--Καριμ--

"Μπέμπα πιάνεις λίγο τη σάλτσα;" Ο Καρίμ επέλεξε να μαγειρέψει εκείνος. Μια πετσέτα ήταν πεταμένη στον ώμο του, φορούσε ένα λευκό, φαρδυ μπλουζάκι και μια μαύρη φόρμα. Τα μαλλιά του έπεφταν στο πρόσωπο και κάθε τόσο κουνούσε το κορμί του στο ρυθμο της μουσικής. Ήταν όπως θα έλεγαν πολλές γυναίκες , ιδανικός σύζυγος...

Ήταν το δεύτερο βράδυ. Η προηγούμενη νύχτα κύλησε όμορφα. Έφαγαν πίτσα, είδαν ταινίες, διασκέδασαν και στο τέλος η Ελίζαμπεθ αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του Άξελ στο καναπέ. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά. Από την ώρα που μπήκε σπίτι ο Καρίμ δε σταμάτησε να γελάει. Είχε φέρει ένα εκπληκτικό σετ με κόκκινα κρασιά και γενικά ήταν ένας Καρίμ που δεν είχε καμία σχέση με τον τρελό μηχανοβιο που συνήθισε. Ακόμα ένα χαρακτηριστικό που έμαθε για εκείνον και της άρεσε.

"Μη κάθεσαι σαν το ξύλο ρε μπέμπα! Κουνήσου λίγο..." δυνάμωσε τη μουσική, άφησε τη κουτάλα στην άκρη και κουνώντας το κορμί του ρυθμικα, τη πλησίασε. Πήρε τη πετσέτα από τον ώμο του, τη πέρασε γύρω της και ξεκίνησε να κουνιέται σιγανα.
"Ελαααα! Θέλω λίγο όρεξη!"

"Λίγη όμως εντάξει;" η Ελίζαμπεθ τον ακολούθησε στο χορό και το καταχαρηκε. Ήταν τρελός και αυτό της άρεσε πάρα πολύ.

"Περίμενε περίμενε!" είπε ξαφνικά και τη παράτησε στη μέση της κουζίνας "Ωραίος ο χορός μπέμπα αλλά θα κάψουμε τη σάλτσα και μετά..."

"Θα μείνουμε νηστικοί!" φώναξε χαρούμενη

"Όχι μπέμπα..." της είπε σοβαρός και βγάζοντας τη σάλτσα από το μάτι, πήγε κοντά της "Μετά θα φάω εσένα..."

Ήταν σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα το γύριζε το παιχνίδι. Είχε αργήσει κι όλας. Ο Καρίμ ήταν ο πιο διαχυτικός με τα λόγια συγκριτικά με τους άλλους δύο που προτιμούσαν να κάνουν πράξεις. Εκείνος το δουλεύε λεκτικά και το γουσταρε.

"Εγώ δεν τρώγομαι! Σόρρυ,...!" τον κορόιδεψε  και εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι γιατί ήταν και ψηλός , τη κοίταξε πονηρά και άπλωσε δεξιά και αριστερά τα χέρια του σαν δαγκάνες. "Μη! Όχι το γαργαλητο!" Η Ελίζαμπεθ κατάλαβε τι ήταν έτοιμος να κάνει και έτρεξε προς το σαλόνι με εκείνον να την ακολουθεί

"Αφού θα σε πιάσω ρε μπέμπα γιατί το καθυστερείς!"

"Δε θα με πιάσεις!" Ετρεξαν κάνα δύο κύκλους γύρω από το καναπέ μέχρι που ο Καρίμ πήδηξε πάνω του , έκανε ένα σάλτο και τη τσακωσε λίγο πριν ξαναμπεί στη κουζίνα
"Άσε με κάτω παλιό γορίλα!" τσιριξε σαν τη πέταξε στη πλάτη

"Δε το νομίζω!"

"Που με πας άσε με κάτω!"

"Κάτω κάτω;;" τη ρώτησε έτοιμος να κάνει χαζομάρα

"Όχι όχι! Κάτω, απαλά! Κάπου μαλάκα! Άσε με,   με τα πόδια τουλάχιστον!" τον παρακάλεσε και εκείνος επέστρεψε στο σαλόνι και την πέταξε στο καναπέ

"Την επόμενη θα σε αφήσω να σκάσεις σαν το καρπούζι κάτω μπέμπα! Να το θυμάσαι!"

"Καλά λέγε ότι θέλεις! Που ξες! Την επόμενη ίσως σε πετάξω εγώ πουθενά!" ο Καρίμ γέλασε και της έκανε νόημα να πάνε στη κουζίνα "Μοσχομυριζει.." αποκρίθηκε μπαίνοντας μέσα.

"Συνταγή της μάνας μου πριν μας παρατήσει για να κάνει τη ζωή της..." σχολίασε κουνώντας το κεφάλι του. "Τέλος πάντων, μου αρέσει και την έκανα... Έλα!" χτύπησε μια φορά το χέρι του στο σκαμπό και σέρβιρε δύο υπέροχες μακαρονάδες.

Σε λίγο είχαν καθίσει, χαμήλωσαν τη μουσική και τα φώτα και έτρωγαν όμορφα μιλώντας γενικά για όσα πέρασαν στη ζωή ως τότε. Σε κάποια φάση η Ελίζαμπεθ γέλασε και εκείνος σήκωσε το βλέμμα από το πιάτο και τη κοίταξε γεμάτος απορία. "Τι έγινε μπέμπα; Αποφάσισες πως θες και επιδόρπιο;" τη πείραξε και εκείνη βλέποντας τον με ανασηκωμένο πρόσωπο γέλασε πιο πολύ.

"Ρεεε κοίτα πως έγινες!"

"Πως έγινα;" Απόρησε

"Είσαι μέσα στις σάλτσες. Μισό.." άπλωσε το χέρι της για να πιάσει μια πετσέτα μα εκείνος  με μια κίνηση της γραπωσε το χέρι και τη σταμάτησε

"Χωρίς πετσέτα..." είπε σοβαρός.

"Πας καλά; Και πως θα σε καθαρίσω;!"η Ελίζαμπεθ αναστεναξε και άπλωσε το δάχτυλο της μα εκείνος το έπιασε και αυτό

"Χωρίς δάχτυλο..." είπε σιγανα και χαμογέλασε στέλνοντας αμέσως σήματα κινδύνου στο κορμί της.

"Καρίμ...; Δεν έχω..."

"Έχεις" Τη διέκοψε κοφτά... "Με τη γλώσσα..." Σε αυτό το σημείο ήταν σίγουρη πια ότι η ιδέα να μείνουν σπίτι της τη νύχτα δεν ήταν καλή. "Φοβάσαι;" την προκάλεσε και εκείνη μίκρυνε το βλέμμα της "

"Δε σε φοβάμαι!"

"Ωραία, και τι περιμένεις τότε; Εμπρός μπέμπα..."
Η Ελίζαμπεθ πήρε μια βαθιά ανάσα, έσπρωξε λίγο το σκαμπό της για να είναι πιο κοντά του και τον πλησίασε. Ο Καρίμ είχε κολλήσει τα μάτια του στα δικά της.
"Δε θα δαγκώσω στο υπόσχομαι..."

Άνοιξε τα χείλη της, έβγαλε έξω τη γλώσσα και με μια γρήγορη κίνηση εγλυψε τη σάλτσα στο μάγουλο του μονομιάς.

"Έτοιμος!" Ψέλλισε σιγανα

"Δε το νομίζω... Νιώθω πως έχω κι αλλού σάλτσα... Για δες καλύτερα..." και όντως είχε. Ακριβώς πλάι στο χείλος.

"Εντάξει λοιπόν.." έβγαλε τη γλώσσα της, και προσπάθησε να εστιάσει ακριβώς στο σημείο. Την πέρασε πάνω από τα χείλη του και πριν απομακρυνθεί, ο Καρίμ τη σταμάτησε

"Έχεις και εσύ λίγη..." ψιθύρισε και πιάνοντας την από τη μέση, σηκώθηκε και τη σήκωσε μαζί του. Έκανε στην άκρη τα πιάτα με μια κίνηση και την έβαλε να κάτσει στο τραπέζι. "Να... Εδώ...." Της έδειξε έναν λεκέ στο μπλουζάκι της "Δε κάνει να είσαι λερωμενη.. Είναι αστείο σωστά; Εσύ το είπες..." έπιασε την άκρη από τη μπλούζα της και τη τράβηξε προς τα πάνω χωρίς δισταγμό. "Κοίτα να δεις..." Συνέχισε "Κόλλησε και στο δέρμα..."
Έσκυψε και χώθηκε ανάμεσα στα στήθη της ενώ με τη γλώσσα του εγλυψε όλο το σημείο σχηματίζοντας μια νοερη ίσια γραμμή από το λαιμό, ως το σουτιέν της.

"Καρίμ;..."

"Σσς..." ήταν άκρως αισθησιακός ακόμα και στο τρόπο που της ζητούσε να σωπάσει.
Το χέρι του κατέληξε στη πλάτη της και όταν ξεκουμπωσε το σουτιέν της η Ελίζαμπεθ έβαλε τα χέρια της και το κράτησε. "Είναι λερωμένα μπέμπα...Δε γλιτώνουν..." της άρπαξε το σουτιέν και το πέταξε στο πάτωμα. Ο γλυκός ήρεμος Καρίμ που συνήθισε τόσο καιρό μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκε σε αρπακτικό... Τράβηξε το κορμί της κόντρα στο δικό του και χωρίς να πάρει άδεια, όρμησε και ρουφηξε τη ρώγα από το στήθος της. Πρώτη φορά κάποιο από τα αγόρια της έκανε κάτι τέτοιο. Η αίσθηση ήταν μοναδική. Η Ελίζαμπεθ έχασε την ανάσα της κατευθείαν ενώ εκείνος ρουφούσε τα στήθη της εναλλάξ. Όταν άρχισε να ιδρώνει από την ένταση, εκείνος ξεκίνησε να ανεβαίνει προς τα πάνω... Επιασε με τη παλάμη του το λαιμο της , τον γύρισε και δάγκωσε το σημείο που υπήρχε η μελανια της... Δε σταμάτησε όμως...  Η γλώσσα του ταξίδεψε ως τα χείλη της και την ίδια στιγμή το χέρι του βρέθηκε ανάμεσα στα μπούτια της.
Το φιλί που ακολούθησε ήταν αργό και υγρό...
"Μπορώ να νιώσω τα υγρά σου ακόμα και πάνω από τη πιτζαμα μπέμπα..." της ψιθύρισε χωρίς να σταματήσει να τη φιλάει και είχε δίκιο. Ο Καρίμ έτριβε τη περιοχή της και η κόντρα αυτής με το ύφασμα ήταν μια καινούρια αίσθηση.

Η ανάσα της γρηγορεψε...
Το κορμί της ίδρωσε και τα χέρια της ακουμπούσαν κόντρα στο τραπέζι.

Ποτέ κανένα αγόρι δεν είχε αγγίξει την περιοχή της για τόσο χρόνο και η Ελίζαμπεθ άρχισε να νιώθει περίεργα...

"Μπορώ να σε κάνω να τελειώσεις για μένα χωρίς καν να έρθω σε επαφή μαζί σου..." της είπε και αυξάνοντας τη κίνηση του εκείνη άρχισε να λαχανιαζει...
Και εκεί που ήταν έτοιμη να λιώσει , ο Καρίμ τράβηξε το χέρι του και το έβαλε στη μέση της. "Δεν είναι όμως η στιγμή και η ώρα τώρα..." η Ελίζαμπεθ άνοιξε τα μάτια της και τον κοίταξε . Ήταν εξίσου κατακόκκινος με εκείνη. "Σε θέλω σαν τρελός. Αλλά ξέρεις τα όρια..."

Νιώθω τόσο μπερδεμένη .." Παραδέχθηκε βρίσκοντας την ανάσα της και εκείνος τη πήρε αγκαλιά, την μετέφερε στο σαλόνι και την ξάπλωσε.

"Κοίτα μπέμπα..."ξεκίνησε να λέει ήρεμος "Το να σε κάνω να τελειώσεις είναι το μόνο εύκολο... Το θέμα όμως είναι, να το θέλεις εσύ εξ αρχής... Το κορμί σου μικρή μου αντιδράει και αναζητάει αυτή τη καψα όταν στη δίνουμε... Δεν είσαι σε θέση να ξεχωρίσεις ούτε να σταματήσεις ... Δεν είναι κακό... Ίσα ίσα είναι και πολύ όμορφο..." της εξήγησε ενώ εκείνη χώθηκε κάτω από τη κουβέρτα και τον κοίταζε παραπονεμένα "Είναι διαφορετικό να ξέρεις πως γίνεται μια πράξη από το να κάνεις τη πράξη Λιζ... Ξέρεις τι είναι το σεξ. Αλλά κανένας δε μπορεί να σου στερήσει τη στιγμή όταν ΕΣΥ τη διαλέξεις... Καταλαβαίνω πως ίσως αισθάνεσαι μπερδεμένη αλλά θα καταλάβεις όταν έρθει εκείνη η ώρα..."

Ήταν τόσο γλυκός και επεξηγηματικός που η Ελίζαμπεθ τον τράβηξε και χώθηκε στην αγκαλιά του

"Πιστεύεις ότι είμαι πουτανα;" τον ρώτησε και εκείνος σοκαρίστηκε. Όχι μόνο από την ερώτηση αλλά και από τη λέξη που χρησιμοποίησε αφού η Ελίζαμπεθ σπάνια χυδαιολογουσε.
Έπιασε το πρόσωπο της μέσα στις χούφτες του και εκείνη δακρυσε αμέσως
"Τι μου συμβαίνει Καρίμ; Δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό δε το βλέπεις;" τον ρώτησε αφήνοντας τα δάκρυα της να πέσουν αλλά εκείνος τα σκούπισε απαλά, τη φίλησε στο μάγουλο και έπειτα της χαμογέλασε στοργικά.

"Μη τολμήσεις ποτέ ξανά να αναφερθείς στον εαυτό σου με αυτή τη λέξη..." της είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε "Σκέψου το αντίστροφο... Εμείς τι είμαστε που όλοι σου κλέβουμε στιγμές, φιλιά, χάδια, αισθήσεις...;"  ρώτησε και εκείνη βουρκωσε πιο πολύ "Θα μπορούσε να πει κανείς πως εκμεταλλευομαστε τη κατάσταση σωστά; Πως βρήκαμε μια αθώα κοπέλα και παίζουμε μαζί της...Δεν είναι όμως έτσι" έκανε μια παύση αναστεναξε και έπειτα τη γύρισε λίγο καλύτερα για να τη κοιτάζει κατάματα "Ακου  μπέμπα.. Πάντα είχαμε πολλές γκόμενες γύρω μας. Ποτέ όμως ο ένας δεν έμπλεκε με γκόμενα του άλλου. Ήταν νόμος. Όλες τις είχαμε για να περνάμε την ώρα μας αλλά και πάλι, ο καθένας κοιτούσε τη καμπούρα του, για να το πω πιο απλά... Αυτό λοιπόν που πάθαμε μαζί σου, είναι κάτι πρωτόγνωρο και για εμάς... Ξέρεις πόση δύναμη χρειάζεται για να ξέρω πως το πρωί ίσως σε φίλησε ο Άξελ; Η ο Τζόνι; Ξέρεις τι θυσία απαιτεί για να παραμερίσεις τα αισθηματα σου; Είναι αδέρφια μου και οι δύο. Και το ίδιο δύσκολο είναι και για αυτούς. Ο Τζόνι ήταν ο χειρότερος... Δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει τη γκόμενα του ακόμα κι αν την είχε μόνο για ένα πήδημα..."

"Πως τα καταφέραμε έτσι μου λες;" ρώτησε με παράπονο

"Δεν ξέρω... Αλλά θα σου πω κάτι που ξέρω στα σίγουρα... Δεν είναι ανάγκη να διαλέξεις κανένα. Ξέρουμε ότι νιώθεις έλξη και το ίδιο και εμείς. Αν όμως δεις τα σκούρα μπέμπα, δώσε μας μια κλωτσιά και τράβα τη ζωή σου..." τα λόγια του την εξέπληξαν "Μη με κοιτάζεις έτσι. Κράτα αυτό που σου είπα... Σήμερα είναι παιχνίδι... Ίσως και αύριο... Με το καιρό όμως, ξέρω πως θα βγει εκτός ορίων..." παραδέχθηκε "Αν πάλι εσύ το επιθυμήσεις, πίστεψε με θα βρούμε τρόπο να είμαστε όλοι ο ένας..."

"Δηλαδή;"

"Δηλαδή θα δείξει... Στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια πόσο μάλλον στην αγάπη... Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένος είσαι να τσαλακωθεις για αυτά..."

"Ώρες ώρες νιώθω πως χωρίς εσάς θα πάψω να υπάρχω..."

"Βλακείες... Θα γίνεις μια σπουδαία γυναίκα. Με, ή χωρίς εμάς... Βασικά είσαι ήδη μια σπουδαία γυναίκα μόνο που καταφέρνεις να μας ανεχεσαι..." αστείευτηκε και εκείνη επιτέλους χαμογέλασε λιγάκι
"Όταν ήμουν μικρός, πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Η μάνα μου μας παράτησε γιατί έλεγε ότι δεν έζησε τη ζωή της... Βλέπεις; Έκανε δύο παιδιά με έναν άντρα αλλά αυτός ο άντρας δεν της ήταν αρκετός και απλά ήθελε να το ζήσει... Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μέχρι χθες τη κατηγορούσα... Από τη μέρα όμως που μπήκες στη ζωή μας και έφερες τα πάνω κάτω, δεν ξέρω αν η μάνα μου έφταιγε η όχι... Ίσως ήθελε και εκείνη να ζήσει αλλά εγκλωβίστηκε μέσα σε ένα γάμο γιατί αυτό προστάζει η κοινωνία..." Τον άκουγε σιωπηλή και η φωνή του ήταν τόσο απαλη που απλά ξάπλωσε στο στήθος του και έκλεισε τα βλέφαρα της

"Μου αρέσει να μιλάς..." του είπε αγκαλιάζοντας τον

"Και μένα μου αρέσει να σου μιλάω Ελίζαμπεθ..." την αποκάλεσε με το όνομα της "Μην κρίνεις τον εαυτό σου... Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δε τόλμησες να κάνεις... Αυτό το γαμημένο -κι αν το έκανα;- θα σε τρώει μια ζωή... Στον έρωτα, υποκλίνεσαι... Στην αγάπη , δινεσαι... , στην τρέλα ζεις..." Χάιδεψε τα μαλλιά της και γέλασε. Η Ελίζαμπεθ είχε ήδη αποκοιμηθεί "Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς εσένα πια..Χωρίς το γέλιο σου... Τη γκρινια σου... Τους φόβους σου..." είπε σιγανα κοιτώντας τη "Χωρίς όλες εκείνες τις στιγμές που κοκκινίζεις... Το άγριο βλέμμα σου όταν προσπαθείς να επιβληθείς... Τη μυρωδιά σου..." έκανε μια παύση και αναστεναξε βαθιά
"Συγχώρεσε μας που μπήκαμε στη ζωή σου μπέμπα... Μα ειλικρινά, εύχομαι να μπορούσες να φύγεις...γιατί αν δε φύγεις, το ξέρω ότι κάποιος από εμάς αργά η γρήγορα θα καταστραφεί... Είτε εσύ , είτε εμείς..."

Ο Καρίμ έκλεισε το λαμπατερ, βολεύτηκε λίγο καλύτερα στο καναπέ και κρατώντας την ακόμα στην αγκαλιά του, έκλεισε και εκείνος τα βλέφαρα του και αποκοιμήθηκε...

🥰❤️🥰
Δεύτερη νύχτα, τέλος...