--Ο πειρασμός είναι σκοτεινός. Είναι γλυκός. Είναι άγριος και παιχνιδιάρης... Σε παρασέρνει και μετά δεν υπάρχει γυρισμος--

"Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα;" Η Ελίζαμπεθ κοιτούσε έξω από το παράθυρο το δάσος "Θα μας φάνε οι αρκούδες εδώ... Αν θέλατε να βρείτε ένα περιβάλλον να με σκοτώσετε αυτό θα ήταν το κατάλληλο..."
Ο Καρίμ γέλασε και γυρίζοντας προς το μέρος της έσκυψε αστραπιαία και τη δάγκωσε "Αουτς!"

"Οι αρκούδες δεν είναι αυτό που πρέπει να ανησυχεί μπέμπα! Και εμείς δαγκώνουμε..." της είπε και εκείνη τον σκουντηξε.

"Είσαι χαζός ρε... Θα αφήσει σημάδι!"

"Ε και; Θέλεις να σου αφήσω κι άλλα;" Η κατάσταση στο αυτοκίνητο έγινε αμέσως αμήχανη. Μπροστά καθόταν ο Άξελ και ο Τζόνι οδηγούσε σιωπηλός. Όταν ήταν και οι τρεις μαζί της, κάθε πονηρό σχόλιο της έκοβε τη γλώσσα αμέσως. Ναι μεν είχε συνηθίσει τα πειράγματα αλλά πλέον κάποια λόγια είχαν αρχίσει να γίνονται σκέψεις κάθε εικόνες στο μυαλό της με αποτέλεσμα να αφήνουν αντίκτυπο τόσο στο κορμί οσο και στα συναισθήματα της. "Κοκκίνισε!" Ο Καρίμ την έδειξε με το δάχτυλο και εκείνη τον κοίταξε άγρια.

"Θα σταματήσεις τις αηδιες;"

"Λέγε ότι θες... Εγώ βλέπω αυτά τα υπέροχα μαγουλακια σου να ροδιζουν πάντως"

"Φτάνουμε σε 2 λεπτακια" Τους ανακοίνωσε ο Τζόνι στρίβοντας σε ένα δρομάκι που ούτε φαινόταν για δρομάκι.

"Είναι εντελώς έρημα εδώ... Απορώ αν έχουν φτάσει οι γραμμές για ρεύμα..." απόρησε η Ελίζαμπεθ κοιτώντας την άγρια βλάστηση δεξιά και αριστερά της.

"Μη σκας μικρή νυφίτσα. Έχει γεννήτρια εκεί... Αλλά και ρεύμα να μην είχαμε, δε θα με χάλαγε. Τζάκι, φωτιά, αλκοόλ... Εσύ γυμνή στη μέση του σαλονιού..."

"Άξελ!" του φώναξε κατακόκκινη

"Σε πειράζουμε ρε μικρή..." Πετάχτηκε ο Τζόνι σταματώντας το αυτοκίνητο "Εκτός φυσικά κι αν θέλεις να μας χαρίσεις ένα αποχαιρετιστήριο αξέχαστο σαββατοκύριακο..." η Ελίζαμπεθ ίδρωσε αμέσως από ντροπή.

"Ωραία θα πάει αυτό .." τη κορόιδεψε ο Καρίμ και άνοιξε τη πόρτα.

"Εμ... Που είναι ακριβώς το σπίτι;" τους ρώτησε θέλοντας να αλλάξει κουβέντα

"Πίσω από αυτά τα δεντρα. Γαμάτο έτσι;, ούτε φαίνεται..."

Και όντως ήταν υπέροχο...
Μόλις βγήκαν και προχώρησαν λίγα μέτρα ακόμα, μπροστά τους ξεπρόβαλε ένα μικρό ξύλινο σπίτι. Πριν ακόμα μπουν μέσα έμοιαζε ζεστό και χουχουλιαρικο. Σαν εκείνα τα σαλέ στη μέση του πουθενά  που πάντα ήθελε να πάει αλλά δυστυχώς ήταν πολύ ακριβά για εκείνη.

Τα αγόρια πήραν τα πράγματα και εκείνη τους ακολούθησε. Ανέβηκαν λίγα σκαλάκια και μόλις ο Τζόνι άνοιξε τη πόρτα η Ελίζαμπεθ έμεινε άναυδη.
"Σοβαρά τώρα;" Το σπίτι ξεπέρασε τις προσδοκίες της ενώ το τζάκι ήταν το μέρος που τράβηξε αμέσως τη προσοχή της.  Ο Τζόνι έσπευσε να βάλει αμέσως φωτιά όσο οι άλλοι έστρωναν τα τελευταία πράγματα και εκείνη έμεινε απλά να κοιτάζει το χώρο. Δεν ήταν τεράστιο σπίτι αλλά όποιος κι αν το έχτισε σίγουρα έβαλε όλη την αγάπη κ τη τέχνη του σε εκείνο το σαλονακι.

"Τέλειο έτσι;" ο Άξελ της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και εκείνη βγήκε από τις σκέψεις της.

"Ποιανού είναι το σπίτι;"

"Και των τριών μας..." της απάντησε ο Τζόνι "Θέλαμε ένα ησυχαστήριο μακριά από το κόσμο και με τα πρώτα λεφτά που βγάλαμε μόνοι μας, χτίσαμε αυτο το μέρος..."

Κάτι ακόμα που ξεκίνησε πλέον να θαυμάζει σε αυτά τα παιδιά ήταν πως δεν εκμεταλλεύονταν τα χρήματα των οικογενειών τους. Όταν το έμαθε, ήταν για εκείνη μια ευχάριστη έκπληξη. Δε της το είπαν φυσικά αλλά το κατάλαβε σταδιακά ζώντας τους μέρα τη μέρα.

"Είναι πανέμορφο..." είπε ντροπαλά

"Λοιπόν. Το θέμα είναι πως υπάρχουν τρεις κρεβατοκάμαρες επάνω μπέμπα..." επενέβη και ο Καρίμ κλείνοντας την εξώπορτα  "Που σημαίνει ότι..."

"Ότι ενας από εσάς θα κοιμηθεί στο σαλόνι;!" τους ρώτησε κοιτώντας τους στραβά

"Μπα... Δε το νομίζω... Εκτός αυτού βλέπεις πουθενά καναπέ;; Μαξιλάρια και χαλια έχει!" Πετάχτηκε ο Άξελ.

"Πόσες νύχτες θα μείνουμε εδώ μικρή;" Πήρε θέση ο Τζόνι

"Εμ ..2;" του απάντησε σκεπτική

"Λάθος. Τρεις θα μείνουμε γιατί είναι αργία και δεν έχουν σχολή τη Δευτέρα. Άρα;"

"Άρα...;"

"Άρα μικρή νυφίτσα , για κάθε βράδυ θα έχεις και διαφορετικό κρεβάτι..." της ψιθύρισε στο αυτί ο Άξελ

"Δεν υπάρχει περίπτωση! Γιατί να μη δε κοιμηθείτε τα αδέρφια μαζί και εγώ άνετη και ωραία να μείνω μόνη μου;"

"Πας καλά;;; Ξέχασε το!" ο Καρίμ έδειξε να το διασκεδάζει. "Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε κάτι για φαγητό γιατί πεθαίνω και ύστερα να χαλαρώσουμε. Τι λέτε;"

Η αλήθεια ήταν πως και εκείνη πεινούσε αρκετά. Τρεις ώρες ταξίδι και δε τους έφτασαν ούτε για αστείο τα σνακ που ετοίμασε.

"Συμφωνώ. Εκτός αυτού ρε Ελίζα , δες το κι αλλιώς! Πότε θα έχεις ξανά την ευκαιρία να κοιμηθείς με τρεις κουκλους; "Της είπε ο Άξελ και εκείνη έσμιξε τα φρύδια της.

"Επίσης έχουμε ένα μπάνιο οπότε κοιτάξτε να μη μαλώσετε για τα ντουζ" Πετάχτηκε ο Τζόνι πηγαίνοντας προς τη μικρο μπαρ που υπήρχε πλαι στο τζάκι. "Ποτάκι;"

"Εννοείται!" ο Καρίμ ήταν ενθουσιασμένος "Επιβάλεται μάλλον! Πως θα την αντέξουμε αλλιώς τρεις μέρες;"

"Ε τι να σου πω.."

"Τίποτα να μη πεις μπέμπα. Να χαλαρώσεις. Να κάνεις πρώτη ένα μπανάκι και μέχρι τότε εμείς θα έχουμε ετοιμάσει το φαγητό. Τι λες;"

"Συμφωνώ. Οι κύριες προηγούνται!" ο Άξελ της χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο και εκείνη αναστεναξε.

"Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει..." αποκρίθηκε κοιτώντας τους έναν προς έναν

"Βαλε τα πράγματα σου στο πρώτο δωμάτιο που θα βρεις μπροστά σου ή στο δωμάτιο που σου αρέσει... Τώρα πιάνου είναι, αυτό θα είναι έκπληξη για το βράδυ μπέμπα!"

"Να σας κάνω μια ερώτηση;" τους είπε ήρεμη "Τώρα που όλο αυτό τελειώνει και ξέρετε πια ότι ούτε θα σας καρφώσω στους μπάτσους αλλά ούτε και έχω πρόβλημα μαζί σας, θα με αφήσετε ήσυχη όταν επιστρέψουμε...;"

Οι τρεις άντρες αλληλοκοιταχθηκαν χαλαροί  και ο Τζόνι με δύο βήματα, βρέθηκε μπροστά της. Έπιασε απαλά το πηγούνι της και το ανασηκωσε έτσι ώστε να τον κοιτάζει
"Ξέρεις κάτι Λιζ;" της είπε χαμηλά "Το θέμα δεν είναι το αύριο μικρή... Αλλά το σήμερα..." η Ελίζαμπεθ έμεινε χαμένη στο βλέμμα του "Ποιος ορίζει τα θέλω μας; Ποιος βάζει κανόνες πια; Ποιος υπαγορεύει καταστάσεις και ποιος παίρνει αποφάσεις; Εμείς μικρή..." απάντησε ο ίδιος στις ερωτήσεις του. "Εμείς θα είμαστε εδώ  σήμερα και αύριο. Και μεθαύριο... Εσυ αποφασίζεις από δω και μπρος..." τελείωσε και φιλώντας τη στο μέτωπο, της έδειξε τη σκάλα "Πήγαινε κάνε ένα μπάνιο να χαλαρώσεις και ζήσε... Η ζωή είναι μικρή για προβληματισμούς τέτοιου είδους..."

Τα λόγια του είχαν αντίκτυπο μέσα της.
Καταβαθος και παρά το ξεκίνημά τους, η Ελίζαμπεθ ένιωθε μπερδεμένη για το τέλος. Ναι, θα ήταν ελεύθερη αλλά το ήθελε τελικά;

"Εντάξει..." κατάφερε να πει μαζεμένη και κίνησε προς τη σκάλα

"Βγάλε κάθε έγνοια μικρή νυφίτσα! Απόλαυσε το Σαββατοκύριακο γιατί ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται μετά! Σε αυτό το σπίτι δε κρίνουμε. Δεν βάζουμε ταμπέλες και δεν έχουμε όρια...! Να το θυμάσαι" της φώναξε ο Άξελ καθώς ανέβαινε τα σκαλιά και εκείνη χαρίζοντας τους ένα σκεπτικό χαμόγελο, ανέβηκε στον επάνω όροφο.

Πράγματι υπήρχαν τρεις πόρτες.
Χωρίς να σκεφτεί αλλά ούτε και να κοιτάξει στο εσωτερικό , κίνησε προς τη μεσαία και μπήκε μέσα. Το δωμάτιο ήταν ζεστό. Στο πάτωμα ήταν στρωμένα χοντρά χαλιά ενώ προς έκπληξη της, στη γωνία υπήρχε και μια ξυλόσομπα.
Στους τοίχους δεν ειχε τίποτα κρεμασμένο. Το κρεβάτι ήταν στρωμένο με μια τεράστια μαύρη κουβέρτα και μύριζε πολύ όμορφα. Αναρωτήθηκε για λίγο πως γίνεται ένα κλειστό σπίτι να έχει κρατήσει τέτοιες μυρωδιές και να μην αναδύεται η υγρασία της περιοχής αλλά δε κάθισε να το αναλύσει για πολύ... Χάιδεψε για λίγο τη κουβέρτα , μύρισε το μαξιλάρι και αναστεναξε. Δεν είχε ιδέα με ποιον θα περνούσε το βράδυ αλλά ήξερε βαθιά μέσα της, ότι ένιωθε ασφάλεια παρά τα πειράγματα και τη συμπεριφορά τους ώρες ώρες. "Χωρίς έγνοιες..." μονολογησε σκεπτόμενη τα λόγια του Άξελ  και χαμογέλασε. "Εντάξει λοιπόν. Απλά ζήσε τις στιγμές Ελίζαμπεθ.." συνέχισε και σηκώθηκε.
Εβγαλε τα ρούχα της , πήρε τη πετσέτα και βγήκε στο διάδρομο. Τους άκουσε να μιλάνε σιγανα αλλά η μόνη της ανάγκη τη δεδομένη  ήταν να κάνει ένα ζεστό μπάνιο. Όπως και έκανε...

                          ***************

"Σε ποιο δωμάτιο λέτε να μπήκε;" ρώτησε ο Καρίμ μόλις τελείωσαν τις ετοιμασίες και έβγαλαν το φαγητό.

"Έχει σημασία;" του απάντησε ο Τζόνι πίνοντας μια γλυκιά από το ουίσκι του.

Οι τρεις άντρες κοιταχθηκαν σιωπηλοί.
Χρόνια πριν είχαν κάνει συμφωνία να μην μπει ποτέ καμία γυναίκα ανάμεσα τους και δεν ήταν πλέον μυστικό ότι πείραγμα στο πείραγμα , είχε αρχίσει να υπάρχει δόση αλήθειας σε κάθε τους λέξη και κίνηση.

"Μου αρέσει..." μίλησε πρώτος ο Άξελ. "Είναι σαν ακατέργαστο διαμάντι... Σαν να σε περιμένει να της διδάξεις τη ζωή"

"Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να παρέμεινε αγνή σε αυτό το κόσμο που ζούμε. Ειλικρινά..." είπε τη γνώμη του και ο Καρίμ

"Παρέμεινε όμως... Για αυτό όχι μαλακίες..." επενέβη ο Τζόνι.

"Είχαμε πει να μην αφήσουμε γυναίκα ανάμεσα μας... Αν όμως, την έχουμε και οι τρεις; Δε γουστάρω να τελειώσει..." ο Άξελ έβαλε ένα ποτό και για τον εαυτό του.

"Αυτό δεν είναι κάτι που αποφασίζεις εσύ Άξελ" Του απάντησε ο Τζόνι "Εκτός αυτού, ακούς τα λόγια σου; Για την Λιζ μιλάμε! Τι πιστεύεις δηλαδή ότι θα μας δωθεί άνευ ορίων και όρων και θα είμαστε ένα χαρωπό κουαρτέτο; Και ποιος σου είπε ότι έχουμε τέτοια επιρροή πάνω της;"

"Ή τυφλός είσαι ή δε θέλεις να το παραδεχτείς..." του απάντησε ο Καρίμ "Και μη μου πεις ότι δε σε ελκύει!" συνέχισε ανάβοντας ένα τσιγάρο και σώπασε για λίγο "Η αλήθεια είναι ότι όλους μας τραβάει σωστά ..;" ρώτησε μόνο και μόνο για να εισπράξει σιωπή. "Και είναι ολοφάνερο πως και εμείς έχουμε ισάξια επιρροή πάνω της ..."

"Αντιλαμβάνεσαι τι λες;" ο Τζόνι πήγε προς το τζάκι πήρε ένα πιο βαρύ ουίσκι και κάθισε στη φωτιά "Δε ξέρω τι έχετε στο κεφάλι σας αλλά εμένα αφήστε με στην απέξω..." τους ανακοίνωσε

"Το ξέρεις ότι ψευδεσαι στον εαυτό σου έτσι;" Ο Άξελ τον πλησίασε και κάθισε απέναντι του "Εμείς ρε μαλάκα είμαστε ένα... Και αν μας γουστάρει , θα μας γουστάρει και σαν ένα... Λοιπόν ακούστε με καλά..." τράβηξε τη προσοχή και του Καρίμ ο οποίος τους πλησίασε "Ότι κι αν συμβεί, όπως κι αν συμβεί, παντελονατα δώστε όρκο ότι δε θα επηρεάσει το μεταξύ μας..."

"Αυτό εννοείται αδερφέ... Αλλά όχι με την έννοια που το λες..." πήρε το λόγο ο Καρίμ "Εμείς δε σπάμε. Κι αν πράγματι έχει έστω κάποια αισθήματα για τον καθένα μας ξεχωριστά αυτό δεν αλλάζει το μεταξύ μας. Όπως είπες αν γουστάρει θα γουστάρει και τους τρεις... Σωστά; Έτσι κάνουμε και εμείς... Αν ένας τη θέλει , τη θέλουμε όλοι και το ξέρω... Πάντα μοιραζόμασταν τα πάντα... Και δε μιλάω για γαμήσι και γκόμενες της μιας βραδιάς... Δεν είναι τέτοια  η Ελίζαμπεθ και το ξέρουμε όλοι. Ακόμα κι αν κάνουμε λάθος και έχει κάποια αισθήματα για τον έναν μας, αυτό δε θα αλλάξει τίποτα. Και γενικά ρε πούστη μου ας αφήσουμε λίγο τους εαυτούς μας να το ζήσουν και όπου βγάλει! Σε κάθε περίπτωση μόνο οι δικές της αποφάσεις μετράνε. Μπορεί να θέλει έναν; Αποδεκτό. Οι άλλοι όμως θα είμαστε εκεί βράχοι για χάρη της. Μπορεί να θέλει δύο; Εγώ μέσα! Τρεις; Και πάλι μέσα... Δε το έχετε καταλάβει ακόμα έτσι;" ρώτησε κοιτώντας τους σοβαρός "Για πρώτη φορά, δε τη πάτησε γυναίκα με εμάς αλλά εμείς μαζί της! Ξυπνήστε..."

"Έχει δίκιο..." αποκρίθηκε ο Άξελ μετά από λίγο

"Το ξέρω ανάθεμα με..." μίλησε και ο Τζόνι στο τέλος και ο Καρίμ σήκωσε το ποτήρι και τους προέτρεψε να κάνουν το ίδιο

"Ας πιούμε στην αποδοχή , τα παραδοχή και..."

"Στα όσα μας φέρει αυτή η πουτανα η ζωή μπροστά μας..." τον συμπλήρωσε ο Τζόνι και τσουγκρισαν τα ποτήρια τους

"Ότι κι αν γίνει, για μια γαμημένη φορά, συμφωνούμε σε ένα πράγμα κάθετα..." είπε και ο Άξελ "Πως η απόφαση είναι δική της και εμείς απλά ταξιδεύουμε χωρίς προορισμό..."

Οι τρεις άντρες κατέβασαν μονοκοπανιά το αλκοόλ αλλά η στιγμή τους δε κράτησε για πολύ

"Εμ... Ξέχασα να πάρω πιστολακι μήπως..." Τα βλέμματα τους καρφώθηκαν στη σκάλα και έμειναν να τη κοιτάζουν.
Στεκόταν με ένα ζευγάρι κόκκινες πιτζάμες, τα βρεγμένα της μαλλιά έπεφταν στους ώμους ενώ το αναψοκοκκινισμενο της πρόσωπο από το καυτό ντουζ , έδειχνε πιο επικίνδυνο από ποτέ...

"Ανάθεμα την..." ψέλλισε ο Καρίμ και στολίζοντας με ένα χαμόγελο τα χείλη του, τη πλησίασε.

"Λυπάμαι μπέμπα... Θα πρέπει να στεγνώσουν μόνα τους..." της είπε δείχνοντας της το τζάκι και εκείνη χαρίζοντας τους ένα ντροπαλό χαμόγελο, κατέβηκε τη σκάλα και πήγε κοντά στη φωτιά.

"Λοιπόν; Τι μυρίζει τόσο όμορφα;" τους ρώτησε και ο Τζόνι χωρίς να σκεφτεί τίποτα , εγυρε προς το μέρος της και της ψιθύρισε

"Εσύ μικρή..."

👅👅👅