--Απο το τίποτα, στα πάντα και από τα πάντα στο χάος--

Ζεστασιά υπήρχε ολόγυρα της. Θαρρείς και ήταν Χριστούγεννα και εκείνη κουρνιαζε πλάι στο τζάκι. Όπως όταν ήταν μικρή και όλα ήταν ρόδινα... Ανέμελα...
Ήταν γλυκιά η αίσθηση. Πάλευε να μην ανοίξει τα μάτια της και να χαθεί λιγάκι ακόμα στο όνειρο αλλά ο πόνος στο πρόσωπο της,  έφερε μαζί και τις μνήμες από τη προηγούμενη νύχτα.

Άνοιξε τα κουρασμένα της μάτια και το πρώτο πράγμα που είδε ήταν το κομοδίνο.
Το ρολόι έδειχνε επτά και τέταρτο. Το χέρι του ήταν στη μέση της.
Γύρισε το κορμί της σιγά σιγά και χαμογέλασε βλέποντας τον να κοιμάται.
Ούτε που κατάλαβε ότι ο Τζόνι ξύπνησε, τη σήκωσε και την έφερε στο κρεβάτι. Ανασηκωσε το σεντόνι και είδε πως φορούσε ακόμα τα ρούχα της και εκείνος ένα σορτς.

Η Ελίζαμπεθ χώθηκε λιγάκι μέσα στα χέρια του και έμεινε εκεί να μυρίζει το λαιμό του. Της είχε λείψει απίστευτα πολύ. Τόσο που ούτε η ίδια το πίστευε.

Ήταν καθαρος. Ψυχή και σώμα. Τον ένιωθε.
Ο Τζόνι κουνήθηκε και το χέρι του πίεσε λίγο τη μέση της και την τράβηξε πιο κοντά του.

Δεν ήξερε τι θα γινόταν όταν ξυπνούσε αλλά εκείνη τη στιγμή δεν την ένοιαζε.
Θα είχε μνήμες από χθες;
Τι συνέβη άραγε όταν ξύπνησε στη μπανιέρα;
Θα έψαχνε τη Τζέσικα; Θα θυμωνε μαζί της επειδή πέταξε τα πράγματα της;
Θα είχε πάλι ανάγκη τις ουσίες;
Τα ερωτήματα ήταν αρκετά.

Η Ελίζαμπεθ ανασηκωσε το κεφάλι της από το λαιμο του και τον κοίταξε. Κοιμόταν τόσο γαλήνια. Ή ετσι πίστευε γιατί ο Τζόνι άνοιξε τα μάτια του και τη κοίταξε απευθείας. Το αίμα της πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο.
Ούτε καν βλεφαριζε... Απλά είχε τα μάτια του ανοιχτά και κολλημένα στα δικά της.

"Καλημ..."

Με μια κίνηση του κεφαλιού του, ρουφηξε τα χείλη της και εκείνη η καλημέρα δεν ακούστηκε ποτέ. Η Ελίζαμπεθ ανταποκρίθηκε. Το φιλί του ήταν γεμάτο λαχτάρα ενώ τα χέρια του έπιαναν το κορμί της λυσσασμένα. Την άγγιζε παντού και με κάθε άγγιγμα την εγδυνε κι όλας κάτω από το σεντόνι. Όταν έμεινε γυμνή στα χέρια του, σκαρφάλωσε και χώθηκε ανάμεσα στα πόδια της. Έπιασε τα χέρια της σφιχτά μέσα στα δικά του και το φιλί του αγριεψε.

Η Ελίζαμπεθ τον ένιωσε να βυθίζεται μέσα της απότομα μα ακόμα κι αν δεν προηγήθηκε πολύς χρόνος, ήταν έτοιμη για εκείνον. Δεν είχε ανάγκη ούτε προκαταρκτικά ούτε και κάποια ιδιαίτερη μεταχείριση. Το σώμα της ανασηκώθηκε στο κρεβάτι όταν το μόριο του, μπήκε ολόκληρο μέσα της και εκείνος πιάνοντας το μπούτι της, το ζουπηξε δυνατά και ανασηκωσε το ποδι της κρατώντας το πλάι στο κορμί του.

Ήταν τόσο μεγάλο του διάστημα που είχαν να βρεθούν που και οι δύο, είχαν ξεφύγει. Η Ελίζαμπεθ γρατζουνουσε κάθε σημείο του κορμιού του που έρχονταν σε επαφή τα νύχια της και εκείνος τρελαινοταν πιο πολύ.
Τα σεντόνια έπεσαν και το κρεβάτι άρχισε ολόκληρο να τρέμει. Το δέρμα της γέμισε καινούριες μελανιές σε κάθε σημείο. Δεν την ρουφούσε απλά... Την έτρωγε ολόκληρη.
Η Ελίζαμπεθ έβαλε δύναμη στα πόδια της για να τον ξαπλώσει και να γυρίσει από πάνω του θέλοντας να του χαρίσει απλόχερα  την ηδονή που της πρόσφερε στο μέγιστο βαθμό αλλά εκείνος την κράτησε δυνατά και την ακινητοποίησε στο κρεβάτι.
Και εκεί που έμπαινε και έβγαινε έξαλλα μέσα της, ο ρυθμος του κόπασε μονομιάς...

Έψαξε τα μισάνοιχτα χείλη της, τη φίλησε αισθησιακά και άρχισε να κάνει αργές και βαθιές κινήσεις μέσα της. Ήταν τόσο αργές μάλιστα που κάθε φορά που της χάριζε τον εαυτό του στο μέγιστο βαθμό εκείνη έχανε την ανάσα της, έχανε το φιλί του και απλά άνοιγε τα χείλη της και έβγαζε πνιχτους ήχους πάνω στα δικά του.

Είχαν κάνει σεξ πάρα πολλές φορές.
Πρώτη φορά όμως της έκανε έρωτα...
Το φιλί του ξέφυγε από τα χείλη της και άρχισε να φιλάει το μάγουλο της κατά μήκος όλης της μελανιας.

Τα δάχτυλα τους είχαν γίνει κουβάρι...
Οι ανάσες τους εσκαγαν ακανόνιστες και το κορμί της άρχισε να τρέμει.
Όσο όμως εκείνη έτρεμε άλλο τόσο εκείνος έμπαινε βαθιά μέσα της. Ο κόλπος της ξέσπασε σε απανωτές συσπάσεις σφίγγοντας άθελά της το μόριο του μέσα της.
Τα χέρια της χώθηκαν στα μαλλιά του, τα τράβηξε και κυρτωσε το κορμί της κόντρα στο κρεβάτι. Τον ένιωθε να τσιτωνει εξίσου. Άρχισε να αφήνει μουγκρητά στα χείλη της, τα χέρια του έπιασαν στις χούφτες το κεφάλι της και ο ρυθμος του αυξήθηκε.
Και εκεί που τον ένιωθε ότι θα τελειώσει, ο Τζόνι βγήκε από μέσα της τόσο όσο ώστε να μείνει στο κόλπο της η αρχή του μορίου του και σταμάτησε λαχανιασμενος. "Κοίταξε με" της ζήτησε στα χαμένα και μόλις οι ματιές του κλείδωσαν , ο Τζόνι έσκυψε στο πρόσωπο της "Πρώτος και τελευταίος..." της δήλωσε  και βυθίζοντας το μόριο του απότομα και δυνατά μέσα της, η Ελίζαμπεθ ούρλιαξε...

                             ***********

"Έχουν περάσει τόσες ώρες Άξελ! Να πάρουμε ένα τηλέφωνο τουλάχιστον!" Ο Καρίμ πήγαινε περα δώθε

"Λες να μη προσπάθησα; Τα τηλέφωνα τους είναι κλειστά"

"Ανάθεμα! Έπρεπε να της πούμε ότι άρχισε τις ουσίες. Τη στείλαμε στο στόμα του λύκου!"

"Μου έστειλε μήνυμα ότι όλα ήταν καλά τα ξημερώματα! Τι λες να άλλαξε;! Σταμάτα να φέρνεις τη καταστροφή!"

"Για την Ελίζαμπεθ μιλάμε! Αν πειράξει έστω και μια της τρίχα θα τον σκοτώσω!"

Ο Άξελ κούνησε το κεφάλι

"Ακόμα δε το πιάνεις έτσι;" του είπε σοβαρός  και ο Καρίμ αναστεναξε

"Το ξέρω ότι είναι φουλ ερωτευμένος μαζί της. Μόνο ένα τυφλός δε θα το έβλεπε..." παραδέχθηκε "Αλλά αυτό είναι που φοβάμαι. Ο έρωτας είτε σε εξυψώνει είτε σε ρίχνει στα τάρταρα Άξελ! Και εκτός αυτού, μιλάμε για τον Τζόνι! ΤΟ ΤΖΟΝΙ...! Συνδύασε τον με ουσίες, με νεύρα, με όλα αυτά που τον πιάνουν και μετά θα καταλάβεις γιατί ανησυχώ!"

"Αν υπήρχε πρόβλημα η Λιζ θα μου το έλεγε στο μήνυμα... Ίσα ίσα... Είμαι σίγουρος πως είναι καλά. Το ξέρεις ότι μόνο εκείνη ήταν ικανή να τον επαναφέρει Καρίμ..."

"Το ξέρω" παραδέχθηκε σιγανα

"Την αγαπάς έτσι δεν είναι;" τον ρώτησε ο Άξελ

"Εννοείται... Γιατί εσύ δε την αγαπάς;"

"Την λατρεύω... Δεν την αγαπάω απλά..." ο Άξελ κάθισε και άναψε ένα τσιγάρο "Ξέρω ότι δε μιλάμε για αυτά αλλά έχω να την αγγίξω μήνες Καρίμ... Είχε γίνει η πιο γλυκιά μου καθημερινότητα... Δεν παραπονιεμαι... Την θέλω πολύ τη Σάρα και πρώτη φορά αποφασίζω να προχωρήσω με κάποια κοπέλα αλλά ώρες ώρες απελπίζομαι... Νομίζω ότι δε θα καταφέρω ποτέ να αποβάλλω την Ελίζαμπεθ από τον οργανισμό μου. Είναι ανάγκη... Είναι ζωή... Δε ξέρω πως να στο εξηγήσω..."

Ο Καρίμ ξεφυσησε...

"Μπλέξαμε τις ζωές μας και τώρα ανάθεμα μας αλλά δε βλέπω να βγάζουμε άκρη..."

"Πως θα φτιάξω οικογένεια; Πως θα προχωρήσω; Δεν με ενδιέφερε αν την αγγιζατε ως τώρα... Την είχα και εγώ και αυτό έφτανε... Όταν όμως εκείνη προχωρήσει τι θα κάνω; Δεν έμαθα να ζω χωρίς εκείνη... Δε ξέρω αν μπορώ να ζω..."

"Τα σκέφτομαι και εγώ χιλιάδες φορές... Πέρασαν χρόνια αλλά η ανάγκη να είμαι μαζί της μεγαλώνει ώρες ώρες αντί να φθείρει. Ας μη γελιομαστε όμως μεταξύ μας αδερφέ... Το δέσιμο της με το Τζόνι ήταν ανέκαθεν ένα επίπεδο πιο πάνω..."

"Το ξέρω. Ποτέ όμως δεν ήρθε σαν άντρας να τη διεκδικήσει όπως έπρεπε Καρίμ! Μας άφησε να γίνουμε ένα μαζί της..."

"Είχε επιλογή; Ακούς τι λες;!" εσκουξε ο Καρίμ "Μέχρι τότε εγώ εσύ και εκείνος ήμασταν ένα! Και ένα είμαστε ακόμα! Όταν έγινε η φάση, ήμασταν τρεις ανώριμοι άντρες και παραδεξου το! Φοβόμασταν την απόρριψη της και όλοι βάλαμε το χέρι μας έτσι ώστε να μας αγαπήσει εξίσου! Ούτε της δώσαμε την ευκαιρία να διαλέξει πραγματικά! Μας αγαπούσε; Ναι... Αλλά έλεος τι κάναμε Άξελ; Παίζαμε με το κορμί της ξέροντας ότι σαν παρθένα οι αισθήσεις της θα βαρουσαν κόκκινο! Και μετέπειτα τι άλλο κάναμε Άξελ;; Συνεχίσαμε σαν μαλακες!" Ο Καρίμ είχε δίκιο...

"Ωραία και τι θες να κάνω τώρα; Ότι έγινε έγινε! Δε μπορούμε να το αλλάξουμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι δε μπορώ χωρίς εκείνη..."

"Ούτε εγώ. Αλλά αν αποφασίσει να κάνει το επόμενο βήμα, εγώ θα είμαι εκεί. Πλάι της. Να τη στηρίξω σε ότι κι αν αποφασίσει. Αυτό είναι αγάπη αδερφέ... Το άλλο λέγεται εγωισμός" ο Άξελ δεν είπε λέξη "Η Σάρα είναι καλή κοπέλα... Κοίτα τι έγινε με τη Τζέσικα χθες βράδυ και εκείνη έμεινε πλάι σου..."

Και όντως είχε γίνει της τρελής...
Ο Άξελ την κατηγόρησε απροκάλυπτα για τα ναρκωτικά και ο Καρίμ ότι απλά ήθελε το Τζόνι για τα λεφτά και τα σπίτια. Την εξευτέλισαν σε τέτοιο βαθμό που εκείνη πήρε το πρώτο λεωφορείο και επέστρεψε πίσω. Η Σάρα στεναχωρέθηκε πάρα πολύ αλλά έμεινε στο πλάι του Άξελ.

"Θέλω να προχωρήσω μαζί της... Απλώς νιώθω σαν μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα Καρίμ... Δε ξέρω πως να διαχειριστω μια σχέση χωρίς κάπου στο βάθος να υπάρχει και η Λιζ..."

"Μεγαλώσαμε" του απάντησε κοφτά. "Κι αν χρειαστεί, θα την διαχειριστείς και θα σεβαστείς κάθε απόφαση. Τέλος συζήτησης" ο Καρίμ πήρε τα κλειδιά , έβαλε το τζακετ του και σηκώθηκε "Θα πάω από του Τζόνι. Όταν έχω νέα θα σε ειδοποιήσω"

                            ************

Φορεσε ένα λευκό μπλουζάκι του, το κιλοτακι της και βγαίνοντας στο σαλόνι άνοιξε τις κουρτίνες διάπλατα. Ήταν η πιο όμορφη και ξεχωριστή φορά που έκανε σεξ στη ζωή της. Ούτε καν η πρωτη της φορά δε μπορούσε να συγκριθεί με αυτό.

Χαζευε την πόλη από το παράθυρο όταν ξαφνικά χαμογέλασε. Τα χέρια του τυλίχθηκαν γύρω της και το κορμί του ακούμπησε στο δικό της απαλά.

"Εκείνη σε έμπλεξε στα χάπια έτσι δεν είναι;" τον ρώτησε χωρίς να γυρίσει

"Δε μπορώ να ρίξω ευθύνες σε μια γυναίκα Λιζ... Ήθελα και τα πήρα..." Η απάντηση του αν και διφορούμενη ηταν ξεκάθαρη για την Ελίζαμπεθ.

"Μη τολμήσεις ξανά ... Στο ορκίζομαι ότι αν..."

"Συγνώμη για χθες..." ο Τζόνι δε την άφησε να τελειώσει. Τη γύρισε απαλά και κοίταξε τη μελανια της

"Δεν είναι τίποτα... Θα περάσει" η Ελίζαμπεθ χαμήλωσε το πρόσωπο της αλλά εκείνος βάζοντας ένα δάχτυλο στο πηγούνι της, το ανασηκωσε

"Αυτή η εικόνα σου είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ... Κάτι που θα μένει εκεί να μου υπενθυμίζει πόσο μαλάκας ήμουν..."

"Την έδιωξα Τζόνι..." του είπε την αλήθεια "Έβαλα τα πράγματα της σε μια σακούλα σκουπιδιών και την έστειλα στα τσακιδια..." Δεν ήθελε να υπάρχουν μυστικά μεταξύ τους.

"Όταν ξύπνησα τα ξημερώματα και σε είδα να κοιμάσαι στο πάτωμα, το κατάλαβα αμέσως Λιζ... Μόνο εσύ θα μπορούσες να πατήσεις πόδι με αυτη τη τρέλα που σε δέρνει και να τα κάνεις όλα πουτάνα..."

"Κακώς έπραξα;" του είπε και έλαμψε ολόκληρη

"Εσύ τι λες;"

Η Ελίζαμπεθ σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της για να τον φιλήσει μα εκείνος την έπιασε από τα οπίσθια και τη σήκωσε. Κλείδωσε τα πόδια της δεξιά και αριστερά από το κορμί του και τον φίλησε.

Δεν ήταν ανάγκη να δώσουν εξηγήσεις για όσα ειπώθηκαν... Και ο Τζόνι σε αντίθεση με ότι εκείνη πίστευε, είχε επίγνωση της συζήτησης τους το προηγούμενο βράδυ. Αυτό που τον έκανε όμως να τρελαίνεται ήταν ότι πέρα από τις κουβέντες που αντάλλαξαν, είχε γνώση και για τις πράξεις που ακολούθησαν. Ντράπηκαν τα παντελόνια που τόσο περήφανα φορούσε όταν έφερνε την εικόνα της στο μυαλό του. Όταν ζούσε τη στιγμή που τη χτύπησε και ύστερα όταν εκείνη έπεσε κάτω.

Το φιλί τους είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τον έλεγχο πολύ γρήγορα. Με δυο μικρά βήματα την έβαλε κόντρα στο παράθυρο και άφησε το χέρι του να γλιστρήσει μέσα από το κιλοτακι της. Κύκλοι ξεκίνησαν να κάνουν χορεύουν στη κλειτορίδα της αλλά η στιγμή τους δεν κράτησε για πολύ...

"Ξέρω ότι είστε μέσα!" Ακούστηκε μια δυνατή φωνή και έπειτα χτυπήματα στη πόρτα "Ανοίξτε άβουλα πλάσματα! Έφερα καφέ και πρωινό!" Τόσο η Ελίζαμπεθ όσο και ο Τζόνι χαμογέλασαν ακούγοντας τον Καρίμ.
"Άντε ντε!!!" Τη κατέβασε απαλά κάτω, τη φίλησε στη μύτη και της χαμογέλασε πονηρά.

"Πήγαινε ντύσου γρήγορα..." της είπε δίνοντας της ένα χτύπημα στα οπίσθια και εκείνη κοντοσταθηκε για λίγο "Τι με κοιτάς; Τέρμα τα ψέματα μικρή..." η Ελίζαμπεθ έμοιαζε σαν ένα πυροτέχνημα ακούγοντας τον. Του χάρισε τη πιο ζεστή αληθινή της αγκαλιά και έφυγε σφαίρα στο δωμάτιο για να ντυθεί...

                                **********

Παρόν

Που να ήξερα ότι η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου σύντομα θα κατέληγε σε εφιάλτη...
Μένουν πέντε λεπτά...
Θα μπορέσω να ζήσω το τέλος μας σε μόνο πέντε λεπτά; Ίσως και όχι...
Από την άλλη, ίσως μπορώ να κλέψω λίγο χρόνο ακόμα... Μόνο λίγο...
Ίσα ίσα για να αναπολησω το τέλος, να βάλω τις σφαίρες μέσα στο περίστροφο και ύστερα να σβήσω το παρελθόν μια και καλή...

Τα ψέματα είχαν τελειώσει... Είχε δίκιο σε αυτό... Μαζί με αυτά όμως ακολούθησε η παράνοια...
Μπορεί να καταστραφηκαμε, να χάσαμε ότι με κόπο αποκτήσαμε αλλά και πάλι τους αγαπάω... Δε μπορώ να κρατήσω κακία. Ούτε μπορώ να ρίξω ευθύνες. Ναι, αυτό που έγινε ήταν τρομερό αλλά έγινε...
Και αυτό δεν αλλάζει...
Μια ψυχή χάθηκε...
Μια άλλη έπραξε λάθος...
Μια τρελάθηκε ...
Μια ξεπέρασε κάθε όριο και μια μας σκότωσε...
Έτσι έχουν τα πράγματα...

Πέντε λεπτά λοιπόν...
Θεέ μου δε ξέρω καν από πού να ξεκινήσω...

🖤🖤🖤🖤🖤