Helaas vind ik het lokaal eerder dan verwacht en klop 3 keer op de deur. "Binnen!" Wordt er vanaf de andere kant gebruld.

Ik open de deur en daar zie ik 2 mensen die ik hoopte nooit meer in mijn leven te zien...

***

POV Liz:

"U!" Riep ik verschrikt. Daar voor me staat mijn grootste nachtmerrie: meneer Lamberts. Dat was mijn vorige Natuurkunde docent, waarbij ik blij op de tafels ging dansen toen hij zei dat hij bij ons wegging naar een andere school. En die school...blijkt dit internaat te zijn. Ik ben verdoemd.

"Wat doe jij hier, Willow?" Zei hij achterdochtig.

Hij trok vies zijn neus op, zodat ik vanaf hier -ik stond nog bij de deur- zijn neusharen kon zien. En gadverdamme mijn honger in donuts is weer voor een uur verdwenen. Ook had hij een grote snor waar hij als hij ergens over aan het nadenken is aan zit. Meneer, u bent geen Wickie de Viking. A hij ziet er schattig uit en B hij is slim en u niet. Meneer Lamberts is een klein dik mannetje met een grote zwarte snor en is helemaal kaal. Ook wel gezegd: hij is angstaanjagend.

Meneer Lamberts en ik hebben geen goede geschiedenis, om het zacht uit te drukken. Het minst erge wat ik ooit had gedaan was een scheetkussen op zijn stoel geplaatst en als iemand daarop ging zitten kieperde via een draadje dat vast zat aan een emmer met water erin het water over diegene zijn hoofd.

Laten we het er maar op houden dat hij zo woest werd dat hij bijna brullend als een leeuw mij door het klaslokaal achterna zat en dat de directeur ons uit elkaar moest halen. Dat was wel het minst erge, maar was wel de druppel die de emmer liet overlopen. Zoals meneer Lamberts zou zeggen.

Nou ja, de les daarna zei hij tegen ons dat hij wegging en ging ik blij op de tafels dansen en zei hij tegen mij dat ik een ongemanierd mormel was die een slechte invloed heeft op haar klasgenoten en de rest van de wereld...ook al zeg ik het zelf. Hij is wel creatief!

Toen ik weer voor me zag hoe hij dat tegen me zei en toen ondertussen mij bijna rakend met zijn tas kreeg ik onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht. Wat een geweldige man is het af en toe, zo makkelijk op de kast te jagen.

"Wat zit jij daar nou te glimlachen, Willows! Stel je voor en zeg daarna niks meer in mijn les en doe me een plezier ga achterin zitten. Zodat ik je niet kan zien." Zei hij chagrijnig. Meestal zou ik hier een opmerking over maken, maar dacht het voor deze keer wel handig is om te luisteren en stelde mezelf voor: "Ik ben Elizabeth Willows, ben 15 jaar en hou van Netflix."

"Heb je geen hobby's?" Hoorde ik iemand van achter de klas schreeuwen. Die stem kwam me vaag bekend voor...het is toch niet...ik heb toch geen klassen met...Aiden!

"Jawel" zei ik simpel en keek meneer Lamberts afwachtend aan. Eerst keek hij me met gefronste wenkbrauwen aan en leek zichzelf toen uit zijn trance te halen en zei:

"Nou, omdat ik zie dat je meneer Andrews kent kan je naast hem zitten." Ik keek hem met een schuine blik aan. Wie in popcorns naam is meneer Andrews. Meneer Lamberts zag het en zei: "Aiden, en dit is dan ook de opstelling voor de rest van het jaar."

Mijn leven...is naar de pepernoten. Ik kan hem al niet aanstaan en zeker niet als ik ook nog met een rotste vak op school naast hem zit.

Ik slofte dan ook extra langzaam naar me plaats en plofte naast Aiden neer. Ik keek op het bord wat we aan het behandelen waren: Elektriciteit. Oké, niet interessant. Top! Dan kan ik even mijn slaaptekort van de vorige dagen inhalen. Ik haalde mijn kussen uit mijn rugzak en gooide het op mijn tafel. Mensen keken me raar aan, behalve meneer Lamberts die keek me alleen aan en ging toen weer verder. Even later viel ik in een heerlijke slaap over donuts.

Ik werd even later door elkaar geschud. Ik pakte de kussen en gooide het naar de persoon die me nog steeds door elkaar aan het schudden is en gooide het naar waar ik denk dat hij of zij staat. "Oef" hoorde ik wat me zonder dat ik het doorhad liet glimlachen.

Ik opende slaperig één oog om te kijken wie mij uit mijn heerlijke slaap had gehaald.
Aiden.
Het was ook wel te verwachten. Wat wil hij dat ik als een super chagrijnige zombie door de school ga lopen? Want als hij dat probeert lukt het hem al aardig.

"Wat?! Ik lag lekker te slapen!" "We moeten naar onze volgende les, slaapkop." Zei hij geïrriteerd. "Hé! Wat is er gebeurt met de bijnaam Prinses?" "Dat ben je niet en zou je ook nooit voor iemand zijn." Wacht wat?! Zei hij wat ik denk dat hij zei? Wat heeft hij? Waar komen die stemmingswisselingen vandaan?

Ik liet het maar achterwege en keek op mijn rooster wat we hebben. Gym! Ik heb altijd al van gym gehouden, dit is namelijk de enige les waarbij je je aartsvijand pijn kan doen en dan heb je altijd nog een smoes, namelijk we deden gym. Geweldig vak vind ik dit dan ook!

Aiden liep flink voor me vooruit en kon hem nog maar net bijhouden. Opeens dook hij een deur in met een jongensplaatje erop.

Oké Liz...zei ik toen ik voor de meisjeskleedkamers. Gewoon doen en loop zelfverzekerd. Ik opende de deur en zag tot mijn grote opluchting Kate en Laura zitten die blij naar me zwaaiden. Ik zwaaide blij terug en haastte me naar het plekje naast Kate, want anders moest ik dicht bij wc gaan omkleden en ik rook de geur al van hier.

Ik had mijn gymkleren al in mijn kluisje gedaan en had ze ondertussen meegenomen van Natuurkunde naar Gym. Gelukkig hoeven we geen uniform of zoiets aan, want dat is of te klein of het ziet er niet uit. En het ergste is dan dat je al die puberale jongens naar je ziet kijken.

POV Aiden:

Ik liep met een stevige pas naar de kleedkamers. Ik kan er even niet meer tegen. Ik moet gewoon even wat rust voor mezelf. Er is teveel gebeurt in te korte tijd.

Dus liep ik eerst de kleedkamer in, want ik had echt wel door dat Liz me achterna kwam en daarna liep ik de kleedkamers weer uit.

Alle andere jongens in de kleedkamer keken me maar kort aan. Me niet durvend aan te kijken. Alleen James en Matthews keken me met een vragende blik aan. James heeft donkerblond haar en blauwe ogen en Matthews bruin haar en bruine ogen.

Ik keek ze geruststellend aan en verdween naar buiten. Wat dat is het enige wat ik kan als het niet meezit, weglopen.

Ik ging naar de plek waar ik altijd naar toe ging als ik verward, gefrustreerd of zoals nu tijd nodig had om alles op een rijtje te zetten.

Want ook al zou ik het niet durven toe te geven aan iemand, ik ben heel erg in de war en weet niet meer wat ik moet doen. En vandaag is mijn bom ontploft.

Ik heb er spijt van dat ik zo tegen Liz tekeer ging, maar ik kon het allemaal niet meer hebben.

Ik heb vandaag weer een telefoontje gekregen. Hierdoor ben ik er niet bij met mijn hoofd en ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik er met iemand over hebben? Wat zouden ze dan van me vinden? Zouden ze me dan zwak vinden? Ik heb het er nog nooit met iemand over gehad, überhaupt praat ik nooit over dingen die me dwars zitten.

Ik moet het zelf oplossen, altijd al gedaan. Maar nu, het lijkt alsof al mijn emoties, boosheid en frustratie er vandaag is uitgekomen. Ik ben zo boos, op iedereen, maar ik weet dat het allemaal mijn schuld is. Ik verknal alles, keer op keer.

En Liz, zo koppig en irritant. Ik kon het uiteindelijk niet meer houden en barstte. Ik moet even aardig tegen haar doen, dan valt ze voor me en dan naar bed en dumpen. Ze is zo koppig en denkt dat ze alles beter weet. Ook al moet ik zeggen dat diep in mijn hart ik het wel sexy vind haar koppige kant.

Maar dat mag ik niet laten merken. Dat kan niet. Ik moet iedereen afsluiten, anders komen ze erin en dan gaan ze niet meer weg...nooit meer.

Ik heb het gezworen om nooit van iemand te houden en ik ga me aan die belofte houden. Tot dat ik dood ben.

Het is namelijk gevaarlijk, niet alleen voor mij maar ook voor diegene als ik van iemand houd. Ik ben slecht. Ik verdien geen liefde...liefde wat is dat lang geleden dat ik aan dat woord dacht.

Niemand verdient mij, niemand heeft mij ooit verdient. Ik had niet zulke geweldige ouders moeten hebben. Ik ben alleen maar een grote last voor hen.

Gelukkig ben ik nu geen last meer voor hen. Het is mijn schuld...allemaal mijn schuld. En ben ik veranderd? Nee, ik ben nog steeds die idiote klootzak, maar dat zal altijd zo blijven. Hierdoor gaat niemand mij mogen en blijven ze op afstand. Niemand gaat rouwen als ik dood ben, dat verdien ik niet. Ik moet zo blijven, de typische badboy uithangen, want zo houd ik ze op afstand.

En als ik toch van iemand ga houden, moet ik haar buiten sluiten. Het doet misschien pijn, maar dat heb ik verdient na alles. Nadat ik anderen zoveel pijn heb gedaan.

Want als ik van iemand ga houden, zouden andere mensen mij zwak vinden en dan gebeurt er misschien hetzelfde als wat 2 jaar geleden is gebeurt...en dat moet ik voorkomen...koste wat kost.

***

Sorry voor dit korte hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het wel leuk vinden! Ik denk dat ik morgen nog een hoofdstuk schrijf.

Hoe vonden jullie Aiden's POV? Leuk? Wat kan beter? Zet het in de comments!

Wat denken jullie dat in het telefoontje stond van Aiden? En wat is er 2 jaar geleden gebeurt? Zet het in de comments!

GK-x

1724 woorden