Δεν έχει σημασία ποιός είσαι.

Σημασία έχει ποιός θέλεις να είσαι. Σημασία έχει να είσαι αρκετά δυνατός να αλλάξεις το εαυτό σου.

Και πάνω από όλα

ποτέ μα ποτέ να μην ακούς τους άλλους.

Δεν έχει σημασία αν είναι άτομο που εμπιστεύεσαι και σε εμπιστεύεται, που αγαπάς και σε αγαπάει, σημασία έχει να ξες εσύ ποιός είσαι.

Αν όμως δώσεις καταλάθος την δύναμη σε κάποιον να καταστρέψει τον εαυτό σου;

Αν του έδωσες την ευκαιρία να χαλάσει ό,τι έχτισες με κόπο;

Αν κατάφερε να σε κάνει να αμφιβάλλεις και να φοβάσαι πως δεν έκανες τις σωστές ευκαιρίες;

Προσπάθησα να του δείξω πως δεν πείραζε, πως θα μπορούσε να φτιάξει τα σπασμένα κομμάτια του.

Αλλά το αρνούνταν κατηγορηματικά.

Ήταν πάντα το αγόρι στο πίσω θρανίο.

Μέχρι που μια μέρα αποφάσισαν να του κάνουν μια φάρσα, που κατέληξε άδοξα για εκείνον και δυστυχώς μόνο για εκείνον.

Διότι ο Κάμερον Στίβενς, έμεινε ανάπηρος.

Ενώ οι υπόλοιποι εκείνο το βράδυ έτρεξαν για να σώσουν τις ζωούλες τους και τον άφησαν να κείτεται μέσα σε μια μικρή λίμνη αίματος στο κέντρο του δρόμου.

Τι ρόλο έχω εγώ στην ιστορία;

Εγώ είμαι εκείνο το άτομο στο πρώτο θρανίο, με τα χρωματιστά ρούχα, που σηκώνει πάντα το χέρι και είναι πάντα χαρούμενο.

Και όλη του η ζωή φαίνεται υπέροχη. Μα ποτέ κανείς δεν μαθαίνει ότι ξέρει περισσότερα από ότι δείχνει, ότι έχει περάσει περισσότερα από ότι παραδέχεται.

Well, that's life...

Όταν είσαι πολύ καλός σε εκμεταλλεύονται, όταν είσαι πολύ κακός σε βουλιάζουν, όταν είσαι φαινομενικά ένα τίποτα σε καταστρέφουν.

Πατάω την κόρνα και η μαμά του Κάμερον με χαιρετάει από την πόρτα χαμογελαστή.

Σε λίγα λέπτα, αφού έχει μπει μέσα, βγαίνει έξω σέρνοντας το καροτσάκι πάνω στο οποίο βρίσκεται ο Κάμερον.

Όταν με κοιτάει μου χαρίζει ένα κουρασμένο, στραβό χαμόγελο.

Κ- Τι λέει Γουϊλιαμς; Πότε σκοπεύεις να τα παρατήσεις; ρώτησε ενώ η μαμά του τον έβαλε στο κάθισμα του συνοδηγού χαιρετώντας με με ένα νεύμα.

Μ- Ποτέ. Ζήσε με αυτό, Στίβενς. απάντησα χαμογελαστά τονίζοντας το επίθετό του.

Άναψα την μηχανή και τον άκουσα να γελάει.

Κ- Με απαγάγεις; Ξες ότι αν θες να με δολοφονήσεις δεν μπορώ να δείξω αντίσταση έτσι; Μπορείς άνετα να το κάνεις στην αυλή μου και κανείς να μην καταλάβει τίποτα. είπε ειρωνικά και χαμογέλασα.

Μ- Δεν είμαι κανένας αρχάριος, προτιμώ να μην λερώσω τις πετούνιες της μαμάς σου, δεν συμφωνείς; ρώτησα δήθεν χαλαρή.

Κ- Οκ, έχω αρχίσει να σε πιστεύω! ανακοίνωσε σφιγμένα και εγώ αναστέναξα με το ίδιο ύφος.

Σε λίγα λεπτά είχαμε βγει από την κεντρική λεωφόρο.

Τριγύρω μας υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα και διάφορα χωράφια.

Αυτή δεν είναι η κληρονομιά μας;

Ο κόσμος πιστεύει πως η κουλτούρα μιας χώρας είναι μόνο η τέχνη, το παρελθόν της, οι εφευρέσεις.

Όμως υπάρχει και το παρόν.

Γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει πως κάθε παιδί με την μπάλα του, κάθε ζευφάρι που φιλιέται ή χωρίζει, κάθε σταγόνα βροχής ή νιφάδα χιονιού αποτελούν τον κόσμο μας;

Μάλλον γιατί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν, πως η τόσο μικρή ύπαρξή τους, σχηματίζει κάτι τόσο σημαντικό.

Κ- Πού με πας; ρώτησε διακόπτοντας τις σκέψεις μου.

Μ- Πουθενά. επάντησα κερδίζοντας το μπερδεμένο βλέμμα του.

Κ- Κοίτα γύρω σου Κάμερον. Αυτός είναι ο προορισμός μας! είπα προσπαθώντας να του μεταδώσω το νόημα των προηγούμενων σκέψεών μου.

Μ- «Τα καλύτερα σουβλάκια: Μπάμπης και Χαράλαμπος. Να γλύφετε τα δάχτυλά σας!»; διάβασε μια πινακίδα απέναντί μας κάνοντάς με να γελάσω.

Κ- Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις... είπε πιο σοβαρά και τον κοίταξα.

Ήταν συνοφριωμένος.

Άνοιξα τα μπροστά παράθυρα.

Ο αέρας έμπαινε ορμητικά μέσα στο αυτοκίνητο, παρασέρνοντας τα μαλλιά μου.

Πήραμε ταυτόχρονα μια βαθιά ανάσα.

Κ- Αν βρεις κάτι καλύτερο από αυτήν την αίσθηση σε ένα αυτοκίνητο, θα κερδίσεις 10$. είπε με ένα χαλαρό ύφος.

Για λίγη ώρα τίποτα δεν ακούστηκε.

Είχε αρχίσει να βραδιάζει και ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος.

Μ- Τι σκέφτεσαι; ρώτησα.

Γέλασε αλλά συνέχισε να μην με κοιτάει.

Μ- Πες στην Μάγκι τι έχεις. είπα κωμικά ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια μου.

Κ- Σου είπε η μαμά μου; ρώτησε σοβαρός.

Μ- Τι να μου πει; ρώτησα με την σειρά μου χαλαρή αν και φοβόμουν μια συγκεκριμένη απάντηση.

Κ- Ίσως να θες να παρκάρεις... απάντησε διστακτικά και άρχισα να σιγουρεύομαι.

Έστριψα στην δεξιά λωρίδα και σταμάτησα γυρνώντας να τον κοιτάξω.

Έστριψε αργά το κεφάλι του προς το μέρος μου.

Κ- Κοίτα... Θέλω ειλικρινά να σε ευχαριστήσω για αυτόν τον μήνα, ειλικρινά ήταν καταπληκτικά-

Μ- Όμως; ρώτησα συμπληρώνοντας ουσιαστικά την φράση του.

Κ- Εγώ... Εγώ... Χεχεμ...

Μ- Με δικά σου λόγια. τον παρότρυνα γελώντας ελαφρά.

Ανέβασε το βλέμμα του στο δικό μου. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα.

Αυτό φοβόμουν.

Πεθαίνει...

Όχι, όχι

Μ- ΟΧΙ! ΟΚ ΣΤΙΒΕΝΣ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ ΤΩΡΑ! φώναξα, αλλά απλά έκλεισε τα μάτια του κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.

Μ- Δεν είναι αλήθεια... μουρμούρισα πλέον βουρκωμένη.

Τον πλησίασα και τον αγκάλιασα.

Σαν να κρέμονταν οι ζωές μας από αυτό.

Δεν θέλω να φύγει. Δεν θέλω να είμαι μόνη μου, όχι πάλι. Ένιωθα ελεύθερη να είμαι αυτή που είμαι μαζί του και τώρα θα πε-

Όχι δεν μου αρέσει αυτή η λέξη.

Θέλω για μία φορά να μην είμαι ο ρεαλιστής εαυτός μου. Θέλω μόνο για λίγο ο αθεράπευτα ρομαντικός εαυτός να βγει στην επιφάνεια και να με γεμίσει με ελπίδες ότι όλα θα φτιάξουν, ακόμα κι ας ξέρω πως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει.

Τρβήχτηκα και ρούφηξα την μύτη μου.

Ξαναάναψα την μηχανή και συνεχίσαμε σιωπηλοί το ταξίδι.

Με τέτοιες σκέψεις πως να προσέξεις γύρω σου;

Πως να συγκεντρωθείς στον ήχο των τζιτζικιών, ή στο δροσερό αέρα, ή στον ουρανό που μετά από τόσες ώρες είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Η πανσέληνος φώτιζε το δρόμο μας.

Μετά από πολύ ώρα αποφάσισα να μιλήσω.

Μ- Αν μπορούσα να πάρω την θέση σου, θα το έκανα. είπα σοβαρά και γύρισα να τον κοιτάξω, όταν σαματήσαμε σε ένα κόκκινο φανάρι.

Γέλασε πικρά.

Κ- Δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν σε άφηνα να το κάνεις. Μάγκι ο τελευταίος χρόνος ήταν πάρα πολύ δύσκολος, και ίσως να άξιζα ότι μου συνέβη..

Μ- Κάμερον... πήγα να πω αλλά με διέκοψε.

Κ- Ξες τι είναι ούτε να μπορείς να ντυθείς μόνος σου; Να μην μπορείς να αισθανθείς ούτε πόνο, ούτε τίποτα; Ξες τι άσχημο είναι να σε αγκαλιάζουν και να μην είσαι σε θέση να ανταποκριθείς ή ακόμα και να αισθανθείς την αγκαλιά; μου φώναξε κλαίγοντας πια.

Κ- Το μόνο που μπορώ να πω... Είναι πως σε ευχαριστώ. Δεν με άφησες να χαθώ, όταν το ήθελα όσο τίποτα. Ήθελα να μείνω κλεισμένος στο δωμάτιο μου, αλλά ήρθες εσύ... Και άλλαξες τα θέλω και τα πιστεύω μου. Με έκανες να ελπίζω Μάγκι και ας μην είχε τελικά σημασία. χαμογέλασε πικρά κλείνοντας τα μάτια του.

Μ- Με ποιόν θα είμαι εγώ όταν φύγεις; ρώτησα πλησιάζοντας το πρόσωπό μου στο δικό του, κρατώντας τα μάτια μου κλειστά.

Κ- Μα είσαι εσύ Μάγκι! Πως θα μπορούσες να είσαι κάτι λιγότερο από τον εαυτό σου;! Δεν με χρειάζεσαι... μουρμούρισε και ένιωσα την ζεστή ανάσα του να χτυπάει το πρόσωπό του.

Μ- Κάνεις λάθος! Νομίζεις ότι θα ήμουν διατεθειμένη να κάνω αυτό το ταξίδι, ή οτιδήποτε άλλο έκανα, για κάποιον που δεν νοιάζομαι; Ούτε για μία στιγμή μην πιστέψεις ότι δεν είσαι σημαντικός! γρύλισα και τον πλησίασα λίγο ακόμα.

Μέχρι που τα χείλη μου ακούμπησαν τα δικά του, τα χέρια μου έπιασαν τα μάγουλά του και η ψυχή μου αγκαλιάστηκε με την δικιά του.

Όταν απομακρύνθηκα μου χαμογέλασα.

Κ- Κι εγώ σ'αγαπώ Γουϊλιαμς... ψιθύρισε και χαμογέλασα.

Αυτό ήταν το τελευταίο μας ταξίδι...

-----------------------
ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑΑΑ!!!

Το one shot βιβλίο αυτό το αφιερώνω στην _prettygirl__ γιατί δεν βλέπω να ανεβάζω πριν το Πάσχα στο Falling in oblivion :")

 Η εικόνα που έβαλα πάνω είναι από την ταινιά "The space between us".
Είναι καταπληκτική, ειλικρινά έχω καιρό να ενθουσιαστώ τόσο με ταινία σας βάζω trailer.

https://youtu.be/VO4a8rqXRCk

Επίσης, τον τελευταίο καιρό έχω φάει ΚΟΛΛΗΜΑ με την σειρά "ΑΓΓΕΛΟΙ" της Lauren Kate. Παιδιά τα βιβλία είναι ΚΑΤΑΠΛΗΤΙΚΑ! Μέσα σε 2 εβδομάδες τέλειωσα τρία βιβλία σχεδόν 400 σελίδων το κάθε ένα! Επίσης έχει βγει και μια ταινία, η οποία απλά δανείζεται το κύριο θέμα και διάφορες σκηνές αλλά είναι εκείνη που σε κάνει να ερωτευτείς την ιστορία. Αξίζουν και τα βιβλία και η ταινία! Βάζω trailer ;)

https://youtu.be/qALapuzRMFY