Vorige hoofdstuk:

"Ehm nou het zit zo...ik kreeg een betere baan aangeboden en die is echt super goed...dus we...ehm...gaan verhuizen" floepte mijn vader eruit.

"Sorry wat zei je? Ik heb je vast verkeerd verstaan." "Liz, we gaan verhuizen en je gaat naar een..."

***

Liz POV
"Internaat" zei hij tegen mij en keek afwachtend aan. Hij keek me verbaasd aan, omdat ik hem niet ter plekke had uitgescholden.

Dat wilde ik zeker doen, maar hier niet. Ik hou er nooit van om een ruzie te voeren of uit bespreken met andere mensen erbij. Daar voel ik me namelijk ongemakkelijk bij.

Dus liep ik van hem weg terug naar mijn team. Ik ging op zoek naar Saar en toen ik haar zag zei ik tegen haar dat ik haar iets dringends te vertellen had. Ik liep naar de kleedkamer met Saar in mijn kielzog.

"Wat wil je me vertellen? Liz? Gaat het goed? Heb je gehoord dat je nooit meer kan ijshockeyen? Is iemand erachter gekomen? Hoe dan? Ik heb het toch goed de deuren in de gaten gehouden? Oh nee, dit alles is mijn schuld! Sorry sorry sorry!!" Ratelde Saar aan 1 stuk door.

Ik greep maar snel in, voordat ze zegt dat ze in de gevangenis moet. "Nee Saar, was dat maar waar" zei ik bedroefd. "Wat?! Dat moet dan wel echt je vindt ijshockey het leukste wat er is!"

"Ik...ik ga...verhuizen"

"Wacht wat! Je gaat verhuizen? Waar naartoe? Wanneer en wanneer heb je het te horen gekregen?"

"Ja Saar, ik ga verhuizen. Ik weet niet waar naartoe of wanneer en mijn vader heeft het net 5 minuten geleden tegen mij gezegd. Hij zei dat hij een goeie baan kreeg aangeboden en het ergste is nog dat ik naar een internaat moet!" Riep ik snikkend.

Saar nam me in een knuffel en het voelde zo fijn om even helemaal uit te huilen. Ik wil niet weg, ik heb Saar een leuke school en tussen mij en Alex gaat alles weer goed waar ik heel erg blij om ben.

Saar zei ondertussen sussende woorden die mij kalmeerden en toen ik helemaal gekalmeerd was keek ze me opeens met een glimlach aan.

"Waarom glimlach je?" Vroeg ik onderzoekend. "We gaan een girls sleepover party houden!" Riep ze enthousiast in mijn oor. Jeetje wat kan die meid hard schreeuwen zeg! Ze zou echt goed in het cheerleaderteam en zei zeggen dat ze daar niet goed genoeg voor is. Ja dikke drol, ze heeft een perfect lichaam en ze is vet lenig en die stem...die hoor je nog in Tokyo!

Mijn gedachtes werden onderbroken door Saar die haar hand voor mijn gezicht wapperde. "Huh wat?" Vroeg ik opgeschrokken uit mijn gedachtes. Zo lekker actief antwoord Liz. Jeetje micreetje!

"Ik vroeg aan je of we het slaapfeestje bij jou of bij mij gaan doen. Maar blijkbaar was je ergens anders met je gedachten of moet ik concreter zijn bij iemand?" Zei ze wiebelend met haar wenkbrauwen.

Ik werd ter plekke knalrood.

Nee Liz! Sprak ik mezelf bestraffend toe. Hij heeft dan wel zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij niet meende wat hij allemaal zei, maar toch vind ik het erg wat hij had gezegd.

Ik voelde aan mijn wangen en gelukkig waren ze niet meer warm. Ik vind het altijd zo irritant als ik moet blozen ik schaam me dan altijd kapot.

"Bij mij! En dan kunnen we meteen vragen naar welke internaat je gaan en wanneer en waar naartoe." "Oké! Zullen we dan maar?"

Oja we zitten nog steeds in de kleedkamer. Hoelang zitten we hier al? Saar leek mijn gedachtes te kunnen lezen en keek snel op haar telefoon.

"20 minuten. Het is nu 17:50" "Oké, maar effe serieus hoe kon jij mijn gedachtes lezen?" "Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet." zei Saar mysterieus.

We keken elkaar een paar seconden diep in de ogen en alsof er iemand ja riep barstten we in lachen uit.

Thuis aangekomen gingen we meteen naar mijn kamer. Het was zoals altijd een bende en ik vond het altijd erg dat iemand zo mijn kamer zag, maar Saar heeft mijn kamer al zo vaak gezien die is het inmiddels ook wel gewend geraakt.

We ploften op mijn 2 persoonsbed en ik pakte mijn computer die op mijn nachtkastje lag. Ik startte Netflix en vroeg aan Saar welke film ze wilde kijken.

"The Maze Runner!! Want daar speelt Dylan O'Brien in en hij is zo knap!!" Saar zat inmiddels glimlachend voor zich uit te staren dus wapperde ik met mijn hand voor haar ogen zodat ze opschrok.

Ik klikte op de Maze Runner en de film begon. Eigenlijk wisten we allebei wat er de hele tijd gebeurde omdat we het altijd kijken, maar het blijft een leuke film.

Alleen denk ik dat Saar en ik een andere mening hebben waarom we het een leuk film vinden.

Toen deel 1 was afgelopen riep mijn vader ons voor het eten, blijkbaar heeft hij ons naar boven zien gaan toen we thuis kwamen. Saar en ik stormden de trap af en zagen daar ons lievelingseten -lasagne- op tafel staan.

Mijn vader kan niet veel dingen goed koken, maar lasagne als de beste.

Het was altijd mijn lievelingseten geweest, omdat Ethan er zoveel van hield. Hij heeft het recept van pap geleerd en kookte vaak lasagne als onze ouders weg waren. Ethan, mijn liefste broer, wat mis ik hem.

We gingen aan tafel en na 3 minuten stilte kon ik het niet meer aan. Ik moest het weten dus vroeg ik aan mijn vader: "Waar gaan we naartoe en wanneer"

"Ehm...Liz...dit ga je niet leuk vinden denk ik-" "Zeg maar gewoon!" "Naar New York en morgen" "Morgen al!"

Het kon me effe niet schelen dat ik er niet van hield om ruzie te maken met andere mensen erbij en anderzijds Saar zie ik als familie.

Saar probeerde me wat op te vrolijker, nadat ze over haar shock toestand heen was. "Zie het aan de zonnige kant, je kan er wel lekker shoppen en ik heb gehoord dat daar knappe jongens lopen!" "Kom Saar we gaan naar boven" "Maar ons eten dan?" "Dat is een goed punt, die nemen we wel mee."

We hebben heel het team ingelicht en morgen komen ze me uitzwaaien op het vliegveld. Ik mis ze nu al. Nadat Saar en ik The Maze Runner 2 en 3 hadden gekeken gingen we ook maar slapen.

"Liz opschieten!" Waarom moeten we opschieten het is verdomme zondag mensen! Toen herinnerde ik me weer. Halve finale, vader kwam kijken, verhuizen, internaat, morgen weg. Maar vandaag is het morgen! WoW dat is echt heel ingewikkeld, want morgen is morgen. Dus kan vandaag niet morgen zijn. Stop Liz en focus.

Ik rende de trap af en zag mijn koffer in de hal staan. Ook zag ik Saar met tranen in haar ogen staan. Saar zou met niet uitzwaaien op het vliegveld, want dan moest ze terug lopen en dat is meer dan 30 km.

"Ik ga je zo missen Liz! Beloof me dat we elke dag zullen gaan bellen en appen en de eerst volgende vakantie kom ik gewoon langs. Het interesseert me niet of het mag van jouw school ik kom!" "Ik beloof het Saartje! Ik mis je nu al!"

"Doei Liz!" Doei Saar!" Ze liep uit de voordeur en diep in mijn hart hoopte ik dat ik nu zou ontwaken uit een nare droom en dat mijn leven weer normaal door gaat, ik kneep mezelf. Maar auw dat doet pijn! Nou in ieder geval weet ik nu wel dat ik niet droom denk ik bij mezelf.

"Kom je Liz?" "Ja!" We reden in stilte naar het vliegveld. Ik was blij dat mijn vader geen gesprek probeerde an te knopen, want ik had nu gewoon zin is stilte en rust.

Ik zag mijn teamgenoten nergens. We hadden toch afgesproken bij de incheckbalie? Of waren ze me vergeten? Of erger nog ze willen me niet zien en zijn blij dat ik eindelijk weg ben.

Hou op Liz met dat zelfmedelijden je bent beter dan dat. Je moet niet zo'n zielig persoontje zijn die doodgaat aan zelfmedelijden.

Net toen ik me wilde omdraaien en door de douane wilde lopen hoorde ik iemand mijn naam roepen.

Ik zag mijn teamgenoten naar me toe lopen en ondertussen andere mensen opzij beukend. Sommigen schreeuwden nog een sorry en anderen die renden snel weer verder. Alex kwam als eerst bij mij en gaf me een knuffel.

"Ik ga je zo missen, Liz!" Ik knuffelde hem terug. "Ik jou ook Alex!" Zei ik en nu besefte ik me dat ik hem gisteravond niet echt had vergeven.

Ik had het wel gezegd, maar nu meen ik het pas echt. Alle andere jongens knuffelden me van alle kanten en zo stonden we voor de incheckbalie te knuffelen.

De vrouw achter de balie keek ons raar aan, nou ja heeft zij ook iets bijzonders te vertellen als zij thuiskwam dacht ik bij mezelf.

"Liz..ehm dit is voor jou. Wil je me beloven het pas open te maken als je in het vliegtuig zit?" Vroeg Alex nerveus.

WoW wat?! Is De Alex nerveus? Ik besloot er maar geen grapje van te maken en nam de envelop en een doosje met pakpapier aan. "Doe ik! Dankjewel Alex!" Zei ik waarna ik hem een kus op zijn wang gaf.

Ik weet niet waar ik opeens al die moed vandaan heb gehaald, maar ik was trots op mezelf.

Alex leek in shock en begon verbaasd over zijn wang waar ik eens kus had gegeven te wrijven. Toen ik hem aankeek leek hij te beseffen wat hij aan het doen was en nu pas zag ik de ring met teamgenoten die om ons heen zaten te joelen of fluiten.

Ik bloosde hevig en daardoor gingen de jongens om ons heen nog harder joelen. Ik keek uit mijn ooghoeken Alex aan die heel lichtjes bloosde wat hem heel schattig maakte.

Ik verbreek mijn belofte, ik mag wel verliefd worden. Misschien is liefde iets goeds. Ik weet het niet. Maar ik moet niet bang zijn voor iets onbekends, ik moet het ontdekken en pas daarna mag ik een oordeel vellen.

Dus ik verbreek mijn belofte dat ik niet meer verliefd mag worden, want dat wordt ook wel heel moeilijk als je verliefd bent. Ja, denk ik bij mezelf.

Ik ben verliefd en nog wel op de captain. Ik ben verliefd op Alex en ik ga het ook niet meer ontkennen.

"Kom je Liz?" Ik zag mijn vader bij de incheckbalie staan.

Ik gaf iedereen nog een knuffel en checkte mezelf in. Ik keek nog 1 keer om en zwaaide naar mijn teamgenoten.

Ik heb er spijt van dat ik het zo lang heb ontkent dat ik verliefd ben voor Alex. Misschien is het wel iets goeds. Ik weet het niet.

Maar ik wil er graag achterkomen en toen stapte ik met mijn vader in het vliegtuig. Op naar New York!

***

Ik ben zo blij dat Liz heeft bekend dat ze verliefd is op Alex! Ik denk dat ze elkaar niet meer gaan zien, dus eigenlijk is het best wel zielig.

Wat vonden jullie ervan? Ik heb er een extra lang hoofdstuk van gemaakt, want ik vond dat jullie het hebben verdiend en ik zat lekker in het verhaal. Willen jullie dat ik weer iemands anders POV doe? Of willen jullie alleen uit Liz haar POV? Laat het in de reacties horen! Ben benieuwd! Ik ga proberen morgen hoofdstuk 6 online te zetten, maar weet niet zeker of dat gaat lukken.

Comment & Vote!

GK-x

1982 woorden!