Ayla

Terwijl koningin Silvera al twee dagen bezig was met haar lessen bij de heilige leider Bagu, wachtte ik op de leraar die op mij toegewezen zou worden. Fin en Harren trainden elke dag op het trainingsveld bij de soldaten.
Zack vermaakte zich prima. Hij dronk aardig wat goudbessenwijn en ik zei er niks van. Ook al vond ik het niet echt een goed idee.

Het was een klaarlichte dag en Zack en ik liepen samen door de Oude Stad heen.
We liepen door straatjes heen en zagen veel handelaren die van alles verkochten. Een man speelde op een banjo waar een vrolijk deuntje vandaan kwam.
Een groepje kinderen renden langs ons heen en een van hen droeg een bal in zijn handen. Een vrouw gooide een emmer vol water leeg voor haar houten huisje en daarna keek ze ons aan.
Ik wierp haar een glimlach en de vrouw haar mondhoeken trokken op.

We liepen verder tot we ineens bij een open plek aankwamen waar overduidelijk gebouwen gestaan hadden.
Ik keek naar de gebroken huizen en de brokken steen dat door mensen langzaam werd opgeruimd. Ook lagen er bloemen en kaarsen op de grond waar ik de indruk van kreeg dat mensen hier gestorven waren.
Nu schoot me de gedachte binnen. Hier was koningin Silvera geweest!

"Dit is de plek," zei ik toen en liep op het puin en de opruimende mensen af.
Zack volgde me gauw.

"Bedoel je waar de draak geweest is?" vroeg hij en ik knikte.

Toen ik dichter bij de hopen brokken steen kwam zag ik grote pootafdrukken in de grond liggen. De vijfpuntige teenafdrukken verraadden dat deze van een draak afkomstig waren.

"Hier veranderde ze," zei ik in mezelf. "Ze is enorm,".

"Wow... dat kun je inderdaad wel zeggen," zei Zack toen hij de pootafdrukken zag.

"Koningin Silvera zei dat we moeten oppassen voor Bagu. We moeten hem volgens haar niet volledig vertrouwen. Ik ben het met haar eens," zei ik. "Hij geeft haar lessen en heeft haar niet gestraft... voor dit,".
Ik gebaarde met mijn handen naar het puin.

"Nee, inderdaad. Je zou denken dat een leider voor zijn mensen opkomt," reageerde Zack.

"Ze zal altijd in gevaar blijven. Ook na deze oorlog," zei ik. "We moeten haar blijven helpen,".

"Maar... deze hele reis ging toch om jouw antwoorden?" wilde Zack me herinneren aan mijn doel om antwoorden over mezelf te vinden.

"Als het lot wilt dat ik mijn antwoorden vind dan komt dat goed. Misschien zijn wij voor nu een rol in iemand anders haar verhaal,".

Zack was even stil, maar er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

"Je hebt een goed hart, Ayla," zei hij.
Zijn woorden warmden mijn hart.

We besloten weer verder te lopen en kwamen uiteindelijk bij de poort waar Zack en ik twee dagen geleden ook voor stonden. Waar we deden alsof we goudbessenwijnhandelaren waren. Wat echt het stómste idee ooit was.
Zack had dit bedacht en voerde zijn idee al uit voor ik iets kon zeggen. Er was geen andere keus dan meegaan in zijn act. Vervolgens viel de lege goudbessenwijnfles uit zijn zak voor de poortwachters. Zij geloofden ons verhaal toen al helemaal niet meer. De enige optie was de waarheid vertellen.
Zo werden we naar Bagu gebracht. Dus uiteindelijk kwam het allemaal goed.

"Wacht," zei Zack toen en hield zijn arm voor mijn lichaam, zodat ik stopte met lopen. "Dat is Trystan Zonbloed,".

Mijn blik gleed naar een groep van vijftig mensen die net door de poort heen liepen. Een aantal van hen waren overduidelijk soldaten en een van hen blinkte uit. Dat was inderdaad Trystan.
Mijn hart begon sneller te kloppen en ik deed een stap achteruit.

We waren natuurlijk zonder hem vertrokken en ik had geen zin om er achter komen of hij daar boos om was geworden.

"Laten we teruggaan," zei Zack, maar op dat moment ving Trystan Zonbloed oogcontact met ons. Zijn blik keek ons verbaasd aan toen hij ons van meters ver herkende.
Zijn wenkbrauwen fronsden en boze rimpels verschenen in zijn voorhoofd.
Hij begon op ons af te lopen.

"Rennen," zei Zack en we draaiden ons vliegensvlug om. Onze benen zetten het op een lopen en renden langs de mensen die op straat waren heen.

Twee kleine meisjes speelden met een lang touw midden op de weg.
Ze hadden dit touw strak gespannen en ik aarzelde geen seconde om erover heen te springen.
De meisjes lachten toen dit gebeurde en klapten daarna in hun handen toen Zack ook over dit touw heen sprong.

"Hey! Jullie!" hoorden we Trystan roepen en ik keek heel even achterom.
Hij rende door de meisjes heen en een van hen viel op de grond.

Nu wist ik zeker dat deze man er alles aan ging doen om ons te pakken.

"Snel!" gilde ik toen ik Trystans gezicht zag.

Zack haalde me in en pakte mijn hand. Hij trok ons een kleinere straat in en we botsten bijna een paar keer tegen wandelende mensen op.
Iedereen waar we langs kwamen keek ons verbaasd en geschrokken aan.

We verstoorden overduidelijk de vrede hier.

Ik keek nog een keer achterom en zag Trystan een hardere sprint trekken.
Mijn ogen kon ik niet geloven. Hoe lang kon deze  deze man in zijn harnas rennen?

Zack trok me weer de hoek om. En weer. Deze vluchtpoging begon te voelen als een sprint door een groot doolhof. We hadden geen idee waar we nu precies waren.

We kwamen bij een splitsing terecht. Links strekte zich een lange straat uit waar zich een kleine markt bevond. Rechts liep dood.

"Vertrouw je me?" vroeg Zack hijgend en ik keek voor de derde keer achterom.
Er was geen glimp van Trystan te bekennen.

Mijn hoofd knikte en Zack trok me naar het doodlopende eind. Vlak voor de muur die deze straat blokkeerde was een klein winkeltje gevestigd.
Zack trok de houten deur open en liet mij als eerste naar binnen gaan.
Ik kon het niet laten om te kijken, dus nadat Zack ook naar binnen stapte keek ik met mijn hoofd uit de deuropening.
Ik keek naar de splitsing van de straat waar we zonet stonden.

Hij volgde ons niet meer.

Plots zag ik hem daar ineens staan. Hij leek even op adem te moeten komen en stond met zijn rug naar me toe, starend naar de lange straat.

Ik trok mijn hoofd op tijd weg toen hij zich omdraaide.
Snel sloot ik de deur en keek Zack aan.

"Hij is daar," zei ik.

"Hij zal hopelijk denken dat we die straat ingerend zijn. Een doodlopende straat zou in zijn hoofd een domme keuze zijn," legde Zack de reden uit waarom we in deze winkel waren.

"Pardon," hoorden we een oudere man kuchen. "Komen jullie iets kopen?"

Een lange man met een korte witte baard en lang wit haar stapte op ons af. Hij droeg een oud gewaad en een uitblinkende ring om zijn vinger.

Het viel me toen pas in wat voor een winkel we waren.

Er stonden allemaal dierenbeeldjes in de kasten die het koopwaar moesten tentoonstellen.

"U maakt beeldjes?" vroeg ik toen en mijn aandacht werd naar een beeldje van een leeuw getrokken. Voorzichtig pakte ik deze op. Het was gemaakt van wit hout. Het was zelfs gelakt.

"Zeker. Ik maak ze zelf. Ben je geïnteresseerd?" vroeg hij.

"Ze zijn prachtig. Ik vind deze leuk," zei ik en voelde mezelf al iets rustiger worden na de adrenaline die ik net nog voelde door de achtervolging.
Heel even keek ik naar de deur, maar deze bleef braafjes dicht zitten.
Zack had gelijk.

"De leeuw. Mooie keuze. De leeuw staat voor kracht en gedrevenheid. Deze is gemaakt van berkenhout. Vandaar dat deze wit is," vertelde de man en hij glimlachte vriendelijk. "Ik zie hen als talismannen die onze innerlijke dieptes versterken,".

"Ik heb nu niks om mee te betalen," gaf ik toen eerlijk toe.

"Waarom zijn jullie dan hier?" vroeg de man verbaasd en ik keek gauw naar Zack.
Hij leek iets in de lucht te ruiken. Letterlijk.

"Wacht eens even," merkte hij toen op. "Ayla, kom achter me staan,".

Ik zette het beeldje snel weg en deed een paar passen naar achteren.

"Wat heeft dit te betekenen?" vroeg de man. "Zijn jullie dieven?"

"Zack, wat is er?" vroeg ik zachtjes.

"Ik ruik een leeuw," zei hij toen. "In deze ruimte,".

"Wat?" vroeg de man verward. "Waar heb je het over? Hier zijn geen leeuwen! Op mijn beeldjes na,".

Zack stapte toen langzaam op de man af. Hij toonde lef. Ook al leek de man oud, hij was veel langer dan Zack.
Met zijn neus rook hij in de richting van de man en knikte toen.

"Jij," sprak Zack. "Jij bent de leeuw,".

"Wat?" was mijn reactie.

"Waar heb je het over?" bleef de man volhouden.

"Ik hoor zijn hart liegen. Ik meen het, Ayla. Hij is een leeuw. Ik ruik het over zijn hele lichaam,".

Ik vertrouwde Zack. Hij was een echte gedaantewisselaar, ook al wilde hij niet in zijn leeuw veranderen.

"Zeg het eerlijk, ben je een gedaantewisselaar?" vroeg ik en keek de man lang in zijn ogen aan.
Zijn mond trilde en wilde niks zeggen. Maar door zijn houding wisten Zack en ik genoeg.
Hij was een gedaantewisselaar.

"Alsjeblieft, zeg het tegen niemand! Niemand weet wat ik ben," gaf de man toen eerlijk toe. "Ik smeek het jullie,".

Ik was in totale verbazing toen hij op zijn knieën zakte.

"Wat is je naam? Hoe ben je hier terecht gekomen? Zijn er meer gedaantewisselaars? En waar zijn ze?" stelde Zack allerlei vragen.

"Mijn naam is Leyon en ik wil best antwoord geven op al jullie vragen, maar beloof me echt niks tegen de Geleerden te zeggen? Alsjeblieft?"

De man was wanhopig.

"Waarom? Waarom mogen de Geleerden niet weten wie je werkelijk bent?"

"Gedaantewisselaars zijn niet bepaald een geliefd volk," antwoordde hij. "Dat weten jullie zelf toch ook?"

"Hoezo denk je dat wij dat denken?" ging Zack door.

"Jij rook mij... ik rook jou," zei hij. "Jij bent ook een leeuw. We steunen elkaar, toch? Als jij niks zegt dan hoef ik ook niks te zeggen,".

"Bedreig je me nou?!" riep Zack uit. Ik had deze zelfverzekerdheid nog nooit zo in hem gezien.

"Zack," begon ik zachtjes en ik richtte me tot de wanhopige man.

"Leyon, Bagu weet dat wij hier zijn. Wij verbergen ons niet. Jij bent de enige hier die dat wel doet,".

Leyons gezicht verbaasde zich.

"We kwamen hier niet om je te chanteren. Eigenlijk wil ik iets anders van je,"

"Wat?" vroeg Zack verbaasd. "Ayla?"

"Wat wil je dan? Dat leeuwenbeeldje? Je mag hem gratis hebben," was Leyons reactie.

"Nee, ook al zijn je beeldjes erg mooi en uniek. Ik wil iets anders. Ik wil dat je me les gaat geven,"

"Wat?" zeiden Zack en Leyon tegelijkertijd. Ze keken elkaar voor een seconde ongemakkelijk aan en hun blikken vestigden zich weer op mij.

"Ik wil dat je me leert om een leeuwin te worden," zei ik en Zack wilde wat tegen me zeggen.
Ik stopte hem al voordat hij zijn mond kon opendoen.

"Zack, ik ga het niet aan jou vragen. Ik weet hoe je je over je leeuw voelt en daarom wil ik het niet van jou vragen. Ik zou een leraar krijgen van Bagu, maar volgens mij is hij me vergeten. Van wie kan ik beter leren om een gedaantewisselaar te zijn? Van Leyon," vertelde ik mijn plan.

"Ik draag een ring dat mijn transformatie blokkeert," sprak Leyon alsof mijn plan daardoor niet door kon gaan.

"Dan doe je deze af tijdens de lessen en daarna doe je het weer om," zei Zack toen. Door deze reactie wist ik dat hij mij steunde.

"En waar gaan deze lessen plaatsvinden? Ik wil niet dat anderen weten dat ik een gedaantewi-,"

"Ergens in het regenwoud. Je weet vast wel een plekje waar niemand komt," onderbrak ik hem.

Leyon wilde zijn mond weer opentrekken.

"De derde smoes komt eraan," merkte Zack naar me op en Leyons wenkbrauwen fronsden even.

"Mijn winkel. Ik weet niet hoe lang deze lessen gaan duren. Ik ken je situatie niet, maar je kan dus nog niet veranderen zo te horen. Terwijl jij een leraar nodig hebt, moet ik betaald worden,"

"Je maakt je zorgen om eten? Wij kunnen eten meenemen. Zelfs goudbessenwijn als je wilt," reageerde Zack.

"Dank je wel, maar dat is niet waar ik me zorgen om maak," toen wenkten zijn ogen naar een deur achterin de winkel.

Zack liep naar deze toe en trok het open. Hij stapte naar binnen en keek om zich heen.
Toen leek hij even te schrikken en draaide zich toen om naar mij en Leyon.

"Er ligt hier een vrouw in een bed. Haar benen zijn verwikkeld in doeken," vertelde Zack hardop over wat hij zag.

"Mijn dochter," zei Leyon toen. "Haar benen zijn verbrand door drakenvuur. Ze was onderweg naar de smid om oud ijzer weg te brengen toen de draak ineens verscheen en alles verwoestte en verbrandde. Ik vond haar bij de genezers van de stad, maar ze zal nog voor een lange tijd zo blijven. Haar volledige herstel... is niet zeker,".

Dit verhaal raakte mijn hart en ik zag een traan over Leyons wang vallen.

"Leya heeft een speciaal medicijn nodig. Het is zowel helend als pijnstillend. Het heet Koraalblad. Het is duur, omdat het uit diepzeegrotten gehaald moet worden en er wordt een zalf van gemaakt. Maar de helende werking is echt. Het gaat alleen langzaam. Over een dag of twee heb ik weer nieuw Koraalblad nodig,"

Ik keek Zack even aan. Ook hij was ontroerd door het verhaal.

"En er moet ook altijd iemand in de buurt zijn om haar in de gaten te houden," hoorde ik Leyon zeggen.

"Misschien kan ik op Leya letten? En de winkel draaiende houden? Terwijl jij Ayla lesgeeft? Het is vast niet zo moeilijk om beeldjes te verkopen, toch?"

"Er moeten ook nieuwe gemaakt worden. Kun je dat?" vroeg Leyon.

"Ayla herinnert zich Meneer Eikel wel?" keek Zack me met een glimlach aan die liet zien dat hij nog steeds trots was op het eikeltje dat hij maanden voor onze reis vond onder de eikenboom.

Leyon keek me vragend aan.

"Hij sneed met een mes een blij gezicht in een eikeltje," informeerde ik hem, maar natuurlijk was dat kinderwerk in vergelijking met wat Leyon maakte.
Het verhaal van Meneer Eikel stelde hem niet gerust.

"Misschien houden de mensen hier een beetje van diversiteit," reageerde Zack en ik hield mijn lach in.

"Alsjeblieft, Leyon. Je bent mijn enige hoop. Het is toch te toevallig dat je nu andere gedaantewisselaars tegenkomt? Denk jij ook niet dat we elkaar moesten tegenkomen om elkaar te helpen?" vroeg ik hem.

Na een lange stilte stemde Leyon ermee in. Hij zei dat hij me niks kon beloven, maar dat hij zijn best zou doen om me te helpen.
We spraken af dat ik de volgende ochtend voor zonsopgang naar hem toe zou komen om de eerste les te beginnen.