπιασε μια κοτσίδα τα μαλλιά της και κοιταχτηκε στο καθρέφτη. Ήταν επτά παρά πέντε. "Έτοιμη!" αναφώνησε ενώ την ίδια στιγμή άκουσε το κουδούνι της εξώπορτας και πιάνοντας τη τσάντα της, κατέβηκε γρήγορα γρήγορα τις σκάλες ενθουσιασμένη. Πρώτη φορά έβγαινε "ραντεβού". Όχι πως δεν είχε προτάσεις παλαιότερα αλλά τις απέρριπτε πάντα όλες.

"Τόμας! Γεια ..." Μόλις άνοιξε τη πόρτα εκείνος έμεινε να τη κοιτάζει.

"Εμ... Ουαου... Είσαι πολύ όμορφη Ελίζαμπεθ. Και το κόκκινο ταιριάζει πολύ με την απόχρωση της επιδερμίδας καθώς και των μαλλιών σου και γενικά είναι περίεργο να σε βλέπω χωρίς τη σχολική ενδυμασία. Ξέρεις κάποτε είχα κάνει έρευνα και είχα ζητήσει να γίνουν αλλαγές αλλά ο κύριος Χατσερ ...."

"Εντάξει εντάξει. Κατάλαβα.." διέκοψε τον μονόλογο της αμηχανίας κοφτά "Πάμε;"

"Μιλάω πολύ ώρες ώρες Ε; Με συγχωρείς... Σε πειράζει να πάμε με τα πόδια; Κοντά είναι και... Ε να .. Δεν έχω ακόμα αυτοκίνητο και.."

"Τόμας χαλάρωσε! Δεν έχω κανένα πρόβλημα" απάντησε στα γρήγορα και κλείδωσε πίσω της

"Γιατι κλειδώνεις; Νόμιζα ήταν και η μητέρα σου μέσα"

"Εμ... Όχι δεν είναι. Ήταν άρρωστη μια ξαδέρφη της και πήγε επίσκεψη" εξήγησε και άλλαξε αμέσως θέμα "Τι ταινία θα δούμε;"

"Αααα, είναι μια από τις αγαπημένες μου! Είναι ένας καθηγητής που παλεύει να πάρει διδακτορικό στη φυσική και ..."

"Φυσική;"

"Ναι είναι δράμα... Με συγχωρείς! Αν δε σου αρέσει μπορούμε πάντα να διαλέξουμε κάτι άλλο.."

"Η αλήθεια είναι πως θα διάλεγα κάτι σε κομωδια ή τρόμο..." Απάντησε ειλικρινά

"Τρόμο; Όχι σε παρακαλώ. Προτιμώ κομωδια. Θα βρούμε κάτι εκεί"

"Με συγχωρείς αλλά γενικά το δράμα δε το μπορώ..."

"Καταλαβαίνω. Μην ανησυχείς. Θα δούμε ότι διαλέξεις. Φτάνουμε σε λιγάκι..."

"Από το κινηματογράφο ακούγεται αυτή η δυνατή μουσική;" Ρώτησε αφού όσο περπατούσαν άλλο τόσο ο έντονος ρυθμος γαργαλουσε τα αυτιά της.

"Όχι. Είναι δυνατόν να ακούγεται από εκεί; Απλά παραδίπλα είναι τα καφέ και τα ηλεκτρονικά οπότε καταλαβαίνεις...  Σχεδόν κάθε Σάββατο γίνεται χαμός. Απορώ πως τους αρέσουν όλα αυτά. Ποτό, αλκοόλ, χορός, μπιλιάρδο ,φασαρίες..." Τα λόγια του έφεραν γνώριμες εικόνες στο μυαλό της. Είχε παρευρεθεί και η ίδια άλλωστε δεκάδες φορές σε τέτοια πάρτι στο παρελθόν. "Αντί να συγκεντρωθούν στο σχολείο  όλοι αυτοί θα πληρώνουν πάλι για να περάσουν τα μαθηματα. Αλλά έτσι είναι όταν έχεις λεφτά. Όχι πως εγώ θα το έκανα ποτέ αυτό..."

"Τώρα που το ανέφερες δε καταλαβαίνω γιατί το σχολείο ονομάζεται -λυκειο- και όχι, πανεπιστήμιο όπως θα έπρεπε..." Ρώτησε αδιάφορα ενώ το βλέμμα της περιπλανήθηκε για λίγο προς το χώρο που έκαναν το πάρτι.

"Ο κύριος Χατσερ πιστεύει πως η εκπαίδευση είναι ίδια σε κάθε βαθμίδα. Θεωρεί πως το πανεπιστήμιο είναι η αληθινή ζωή εξού και το όνομα -Λύκειο Σιζαρ Τσάβεζ- . Όπως και να έχει , το ίδιο είναι"

"Ναι ναι..." απάντησε αδιάφορα εστιάζοντας πλέον ξεκάθαρα τη προσοχή της στη καφετέρια

"Εμ... Ελίζαμπεθ; Φτάσαμε..."

Ο Τόμας τράβηξε τη προσοχή της αμέσως.

"Με συγχωρείς..."

"Κατανοητό. Κοίταξε τους..." της είπε δείχνοντας προς το πλήθος "Ενώ μπορούν κάλλιστα να παρακολουθήσουν ένα όμορφο πρόγραμμα στο κινηματογραφο εκείνοι κάνουν σαν κανίβαλοι..."

"Ναι ναι...Εμ.. να σε ρωτήσω κάτι;"

"Εννοείται Ελίζαμπεθ. Ότι θέλεις..."

"Πόσο καιρό είναι φίλοι ο Άξελ , ο Τζόνι και ο Καρίμ;"

Ο Τόμας έδειξε αμέσως τη δυσφορία στην ερώτηση της

"Τι τους θέλεις τώρα αυτούς στη κουβέντα μας; Καλά δεν ήμασταν; Τέλος πάντων... Έτσι για τη καταγραφή των γεγονότων, είναι φίλοι από πάντα... Νομίζω μεγάλωσαν και οι τρεις μαζί. Οι γονείς τους ειλικρινα Ελίζαμπεθ δεν ξέρουν τι έχουν! Πως νομίζεις περνάνε τις τάξεις; Είναι ήδη στο τρίτο έτος! Και μη μου πει κανείς ότι διαβάζουν αυτα ρεμαλια! Οι γονείς χωνιυν βαθιά το χέρι στη τσέπη..."

"Τους ξέρεις χρόνια;"

"Εγώ; Δυστυχώς ναι... Είμαι από τους ελάχιστους για κακή μου τύχη που τους είχα στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και στο λύκειο... Πάντα τα ίδια... Φασαρία και διασκέδαση. Να φανταστείς όταν τελείωσε το λύκειο και ξεκίνησαν πανεπιστήμιο, είχαν οργανώσει ένα τεράστιο πάρτι στο δημοτικο πάρκο!!! Το διανοείται το μυαλό σου;;; Πήραν άδεια να κάνουν πάρτι πριβέ σε ένα μέρος ανοιχτό για όλο το κόσμο! Απλά απερίγραπτο..."

"Μάλιστα..." απάντησε συνεχίζοντας να έχει καρφωμένο το βλέμμα προς τη καφετέρια αν και κανένας από τους τρεις δεν έδειχνε να είναι εκεί

"Πάντως αν τους ψάχνεις σε αυτό το πάρτι δε θα τους βρεις..." είπε σα να διάβασε τις σκέψεις της "Έρχονται αργά. Κάνουν ευρηματική είσοδο! Νομίζουν πως είναι κάποιοι! Αλλά εγώ ξέρω πως πρώτα πάνε να -φτιαχτουν- κα μετά έρχονται..."

"Να φτιαχτούν;" ρώτησε γεμάτη περιέργεια

"Έλα... Κατάλαβες τι εννοώ. Ναρκωτικά Ελίζαμπεθ! Τι νόμιζες; Πως είσαι στο παράδεισο; Τα λεφτά πάνε με τη κατάχρηση ουσιών... Τέλος πάντων, πάμε να διαλέξουμε ταινία; Νομίζω αρκετά μιλήσαμε για αυτούς. Αρχίζω να νιώθω βρώμικος" αστείευτηκε με την Ελίζαμπεθ να χαμογελάει αμήχανα εξίσου. "Κάποια στιγμή θα ήθελα να μου πεις και για εσένα.." συνέχισε πιο γλυκά "Κάνουμε παρέα τόσες βδομάδες αλλά δε ξέρω τίποτα. Όχι ότι είμαι περίεργος..."

"Να φυσικά... Κάποια στιγμή. Λοιπόν, τι λες για αυτή εδώ;" απάντησε βιαστικά και του έδειξε μια αφίσα ταινίας

"Ο δολοφόνος με το κατσαβίδι;!!"

"Έλα μωρέ Τόμας. Πλάκα θα έχει. Φαντάσου τα εφέ...!"

"Όχι όχι... Τι λες για αυτή;"

"Αγάπη μου ταξιδεμενη;!!" Η Ελίζαμπεθ έβαλε τα γέλια βλέποντας το τίτλο

"Εγώ λέω να δείτε τον εφιάλτη στο λύκειο Τσάβεζ...." Η φωνή, το γέλιο μετέπειτα καθώς και η παγωμαρα στο πρόσωπο του Τόμας ήταν όλα όσα χρειαζόταν για να ξέρει ότι ο Άξελ βρισκόταν ακριβώς πίσω της.

"Μπα..." Η Ελίζαμπεθ γύρισε και τον αντιμετώπισε αμέσως "Τι θα έλεγες να έρθεις μαζί μας Άξελ και να δούμε το -Πολυ μαλακας για να τη βγάλει καθαρή;-"

"Κάνεις και αστεία... Γουστάρω..." ο Άξελ έδειξε να μη πτοείται από την απάντηση της

"Εμ.. δε θέλουμε φασαρίες. Ήρθαμε απλώς να..."

"Σκάσε φρικιό..." διέκοψε τον Τόμας αμέσως ο οποίος ήθελε πάση θυσία να φύγουν

"Πως μιλάς έτσι;" η Ελίζαμπεθ κόκκινισε από θυμό

"Σε εξιταρει;" τη ρώτησε ο Άξελ με χαμηλή φωνή και η Ελίζαμπεθ του χαμογέλασε. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του , έκλεισε εκείνη την απόσταση αυτή τη φορά, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να τον φτάνει και χώθηκε κοντά στο αυτί του

"Θέλεις να δεις πόσο πολύ;" του ψιθύρισε και χωρίς να τη δει κανείς, έβγαλε τη γλώσσα της και του εγλυψε απαλά το λοβό. "Αν πάντως κάποιος έπρεπε να με δει χωρίς ζακέτα από τους τρεις σας, θα ήθελα να ήσουν εσύ...Αυτό όμως θα είναι το μικρό μας μυστικό... Σωστά;" συνέχισε και κάνοντας ένα βήμα πίσω του έκλεισε το μάτι και έπιασε τον Τόμας από το χέρι. Έναν Τόμας ο οποίος δεν είχε ιδέα τι του είπε και ήταν άκρως φοβισμένος "Πάμε Τόμας... Νομίζω πως θα βρούμε ταινία μέσα!" χωρίς περιστροφές τράβηξε τον Τόμας προς το εσωτερικό του κινηματογράφου ενώ ο Άξελ έμεινε παγωμένος να τη κοιτάζει να απομακρύνεται. Σίγουρα η αντίδραση της ήταν κάτι που δε περίμενε...

"Θέλεις παιχνίδια μικρή νυφίτσα;" μονολογησε βάζοντας ένα τσιγάρο στα χείλη του "Θα τα έχεις..." συνέχισε και αφήνοντας ένα πονηρό χαμόγελο να ζωγραφιστεί στο πρόσωπο του , άναψε το τσιγάρο και έφυγε προς το πάρτι...

❤️