CHAPTER 33

DAVID'S

MY WIFE WAS FUMING MAD.

I should have been more careful. Lalo na at marami na siyang tanong tungkol sa pagkato niya. I felt like my heart has been ripped off my ribcage when she smashed our wedding pictures to the wall. Damn it, those have emotional value to me even if those were just edited. We never got married through the church. Nagawa ko lang siyang papirmahin ng marriage certificate nang hindi niya nalalaman.

"Bakit mo ba ito ginagawa, ha? Wala ka namang mapapala sa akin, 'di ba? Ano? Mayaman ba ang pinagmulan kong pamilya at piniperahan mo lang o may iba ka pang motibo?"

Tangina, napahilamos ako ng mukha. Kung hindi ko lang sana tinawagan si Martin, hindi niya sana narinig ang usapan namin.

"I love you, Hannah. I really do."

I tried to reach out to her hand but she pushed me away. My queen is really scary when she's mad. Ang lakas niya rin.

"You're not in love, David! You're obsessed! You're indecently obsessed!" she exclaimed.

I'm fcking guilty as hell. Hindi ko nagawang tumingin sa iba dahil sa kanya. Lahat kaya kong gawin para sa kanya. Baliw na baliw ako sa babaeng ito. At hindi ako makakapayag na malayo siya sa akin. Hindi ko kaya. I couldn't even imagine myself.

"If loving you is an indecent obsession then I'm humbly willing to be obsessed for the rest of my life. I don't fucking care if I'll lose my sanity because I've been crazy over you since the day we first met, Hannah. I will accept the wrath of your anger but I will never let you go this time. I have had enough!"

She tried to get off my grip.

"Get off me! Bitawan mo ako! Nababaliw ka na!"

"You're not leaving me, Hannah..."

Not again. Ayaw ko nang maulit ang nangyari sa nakaraan. Napahamak siya dahil wala ako sa tabi niya. Kaya't hindi na ako ulit makakapayag na mawala siya paningin ko. But I was taken aback with the next thing that she just said.

"Sa ilang buwan nating pagsasama, araw-raw kang nagkaroon ng pagkakataon para sabihin sa akin ang totoo, David, pero hindi mo ginawa. Mas pinili mong magsinungaling. Sinamantala mo ang kondisyon ko. You're the worst husband a woman could ever have. Hindi ko alam kung bakit kinailangan mong gawin iyon. Kapatid ko 'yon, David! Hindi siya ibang tao. Higit kanino man ay siya ang pinakakinakailangan ko sa pagkakataong madilim ang mundo ko."

"Do you really want to leave me, Hannah?" I asked.

You're the worst husband a woman could ever have.

Her words are more painful than the depth of a bullet. My breathing hitched. Yeah, I realized she's right. I'm the worst husband a woman could ever have. I kept her from her family. I kept her from her son. I kept her for myself. I should feel remorse about what I did but I didn't. Mahal na mahal ko ang babaeng ito.

"There's no point of staying in this house, David. Especially when very corner of this house will remind me of all your lies."

I sighed to hide the pain caused by her daggering words. She has no idea how much she can make and break me at the same time. I've been living under the raining bullets but none of those ever hurt me. My desire to avenge has been my bulletproof all those years; but seeing her cry because of me hurts like hell. Para akong tinadtad ng mga bala sa puso.

"Will you be happy if I will let you go?" It was almost a whisper. Damn it. Sana tama itong gagawin ko. If this is what will make her happy I'm willing to let go. I'm willing to follow her through her shadows --- just like the old times.

"Sa tingin mo ba magiging masaya rin ako kung mananatili pa ako sa poder mo? Sirang-sira na tayo, David. At kahit ano'ng gawin mo, hinding-hindi na ako magiging masaya kasama ka."

Ang sakit niyang magsalita. But I know I deserve this. Maybe I was too selfish to keep her for myself. I've became selfish because of my love for her. I gulped the lump in my throat.

"You have thirty minutes to prepare yourself. Ipapahatid kita sa Maynila,"

I walked out of the room after saying that. Baka hindi ko mapigil ang sarili ko at magbago pa ang aking isip. Isa pa, nahihirapan akong huminga kapag nakikita ko siyang lumuluha. Anong silbi ng pagpoprotekta ko sa kanya laban sa mga gustong manakit sa kanya kung hindi ko siya maprotektahan mula sa sarili ko? I never want to hurt her but I just realized that I've been hurting her silently for lying about her real identity, about her family. Damn it! Hindi ko na alam ang gagawin ko!

I fished out my phone and dialled Martin's number. Hindi niya agad iyon nasagot, siguro busy na naman siya sa babae niya. Tss. I dialled his digits for the third time.

"What took you so long to answer your damn phone, Martin?" I grimaced.

"And who do you think you are? VIP ka ba para sagutin ko kaagad ang tawag mo?" asik niya. Kung nasa harapan ko lang siya ay baga nabalibag ko na ang kanyang leeg.

"I don't have time for crap, Martin. I need your help."

He laughed from the other line.

"Tumatawag ka lang naman kapag may iuutos ka. Kaya nga hindi ko kaagad sinagot kasi tinatamad pa ako."

I clenched my fist. Sinipa ko ang batong nadaanan ko sa hardin.

"Remember, you owe me for saving your woman. Kaya dapat lang ay gawin mo ang iuutos ko sa 'yo."

"Tsk! What is it this time, Strike? Nagpapasalamat na nga ako na umuwi ka riyan sa Negros para matahimik na ang buhay ko rito tapos uutusan mo pa ako---"

"Alam na niya ang tototo," I said cutting him off.

"What?! You mean--- si Hannah? Alam na niya ang totoo?"

My chest tightened when Hannah's face flashed my mind. Damn it! I can't take the fact that I made her cry. Napakatanga ko!

"Ibabalik ko na siya, Martin."

"What? Seryoso ka ba? What happened to the 'I will never let her go'? Tsk! Don't tell me naduduwag ka na, bro?"

Napatingin ako sa mga bulaklak. The garden seemed to have lived again after I brought my wife here. Simula nang mamatay si Mama ay wala nang panibagong tanim na nandito. Even the orchids were alive again. Para silang kinalinga ng kanilang ina pagkatapos mawalay nang matagal na panahon. And I couldn't imagine how this garden will look like after its fairy leaves.

"I don't have any choice. She just won't stop crying."

Martin tsked from the other line.

"Ito na nga ba ang sinasabi ko simula pa lang. Malalaman at malalaman niya ang totoo. You cannot keep her forever, Strike. Isa pa, hindi ko nga rin maintidihan kung paano mo siya nagawang itago sa sarili niyang pamilya. You're hopeless!"

"That's why you need to help me. Samahan mo siya sa kapatid niya. Just please don't ever tell a word, especially to Micaller. Baka ipapatay ako no'n kapag nalaman niyang sinadya kong itago ang hipag niya."

"My mouth will always be zipped, Strike. Ano'ng akala mo sa 'kin, tsismoso?"

Napapikit ako. I'm not even sure about my decision; but I will not stop until Hannah forgives me. Susuyuin ko ulit siya hanggang sa mapatawad niya ako.

"I will have the private plane prepared now. Sunduin mo siya mamaya sa airport. Same drill, Martin, bawal siyang tabihan, malinawag?"

Humalakhak sa kabilang linya ang ulupong. Tss.

Nang maibaba ko ang tawag ay agad kong ipinatawag ang mga guwardiya.

"Senyorito..."

I ruffled my hair in annoyance. I can't believe I'm sending my wife off. Kakayanin ko ba?

I cleared my throat. "My wife is leaving for Manila. Gusto kong samahan n'yo siya at bantayan kahit saan siya magpunta. I need you to always keep your eyes on her. Maliwanag?"

"Masusunod, Senyorito."

Si Kuya Ramon at Ismael ang pinasama ko kay Hannah dahil alam kong mapagkakatiwalaan sila.

"Ismael, ipahanda mo ang eroplano ngayon din."

"Areglado, Senyorito."

That's what I like about them. There's no need to explain further. I trained them not to ask questions. Kailangan lang nilang sumunod sa mga utos ko.

Ang akala ko ay makakaya kong tingnan na lang mula sa malayo ang asawa ko kagaya ng ginawa ko dati pero hindi pala. I'm aching to hug and kiss her but she hates me.

Sinundan ko siya sa Maynila. Kahit may sarili akong condo ay mas pinili ko na lang mag-book ng hotel na malapit sa subdivision ng mga Micaller kung saan siya tumutuloy. I also made sure that the place is secured. Nagpadala ako ng mga tao na susunod sa lahat ng lakad niya maliban pa sa personal bodyguards niya. Hindi ako mapakali.

It was hard for me to cope with sudden change of our situation. Hindi ako makatulog nang maayos kaya nilulong ko ang sarili ko sa alak. Umaga at gabi ay umiinom ako para maibsan ang sakit na nararamdaman ko.

"Senyorito, pupunta po kami ngayon sa sementeryo kung saan nakalibing ang mga magulang ni Senyorita Hannah."

Agad kong ibinaba ang tawag galing kay Ismael.

My vision gets doubled. Pero kaya ko pang magmaneho. Susubukan kong suyuin si Hannah. Hindi ko na talaga kaya na hindi siya mayakap. Magmamakaawa ako sa kanyang balikan ako.

I drove fast.

Hindi na ako makapaghintay na makaharap siya ulit. Pero natigilan ako nang biglang may dumaang aso sa gitna ng kalsada. Sinubukan ko iyong iwasan pero hindi ko akalaing ako ang mapapahamak.

Sinubukan kong kabigin ang manibela pero huli na ang lahat.

©GREATFAIRY