Ik liep met Saar naar de ijsbaan. Ik had mijn tas om mijn schouder geslagen. We liepen naar het gebouw achter de school, want daar stond de ijsbaan.

Eigenlijk mag niemand naar onze trainingen komen kijken, want dan kunnen ze er ook achter komen dat er een meisje meespeelt en worden we gediskwalificeerd.

Ik zei dag tegen Saar die toen op de tribune ging zitten.

Ik liep de kleedkamer in en er kwam meteen een enorme stank mijn neusvleugels ingevlogen en dan nog het besef dat we nog niet hebben gesport. Maar ja, je raakt er aan gewend denk ik. Ik liep naar mijn eigen hoekje toe, want ja, je bent wel het enige meisje en ik wil ook wat privacy.

Toen ik voorbij wat teamgenoten liep begroetten ze me hartelijk met knuffels (Alex, Thomas, Sky, Cody, Leo, Kaiden en Chase. (A/N: ik doe later foto's en beschrijvingen van ze, zodat jullie een beetje weten hoe ze eruit zien en wat hun karakter is)).

Ik vond het wel lief dat ze mij wel een knuffel gaven en hun zachte kant aan mij lieten zien en hun Badboy kant even aan de kant lieten liggen. Want ja, het zijn allemaal badboys en players.

Toen we allemaal klaar waren met omkleden liepen we gezamelijk naar buiten en zagen we op de baan de coach staan. "Hallo coach!" zei ik vrolijk. "Hey Liz! Hoe gaat het? Hoe was je weekend?" Vroeg hij met een glimlach terug.

"Goed! Dankuwel!" "Ohw je kan je zeggen hoor. Anders voel ik me zo oud. Hoevaak heb ik dat al tegen je gezegd?" "Heel vaak, maar anders voel je speciaal en dat moeten we niet hebben hé" zei ik ondertussen wijzend naar mijn teamgenoten die nep-gekwetst naar de coach stonden te kijken.

"Hoezo mag zij wel je zeggen? Ik ken u veel heel langer!" Zei Chase nep-gekwetst.

"Gewoon" zei Coach kortaf. Hij klapte 3 keer in zijn handen. "Oké! We gaan beginnen! Trek die schaatsen weer uit. Eerst gaan jullie 3 rondjes om de ijsbaan lopen. Jullie dachten vast dat ik het vergeten was hé, maar ik heb een ijzerscherp geheugen!"

"Van een zeef ja" fluisterde Alex naar mij.

We liepen uit de kleedkamers en ik knuffelde Saar alsof ik haar al in geen tijden had gezien.

"Meiden" ik keek als een wesp gestoken om en zag nog net Alex zijn ogen rollen naar Thomas en Thomas knikte instemmend.

Ik schraapte mijn keel en keek de jongens met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik wist dat het ze zenuwachtig maakten en ze alles ook wat ik nog niet wist aan me zouden vertellen.

"Uhm...uh...zo bedoelden we...uhm...het niet" zei Alex. Thomas knikte instemmend. "Hmm oké" zei ik.

De jongens keken mij verbaast aan, ze hadden vast verwacht dat ik door ging vragen. Toen Thomas voorbij mij liep pakte hij heel kort mijn arm en fluisterde snel: "Alex vind je knap."

Alex zag dat Thomas niet meer naast hem liep en stopte. Daarna keek hij mij aan en ik voelde mezelf rood worden. Nee! Nu niet dacht ik bij mezelf.

"Wat zei je tegen Liz, Thomas?" Vroeg Alex achterdochtig.

"Ohw alleen dat je Liz knap vind" zei Thomas heel luchtig alsof hij net zei dat hij zometeen een pizza gaat bestellen.

"Je zei wat?!" Toen realiseerde Alex zich dat ik er ook nog bij was en nam meteen zijn badboy act weer op.

"Nou ja, zo knap is ze nou ook weer niet. Ze heeft te brede bovenbenen, geen kleur in haar lippen, is een beetje klein en te kleine borsten." Zei hij toen hij mij kritisch bekeek.

Thomas mond hing zowat op de grond van verbazing en schok en ik...ja ik was heel erg teleurgesteld en kon wel in huilen uitbarsten.

Ik voelde mijn zicht wazig worden en beukte me langs hen heen. Saar kwam snel achter me aanrennen. En troostte me. Toen ik om het hoekje was barstte ik in huilen uit.

Ik dacht dat hij me leuk vond en ik besef me nu dat ik hem wel leuk vind, maar ik had het de hele tijd proberen te ontkennen. Maar nu...is het te laat.

Toen mijn tranen waren opgedroogd liepen Saar en ik naar mijn huis, want ze zou bij mij blijven overnachten.

Toen we over de parkeerplaats liepen hoorden we Thomas tegen Alex razen dat hij niet goed bij zijn hoofd was en waarom hij een meisje zo durft te kwetsen en niet de waarheid te vertellen. Ik ging Thomas daar morgen nog voor bedanken bedacht ik me en net toen Saar en ik verder wilden lopen, wat we waren blijven staan toen we Thomas hoorden schreeuwen.

Brak mijn hart als dat nog niet was gebeurt toen ik hoorde wat Alex tegen hem zei: "Ze is helemaal niet knap, ik wilde haar gewoon in mijn bed krijgen en dan verder gaan naar de volgende. Ik houd niet van haar en dat zal ik ook nooit doen." En toen op dat moment realiseerde ik me dat verliefd zijn alleen je hart kan breken.

Dus sloot ik een belofte met mezelf dat ik nooit maar dan nooit verliefd zou worden op iemand.

***

Ik vind dit echt heel erg om te schrijven😭 en ik snap Alex zijn reactie ook niet. Willen jullie dat ik het een keer uit Alex zijn perspectief doe?

Comment & Vote!

GK-x