Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Μονοπάτια ...
Παντού υπάρχουν τόσα πολλά...
Μονοπάτια και επιλογές.
Η δεξιά στροφή σε οδηγεί κάπου διαφορετικά από την αριστερή αλλά και από την ευθεία διαδρομή.
Τι γίνεται όμως όταν και οι τρεις οδεύουν εν τέλει προς μια κατεύθυνση;

Πάντα κορόιδευα τέτοιες καταστάσεις ακόμα και σε ταινίες...
Πίστευα πως οι πρωταγωνιστές λειτουργούν σαν άβολα σώματα ενάντια στη σαρκική τους απόλαυση και ξεχνούν την αξιοπρέπεια τους. Πίστευα πως αν πράγματι υπάρχει τέτοια σχέση στη πραγματικότητα σίγουρα δεν είναι όπως στις ταινίες αλλά και να είναι σίγουρα δε θα οδηγήσει πουθενά...

Αν είχα δίκιο; Δεν ξέρω ...
Πλέον έφτασα σε μια καμπή της ζωής μου που δεν ξέρω τιποτα για τίποτα...
Κάποτε όμως είχα γνώμη, είχα άποψη και μάλιστα τη πίστευα ακράδαντα...
Δίχως να ξέρω έλεγα τα πιστεύω μου και μάλιστα τους κορόιδευα και όλας...
Κάποτε ήμουν κυρίαρχη...
Ήμουν εγώ ενάντια σε όλους...
Είχα προσωπικότητα.
Είχα σθένος.
Είχα πολλά για τα οποία σήμερα αναρωτιέμαι....

Κάποτε ήμουν η Ελίζαμπεθ Μπράουν....
Μετά έγινα η Ελίζα...
Και κατέληξα απλά μια Λιζ...

6 χρόνια πριν...

Λύκειο Σιζαρ Τσάβεζ
Ντιτρόιτ, Μίτσιγκαν

"Παραδεξου το Ελίζαμπεθ! Η ταινία ήταν απλώς μαγευτική..." Η νεαρή κοκκινομάλλα έβγαλε ένα επιφώνημα και έχοντας αγκαλιά τα βιβλία της , έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της αλλοπαρμενα.

"Μη γίνεσαι γραφική Σούζαν! Απορώ πως με έπεισες να πάμε να δούμε αυτή τη ταινία. Δίχως ουσία. Δίχως νόημα! Θα μπορούσα κάλλιστα να διαβάζω για το διαγώνισμα του κυρίου Σπένσερ!" τη μάλωσε σοβαρή

"Μόνο διαβάζεις! Τόσα χρόνια δεν κάνεις τίποτα άλλο!"

"Και τι θέλεις να κάνω; Να βρω μήπως και εγώ δυο, τρία αδέρφια και να αρχίζω να χαιδολογιεμαι μαζί τους;"  τη κορόιδεψε επιδεικτικά "Σούζαν συνελθε! Πλησιάζουμε στο τέλος της χρονιάς και το μυαλό σου είναι μόνο στα αγόρια και το σεξ!"

"Και καλά κάνω! Ως πότε θα είμαι παρθένα μωρέ Ελίζαμπεθ; Αχ! Κοίτα!" η Σούζαν σταμάτησε να μιλά και όπως ακριβώς ήταν κόκκινα τα μαλλιά της έτσι έγιναν και τα μάγουλα της . "Κοίταξε τους Ελίζαμπεθ..." συνέχισε με φωνή που έλιωνε σαν παγωτό τον Ιούνη "Θα σε χαλούσε δηλαδή να είχες τον Καρίμ , τον Άξελ και τον Τζόνι στα πόδια σου; Ή στα μπούτια σου..." Χαχανισε σιγανα και η Ελίζαμπεθ την αγριοκοίταξε "Ενταξει, ο Τζόνι είναι κολλητός τους μα είναι κι αυτός σαν αδερφός τους... Δες τους σαν τρία αδέρφια...αχ ...."

"Νομίζω η ταινία ήταν ένα τρομερό λάθος Σούζαν. Ειλικρινά ώρες ώρες με απογοητεύει η συμπεριφορά σου... Πόσο μάλλον να έχεις σαν όνειρο να βρεθείς στο κρεβάτι με τους τρεις λεχρίτες του σχολείου... Σε παρακαλώ πολύ έλα στα συγκαλά σου . Γράφουμε διαγώνισμα σε δέκα λεπτά..."

"Σσς!!! Έρχονται κατά δω!"

"Δεν με απασχολεί!"

Ένα σκουντηγμα στον ώμο της καθώς περνούσαν ενέτεινε τον εκνευρισμό της προς το πρόσωπο τους και γύρισε εχθρικά προς το μέρος τους.

"Γουρούνια! Δε βλέπετε μπροστά σας; Άξεστοι!"

"Ελίζαμπεθ πάψε!" τη μαγκωσε η Σούζαν φοβούμενη κάποια προστριβή στο διάδρομο του σχολείου μα εκείνοι το μόνο που έκαναν ήταν να γυρίσουν προς τα πίσω, να της ρίξουν μια ματιά από κάτω μέχρι κατω και να γελάσουν....

****

Γέλασαν...
Αυτό έκαναν...
Αυτό έκανα και εγώ μετέπειτα...
Και ύστερα το γέλιο έγινε δάκρυ και το δάκρυ οδύνη...
Δεν ξέρω αν έχω μετανιώσει για κάτι στη ζωή μου μα σίγουρα ξέρω καλά ένα πράγμα...
Εκείνο το βράδυ του χορού ήταν όχι μόνο η αρχή μιας τρέλας αλλά και η καταστροφή μου η ίδια...

Τελικά πόσες φορές αγαπάς; Ίσως πολλές...
Μα πόσες φορές όμως αγαπάς ταυτόχρονα;
Πόσες φορές δίνεσαι ταυτόχρονα και κατά πόσο επιζεις;

Βρίσκομαι σε ένα πλοίο , μέσα στη νύχτα με καταιγίδα....
Ψάχνω σαν απελπισμένη το φως του φάρου για να σωθώ μα εκείνο δεν υπάρχει πουθενά...
Το αισθάνομαι....
Τα βράχια είναι το μέλλον μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω....
Μένει μονάχα να κλείσω τα βλέφαρα και να αποδεχθώ τη γλυκιά καταστροφή μου...

❤️❤️❤️❤️
On hold  φυσικά μα κάτι μου λέει πως θα είναι λίγο διαφορετικό από όσα έχω κάνει...
Και δεν εχει άδικο τελικά η Λιζ...
Ποιος είπε πως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να κλειδώνουν την αγάπη στο καλούπι του ενός;
Ποιος είπε πως από τη φύση μας δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μοιράζουμε ισάξια την αγάπη;
Ποιος είπε πως πρέπει να δίνουμε όσα έχουμε σε έναν άνθρωπο και όταν εκείνος ξαφνικά φεύγει να μένουμε στο τίποτα;

Καμία φορά τελικά, η ελευθερία της επιλογής είναι ότι πιο σημαντικό υπάρχει...
Μέχρι να κάνει κάποιος τη κίνηση της επιλογής, να δημιουργήσει οικογένεια και να αποφασίσει να κρατήσει έναν σύντροφο πλάι του, θα πρέπει να είναι ελεύθερος...
Θα πρέπει να ζήσει...
Θα πρέπει να αφεθεί, να δωθεί και να εισπράξει...

Η μήπως όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό;

Κανείς δε ξέρει μα σίγουρα θα μάθουμε... 😜