--Το τέλος--

"Όχι πείτε μου! Δεν είναι ότι πιο όμορφο έχετε δει;" Αναφώνησε η Σούζαν καθώς μπήκαν στο μαγαζί που είχε κλείσει. "Ανάθεμα βρε αν κάποιος από εσάς είχε ιδέα ότι υπάρχει αυτό το μέρος! Δείτε εδώ! Μέχρι και λιμνούλες έχει!" Πράγματι ήταν πανέμορφα. Στο πίσω μέρος υπήρχε μια μεγάλη ξύλινη εξέδρα. Λευκές κουρτίνες ανέμιζαν στο καλοκαιρινό αεράκι και παντού υπήρχαν λάμπες που έμοιαζαν με κεριά. Το τραπέζι τους ήταν εκεί έξω ενώ αν κατεβαινες μερικά σκαλάκια είχε μετέπειτα χώρο για ποτό, καναπέδες και απαλή μουσική. "Όλο για πάρτη μας! Κάτω δεξιά έχει ένα δωματιακι για να αλλάξει κάποιος αν χρειαστεί. Συνήθως αλλάζουν οι νύφες" τελείωσε τη ξενάγηση τους και ύστερα ο σερβιτόρος τους έβαλε να καθίσουν στο τραπέζι και σερβίραν τα ποτά

"Εσύ όχι κυρία Γουάιτ!" η Ελίζαμπεθ πήρε το αλκοόλ που της σερβίραν και η Σάρα γέλασε

"Ελααα λίγο μόνο. Τι θα πάθει το μικρακι μας;"

"Συμφωνώ!" Πετάχτηκε ο Καρίμ

"Ευτυχώς!" αναφώνησε η Σάρα

"Όχι μαζί σου. Με τη Λιζ..." συνέχισε και εκείνη έκανε μια θλιμμένη γκριμάτσα

Ο γάμος ήταν υπέροχος αν και έγινε στο δημαρχείο αλλά η Ελίζαμπεθ ένιωθε ότι κάτι με τον Άξελ ήταν λάθος. Έψαχνε το χαμόγελο του και δε πίστεψε διόλου ότι ήταν απλά αγχωμενος. Κοιτούσε μόνιμα στα χαμένα.

"Μάτια μου;" Ο Τζόνι κράτησε το χέρι της κάτω από το τραπέζι και εκείνη έσκυψε κοντά του

"Νιώθω περίεργα..." του είπε "Δεν έχει γελάσει καθόλου ... Δεν είναι φυσιολογικό"

"Μπορείς να μη σκας; Ο Άξελ είναι ... Ίσως συνειδητοποίησε ότι τελείωσε η εργενικη ζωή" αστείευτηκε μα εκείνη δεν συμμερίστηκε το αστείο του. "Σε παρακαλώ, όλα είναι μια χαρά... Και πίστεψέ με, θα γίνουν ακόμα καλύτερα..."

"Τώρα αυτό τι ήταν;" τον ρώτησε

"Θα δεις... Αλλά προς το παρόν, ας απολαύσουμε τη βραδιά..."

Η Ελίζαμπεθ συμφώνησε. Ίσως τελικά να ήταν της φαντασίας της. Κανένας δεν έδειχνε να ανησυχεί.

Μόλις τελείωσε το φαγητό κατέβηκαν σιγά σιγά προς τους καναπέδες. Ήρθαν σαμπάνιες, γλυκά και κοκτέιλ.
Ήταν όμορφη η ατμόσφαιρα. Γαλήνια... Ο Καρίμ φλέρταρε συνεχώς με τη Κάθριν, η Σούζαν γλυκοκοιταζε το σερβιτόρο, η Σάρα είχε χουχουλιασει στην αγκαλιά του Άξελ και εκείνη , είχε μπλεγμένα τα δάχτυλα της με του Τζόνι και απολάμβανε τα αστέρια.

"Αν θα έκανες μια ευχή, ποια θα ήταν;" της είπε κρατώντας τη σφιχτά

"Γιατί θέλεις να μάθεις;"

"Για να δω αν έχουμε τις ίδιες ευχές..."

"Πως είναι δυνατόν να έχουμε τις ίδιες ευχές;" η Ελίζαμπεθ γύρισε και τον κοίταξε. "Το πας κάπου κύριε Μάξγουελ;"
Ο Τζόνι πήρε μια έκφραση περίεργη και ανασηκωσε τους ώμους.

"Θα ήθελες να το πάω κάπου δεσποινίς Μπράουν;" Της αντιγυρισε και έτσι όπως ήταν όλοι ήρεμοι, έβαλε πάλι το χέρι στη τσέπη. Δεν ήταν καλός με αυτά. Ούτε ήταν από τους άντρες που θα οργάνωναν ένα ολόκληρο ραντεβού για να της κάνει πρόταση. Ήθελα να του βγει στη στιγμή...
Λίγο πριν βγάλει το κουτάκι με το δαχτυλίδι όμως η μουσική ζωηρεψε. Η Σούζαν σηκώθηκε πάνω και η Σάρα το ίδιο.

"Τώρα αρχίζει το πάρτυ!!" Αναφώνησε και άρχιζαν να χορεύουν με την Κάθριν να ακολουθεί.

"Να έρθει η κουμπάρα παρακαλώ!!!" Φώναξαν όλες μαζί και ο Τζόνι κούνησε το κεφάλι του

"Δε γίνεται να μη πάω!" Η Ελίζαμπεθ τον φίλησε και σηκώθηκε.

"Ανάθεμα τη τύχη μου μέσα!" μουρμουρισε ενώ ο Καρίμ από δίπλα ξέσπασε σε γέλια.
"Τι γελάς ρε;"

"Με τα χάλια σου! Ούτε μια πρόταση δε μπορείς να κάνεις" Του είπε και σήκωσε το ποτήρι του "Έλα! Τα κορίτσια μας χορεύουν! Ας πιούμε στις χαρές! Και που ξέρετε.... Αν ο Τζόνι αργήσει λίγο ακόμα, ίσως είμαι εγώ ο τυχερός..."

Ο Άξελ σήκωσε το ποτήρι του , τσουγκρισε στα βουβά και έμεινε να κοιτάζει τα κορίτσια. Όλοι ήταν ευτυχισμένοι και εκείνος πάλευε με τους δαίμονες του ώρες τώρα...

Το ένα ποτό έφερε το άλλο, τα κορίτσια δεν είχαν σταματημό και όσο περνούσε η ώρα, η ένταση του μεγάλωνε.

"Μη πίνεις τόσο αδερφέ..." Ο Καρίμ κάθισε πλάι του ενώ ο Τζόνι δέχθηκε μια κλήση από το πατέρα του και βγήκε να μιλήσει

"Καλά είμαι"

"Σκατά είσαι... Τι έγινε;"

"Τίποτα. Όλα καλά..."

"Αγάπη μου!" Η Σάρα πήγε κοντά του και τον αγκάλιασε. "Πάω να βάλω τις φόρμες μου!"

"Τις ποιες;"

"Η Σούζαν φρόντισε να μου φέρει φόρμες για να είμαι άνετη. Θα αλλάξω στο σπιτάκι!"

"Να προσέχεις..."

"Μια αυλή είναι αγάπη μου, δε θα χαθώ!"

Η Σάρα έφυγε με τη Σούζαν και η Ελίζαμπεθ με τη Κάθριν επέστρεψαν και εκείνες.

"Θέλεις να πάμε μια βόλτα;" Η Κάθριν έκλεισε το μάτι στον Καρίμ και εκείνος χοροπηδησε ολόκληρος

"Σας πειράζει;" ρώτησε την Λιζ και τον Άξελ

"Πας καλά; Εννοείται πως όχι. Καλά να περάσετε!" Έφυγαν και μόλις έμειναν μόνοι, η Ελίζαμπεθ τον κοίταξε επιτέλους σοβαρή

"Τι έχεις..; Και μη τολμήσεις να μου πεις ότι είσαι αγχωμενος..."

"Δεν έχω τίποτα μικρή μου ..."

"Μικρή μου;" Απόρησε η Λιζ "Έχεις δύο χρόνια να με πεις έτσι και είναι όλα καλά;"

"Είναι... Περίμενε. Πάω να μας φέρω ένα κοκτέιλ, να πιούμε να γουστάρουμε και να μιλήσουμε. Θα στα πω όλα... Έχω και εγώ κάποια θέματα..."

"Έτσι πες μου! Ήξερα ότι κάτι τρέχει. Ελπίζω να είναι καλά ολα..."

"Ναι ναι, όλα καλά. Μισό και έρχομαι."

Ο Άξελ σηκώθηκε μα σαν γύρισε να πάει προς το μπαρ , άλλαξε το πρόσωπο του. Ήθελε να βάλει τα κλάματα...
Περπάτησε όμως, πήγε , έφτιαξε δύο κοκτέιλ και μόλις ήταν έτοιμα , έβγαλε από το σακάκι του μια σκόνη και την έριξε στο δικό της...

Δεν είχε άλλη επιλογή...
Ή εκείνη, ή το μωρό...
Η Σάρα είχε δύσκολη αρχή. Πάλεψαν να το κρατήσουν και ήταν μια εβδομάδα μετά το πρώτο τρίμηνο.
Ήξερε ότι θα καει στη κόλαση για αυτό μα η Τζέσικα τον είχε βομβαρδίσει με μηνύματα εδώ και ώρα... Ήξερε μέχρι και το μαγαζί που ήταν. Τον απείλησε ότι αν δεν έχει αποτέλεσμα στο επόμενο δίωρο θα έμπαινε μέσα και θα έκανε χαμό. Ο Άξελ δε το άντεχε. Ούτε καν σαν σκέψη να πεθάνει εκείνη η ψυχούλα στα σπλάχνα της Σάρας.

Επέστρεψε και βάζοντας το προσωπείο της ντροπής της χαμογέλασε

"Έλα, πάμε κάπου να τα πούμε χωρίς να μας διακόψει κάποιος. Ειναι σημαντικό και θέλω τη γνώμη σου"

"Ο Τζόνι;"

"Θα ειδοποιήσω το σερβιτόρο να του πει που είμαστε να έρθει να μας βρει..."

"Εντάξει..."

Σηκώθηκαν και την οδήγησε τέρμα κάτω στο δεύτερο σπιτάκι που είχαν για να αλλάξει ο γαμπρός. Άνοιξε και μπήκαν μέσα. Κάθισαν σε ένα καναπεδακι και της πρόσφερε το κοκτέιλ.

"Λοιπόν, άσπρο πάτο να πάρω δύναμη και ξεκινάω! Έτοιμη;" της είπε και εκείνη κατέβασε μονομιάς το ποτό.
Δεν ήταν σκόνη βιασμού αλλά έκανε την ίδια ακριβώς δουλειά. Ήταν ένα δυνατό αντικαταθλιπτικο  που αν το έπαιρνες σε μεγάλη ποσοτητα, προκαλούσε ζάλη και απώλεια αισθήσεων πολύ γρήγορα  χωρίς όμως  να είναι μοιραίο για τον οργανισμό.

"Ήταν τέλειο!" η Ελίζαμπεθ ήταν χαμογελαστή... Ήρεμη ... "Άξελ;"

"Τι είναι μικρή νυφίτσα;" της είπε και εκείνη τον τσίμπησε

"Ει! Αυτό πάλι που το θυμήθηκες..!"

"Ποτέ δε θα ξεχάσω Λιζ..."

"Ούτε και ..." Σταμάτησε για λίγο να μιλά "Με συγχωρείς... Ζαλίζομαι λίγο και..."
Ο Άξελ δακρυσε "Με βοηθάς να βγω λίγο έξω;, θέλω αέρα... Δε ξέρω..."

"Συγνώμη καρδιά μου... Συγνώμη. Στο ορκίζομαι μακάρι να μπορούσα να πεθάνω..."

"Τι λες;" του είπε πιάνοντας το κεφάλι της με το ζόρι και όταν προσπάθησε να σηκωθεί το σώμα της τη πρόδωσε

"Σαγαπαω Λιζ... Συγχώρεσε με..." Ο Άξελ την έπιασε και τη ξάπλωσε. Σήκωσε το φόρεμα της ως τη μέση και της έβγαλε το εσώρουχο.

"Άξελ...μη... Τι... Τι καν..."

Κατέβασε το παντελόνι του , και χώθηκε ανάμεσα στα πόδια της. Έψαξε για το κινητό του και έβρισε σκεπτόμενος πως το παράτησε στο τραπεζάκι...
Φυσικά και δε μπήκε μέσα της... Έπρεπε όμως να τους πιάσει ο Τζόνι. Το σπιτάκι για καλή του τύχη ήταν πιο χαμηλά από το άλλο. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να ξεσπάσει καυγάς και να το ακούσει η Σάρα..
Οι επιλογή του όμως ήταν μονόδρομος...
Ήξερε ότι είχε ηχογραφήσει το Τζόνι και την Ελίζαμπεθ... Δε θα άντεχε να μπει φυλακή. Προτιμούσε να είναι καλά , θυμωμένος και να μη του ξαναμιλήσει ποτέ παρά να μπει μέσα...

Όλα όμως πήγαν στραβά...
Όταν άκουσε βήματα, άρχισε να βγάζει βογγητα... Προετοίμασε τον εαυτό του για ότι θα ακολουθούσε με τον Τζόνι μα όταν άνοιξε η πόρτα, ήρθε το χάος...

"Άξελ; Ελίζαμπεθ;!" Η Σάρα στεκόταν παγωμένη στη πόρτα.. Ύστερα έβγαλε ένα ουρλιαχτό, έπιασε τη κοιλιά της και σωριάστηκε στο έδαφος...

Μετά τα ουρλιαχτά της  , έτρεξαν όλοι στο σπιτάκι...
Ο Καρίμ αντέδρασε πιο ψύχραιμα. Πήρε τη Σάρα αμέσως στο νοσοκομείο χωρίς δεύτερη σκέψη ενώ μόλις έφτασε ο Τζόνι, γεννήθηκε η οργή με σάρκα και οστά...
Δεν πίστευε στα μάτια του...

Άρπαξε τον Άξελ, τον πέταξε έξω και με μια μόνο γροθιά τον ξάπλωσε αναίσθητο πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη...
Ύστερα επέστρεψε στο σπιτάκι...
Τη βρήκε να προσπαθεί να κατεβάσει το φόρεμα της και τη πλησίασε... Προσπάθησε να του μιλήσει μα λέξη δεν έβγαινε από τα χείλη της.
Ο Τζόνι έβαλε το χέρι στη τσέπη, έβγαλε όσα χρήματα είχε και της τα πέταξε στο πρόσωπο.

"Κάποτε ρώτησες αν ήσουν πόρνη .." της είπε αηδιασμένος "Συγχαρητήρια... Ψυχή και σώματι το κέρδισες επάξια..."

Παρόν

Εκείνη τη νύχτα, η Σούζαν με βοήθησε να επιστρέψω σπίτι. Όταν πήγα όλα του τα πράγματα έλειπαν... Ο Άξελ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο καθώς το χτύπημα ήταν τόσο ισχυρό που δημιούργησε πρόβλημα στο κεφάλι ενώ όταν ο Καρίμ ειδοποίησε ότι η Σάρα έχασε το μωρό, έβαλα όσα είχα μέσα σε ένα σάκο και έφυγα...

Κανένας δεν έμαθε τι απέγινε ο Τζόνι...
Τα ίχνη του χάθηκαν εκείνο το βράδυ ενώ ο Άξελ μπήκε στην εντατική. Το χτύπημα τον βρήκε στο κρόταφο και προκλήθηκε αιμορραγία με αποτέλεσμα να μείνει σε κώμα.

Από τη μέρα που έφυγα έκλεισα τη πόρτα πίσω μου. Μια πόρτα γεμάτη αναπάντητα ερωτήματα...
Υποθέτω δε θα μάθω ποτέ γιατί μου το έκανε αυτό... Όχι μόνο σε μένα, σε εμάς...

Η Σούζαν πιστεύει ότι το έκανε εσκεμμένα αλλά πλέον δε ξέρω τι να πιστέψω και τι όχι... Θυμάμαι εκείνο το συγνώμη που μου ζήτησε κλαίγοντας λίγο πριν μου σηκώσει το φόρεμα... Έκλαιγε αληθινά...

Δεν ξέρω τι με πλήγωσε περισσότερο από όσα έγιναν...
Αλλά πόνεσα. Κάποιες νύχτες ακόμα ξυπνάω ιδρωμενη και τον ψάχνω...
Θεέ μου... Ποιον κοροϊδεύω;,
Ποτέ δε θα μπορέσω να αγαπήσω κανέναν άλλο στη ζωή μου...

Μου πέταξε τα χρήματα και έφυγε...
Τόση αξία είχα; Ούτε με άκουσε ...
Κανέναν δεν άκουσε ..
Απλά έφυγε...

Έτσι τελειώνουν οι μεγάλες αγάπες...
Εφταιξα...
Βρεθήκαμε σε ένα μονοπάτι και αυτό στοίχησε όχι μόνο στις ζωές μας, αλλά και στων άλλων...

Ποτέ δε θα τους ξεχάσω...
Και παρά τα όσα έγιναν, εγώ ακόμα τους αγαπώ... Δε σταματάει η αγάπη ...
Ίσως κάνει παύσεις καμιά φορά όταν παλεύει με τη λογική αλλά δε σταματάει...
Μένει και περιμένει στις σκιές...
Σου θυμίζει καμιά φορά, τι είχες και τι έχασες... Σου θυμίζει πως είναι να νιώθεις... Σε μαθαίνει να συγκρίνεις τους ανθρώπους ανάλογα με το τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για αυτούς...

Μακάρι να γυρναγα το χρόνο πίσω...
Εκείνη τη μέρα που τους γνώρισα...
Να έκανα μια αναστροφή και απλά να έφευγα...

Όπου κι αν είναι, ελπίζω να έχει προχωρήσει... Να είναι ευτυχισμένος.
Να με έχει ξεχάσει...
Αυτό θα κάνω σήμερα και εγώ...

🖤🖤🖤