--Μια ωραία ατμόσφαιρα--

Η Ελίζαμπεθ άνοιξε τη πόρτα και μπήκε σπίτι μόνη της με τον Τζόνι να την ακολουθεί. Καθόλη τη διαδρομή ούτε βλέμμα δε του έριξε. Ήταν νηφάλια ακόμα αλλά τα απανωτά σφηνάκια που κατέβασε είχαν αρχίσει να επιδρούν στον οργανισμό της και το ένιωθε.

"Η δουλειά σου τελείωσε εδώ. Τώρα άδειασε μου τη γωνιά να τελειώνουμε. Το κοριτσάκι επέστρεψε σπίτι με ασφάλεια και εσύ είσαι ελεύθερος να πας στα τσακιδια" ήταν οι πρώτες της κουβέντες μα εκείνος μπήκε σπίτι, κοπανησε τη πόρτα πίσω του και την ακολούθησε στο δωμάτιο.
"Δεν άκουσες τι σου είπα;" συνέχισε βγάζοντας τα ρούχα της έξαλλη.

"Ξεπερνάς τα όρια Λιζ!"

"Δε με παρατάς λέω εγώ;" με τη πλάτη γυρισμένη έπιασε το νυχτικό της, το φόρεσε και γυρίζοντας τον προσπερασε χαρίζοντας του μια σπρωξιά και πήγε στη κουζίνα.
"Θα με ακολουθείς σαν σκυλάκι;" αποκρίθηκε ξέροντας ότι ήταν πίσω της και εκείνος με δύο μεγάλα βήματα, την έπιασε από το χέρι και τη γύρισε προς το μέρος του.
"Παράτα με σου είπα!" Η Ελίζαμπεθ δεν ήταν απλά έξαλλη. Έδειχνε εξοργισμένη πέρα από κάθε φορά.

"Για τη Ρόξι πρόκειται έτσι;" της γρυλισε ταρακουνώντας την ελαφρά

"Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!" Η Λιζ τραβήχτηκε μα δε το άφησε έτσι "Ακόμα μυρίζεις πατσουλι ξέρεις! Όπως τότε! Μόνο που τώρα ξέρω ακριβώς ποιανού είναι αυτή η μυρωδιά!"

"Σου εξηγήσαμε ότι η Ρόξι ήταν από μικρή εδώ!"

"Και εγώ δε δίνω δεκάρα!"

Ο Τζόνι την έπιασε από τη μέση, και τη γύρισε κόντρα στο πάγκο της κουζίνας.

"Ζηλεύεις; Τι σκατά ζηλεύεις θα μου πεις;!" φώναξε στο πρόσωπο της "Έχεις τρεις άντρες στα γαμημενα τα πόδια σου και ζηλεύεις;!"

"Ότι γουστάρω θα κάνω! Πήγαινε να παίξεις μαζί της στη πισίνα! Σε περιμένει! Και που ξες, ίσως μετά να κάνετε και κάτι της προκοπής κάτω από τη κούβερτα! Μην την αφήσεις και με το παράπονο!" το αλκοόλ φλερταρε πανω στη γλώσσα της και ήταν εμφανές πια. "Άσε με σου είπα!" τον έσπρωξε και εκείνος έπιασε τα χέρια της πιο δυνατά

"Αναρωτιέμαι..." της είπε έντονα αλλά σιγανα αυτή τη φορά "Θα ζηλεύες το ίδιο αν έμπαινε μέσα στη κουβέρτα της ο Άξελ ή ο Καρίμ; Ή βγάζεις όλη τη τρέλα σου πάνω μου;"

"Είσαι γελασμενος αγοράκι μου αν πιστεύεις ότι είσαι ξεχωριστός!" του είπε με στόμφο "Κι αν θέλεις να ξέρεις, χειρότερα θα αντιδρούσα!"

"Α ναι;" της αντιγυρισε ήρεμος

"Ναι! Ο Άξελ είναι φωτιά στο κρεβάτι  και τρελαίνεται όταν με βάζει στα τέσσερα ενω ο Καρίμ πάντα με πηδάει ενώ με κοιτάζει στα μάτια!" Η Ελίζαμπεθ άρχισε να ξεπερνάει τα όρια αφού ένα χρόνο τώρα ποτέ κανένας δεν μοιράστηκε κάποια λεπτομέρεια και ήταν κανόνας. "Γιατί να είσαι ξεχωριστός λοιπόν; Επειδή με πηδάς άγρια; Επειδή αφήνεις σημάδια στο κορμί μου; Η μήπως για τα ωραία τα γκριζοπράσινα σου μάτια;"

"Έχεις πιει και λες μαλακίες... Κοψτο!"

"Γιατί; Μήπως ζηλεύεις;" του αντιγυρισε
"Σήμερα αν δεν έβγαινες στα όρθια θα με έπαιρνε ο Άξελ... Εκεί στο τοίχο... Σαν τα κουνέλια..."

"Ελίζαμπεθ βούλωσε το!" τη ταρακούνησε και εκείνη γέλασε

"Τσούζει; Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Μια ακόμα τρύπα είμαι για σένα σωστά; Αιντε... Τρέχα τώρα να πηδήξεις τη Ρόξι κάτω από τη κουβέρτα να ξεθυμανεις και να νιώσεις λιγάκι άντρας!"

Ο Τζόνι σήκωσε τη παλάμη του προς το πρόσωπο της μα σταμάτησε. Έκλεισε τη γροθιά του και πήρε τα χέρια του από πάνω της.

"Τελειώσαμε" της είπε σοβαρός και της γύρισε τη πλάτη πηγαίνοντας προς τη πόρτα

"Εμπρός! Φύγε! Ούτε με ενδιαφέρει!" Του φώναξε μα εκείνος, ανοιξε τη εξώπορτα και βγήκε έξω. "Έτσι! Άσε και την πορτα ανοιχτή παλιό μαλάκα!" εσκουξε μα μόλις άκουσε τη μηχανή από το αμάξι να παίρνει μπρος η Ελίζαμπεθ γονάτισε στη κουζίνα και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Είχε ξεπεράσει τα όρια; Σίγουρα... Γιατί το έκανε; Μα φυσικά από παράλογη ζήλεια... Λίγο το αλκοόλ λίγο η Ρόξι και όσα της είπε, ήταν αρκετά για να προκαλέσουν το χάος ενώ το γεγονός πως ήταν η ίδια κοπέλα ένα χρόνο πριν που ήταν μαζί της, έφτανε και περίσσευε.
Εννοείται πως τα αγόρια είχε τύχει να φλερτάρουν στο παρελθόν με άλλες γυναίκες και μάλιστα η Ελίζαμπεθ πάντα το διασκέδαζε χωρίς ποτέ να πει λέξη. Ίσα ίσα ο Καρίμ είχε κάνει σχέση και δύο μήνες με μια κοπέλα που η Λιζ συμπαθούσε αρκετά. Το πρόβλημα ήταν πως πάντα κατέληγαν μαζί της στη σαρκική επαφή αφού πλέον ήταν για εκείνους εκτός από φυσιολογικό και ανάγκη. Ήταν ένας τρόπος να δείξουν ακόμα την αγάπη και το ενδιαφέρον τους. Το ήθελαν. Το αναζητούσαν. Και ήταν αποδεκτό και κατανοητό ανάμεσα τους. Παρόλα αυτά ποτέ κανένας δεν ανέφερε κάτι στον άλλο. Ούτε τα αγόρια ήξεραν αν η Λιζ ήρθε σε επαφή με κάποιον ούτε εκείνη μιλούσε για αυτό. Ήταν σαν κοινό μυστικό. Σαν απαράβατος κανόνας.

"Παλιό γουρούνι..." ψέλλισε μέσα στα αναφιλητα της "Ηλίθιε! Μαλάκα! Που επειδή ήσουν ο πρώτος μου νομίζεις ότι είσαι ξεχωριστός!"

"Για ξαναπες το αυτό..." η Ελίζαμπεθ σήκωσε το κεφάλι της και τον είδε στην είσοδο της κουζίνας. Η όραση της ήταν θολή από το κλάμα αλλά το κορμί της αντέδρασε μόνο του. Σηκώθηκε και όρμησε τρέχοντας κατά πάνω του. Αυτό που ακολούθησε έμοιαζε με πάλη δύο άγριων θηρίων. Ο Τζόνι τη κρατησε δυνατά από τα οπίσθια, έκλεισε με το πόδι του την εξώπορτα και άρχισε να γυρίζει το κορμί της από τοίχο σε τοίχο φιλώντας ακόρεστα τα χείλη της.

Κάδρα επεσαν, μπιμπελα έσπασαν, και κάθε έπιπλο έχασε τη θέση του μέχρι που βρέθηκαν στο κρεβάτι της.

Μόλις την ξάπλωσε και σκαρφάλωσε από πάνω της, κράτησε τα χέρια της κόντρα στα δικά του και έσπασε το φιλί για πρώτη φορά από την ώρα που άρχισε

"Κάτι σου ζήτησα..." της θύμισε λαχανιασμενος και το πρόσωπο της άλλαξε. Ήταν ένα καινούριο πρόσωπο που δεν είχε ξαναδεί. Έβγαζε παράπονο, θυμό και προσμονή μαζί.

"Γιατί γύρισες;" τον ρώτησε αλλά εκείνος ούτε που έδωσε σημασία στην ερώτηση της

"Τι ακριβώς είπες στη κουζίνα Λιζ...;" εκείνη δε μίλησε "Πες μου!" ο Τζόνι φώναξε τόσο δυνατά που το κορμί της αναπήδησε μόνο του. "Λέγε ανάθεμα σε! ΑΠΛΑ ΠΕΣ ΤΟ!" πρώτη φορά της φώναζε δυνατά στα τόσα χρόνια ενώ με τα χέρια του ταρακούνησε ολόκληρο το κορμί της "ΠΕΣ ΤΟ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΆΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΣΗΚΩΣΕΙ!"
Η Ελίζαμπεθ άρχισε να κλαίει γοερά. Το κράτημα του τη πονούσε και η τρέλα στο βλέμμα του, την έκανε να τρέμει. Στα δάκρυα της, εκείνος έσκυψε και χώθηκε στο λαιμό της "Τι ακριβώς ήμουν για σένα Ελίζαμπεθ; ψιθύρισε στο αυτί της και εκείνη γύρισε το κεφάλι της για να τον ακουμπάει. Ήταν σε άρνηση.

"Τίποτα..." του απάντησε σιγανα "Δεν ήσουν απολύτως τίποτα..." συνέχισε και εκείνος βγήκε από το λαιμό της. Τη κοίταξε κατάματα και ύστερα φίλησε απαλά τη μύτη της.

"Χαίρομαι..." αποκρίθηκε σοβαρός και σκύβοντας σιγανα, της χάρισε ένα φιλί στα χείλη "Τελειώσαμε για τα καλά μικρή..."

Ο Τζόνι σηκώθηκε και χωρίς να της ρίξει άλλη ματιά, έφυγε από το σπίτι ενώ εκείνη διπλωθηκε στα δύο και κουρνιασε στο κρεβάτι της...

Δεν ήθελε να το παραδεχτεί...
Δεν ήθελε καν να του το πει...
Ήθελε απλά να το ξεχάσει...

Αγαπούσε υπερβολικά τον Άξελ και τον Καρίμ αλλά η Ελίζαμπεθ ορκίστηκε στον εαυτό της ότι δε θα αποκάλυπτε ποτέ σε κανένα ότι είχε καταλάβει ποιος ήταν ποιος τότε. Δεν ήθελε να πληγώσει κάποιον αλλά ούτε και τους φέρει σε κάποια ρίξη αν αυτή ήταν υπαρκτή.

Εκείνο το ξημέρωμα που τους βρήκε αγκαλιά στο εξοχικό, ήταν χαρούμενοι που η Ελίζαμπεθ εζησε τη πιο όμορφη εμπειρία της ζωής της χωρίς κάποιος από τους τρεις να "στοχοποιηθεί" . Δεν της πήγε η καρδιά να το αποκαλύψει και ορκίστηκε να μη το κάνει ποτέ... Αλλά ήξερε... Ήταν διαφορετικά ήδη για εκείνη όσο κι αν το αρνιόταν. Κάθε φορά που τον κοιτούσε ήταν σαν να αντάλλαζαν μαζί έναν βουβό όρκο σιωπής. Σαν να ήξερε ότι εκείνη τον κατάλαβε... Ποτέ όμως δεν αναφέρθηκαν σε αυτό το γεγονός.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της και ξαναξαπλωσε. Ήθελε όσο τίποτα να μείνει μόνη.

                        *************

Έξι μήνες αργότερα

"Συγχαρητήρια μικρή νυφίτσα!" ο Άξελ τη σήκωσε ψηλά και εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά. "Τώρα θα έχουμε και επίσημα μια δικηγορινα να μας σώσει όταν μας μαζέψουν!" Αστείευτηκε

"Ασκούμενη είμαι! Έχω ακόμα δρόμο!"

"Για μένα είσαι ήδη..." Ήταν στο πάρκιγκ πίσω από του Φρέντυ αλλά είχε τόσο κρύο και δεν ήταν κανένας τριγύρω. Ο Άξελ  πέρασε το χέρι του πίσω από το λαιμό της, και τη τράβηξε κοντά χαρίζοντας της ένα φιλί στα χείλη. Το φιλί δεν άργησε να βαθυνει ώσπου έπιασε τα οπίσθια της και τη γύρισε πάνω στο καπό του αμαξιου.
"Ένα μήνα και ούτε που σε άγγιξα... Μου έλειψες" της είπε αφού έπρεπε να λείψει για κάτι δουλειές εκτός Ντιτρόιτ.

"Και μένα..." και δε του έλεγε ψέματα. Πράγματι της είχε  λείψει πάρα πολύ.
Ήταν η χαρά της αυτός ο άνθρωπος.
Και ο Καρίμ την έκανε χαρούμενη αλλά ο Άξελ είχε το δικό του τρόπο.
Το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο σε ερημικό σημείο. Μόλις είχε έρθει πίσω στη πόλη και έδωσαν ραντεβού στου Φρέντυ αλλά ο Άξελ ήθελε να φέρει εκείνος την Ελίζαμπεθ. "Με έφερες εσκεμμένα στις ερημιές η μου φαίνεται;" του είπε σπάζοντας το φιλί και εκείνος της χαμογέλασε πονηρά.

"Βγάζει μάτι έτσι;"

"Ναι αλλά θα μας δει κανείς!"

"Μπα... Ψυχή δεν έχει..." τη γύρισε μπρούμυτα, έβαλε τα χέρια της πάνω στο καπό και κόλλησε πίσω της. Της χάιδεψε τα οπίσθια και ύστερα πιάνοντας την άκρη από το κολάν της, το κατέβασε τόσο όσο μαζί με το κιλοτακι. Η Ελίζαμπεθ κυρτωσε το κορμί της προς τα πίσω και εκείνος στα επόμενα δευτερόλεπτα, ήταν ήδη μέσα της. Το χέρι του μπλέχτηκε στα μαλλιά της και το κορμί της κουνιόταν ρυθμικά πάνω στο αυτοκίνητο. "Καις..." της ψιθύρισε αυξάνοντας ρυθμό "Θαρρείς και με περίμενες ένα ολόκληρο μήνα..."

Και τον περίμενε...
Με τον Τζόνι είχαν σταματήσει να βρίσκονται από εκείνη τη μέρα και αντάλλαζαν μεταξύ τους μόνο τα τυπικά ενώ ο Καρίμ είχε αρκετή δουλειά και δεν κατάφερε να περάσει μαζί της κάποια βραδιά το τελευταίο μήνα. Βέβαια ο Άξελ δεν είχε ιδέα για τίποτα. Όπως ούτε και ο Καρίμ. Ο Τζόνι δε τους είπε τίποτα από όσα έγιναν ούτε και εκείνη. Τόσο για τον Άξελ όσο και τον Καρίμ, η κατάσταση ήταν η ίδια.

"Θεέ μου μου έλειψες τόσο πολύ .." Της είπε και τραβώντας απαλά τα μαλλιά της, ο ρυθμος του βγήκε εκτός ελέγχου. Ένιωθε τα υγρά της να τον καίνε και μόλις ο κόλπος της άρχισε να κάνει συσπάσεις , ο Άξελ ήξερε ότι της είχε προσφέρει την ηδονή. Μόνο τότε άφησε ελεύθερο τον εαυτό του να τελειώσει και εκείνος. Με δυο τρεις, δυνατές ωθήσεις , παραδόθηκε στα τελευταία της βογγητα και βγάζοντας στα γρήγορα το μόριο του έξω τελείωσε στα οπίσθια της εξουθενωμένος.

"Απίστευτο... Μα το θεό. Κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη φορά... Πως διάολο γίνεται αυτό..." της είπε πιάνοντας λίγα μαντηλάκια από το αυτοκίνητο και αφού τη βοήθησε, της ανέβασε το κολαν και άναψε ένα τσιγάρο.

"Δεν ξέρω Άξελ..." του απάντησε ήρεμη και γέρνοντας το κορμί της στο δικό του, έμεινε να κοιτάζει το άδειο πάρκινγκ.

"Ελίζαμπεθ;" της είπε ξαφνικά και εκείνη κατάλαβε πως κάτι συμβαίνει "Πρέπει να σου μιλήσω για κάτι..."

"Τι έγινε; Με τρομάζεις..." η Ελίζαμπεθ στάθηκε μπροστά του και εκείνος πέταξε το τσιγάρο και την έπιασε από τη μέση.

"Δεν επέστρεψα μόνος..." παραδέχθηκε και εκείνη σουφρωσε τα φρύδια της

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ αυτό που κατάλαβες..." Έμεινε για λίγο σιωπηλή μα ύστερα του χαμογέλασε γλυκά

"Είναι εδώ απόψε; Θα έχω τη τιμή;" του είπε και εκείνος χαμογέλασε ακόμα περισσότερο.

"Ναι... Ήρθε με μια φίλη"

"Και το όνομα της τυχερης;"

"Σάρα..." της απάντησε αμέσως

"Ε λοιπόν, ξεκινάμε καλά! Έχει όμορφο όνομα!" η Ελίζαμπεθ τον αγκάλιασε σφιχτά.

"Δεν ήξερα πως να στο πω... Ξέρεις τώρα... Ύστερα από το τρόπο που αντιδρούσες με τη Ρόξι και εκείνα τα αστεία της, γενικά ρε παιδί μου..." Η Ελίζαμπεθ πήρε λίγη απόσταση χωρίς να χάσει όμως το χαμόγελο της.

"Χαζομάρες... Απλά δε μου αρέσει η Ρόξι και έκανα το κομμάτι μου Άξελ..." είπε γλυκά "Το έχουμε όμως ξεκαθαρίσει αυτό... Είστε ελεύθεροι όσο και εγώ σωστά;"

"Ναι αλλά... Όπως βλέπεις δε μπορώ να σου αντισταθώ" της είπε υπενθυμίζοντας της στα βουβά τι έκαναν λίγα λεπτά πριν.

"Χαλάρωσε λίγο... Και ο Καρίμ είχε σχέση πέρσι. Όλα καλά..."

"Α ρε Λιζ..." Ξεφυσησε απότομα και έπειτα αναστεναξε βαθιά "Κοίτα που φτάσαμε... Είμαστε τόσο δεμένοι όλοι που κάνουμε σχέση και νιώθουμε και τύψεις"

"Άξελ; Δεν είναι ανάγκη να βρισκόμαστε και το ξέρεις..."

"Είσαι τρελή; Δε μπορώ χωρίς εσένα!"

"Μπορείς να με έχεις και χωρίς σεξ..."

"Όχι. Ούτε αυτό μπορώ... Η Σάρα είναι μέσα με τη φίλη της και εγώ είμαι εδώ και κάνω σεξ μαζί σου! Σου φαίνεται για νορμαλ; Και ειλικρινά ρε Λιζ, είναι για γαμω τις κοπέλες..."

"Λοιπόν, ας τα αφήσουμε αυτά! Πάμε; Θέλω να γνωρίσω την τυχερή που σε κάνει να κοκκινίζεις!" Η Ελίζαμπεθ πέρασε το χέρι της στο μπράτσο του και το έσφιξε τόσο ώστε να την κοιτάξει "Κάποτε μου είπες να το ζήσω και αυτό ακριβώς έκανα... Ζηστο Άξελ... Η ζωή είναι μικρή, σωστά;"

"Για αυτό σ'αγαπαω..." παραδέχθηκε φιλώντας τη στο μέτωπο

"Αγάπες και αηδιες!" τον κορόιδεψε δίνοντας του μια τσιμπιά "Είμαι σίγουρη ότι θα είσαι μια χαρά..." συνέχισε ήρεμη  "Και τώρα ας αφήσουμε τις γλυκαναλατες βλακείες και να πάμε μέσα γιατί ειλικρινά έχω παγώσει ολόκληρη ! Άσε που νομίζω ότι χιονίζει κι όλας!"

Μπήκαν μέσα και κίνησαν για το τραπέζι τους. Πράγματι από το βάθος η Ελίζαμπεθ μπορούσε να διακρίνει δύο καινούριες φιγούρες στο καναπέ αλλά όσο πλησίαζαν το βλέμμα της άλλαζε.
Μόλις έφτασαν αρκετά κοντά , η μία κοπέλα πετάχτηκε όρθια αμέσως

"Ελίζαμπεθ;! Ε δε το πιστεύω!" Αναφώνησε τρισχαρουμενη

"Σάρα;!" ανταποκρίθηκε αμέσως και η Λιζ και αγκαλιάστηκαν σφιχτά.

"Εμ... Κάποιος ίσως να μου εξηγήσει και μένα...;" Απόρησε  ο Άξελ βλέποντας τες σε αυτή τη κατάσταση αλλά καμιά από τις δύο κοπέλες δεν του έδωσε σημασία. Παρέμειναν αγκαλιασμενες και άρχισαν να κλαίνε και οι δύο από χαρά...

🙄🖤🖤❤️