"Φτάσαμε δεσποινίς! Έτοιμη για να ζήσετε στην πιο θορυβώδη γειτονιά της περιοχής! Ξέρετε εδώ η Λεμεσός είναι η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Μα καλά πως αποφασίσατε να έρθετε πίσω στην Κύπρο; Τόσο πολύ σας έχει λείψει;" με ρωτάει αδιάκριτα ο οδηγός του ταξί και απορώ ακόμα πως με θυμάται που έχω να πατήσω το πόδι μου εδώ και τρεις μήνες.

"Σας παρακαλώ! Ορίστε τα χρήματα σας. Τα ρέστα δικά σας!" απαντάω με αυστηρό ύφος δίχως να θέλω να του δώσω εξηγήσεις περαιτέρω.

Είμαι ώρες ώρες πολύ σκληρή αλλά δεν μπορώ όταν άλλοι με ρωτάνε αδιάκριτες ερωτήσεις.

Εκείνος βγαίνει από το ταξί και ανοίγει βαριεστημένος το πορτ παγκαζ για να πάρει τις βαλίτσες με τα πράγματα μου. περπατάω καμαρωτή καμαρωτή προς την πόρτα του σπιτιού μου και ο ταξιτζής με ακολουθεί με βαρεμάρα.

"Ορίστε δεσποινίς, καλά να περάσετε στην γειτονιά των τρελών! Χαχαχα" γέλασε τόσο δυνατά και έτρεξε φεύγοντας.

"Πόσο βλάκας!" σκέφτομαι και απορώ που την έχει βρει την όρεξη πρωί πρωί και εγώ να νυστάζω γιατί έχω φτάσει σχεδόν πριν δύο ώρες πίσω στο αγαπημένο μου νησί.

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και βλέπω ότι υπήρχε μοναξιά, ήταν σκοτεινό και μάλλον περίμενε κάποιον να μπει μέσα. Ευτυχώς όλα είναι όπως τα έχω αφήσει. Αλλά αυτή την φορά θα μείνω για περισσότερο καιρό εδώ. Έχω στείλει παντού βιογραφικά σε αρκετές παραγωγές για νέες σειρές στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο ή πήγαινα σε μια οντισιόν και δεν συνέχιζα παρακάτω. Δυστυχώς πολλοί σκηνοθέτες μου έλεγαν ότι είμαι ατάλαντη, δεν μου ταιριάζει το επάγγελμα, ή όσες φορές με καλούσαν για την τελική οντισιόν, μου έκαναν σεξουαλική παρενόχληση και έφευγα.

Τακτοποιώ όσο μπορώ κάποια πράγματα στο σπίτι και ύστερα πέφτω για ύπνο.

Λίγες ώρες μετά.......

Έχει πάει απόγευμα γύρω στις τέσσερις και πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ γιατί το σπίτι είναι άδειο και πεινάω, και από την άλλη θέλω να ψάξω για δουλειά επειγόντως.

Βγαίνω έξω από το σπίτι και πάω μια βόλτα στην παραλιακή και βλέπω πόσο μου έχουν λείψει αυτοί οι υπέροχοι και πανύψηλοι φοίνικες, που περικλείουν την παραθαλάσσια περιοχή και την καταγάλανη θάλασσα που ακούγοντας τον ήχο νιώθω γαλήνια. Περπατώντας στον πεζόδρομο και αναπνέοντας αρκετό οξυγόνο, το κινητό μου δονείται και βλέπω μήνυμα.

"Σας καλούμε να παρευρεθείτε για οντισιόν Με εκτίμηση Golden productions"

"Ωχ δεν το πιστεύω!" αναφώνησα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου. "επιτέλους ύστερα από πολλές προσπάθειες βρίσκω δουλειά! Θεέ μου! Ευτυχώς κάποιος καλός άνθρωπος εκτίμησε το βιογραφικό μου δεν το πιστεύω!" συνέχισα να φωνάζω έτσι μόνη μου.

Έτσι συνέχισα να προχωράω μέχρι το σούπερ μάρκετ μες στην τρελή χαρά. Μπαίνω και ξεκινάω να ψωνίζω. Μισό λεπτό... Τι πρέπει να αγοράσω; Είμαι τόσο χαρούμενη και τα χέρια μου τρέμουν και δεν μπορώ να κρατήσω και το καλάθι.
Αγοράζω μερικά φρούτα που μου αρέσουν αρκετά, χαιρετάω τον μανάβη που μου τα ζυγίζει, παίρνω και άλλα πράγματα και συνεχίζω για να πάρω και κανένα γιαούρτι. Πηγαίνω στο ψυγείο που τα έχουν, αλλά το ράφι που έχουν τα αγαπημένα μου γιαούρτια με φρούτα και βρώμη βρίσκονται πολύ ψηλά.

Προσπαθώ να τεντώσω το δεξί μου πόδι και το δεξί χέρι και κάνω μια ακροβατική κίνηση αλλά δεν καταφέρνω να φτάσω το γιαούρτι, με αποτέλεσμα να πέσουν δύο τρία κουτιά από γιαούρτι πάνω μου. Ευτυχώς δεν έσπασε κανένα.

Προσπαθώ πάλι να κάνω την ίδια κίνηση και βλέπω ένα χέρι να κρατάει το γιαούρτι που θέλω και γυρίζω να δω ποιος είναι. Βλέπω έναν άντρα αρκετά πιο ψηλό μου, μελαχρινό με μαύρα μαλλιά και μούσια. Και να είναι ντυμένος με μπλε φούτερ και μαύρο αθλητικό παντελόνι. Γοητευτικός μου φάνηκε. Τον παρατηρώ που κρατάει το γιαούρτι αλλά μάλλον κάτι σκέφτεται κι εκείνος γιατί εδώ και ένα λεπτό δεν μιλάμε.

"Σουζάνα εσύ είσαι;" με ρωτά κάπως τρομαγμένος.

"Εγώ... Εγώ είμαι!" απαντώ χωρίς σιγουριά και απορώ ποιός είναι αυτός ο άγνωστος που με ξέρει και από που.

"Καλά δεν με θυμάσαι;" απόρησε και μου έδωσε το γιαούρτι.

"Ευχαριστώ" απάντησα άβολα. "Όχι δεν... θυμάμαι. Γνωριζόμαστε από κάπου;" προσπαθώντας να επεξεργαστώ την φυσιογνωμία του, ίσως κάτι μου θυμίζει.

"Κοίταξε Σουζάνα μπορεί να μην με θυμάσαι αλλά σε θυμάμαι εγώ πολύ καλά. Λοιπόν για να διαλευκάνουμε την κατάσταση είμαι ο Αχιλλέας Ματθαίου, γνωστός οινοπαραγωγός εδώ στην Κύπρο τουλάχιστον. " μου συστήθηκε και μάλλον ξεκίνησα να τον θυμάμαι κι εγώ.

"Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις... Μάλλον έγινε κάποια παρεξήγηση με κάποια άλλη Σουζάνα με μπέρδεψες!" απάντησα βιαστικά για να φύγω.

"Έχεις γίνει πολύ όμορφη... Άλλαξες! Τα θυμάμαι τα καταπράσινα μάτια σου να με κοιτάζουν όταν σε πήρα στο νοσοκομείο... " με κοιτάζει με θλίψη και κάνει πίσω.

Δεν το πιστεύω! Αχιλλέας Ματθαίου! Κάτι μου λέει αυτό το όνομα! Αμυδρά τον θυμάμαι... Αλλά έχει γίνει πεντάμορφος από τότε που ζούσε στην Αθήνα.

"Μην μου πεις ότι είσαι εσύ που με έσωσες από το καβγά μεταξύ άλλων συμμαθητών μου! εσύ ο τύπος με την μηχανή!" άρχισα να φωνάζω ταραγμένη και εκείνη την στιγμή φτάσαμε στο ταμείο.

Αφήνω τα πράγματα μου στο ταμείο και παρατηρώ τον Αχιλλέα να θέλει κάτι να μου πει και δεν μου λέει. Πάω να πληρώσω και εκείνος δίνει την κάρτα του στην ταμία για να μου πληρώσει τα πράγματα.

"Σε παρακαλώ! " του κάνω.

"Εσύ σταμάτα!" απάντησε και πλήρωσε και τα δικά μου πράγματα και τα δικά του.

Βγήκαμε από το μαγαζί και δεν μιλώ περαιτέρω.

"Τώρα γιατί μου κρατάς μούτρα;" με κοιτάζει και πιάνει τα μαλλιά του.

"Δεν ήταν ανάγκη να μου τα πληρώσεις όλα αυτά! " μουρμούρισα και συνέχισα να προχωρώ.

"Κοίτα Σουζάνα, σιγά το πράγμα για εμένα δεν είναι κάτι. Μου αρέσει να κάνω καλές πράξεις. Βασικά.. θα ήθελες να βγούμε για φαγητό το βράδυ; Να συζητήσουμε όλα αυτά που μας κράτησαν μακριά τόσα χρόνια!" με κοίταξε περιμένοντας να απαντήσω θετικά.

"Δεν ξέρω... Μάλλον...." κοίταξα διστακτικά κάτω.

"Μήπως είσαι σε σχέση και δεν μπορείς;" απαντά γρήγορα και με φέρνει σε δύσκολη θέση.

"Συγγνώμη αλλά μάλλον δεν θα πρέπει να σου απαντήσω γιατί δεν σε νοιάζει Αχιλλέα! Μην μου το παίζεις τώρα το καλό παιδί γιατί ξέρω και τα δικά σου! " φωνάζω δυνατά και αρχίζω να τρέχω.

Άντε τώρα!

"Περίμενε Σουζάνα! Μην φωνάζεις και μην τρέχεις! " τρέχει κι εκείνος και με φτάνει και πηγαίνουμε προς ένα παγκάκι κοντά στην παραλιακή.

"Μην νομίζεις με όλα αυτά που κάνεις ότι μπορείς να με προσελκύσεις! Δυστυχώς για σένα είμαι παρελθόν!" φώναξα.

"Πρώτον γιατί νευρίασες; Μα εμείς δεν είχαμε ποτέ σχέση! Γιατί το κάνεις αυτό τώρα;" με κοίταξε και μου κράτησε τους ώμους.

"Δεν είχαμε σχέση αλλά.... Εγώ σε ήθελα ρε Αχιλλέα... Κι εσύ είχες σχέση με μια από τις κακιές συμμαθήτριες μου που συνέχεια με πείραζαν και με έδειραν και μου το έπαιζες το καλό παιδί και μου έδινες ψεύτικες ελπίδες!" άρχισα να κλαίω και μάλλον κάποιοι περαστικοί μας κοιτούσαν καλά καλά.

"Σουζάνα αυτό δεν το ήξερα... Νόμιζα ότι μόνο ήμασταν καλοί φίλοι, ναι μεν αυτό που σου έκαναν δεν ήταν σωστό, εγώ ....." απάντησε και με κοιτούσε σοκαρισμένος.

"Κι όμως Αχιλλέα..... " Τον κοίταξα και σκούπισα τα δάκρυα μου. "Τελικά τι ώρα να βρεθούμε για φαγητό;"

"Γύρω στις οχτώ να περάσω να σε πάρω; Απέναντι από την στάση λεωφορείου που πηγαίνει για τα χωριά."

"Ναι"

*

***

Η ώρα πήγε οχτώ το βράδυ και καταλήξαμε για φαγητό σε ένα ωραίο εστιατόριο, στο κέντρο της πόλης με παραδοσιακά εδέσματα της Κύπρου και με ευγενικό προσωπικό. Δεν έχει τύχει να ξαναέρθω σε αυτό το εστιατόριο αλλά έχει πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

"Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για πριν..." απολογήθηκα πίνοντας λίγο από το κρασί μου.

"Δεν χρειάζεται να μιλάμε για τα παλιά πλέον, γιατί τα σκέφτηκα και πριν που ήμουν στο σπίτι και νιώθω τόσο αφελής που ενώ εσύ ενδιαφερόσουν για μένα, πως με κοίταζες και εγώ ήμουν αλλού και στην ουσία δεν περνούσα καλά. Καταλαβαίνεις ήταν ο πρώτος μου έρωτας η κοπέλα, αν και είχαμε διαφορά τρία χρόνια μεταξύ μας... Αλλά εσύ;"

"Εγώ τι; Από τότε που με έσωσες από όλα αυτά, εγώ σε ερωτεύτηκα, ήθελα να είσαι δίπλα μου αλλά..." τον κοίταξα. " Ήσουν απασχολημένος με την άλλη...Και έκανα και μαζί σου και καλή παρέα... Αλλά τι να λέμε; Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, έχουμε χάσει επαφή, έχουμε βρει ο καθένας τον δρόμο του..."

"Ας δούμε το μέλλον μας!" μου άγγιξε το χέρι και με κοίταξε εξεταστικά.

Ποιός ήρθε; Τι λέει καλέ αυτός; Ποιο μέλλον;

"Ας κάνουμε μια πρόποση και ας ευχηθούμε για μια καινούργια και ρομαντική έναρξη μιας νέας σχέσης!" σήκωσε το ποτήρι του και έκανα το ίδιο διστακτικά.

"Σχέσης; Μου ζητάς να γίνω η κοπέλα σου; " τον κοίταξα με γουρλωμενα μάτια και η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά δυνατά.

"Ναι. Δέχεσαι την πρόταση; "

"Αααα δεν ξέρω, θέλω να στο παίξω δύσκολη λίγο...." γύριζα δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου γελώντας και κάνοντας την αδιάφορη.

"Μου αρέσεις και αν γίνουμε ζευγάρι θα σου δείξω το οινοποιείο μου που βρίσκεται στο χωριό"

"Δέχομαι! Μου αρέσει πολύ το κρασί και θέλω να δω την διαδικασία παραγωγής του!" απαντώ.

"Αααα ασχολείσαι κι εσύ με το κρασί;"

"Όχι καλέ, εγώ μια άνεργη ηθοποιός είμαι που μάλλον από αύριο δεν θα είμαι γιατί επιτέλους βρήκα δουλειά!" φώναξα ενθουσιασμένη.

"Συγχαρητήρια ας κάνουμε και μια πρόποση για την δουλειά!" φώναξε και σηκώσαμε και οι δύο τα ποτήρια μας χαρούμενοι

Είμαι τόσο ευτυχισμένη που ήρθα πάλι σε αυτό το νησί. Μου έφερε τύχη. Και δουλειά και σύντροφο. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.

Καληνύχτα! 🇨🇾🇨🇾

Έλενα Πιερίδου ως Σουζάνα

Ανδρέας Γεωργίου ως Αχιλλέας Ματθαίου