--Η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας είναι ο έρωτας... Ο τοξικός, βάναυσος αδυσώπητος έρωτας που δεν υπολογίζει τίποτα στο πέρασμα του...--

Λύκειο Σιζαρ Τσάβεζ
Ντιτρόιτ, Μίτσιγκαν

"Λυπάμαι πολύ για ότι έγινε Ελίζαμπεθ..." Ο Τόμας ήταν κατακόκκινος. Η αμηχανία του, δε του επέτρεπε ούτε το βλέμμα του να σηκώσει πάνω της ενώ τα δάχτυλα του, κόντευαν να ματώσουν από το τρόπο που τα έμπλεκε μεταξύ τους. Ήταν καθισμένοι στο προαύλιο χώρο του μπάσκετ , μόνοι ευτυχώς καθώς λόγω ασθένειας του κυρίου Σπένσερ , το τμήμα τους είχε μια ώρα κενή. "Αυτά τα παιδιά είναι τραμπούκοι αλλά το ξέρεις και εσύ πολύ καλά πως δε μπορώ να μπλέξω μαζί τους. Όχι τώρα που κατάφερα επιτέλους να κερδίσω ξανά την εμπιστοσύνη του κυρίου Σπένσερ. Πάντα έλεγε πως ήμουν από τους πιο χάλια μαθητές του... Αν έμπλεκα σε καυγά καταλαβαίνεις τι θα γινόταν... Εκτός αυτού..." Η Ελίζαμπεθ τον άκουγε σιωπηλή αφήνοντας το βλέμμα της στο κενό. "Εκτός αυτού, συγνώμη κι όλας αλλά είναι τρεις και είμαι ένας..."

"Τόμας, να χαρείς. Δε σου ζήτησα να ανακατευτείς. Εγώ για σένα το είπα. Δεν χρειάζομαι κανέναν να με υπερασπιστεί ... Απλά κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να..."

"Να υψώσω ανάστημα σε ένα μάτσο άξεστους αλήτες που θα καταλήξουν να ζητιανευουν σε λίγα χρόνια για να ζήσουν; Όχι Ελίζαμπεθ. Δε θα πέσω χαμηλά... Για πόσο νομίζεις θα τους ανέχεται η διεύθυνση; "

"Τόμας... Σήμερα είναι αυτοί , αύριο κάποιοι άλλοι. Η ζωή είναι μπροστά σου... Πρέπει απλά να μπορείς να.."

"Κοίτα Ελίζαμπεθ..." Τη διέκοψε. "Θα γίνω ένας πετυχημένος δικηγόρος και κάτι τέτοια ρεμαλια θα τα κλείνω φυλακή. Δε θα ασχοληθώ τώρα... Απλά λυπάμαι πολύ για ότι σου συνέβη... Η μαμά μου έφτιαξε με πολύ αγάπη το χυμό για σένα..."

Η Ελίζαμπεθ αναστεναξε. Ο Τόμας ήταν καλός και γλυκός μαζί της από τη πρώτη στιγμή που έφτασε εκεί αλλά όσο κι αν προσπαθούσε να του εξηγήσει να μη φοβάται, εκείνος έδειχνε να μη θέλει να καταλάβει. "Πες τη μαμά σου, ότι ο χυμός ήταν τέλειος..."

"Και να της πω ψέματα;!"εκρωξε έκπληκτος αλλά μετά σώπασε "Έχεις δίκιο. Δε θέλω να της πω και όσα έγιναν..."
Σιωπή απλώθηκε ανάμεσα τους όταν ξαφνικά ένιωσε το χέρι του πάνω στο δικό της "Θα ήθελες να πάμε να δούμε μια ταινία το Σάββατο;" ρώτησε κατακόκκινος από ντροπή. Ο Τόμας δεν ήταν κακό παιδί και για αυτό η Ελίζαμπεθ επέλεγε να κάνει παρέα μαζί του. Ούτε άσχημος ήταν. Απλώς όλοι τον κορόιδευαν για την ακμή του. Κυρίως η Σούζαν η οποία δεν ήθελε επουδενί να φανταστεί την Ελίζαμπεθ πλάι του. "Με συγχωρείς αν πήρα θάρρος και..."συνέχισε τραβώντας το χέρι του.

"Δεν πειράζει Τόμας. Απλά αφαιρέθηκα. Δεν είπες κάτι κακό. Βεβαίως θα ήθελα να πάμε!" τα μάτια του έλαμψαν και η Ελίζαμπεθ του χαμογέλασε γλυκά. "Θέλεις να έρθεις να με πάρεις κατά της επτά;"

"Υπέροχα! Βασικά, δε το πιστεύω ακόμα" γελούσε μόνος του και η Ελίζαμπεθ το βρήκε φουλ χαριτωμένο. "Συγνώμη αλλά χάρηκα πολύ! Δε το περίμενα και.." ο Τόμας σηκώθηκε και πήρε τη τσάντα του κοιτάζοντας τη γεμάτος χαρά "Αύριο στις επτά λοιπόν!"

"Ναι Τόμας. Αν αλλάξει κάτι ενημέρωσε με εντάξει;"

"Φυσικά! Γεια σου Ελίζαμπεθ! Πρέπει να φύγω να μην αργήσω..."

Ο Τόμας απομακρύνθηκε και εκείνη αναστεναξε μόλις έμεινε μόνη. Ήταν τόσο γαλήνιο εκείνο το σημείο του σχολείου δίχως κόσμο... Οι κερκίδες ήταν ψηλές δημιουργώντας την αίσθηση του αμφιθεάτρου και εκείνη ένιωσε για λίγο κρυμμένη από το κόσμο όλο.
Στη παλιά της γειτονιά δεν είχε παιδιά σαν τον Τόμας. Όλοι σχεδόν ήταν χωμένοι σε κάποια συμμορία και δεν είχαν χρόνο ούτε για διάβασμα ούτε για τίποτα. Η Ελίζαμπεθ από παιδάκι ήθελε να ξεφύγει και η υποτροφία που κέρδισε στο συγκεκριμένο σχολείο ήταν η απόλυτη ευκαιρία. Ήθελε μια νέα αρχή μακριά από καυγάδες , από τραμπούκους και κάθε τι που θα είχε σχέση με τη παλιά της ζωή. Γέλασε καθώς σκέφτηκε πως όσο κι αν θέλησε τελικά να ξεφύγει οι καυγάδες ήταν πάλι μπροστά της.

Ξαφνικά και ενώ ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της, ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό της και πριν προλάβει να κουνηθεί, ένιωσε κάποιον να σκύβει από πίσω στο αυτί της. "Όταν τελειώσω μαζί σου , θα παρακαλάς να σου κάνω κι άλλα..."

"Τι διάολο!" Η Ελίζαμπεθ έπιασε το χέρι και το απομακρυνε από πάνω ενώ την ίδια στιγμή σηκώθηκε και γύρισε προς τα πίσω μόνο και μόνο για να τον δει να γελάει "Πόσο μαλακας είσαι; Πες μου!" είπε ενοχλημένη σπρώχνοντας τον "Μη με ακουμπήσεις ξανά!"

"Αυτό το λες σήμερα... Αύριο;"

"Ποτέ δε θα θελήσω το άγγιγμα σου παλιό ανώμαλε! Και στη τελική τι σκατά θέλεις; Αφήστε με ήσυχη!"
Ο Άξελ δάγκωσε τα χείλη του και τη κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που της δημιουργούσε περίεργα συναισθήματα. Ήταν σα να σκαναρε κάθε σπιθαμή του κορμιού της μονομιάς. "Πουθενά δε μπορεί να βρει κάποιος ηρεμία πια!" αφού δε της απαντούσε πήρε τη τσάντα της ενοχλημένη και γύρισε προς τα σκαλιά αλλά εκεί, τη περίμενε άλλη μια έκπληξη . "Ωραία, τα αδέρφια εν δράση!" είπε απηυδισμένη βλέποντας τον Καρίμ στο τέλος της σκάλας.

"Αφήσαμε κάτι στη μέση στις τουαλέτες πριν..." Ο Καρίμ άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω και εκείνη κοίταξε γρήγορα προς την επόμενη "έξοδο" διαφυγής "Βγάλε τη ζακέτα σου..." Αποκρίθηκε σα να τη διέταζε και εκείνη πάγωσε.

"Τον ακουσες..." έχοντας το βλέμμα κολλημένο στον Καρίμ ούτε που κατάλαβε ότι ο Άξελ είχε κατέβει τα σκαλάκια και στεκόταν πίσω της.

"Αν πιστεύετε ότι σας φοβάμαι ή ότι..."

"Σσς..." Ο Άξελ έβαλε το δάχτυλο του στα χείλη της χαμογελαστός αλλά εκείνη τραβήχτηκε αμέσως "Η αλήθεια είναι, πως ήρθαμε για άλλο λόγο...Δεν είναι ακόμα η ώρα για γαμήσι μικρή..." αν και δεν ήταν σίγουρα κάτι καλό, η Ελίζαμπεθ αναστεναξε από μέσα της. Αγόρια σαν αυτά έκαναν πάντα τα κορίτσια ότι ήθελαν και ήξερε καλά πως τα συγκεκριμένα δε δέχονταν ποτέ το' όχι' για απάντηση. Δεν ήθελε να μπλεχτεί μαζί τους αλλά από τότε που πάτησε το πόδι της στο σχολείο και είδε το τρόπο με τον οποίο κορόιδευαν τον Τόμας, κάτι μέσα της αντέδρασε και άθελά της βρέθηκε στο επίκεντρο τους.

"Κάτι μας χρωστάει έτσι δεν είναι αδερφέ;" Η φωνή του Καρίμ από πίσω της , την έκανε να γυρίσει μονομιάς. Είχε φτάσει μια ανάσα μακριά της ενώ και ο Άξελ με τη σειρά του, έκλεισε σχεδόν κάθε κενό μόλις εκείνη γύρισε.

"Φύγετε γιατί θα τσιριξω!" εκρωξε απεγνωσμένη μα αμέσως ηρέμησε τον εαυτό της προσπαθώντας να βρει το αντράκι μέσα της και να μη δείξει φόβο.

"Τι κάνετε εκεί ρε μαλακές;!" Η φωνή του Τζόνι που ξεπρόβαλε στις κερκίδες τράβηξε αμέσως το βλέμμα της μα η αίσθηση της 'σωτηρίας' κράτησε μονάχα λίγα δευτερόλεπτα. Ο Τζόνι πήδηξε τη κερκίδα που τους χώριζε και κατέβηκε κοντά τους "Πάρτι χωρίς εμένα;!" ρώτησε πονηρά και για πρώτη φορά, ένιωσε τα μέσα της να τρέμουν. Για μια μικρή στιγμή, πίστεψε πως ίσως η εμφάνιση του θα ήταν το εισιτήριο της για να φύγει, μα εν αντιθέσει εκείνος είχε το πιο χυδαίο χαμόγελο που είχε δει ποτέ της. "Γδυσου μωρό μου..." Διέταξε πιάνοντας τη ζακέτα της και εκείνη τραβήχτηκε αμέσως "Που θα πας;" συνέχισε δείχνοντας της τις κερκίδες

Στα επόμενα δευτερόλεπτα και τα τρία αγόρια την περικύκλωσαν.

"Παρθένα είσαι;" η φωνή του Άξελ έσκασε στο αυτί της και εκείνη γύρισε έντρομη

"Σιγά μην είναι..." Απάντησε ο Καρίμ γελώντας και εκείνη γύρισε προς το μέρος του.

Ένα ζευγάρι χέρια χώθηκαν κάτω από τη ζακέτα και πλέον ήταν επίσημα τρομοκρατημένη. "Απαλή σαν μετάξι..." ο Τζόνι χάιδεψε τη μέση της και εκείνη τον έσπρωξε.

"Μη κάνεις τη δύσκολη ρε μωρό..." ο Άξελ έπιασε μια τούφα από τα μαλλιά της μα λίγο πριν τσιριξει, τα αγόρια έβγαλαν πίσω από τις τσέπες τους ,από ένα μπουκάλι νερό και κάνοντας ενα βήμα  πίσω άρχισαν να τη βρέχουν γελώντας υστερικά. Η Ελίζαμπεθ άρχισε να φωνάζει μα δε σταματούσαν.

"Ελίζαμπεθ!!!" Η φωνή της Σούζαν ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν για να τους κάνει να σταματήσουν. Πέταξαν τα μπουκάλια κάτω και κάνοντας δύο τρία σάλτα, κατέβηκαν στη μέση του γηπέδου.

"Εις το επανιδείν φρικιό!" φώναξε δυνατά ο Καρίμ

"Πες το μαλακα σου να κάτσει φρόνιμος!" πήρε θέση και ο Άξελ εννοώντας ξεκάθαρα τον Τόμας.

"Μην ανησυχείς! Δε θα σε πηδαγα ούτε για όλα τα φράγκα του κόσμου!" συνέχισε ο Τζόνι κοροϊδεύοντας τη και εκείνη έμεινε να τους κοιτάζει τρομοκρατημένη και έτοιμη να βάλει τα κλάματα

"Ω θεέ μου!" Μόλις τα χέρια της Σούζαν έκλεισαν γύρω της, η Ελίζαμπεθ δίχως να το θέλει ξέσπασε σε κλάματα "Μη κλαις κοριτσάκι μου... Τι έγινε; Ποιος στο έκανε αυτό;" η Σούζαν τη κοιτούσε στεναχωρημένη μα το βλέμμα της Ελίζαμπεθ μετά από λίγο έμεινε καρφωμένο στο κενό. "Ελίζαμπεθ; Να φωνάξω τον διευθυντή Χατσερ; Μίλα μου να χαρείς..."

"Θα τους διαλύσω..." ψέλλισε όταν κατάφερε να συνέλθει και χωρίς να δώσει παραπάνω εξηγήσεις στη Σούζαν , άρπαξε τη τσάντα της και άρχισε να τρέχει...

❤️λ