Silvera vloog kilometers lang over het bos heen, waarbij we uiteindelijk het Maanmeer dichterbij zagen komen.

Ik hield me stevig aan de stekel vast, want de wind waar we tegenin vlogen was hevig. Het zou me zo van de draak af laten waaien en ik wilde niet weten hoe het voelde om van deze enorme hoogte af te vallen. De kriebels van mijn hoogtevrees gierden door mijn lijf, terwijl mijn oksels hevig zweetten.

Harren leek de tijd van zijn leven te hebben. Hij lachte en juichte. Hij liet nog net niet zijn armen los om te genieten van de snelle vlucht.

Ayla en Zack zaten vlak bij elkaar. Zack leek zich gelukkig wat beter te voelen.

We vlogen over het Maanmeer heen naar de bossen van Niemandswoud.
Silvera begon lager te vliegen en remde met haar vleugels de vaart af toen een open plek zichtbaar werd.
Met haar enorme drakenlichaam landde ze met haar vier poten op de grond.
Een doffe harde klap galmde door de grond heen en ze zakte naar het gras. Haar rechtervleugel zorgde dat we weer veilig van haar af kon klimmen om op de grond te komen.

Zodra mijn schoenen de aarde raakten voelde ik me vele malen beter. Mijn schouders verlichtten zich van de spanning.

"Wow! Kan je het geloven? We hebben gewoon gevlogen!" riep Harren met de breedste lach op zijn gezicht. "Ze is gewoon een draak. Ze is gewoon... een draak,".

Zijn enthousiaste stem sloeg over naar een indrukwekkende toon.
Het was even stil.
We keken haar allemaal aan. Ze was ook indrukwekkend. Het was tegelijktijd ook ongelofelijk. Dat de wereld magisch was wist ik allang, maar dit had ik nog nooit meegemaakt.

Ik keek naar de grote kop van Silvera die ons met haar blauwe ogen aanstaarden.
Daarna richtte ze zich naar Zack, waarna ik hem ook naast Ayla zag staan.

"Gaat het?" vroeg ik en Zack knikte.

Zijn wonden waren volledig hersteld, maar deze jongeman had geen kleren aan.
Hij hield zijn handen voor zijn geslachtsdeel toen hij dit besefte.

Op dat moment keek ik naar Silvera die toen ineens weer terug naar haar menselijke gedaante teruggekeerd was. Het was onmogelijk om naar haar naakte lichaam te kijken waarvan haar borsten me aanstaarden.
Haar blik kruiste de mijne en mijn ogen rolden gauw weg.

Harren trok de cape van zijn harnas en deed deze om haar schouders.

"Het is je gelukt," zei hij en het was even stil.

"Dank je," zei ze zacht.

"Hoe voelt u zich?" vroeg Ayla aan Silvera.

"Prima. Ik voel me prima. Ik kan niet geloven dat Bagu me wilde laten afslachten door honden," reageerde ze met een emotionele toon in haar stem.

"Hij heeft ons allemaal verraden. We hadden kunnen weten dat hij dit zou doen," merkte ik op.

"Helemaal niet. Dat hadden we niet kunnen weten. Het is toch vreemd dat hij Silvera wilt doden, terwijl zij zou vechten voor zijn oorlog? Waarom riskeren dat ze in een draak kan veranderen door haar proberen te doden met moordhonden?" ging Harren tegen hem in.

"Ik ben het met Harren eens," zei Zack. "Waarom zou hij dat doen?"

Ik hield stand dat Bagu niet te vertrouwen was.

"Misschien hadden we inderdaad de details niet kunnen weten, maar wel dat hij ons zou bedriegen. Het volk was al op de dood van Silvera uit. Uiteindelijk moet hij gehoor geven aan zijn eigen mensen," waren mijn woorden en ik richtte me naar Silvera. "In zijn ogen blijf je een buitenstaander,".

"Dat zal ik voor iedereen altijd zijn. Het maakt nu niet meer uit. Ik voelde dat ik meer controle had. Ik was ik, maar tegelijkertijd was ik ook instinctief. Het was vreemd, maar... vertrouwd. Ik voel dat ik ben wie ik moet zijn... als jullie begrijpen wat ik bedoel," vertelde Silvera.

"Ik blijf graag een mens en geen leeuw, maar ik begrijp wat u bedoeld," zei Zack. "Even wat anders.. ik zou graag wat kleren willen hebben,".

"Dat gaan we regelen," zei Ayla tegen hem. "Kijk, een kampje,".

Ze wees naar een paar verlaten tenten aan de andere kant van de open plek in het regenwoud.

"Een kamp van moordenaars en verkrachters," merkte ik op.

"Een verlaten kamp," corrigeerde Harren.

"Het is Niemandswoud. Niks is verlaten,".

"We hebben genoeg bescherming. We hebben een draak," grijnsde hij en wierp een knipoog naar Silvera die met een glimlach naar het kleine verlaten kamp liep.

Harren maakte een vuur van het oude hout dat er lag.
Ayla trok het doek van een van de oude tenten af en gaf deze snel aan Zack, die deze om zijn middel heen sloeg en bij het kampvuur kwam zitten.

We zaten allemaal om het knetterende vuur heen en staarden naar de vlammen. Nachtvogels tsjirpten vanaf de takken van de bomen en een groep herten liep het regenwoud uit de open plek op om te grazen. Vuurvliegjes sierden de struiken met gele kleine lichtjes.

"We moeten Dhorro halen," verbrak Harren de vredige stilte die in Niemandswoud heerste. Al was het een plek waar misdadigers naartoe verbannen werden.

"Mee eens," zei ik en dacht aan het laatste moment dat ik mijn reptielenvriend zag.
"Morgen het leger de stad. Dan gaan we naar binnen en bevrijden hem. En we pakken ook onze wapens terug,"

Mijn hand reikte naar een takje en gooide deze in de vlammen. Vonkjes schoten omhoog en doofden tot vlokjes as.

"Wij moeten ook terug. Voor Leyon," zei Ayla en Zack knikte.

"Dan gaan we dus allemaal terug naar de Oude Stad," concludeerde Harren. "We halen Dhorro en die Leyon en dan. En dan wat eigenlijk?"

Iedereen keek elkaar even aan. Mijn blik gleed naar Silvera die sinds we dit kampvuur maakten stil was. Ze leek in zichzelf teruggetrokken te zijn. Haar ogen klampten zich aan het vuur vast, terwijl het warme licht haar gelaatstrekken versterkte.

"Jullie gaan naar de Oude Stad. Ik ga niet mee," zei ze toen.

"Wat?" reageerde ik verbaasd.

"Wat bedoel je? Blijf je hier?" vroeg Harren.

"Nee, ik blijf niet hier," antwoordde ze en stond toen op. Haar ogen nog steeds gefocust op het vuur.

"Wij gaan met je mee," zei Harren toen vastbesloten.

"Nee, jullie moeten Dhorro bevrijden en jullie, Ayla en Zack, moeten de antwoorden vinden waar jullie voor kwamen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om anderen hier in te betrekken," vertelde Silvera en keek mij toen aan. "Dhorro zit nu gevangen door mij,".

"Het is Bagu's schuld! Niet de jouwe," bracht ik tegen haar in en stond ook op.

"Dat maakt niet uit. Ik ben een buitenstaander, weet je nog? De schuld lag vanaf het moment dat ik een draak werd al bij mij. Dat heeft bijna jullie levens gekost. Nu is het tijd dat ik de last op mijn schouders draag... en tegenwoordig zijn mijn schouders erg groot," zei ze en sloot haar zin af met een glimlach.

Ik schudde met mijn hoofd.

"Het is nu niet de tijd om op te splitsen. Wat gaat er gebeuren als je in een mens veranderd? Stel dat je door de lucht vliegt, wordt neergeschoten en je per ongeluk weer in een mens veranderd?" verzon ik redenen om haar van gedachten te laten veranderen. "En dan ben ik nog niet eens begonnen over Niemandswoud. Weet je wel dat hier moordenaars rondlopen? Vrouwenhaters?"

"Fin, je weet dat ik het onder controle heb. In ieder geval meer dan ooit. Niemand kan me nu ooit nog pijn doen," zei ze zacht en liep naar me toe. Ze legde haar hand op mijn wang, terwijl ze me diep in mijn ogen aankeek. Ze wilde me geruststellen met haar blik. Me verdoven van mijn spanning.

"Een klein beetje vertrouwen," waren haar woorden.
Haar hand trok zich langs terug en ze keek de rest van de groep aan.

"Dank jullie wel. Jullie allemaal," zei ze en keek mij weer even aan. "Voor alles,".

Ik wilde niet dat ze wegging. Diep vanbinnen wilde ik niet dat ze dit allemaal in haar eentje ging doen.
Mijn hoofd probeerde nog meer argumenten te verzinnen om haar tegen te houden, maar een stemmetje zei me tegelijkertijd dat ik haar los moest laten. Ze had haar eigen doel. Haar eigen antwoorden om te vinden. Ze gunde het Ayla en Zack. Gunde ik het haar ook?
Als ik dat deed dan moest ik haar laten gaan.

"We zien elkaar wel weer, toch?" vroeg Harren toen hij opstond. "Dit afscheid is niet voorgoed, toch?"

"Ik hoop het," antwoordde Silvera en Harren sloeg zijn armen om haar heen. Hij knuffelde haar stevig en mijn blik wendde zich naar de grond. Met mijn voet bewoog ik wat onrustig door de aarde en hoorde Ayla en Zack ook afscheid nemen van Silvera.

Toen ik opkeek zag ik haar voor me staan.

Ze wierp me een glimlach toe.

Mijn mondhoeken trokken zich kort op en lieten zich weer neerzakken.

"Vind Dhorro," waren haar laatste woorden en ze liep van ons weg.

Het bos in.

Alleen.

Ayla doofde het vuur door hier aarde op te gooien.

"Het is wel een lang stuk lopen," hoorde ik Harren tegen Ayla en Zack zeggen, terwijl ik Silvera nakeek.
Ze verdween langzaam uit mijn zicht en ik knipperde een aantal keer met mijn ogen.
Mijn neus haalde ik een keer goed op en draaide me om naar de anderen. Harren keek me aan. Hij zag dat het me meer deed dan hij had verwacht.

"Nou, op naar de Oude Stad dan maar," was het enige dat ik zei.

Excuses dat dit hoofdstuk zo lang op zich heeft laten wachten. Ik werk met alle liefde aan dit boek en elke scene is zorgvuldig uitgedacht. Vandaar!
Dank jullie wel voor het lezen!
En vergeet zeker niet te stemmen haha