--Μας ανήκεις--

Ένα σωρό μηνύματα και κλήσεις είχε τόσο από τον Τόμας όσο και από τη Σούζαν μα εκείνοι έδειχναν να το διασκεδάζουν.

"Ειλικρινά με το φλώρο ρε μπέμπα;!" Ο Καρίμ έπαιζε με το κινητό της ενώ ο Άξελ καθόταν πλάι της στο καναπέ και ο Τζόνι στη πολυθρόνα "Εμ... Για να δω. Αν του στείλω ένα : Άντε γαμήσου, τελειώσαμε, λες να τον πειράξει;"

"Μη τολμήσεις!" Τσιριξε μέσα από τα δόντια της αλλά το χέρι του Άξελ που πίεσε το μπράτσο της την έκανε να σωπάσει. Από την ώρα που μπήκαν στο αμάξι χωρίς να της δώσουν καμιά εξήγηση και παρά τις φωνές της, την γύρισαν σπίτι και έκατσαν μαζί της. "Τι θέλετε πια από μένα! Σας λέω δεν είδα τίποτα!"

"Ε τώρα γίνεσαι κακό κορίτσι.. Σωστά Τζόνι;" Πήρε το λόγο ο Άξελ

"Αφήστε με τουλάχιστον να τους ενημερώσω ότι είμαι καλά σας ικετεύω!"

"Το έκανα μόλις μπέμπα! Άσχημες οι κράμπες περιόδου..." την ειρωνεύτηκε ο Καρίμ πετώντας το τηλέφωνο της στο πάτωμα. "Και τώρα ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά..."

"Για πες μας τι ακριβώς είδες εκεί πέρα Ελίζα;" ρώτησε ο Άξελ

"Ελίζαμπεθ με λένε!" του είπε μα εκείνος γέλασε

"Από σήμερα εγώ θα σε λέω όπως θέλω. Πως σου φαίνεται αυτό;"

"Δεν έχεις κανένα δικαίωμα..!"

"Λοιπόν. Τέρμα η πλακιτσα!" Ο Τζόνι σηκώθηκε, πλησίασε και έσκυψε μπροστά της. "Αυτό το ρεμαλι που είδες χτυπημένο είναι έμπορος ναρκωτικών"

"Αντίπαλος δηλαδή;" τον ειρωνεύτηκε με τον Τζόνι να προσπαθεί να συγκρατήσει την υπομονή του.

"Ραψε λίγο αυτά τα χειλάκια σου, και απλά άκου. Πως σου φαίνεται αυτό;" της είπε ενώ κάνοντας ένα νεύμα στον Άξελ, εκείνος σηκώθηκε και μαζί με τον Καρίμ πήγαν στη κουζίνα. "Φοβάσαι..." της είπε μόλις έμειναν μόνοι. "Μυρίζω το φόβο πάνω σου ..." συνέχισε και έτσι όπως ήταν σκυμμένος μπροστά της , άνοιξε απαλά τα πόδια της και στηρίχθηκε στα γόνατα της. "Από σήμερα μας ανήκεις Λιζ ..."

"Ελιζ..."

"Σσς..." τη σταμάτησε ρίχνοντας το κορμί του προς το μέρος της. "Είσαι η Λιζ... Είσαι η μπέμπα, η νυφίτσα και ότι άλλο εμείς θέλουμε και μέχρι να σιγουρευτώ ότι δε θα βγάλεις άχνα προς τα έξω, θα είσαι ότι εμείς θελήσουμε..."

"Είσαι ψυχακιας..." του είπε βουρκωμενη

"Δε νομίζω... Άκου λοιπόν τι θα κάνουμε. Θα κάτσεις να με ακούσεις και έπειτα θα σου πω το μικρό μας παιχνιδάκι...σύμφωνοι;"

"Αφήστε με σας παρακαλώ..." Τον ικέτευσε αλλά εκείνος την άρπαξε από το χέρι και τη σήκωσε. "Που με πας! Άσε με!" χωρίς να πει λέξη την έσυρε ως το δωμάτιο της και τη πέταξε στο κρεβάτι. "Μη σε παρακαλώ!! Μη το κάνεις αυτό!"

"Να κάνω τι ακριβώς;" ρώτησε πονηρά πλησιάζοντας τη "Πες το... Θέλω να σε ακούσω..." στη σιωπή της, χαμογέλασε. Γύρισε προς τη πόρτα, τη κλείδωσε και έπειτα επέστρεψε στο κρεβάτι. Την έπιασε από το πόδι , τη τράβηξε για να ξαπλώσει και πριν βάλει τις φωνές, της έκλεισε με το χέρι του το στόμα και σκαρφάλωσε πάνω της. Με τα γόνατα του, άνοιξε στα δύο τα πόδια της και χώθηκε ανάμεσα τους χωρίς ενδοιασμούς ενώ εκείνη έτρεμε ολόκληρη , ανήμπορη σωματικά να αντιδράσει.
"Θα μιλήσουμε σαν δυο ώριμοι άνθρωποι ή θέλεις να μιλήσεις με το μικρό τερατακι που κρύβω μέσα μου;" της ψιθύρισε κρατώντας κοντρα το κορμί της στο κρεβάτι. "Περιμένω Λιζ ..." η Ελίζαμπεθ εγνεψε παρακλητικά και εκείνος χαμογέλασε πλατιά. "Ωραία... Μαρεσει ξέρεις αυτή η στάση ... Θα στα πω από εδώ λοιπόν...." ξεκίνησε να λέει χωρίς όμως να πάρει το χέρι του από το στόμα της "Αυτός ο καριολης, πουλούσε ναρκωτικά καιρό τώρα. Εμείς, ποτέ δε πουλήσαμε μαλακίες. Μην διανοηθεις και εκμεταλλευτείς την ειλικρίνεια μου. Να το θυμάσαι αυτό πριν συνεχίσω... Σύμφωνοι;" Η Ελίζαμπεθ κούνησε το κεφάλι και εκείνος πήρε την επιβεβαίωση του και συνέχισε "Αν δε στα πρόλαβε η φιλη σου η κουτσομπολα θα ξέρεις ήδη πως έχασα τον αδερφό μου. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά πέθανε επειδή κάποιο αρχιδι τον πότισε ουσίες. Έκτοτε, κυνηγάμε κάθε τέτοιο απόβρασμα και το κάνουμε τόπι στο ξύλο... Αυτές είναι οι λεγόμενες δουλειές μας...Κατανοητά όλα μέχρι εδώ;" η Ελίζαμπεθ κούνησε το κεφάλι αλλά εκείνος τη κοίταξε σκεπτικός "Δεν με πιστεύεις έτσι δεν είναι; Το φαντάστηκα. Για αυτό και θα παίξουμε ένα παιχνιδάκι..." είπε πιέζοντας το γόνατο ανάμεσα στα μπούτια της. "Για ένα μήνα ολόκληρο θα είσαι ένα με εμάς... Θα έρχεσαι όπου πάμε. Θα κάνεις ότι κάνουμε και όταν θα σε φωνάζουμε φυσικά θα είσαι πάντα εκεί... Έτσι θα ζήσεις από κοντά τα πάντα. Αν δε το κάνεις, ή σου περάσει από το μυαλό να πας στους μπάτσους, ούτε θέλεις να φανταστείς τις επιπτώσεις... Και τώρα θα αφήσω το χερι μου σιγά σιγά και εσύ σαν καλό κορίτσι θα μου πεις την απάντηση σου την οποία θα δεχτώ φυσικά οποία κι αν είναι..." είπε πιο πονηρά αφού στη τελική δε της άφησε και επιλογή. "Έτοιμη Ελίζαμπεθ Μπράουν της Φιόνα Μαρτίνεζ και του Κορτέζ Μπράουν;" μόλις τον άκουσε να λέει τα ονόματα των δικών της κατάλαβε αμέσως ότι ο Τζόνι ήξερε πολλά περισσότερα από όσα φαντάστηκε και έχασε το χρώμα της. "Νομίζω η μαμά σου οδηγεί ένα μαύρο Σεντάν αν δεν κάνω λάθος με πινακίδες 12ΚΡ..."

Η Ελίζαμπεθ άρχισε να μουγκρίζει και εκείνος σταμάτησε. Τράβηξε το χέρι του ήρεμος και εστίασε το βλέμμα στα χείλη της.
Ήταν σίγουρος πως δε θα βγάλει άχνα. Όσο  σίγουρος ήταν και πως αν την άφηναν ανεξέλεγκτη νωρίτερα θα πήγαινε αμέσως στους μπάτσους και θα τα τίναζε όλα στον αέρα.

"Εντάξει..." Ψέλλισε δακρυσμένη

"Εντάξει τι;" ρώτησε γλυκά σχεδόν σαν να τη κορόιδευε

"Θα το κάνω. Θα κάνω ότι σκατά θέλετε αρκεί να μη πειράξετε κανένα δικό μου..." του είπε λυπημένη

"Δε νομίζω να σε καίει και τόσο ο πατέρας σου... Ένας μπεκρης που χτύπαγε τη μάνα σου ήταν." Η Ελίζαμπεθ βρέθηκε σε κατάσταση σοκ. "Όταν ξεκινά να με ενδιαφέρει κάτι έχω τους τρόπους μου Λιζ..." της έκλεισε το μάτι και σηκώθηκε από πάνω της μονομιάς. Τον κοίταζε και αναρωτήθηκε πώς διάολο μέσα σε 1 ώρα κατάφερε να μάθει για εκείνη τόσες πληροφορίες. Τον είδε να κάνει ένα τηλέφωνο αλλά ούτε που θα μπορούσε να το φανταστεί ποτέ της..
"Λοιπόν, είσαι ελεύθερη να εκφραζεσαι όπως γουστάρεις μαζί μας, όταν όμως θα σε θελήσουμε θα είσαι εκεί... Δε θα σου ζητήσω να βγάλεις ένα ψεύτικο εαυτό Λιζ... Προσπαθώ απλά να σε κάνω να δεις πως δεν είμαστε εμείς οι κακοί της υπόθεσης και επειδή ξέρω ότι ακόμα δε το πιστεύεις, εξού και το γλυκό μας παιχνίδι..." Ο Τζόνι άνοιξε τη πόρτα μα κοντοσταθηκε "Α! Και φρόντισε να μη μάθει κανένας τίποτα. Ούτε ο μαλάκας ο γκόμενος σου ούτε κανείς...Πως το είχες πει τότε στον Άξελ;..." είπε σιγανα και πήγε κοντά της. Τράβηξε προς τα πίσω τα μαλλιά της και χάιδεψε το γυμνό της λαιμό "Α ναι..." συνέχισε και σκύβοντας δάγκωσε το λοβό του αυτιού της προκλητικά "Θα είναι το μικρό μας μυστικό..." της είπε και δαγκώνοντας λίγο πιο δυνατά το σημείο, το ρουφηξε και απομακρύνθηκε...

Λεπτά μετά άκουσε την εξώπορτα της να ανοίγει και έπειτα να κλείνει αλλά εκείνη καθόταν ακόμα όρθια μπροστά στη πόρτα του δωματίου της παγωμένη...

                              ***********

Δύο βδομάδες  μετά.
Λύκειο Τσάβεζ

Κοιταξε  ενοχλημένη την οθόνη του κινητού της και ήθελε να του δώσει μια και να το πετάξει από το παράθυρο. Το είπαν και το έκαναν... Την είχαν από κοντά σχεδόν συνεχώς ενώ κάθε απόγευμα την έπαιρναν μαζί τους και έβγαιναν για "κυνήγι".
Όσες φορές όμως κι αν τους εξήγησε ότι αντιλήφθηκε πια τι ακριβώς κάνουν, εκείνοι δεν έδειχναν να καταλαβαίνουν ούτε να τη πιστεύουν. Πέρα όμως από αυτούς είχε να κάνει και με τη Σούζαν και το Τόμας. Εκείνη άρχισε να απορεί με τις ξαφνικές της αντιδράσεις ενώ ο Τόμας είχε θυμώσει μαζί της επειδή σταμάτησαν να πηγαίνουν για ταινίες. Και γενικά το κλίμα ανάμεσα τους ήταν τεταμένο αφού κάθε φορά που βρίσκονταν έστω και για βόλτα, χτυπούσε το κινητό της και τον άφηνε στα κρύα του λουτρού.

"Μπέμπα κόλλησε το φερμουάρ μου... Κατέβα μια στις τουαλέτες"

Βλέποντας το μήνυμα του Καρίμ έγινε έξαλλη μέσα της. Είχαν αρχίσει να την καλούν για οτι είδους μαλακια  τους κατέβαινε στο κεφάλι και δε τους ένοιαζε ούτε αν ήταν σε μάθημα ούτε τίποτα.

"Είσαι μαλάκας αγόρι μου; Έχω μάθημα!"

"Εντάξει...." η απάντηση του τη ξάφνιασε "Έρχομαι να μου το κουμπώσεις επάνω αν είναι!😘"

"Όχι!" Η Ελίζαμπεθ πετάχτηκε από τη καρέκλα της και όλοι τη κοίταξαν αμέσως.

"Είστε καλά δεσποινίς Μπράουν;" Απόρησε η καθηγήτρια

"Ναι ναι!!εμ όχι... Βασικά... Βασικά μπορώ να βγω να πάρω λίγο καθαρό αέρα σας παρακαλώ;" ζήτησε και μόλις πήρε άδεια, βγήκε τρέχοντας έξω. Ο Καρίμ ήταν ήδη επάνω στο διάδρομο

"Είσαι με τα καλά σου!;"

"Γιατί ρε μπέμπα μου βάζεις τις φωνές;"

"Θα ερχόσουν πάνω και τι; Θα έμπαινες μέσα με το παντελόνι ανοιχτό και..."

"Και θα σου ζητούσα να μου το κουμπώσεις! Ορίστε!" Έκανε και της έδειξε το φερμουάρ"Έχει πρόβλημα το ρημάδι σήμερα..."

"Ειλικρινά σου μιλάω δεν αντεχεστε!" εκρωξε τραβώντας τον παράλληλα μέσα σε μια άδεια αίθουσα. "Εντάξει. Έλα να στο κουμπωσω να τελειώνουμε!"

"Τι έτσι; Τόσο γρήγορα;" της είπε πονηρά

"Πας καλά;" Ο Καρίμ με δύο βήματα , την έπιασε από τη μέση και τη κόλλησε πάνω του. "Τι κάνεις;!" Η φωνή της τη πρόδωσε. Πάντα ένιωθε άβολα και περίεργα όταν την πλησίαζαν τόσο κοντά  ενώ τις τελευταίες μέρες είχε αρχίσει να γίνεται  ακόμα πιο έντονο το φαινόμενο.

"Μπέμπα;...." της είπε μα αν και είχε ακούσει δεκάδες φορές αυτή η λέξη τώρα έσκασε διαφορετικά στα αυτιά της. "Φίλα με..." ζήτησε ενώ την ίδια στιγμή, τη σήκωσε απαλά και την έβαλε να κάτσει πάνω στο θρανίο πίσω της.

"Δεν ήταν μέρος της συμφωνίας αυτά. Και απομακρύνσου σε παρακαλώ... Νιώθω άβολα!"

"Σε κάνω να νιώθεις άβολα ή σε κάνω να νιώθεις υγρή;"

"Καρίμ τι σε έπιασε; Ωραία αστεία. Άντε τώρα να βγούμε και..."

"Δεν έχεις να πας πουθενά..." έπιασε τη μέση και τη κράτησε κόντρα στο θρανίο. "Κάτι ζήτησα.." της υπενθύμισε

"Αυτά δε τα ζητάνε! Αυτά τα κερδιζ...." Την έπιασε από το λαιμό απαλά και συνθλιψε τα χείλη του στα δικά της. Η Ελίζαμπεθ ξεκίνησε πόλεμο με τον εαυτό της σχεδόν αμέσως. Φιλούσε τόσο αργά και απαλά που άθελά της, ένιωσε πράγματι κάτι περίεργο να συμβαίνει στο σώμα της μα βάζοντας μπρος τη λογική, βρήκε το θάρρος και τον έσπρωξε.

"Πρώτα ο άλλος  ο τρελός και τώρα εσύ! Μήπως να φωνάξω να με φιλήσει και ο Άξελ να τελειώνουμε;!" Του φώναξε εξαγριωμένη "Μη το ξανακάνεις αυτό! Και κλείσε το αναθεματισμενο το φερμουάρ μόνος σου!" Τον παραμέρισε και έφυγε από την αίθουσα χωρίς να την ενδιαφέρει τίποτα. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν να τρέξει έξω από τη σχολή στο καθαρό αέρα. Ένιωθε προδομένη από τον εαυτό της. Περνούσε πολύ χρόνο  μαζί τους σε σημείο που άρχισε να νιώθει πιο εξοικειωμένη με τη κατάσταση  ενώ εκείνο το άλλοτε χαζό και ηλίθιο πονηρό πείραγμα που της έκαναν, είχε αρχίσει να έχει αντίκτυπο πάνω της.

"Συνελθε Λιζ!" Φώναξε τη σκέψη της μα ακούγοντας  να αποκαλεί τον ίδιο της τον  εαυτό Λιζ, κάθισε στις κερκίδες και έπιασε το κεφάλι της "Τι διάολο μου συμβαίνει ρε γαμωτο;!" Ψέλλισε και κλείνοντας το πρόσωπο της στις παλάμες , ξεφυσησε λυπημένη ...

😘❤️