--Η νηνεμία--

4 μήνες μετά

"Να ζήσεις Ελίζαμπεθ, και χρόνια πολλά..." γύρω από το τραπέζι, ήταν όλοι μαζί μαζεμένοι και τραγουδούσαν ευτυχισμένα για τα γενέθλια της. Στη μέση υπήρχε μια τούρτα απλη. Όπως ακριβώς ήθελε κάθε χρόνο ενώ ολόγυρα της υπήρχαν πρόσωπα που αγαπούσε όσο τίποτα.

Πλάι της από τη μια μεριά ήταν ο Τζόνι, από την άλλη η Σούζαν, απέναντι ο Άξελ με τη Σάρα και δίπλα τους ο Καρίμ με την Κάθριν...

Είχε έρθει πρόσφατα στη πόλη και εκείνη. Θαρρείς και ήταν γραφτό κανένας να μη μπλέξει με γυναίκα η οποία ήταν από το Ντιτρόιτ. Ο Καρίμ ξετρελαθηκε μαζί της όταν την είδε στου Φρέντυ πρώτη φορά και από ότι αποδείχθηκε το ίδιο και εκείνη. Ήταν ένα κορίτσι διαμάντι.
Η μητέρα της Ελίζαμπεθ δεν κατάφερε να βρίσκεται εκεί ούτε αυτή τη χρονιά αλλά δε τη πειραζε. Ήξερε πως είχε υποχρεώσεις και εκτός από αυτές είχε βρει επιτέλους και εκείνη τον έρωτα σε ένα συνάδελφο της. Είχε χρονια να την δει τόσο ευτυχισμένη...

Το τραγουδάκι τελείωσε και αφού η Ελίζαμπεθ έκανε μια ευχή, ο Τζόνι την έπιασε από το πίσω μέρος του λαιμού και τραβώντας τη, τη φίλησε στα χείλη. Ναι...
Πλέον όλα είχαν πάρει πράγματι το δρόμο τους , τους τελευταίους μήνες.

Πήγαν εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα...
Στο σπιτάκι στο βουνό.
Κάθισαν οι τέσσερις τους και μίλησαν για όλα... Ο Τζόνι και η Ελίζαμπεθ επέλεξαν να είναι μαζί και αυτό δεν ήταν κρυφό. Όλοι ήξεραν ότι καταβαθος ήταν θέμα χρόνου.
Όντας όμως και επίσημα ζευγάρι, έπρεπε να γίνουν κάποιες αλλαγές πια ανάμεσα τους και ήταν ξεκάθαρες...

Ο Καρίμ το χάρηκε αν και κάπου στο βάθος της καρδιάς του ήξερε ότι η επαφή τους θα του λειψει. Ο Άξελ δυσκολεύτηκε να το δεχτεί μα βλέποντας την τόσο ευτυχισμένη , στο τέλος κατάλαβε ότι ποτέ δε του ανήκε αληθινά και έκανε πίσω. Είχε άλλωστε μια όμορφη ζωή να στρώσει με τη Σάρα.
Είχαν νοικιάσει ένα σπίτι επιτέλους μαζί και η κοινή τους πορεία κάθε μέρα ήταν όλο και καλύτερη.

Μέσα σε τέσσερις μήνες άλλαξαν πολλά. Η μόνη που δεν άλλαξε ήταν Σούζαν. Ακόμα έψαχνε τον κύριο τέλειο αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά. Παρόλα αυτά, ήταν η πιο πιστή φίλη που θα μπορούσε να έχει κάποιος.

"Να είσαι ευτυχισμένη μικρή νυφίτσα" Τη σκυτάλη πήρε ο Άξελ ο οποίος την αγκάλιασε σφιχτά "Σου αξίζει" της ψιθύρισε και εκείνη του χαμογέλασε

"Κάντε χώρο και για μένα!" Ο Καρίμ χώθηκε ανάμεσα τους και τη τράβηξε στη δική του αγκαλιά " Συγχαρητήρια και για το δίπλωμα! Πολύχρονη μπέμπα!"

"Μπέμπα;!" Αστείευτηκε ο Τζόνι από το πλάι ενώ η Κάθριν κοίταξε περίεργα

"Μη σπας το κεφάλι σου" της εξήγησε η Σούζαν "Τραβάει χρόνια η κολώνια. Έτσι την έλεγαν από παλιά. Σαν αδέρφια είναι" Της εξήγησε  και εκείνη χαμογέλασε αμήχανα.
Δεν ήταν και αδέρφια αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να της πει.

Έκοψαν και έφαγαν τη τούρτα με το μαγαζί να κερνάει ποτά και σύντομα έλεγαν ιστορίες και γελούσαν. Ήταν τα πιο όμορφα γενέθλια που είχε κάνει ποτέ της.

"Μπορώ να σου τη κλέψω για λίγο;" ο Καρίμ σκουντηξε το Τζόνι

"Και δε τη κλέβεις; Μου έχει βγάλει τη ψυχή!" αστείευτηκε

"Α έτσι; Θα το θυμάμαι αυτό κύριε Μάξγουελ!" η Ελίζαμπεθ τον φίλησε και σηκώθηκε. "Που πάμε;" ρώτησε τον Καρίμ βλέποντας ότι την οδηγεί προς τα έξω

"Σσς! Έκπληξη. Έλα..."

Βγαίνοντας από τη πίσω πόρτα βρέθηκαν στο πάρκινγκ.

"Εμ... Γιατί βγήκαμε εδώ; Αν θέλεις να με δολοφονησεις ωραία μέρα διάλεξες!" τον πείραξε

"Εσύ και τα κρυα σου αστεία! Έλα!" την έπιασε από το χέρι και άρχισε να την οδηγεί προς ένα εντελώς απόμερο σημείο.

"Καρίμ;" η φωνή της άλλαξε. "Όλα εντάξει;"

"Θέλω να σου δείξω κάτι!, Σταμάτα να είσαι τόσο καχύποπτη!"
Η Ελίζαμπεθ ξεφυσησε όταν εκείνος σταμάτησε ξαφνικά.
"Φτάσαμε"

"Που φτάσαμε;" απόρησε όταν σταμάτησαν μπροστά από ένα όμορφο  αυτοκίνητο και εκείνος χαμογέλασε και την έπιασε από το χέρι.

"Είσαι ότι πιο αληθινό συνέβη ποτέ στη ζωή μου μπέμπα... Και το ξέρεις ότι σ'αγαπαω πολύ ... Και εσένα και τον άλλο τον αγροικο εκεί μέσα. Για αυτό να μην ανησυχείς και να μην νιώθεις άβολα..."

"Δε νιώθω άβολα ποτέ μαζί σου Καρίμ..."

"Το ξέρω αλλά ήθελα να ακουστεί..." Έβαλε το χέρι του στη τσέπη και έβγαλε ένα ζευγάρι κλειδιά. Έπειτα άνοιξε τη παλάμη της και τα άφησε μέσα.

"Τι είναι αυτά;" Τον ρώτησε

"Τι βλέπεις μπροστά σου Λιζ;"

"Εμ... Ένα αυτοκίνητο;"

"Και τι θέλει ένα αυτοκίνητο για να πάρει μπρος;"
Μόλις η Ελίζαμπεθ κατάλαβε, άνοιξε το στόμα της σοκαρισμένη

"Είσαι τρελός;" του είπε αλλά δεν απάντησε εκείνος. Στο κατόπι τους φάνηκαν ο Τζόνι με τον Άξελ

"Όλοι είμαστε τρελοί μικρή νυφίτσα..." Της είπε ο Άξελ πλησιάζοντας

Η Ελίζαμπεθ συγκινήθηκε τόσο πολύ που έβαλε τα κλάματα

"Δε... Δε μπορώ να το δεχτώ. Είναι..."

"Είναι τέλειο όπως και εσύ..." τη πλησίασε ο Τζόνι και εκείνη τον αγκάλιασε συγκινημένη.. Η αγκαλιά της όμως σύντομα άνοιξε... Αλλά δύο ζευγάρια χερια έκλεισαν γύρω τους και έμειναν για λίγο όλοι αγκαλιασμενοι.

"Ότι κι αν γίνει, πάντα θα είσαι ο κόσμος μας Λιζ..." της είπε ο Καρίμ

"Αρκεί να υπάρχεις στη ζωή μας..." συμπλήρωσε ο Άξελ

"Και να την κάνεις μοναδική... Όπως ακριβώς είσαι και εσύ..." Έκλεισε ο Τζόνι και την έσφιξαν στα χέρια τους.

"Είστε παλαβοί έτσι;"

"Έλα! Φτάνουν τα γλυκαναλατα! Άιντε! Μπες μέσα να το κάνεις μια βόλτα!" ο Καρίμ χτύπησε το καπό του αυτοκινήτου και εκείνη του κοίταξε καλά καλά

"Το ξέρετε ότι μόλις πήρα το δίπλωμα έτσι;" τους ρώτησε τρομαγμένη

"Εννοείται μικρή νυφίτσα!" Απάντησε ο Άξελ

"Ωραία λοιπόν! Μπείτε μέσα!" τους ανακοίνωσε με θάρρος

"Πας καλά;" πετάχτηκε ο Καρίμ "Κάνε μόνη σου βόλτα! Να εδώ στο πάρκινγκ... Εμείς θα σε βλέπουμε!"

"Καλά μου πήρατε αμάξι και δε θα μπείτε; Τζόνι;" τον κοίταξε σαν μικρό παιδί και εκείνος ανασηκωσε τους ώμους

"Σόρρυ μάτια μου... Κόπηκες έξι φορές πριν το πάρεις..." την κορόιδεψε

"Ε δεν είστε με τα καλά σας!!!" τους έβαλε τις φωνές. "Μπείτε τώρα μέσα! Όλοι!"

"Ρε αγάπη μου γλυκιά..." Ο Άξελ πήγε να μιλήσει αλλά εκείνη τον κατακεραύνωσε με το βλέμμα. "Εντάξει... Ο Θεός ας συγχωρέσει τις ψυχούλες μας!" Έκανε το σταυρό του και μπήκε πρώτος...
Μετά μπήκαν και οι άλλοι δύο και σε λίγη ώρα, έκοβαν βόλτες στη πόλη.
Αυτοί οι άντρες κατάφεραν να γεμίσουν το αυτοκίνητο με γέλια και αστεία...
Γιατί; Γιατί εκεί μέσα ήταν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα και την λάτρευαν όλοι ανεξαιρέτως...

                          ***************

Παρόν

"Ελίζαμπεθ;" Η Σούζαν χτύπησε απαλά τη πόρτα... "Βρε κοριτσάκι μου....τρία λεπτά μείνανε πριν παίξει η μουσική... Άσε με σε παρακαλώ να μπω μέσα..."

Κρατούσε στα χέρια της το όπλο και έπειτα κοίταξε στον κάλυκα τις σφαίρες.
Στις αναμνήσεις από εκείνη τη βόλτα, η Ελίζαμπεθ έριξε καυτά δάκρυα. Το μακιγιάζ της είχε σχεδόν χαλάσει και εκείνη ήταν καθισμένη στο σκαμπό και κοιτούσε έξω από το παράθυρο το καταπράσινο λιβάδι. Η τελετή θα γινόταν σε ένα κτήμα λίγο έξω από το Όρεγκον. Στην άλλη άκρη της χώρας. Τόσο μακριά έφτασε ύστερα από όσα έγιναν.

"Λιζ;" σιωπή "Θα βρω κλειδί και θα μπω μέσα! Σε παρακαλώ πες κάτι!"

"Έρχομαι Σούζαν!" Φώναξε χωρίς να ορίζει
τη δυναμική της

"Κλαίς;"

"Όχι. Καθυστέρησε τους πέντε λεπτακια ακόμα σε ικετεύω... Μόνο αυτό. Και βγαίνω. Βρες μια δικαιολογία..." Επικράτησε σιωπή από την άλλη πλευρά της πόρτας για μερικά δευτερόλεπτα

"Όλα θα πάνε καλά... Θα το δεις" της είπε και μόλις η Ελίζαμπεθ άκουσε τα τακούνια της να απομακρύνονται πήρε τη τσάντα της, άνοιξε το μικρό φερμουάρ και έβγαλε από μέσα μια φωτογραφία...

Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι δε θα κλάψει και ήθελε πριν παντρευτεί να τους δει όλους μαζί ευτυχισμένους για μια τελευταία φορά αλλά τα χείλη της έσπασαν... Δε το άντεξε τελικά η καρδιά της...
Άπλωσε τα δάχτυλα της πάνω στο χαρτί, χάιδεψε τα πρόσωπα τους και εστίασε σε εκείνη ... Σε ποια; Μα σε αυτή που τη πλήρωσε χωρίς να φταίει σε τίποτα...
Σε εκείνη που το μόνο που έκανε ήταν να ζήσει το όνειρο της...
Στη Σάρα....

Η κοιλίτσα ήταν ήδη φουσκωμένη όταν τράβηξαν τη φωτογραφία...
Ο Άξελ, είχε απλώσει το χέρι του πάνω σαν χαζομπαμπας... Αυτό έκανε και η Λιζ τώρα... Χάιδευε απαλά τη κοιλίτσα πάνω στη φωτογραφία και έκλαιγε με λυγμούς...
Μια ψυχούλα τη πλήρωσε και έπειτα καταστράφηκαν όλες μαζί...

🖤🖤🖤🖤