Aiden's POV:

Liz rent met tranen in haar ogen de klas uit. Iedereen is bevroren.

Ik werp een dodelijke blik op Daimon, die het tafereel met een zelfvoldane blik gadeslaat. Wat wil ik die er graag van afslaan. Focus Aiden, je moet nu achter Liz aan. Je weet niet waartoe ze in staat kan zijn.

Wanneer ik de deur opengooi, kijk ik vlug links en rechts. Maar kan haar nergens vinden.

Als ik Liz was, wat zou ik doen? Denk Aiden, denk! Dan heb ik het! Onze kamer!

Ik trek een sprint in en zie de deur wagenwijd openstaan. Ik ren haar slaapkamer in en hoor dan luide sobben uit haar badkamer komen.

En daar zie ik haar, een keukenmesje zit diep in haar pols gegraven. Meteen vloeit bloed alle kanten op. Haar hoofd komt met een luide dof op de grond terecht.

Meteen vormt er een grote cirkel van bloed om haar heen dat met elke seconde groeit.

Ik roep haar, maar ze lijkt me niet te horen. Een seconde later zie ik haar ogen naar achteren rollen.

Ik pak mijn telefoon, die ik gelukkig niet had ingeleverd, uit mijn broekzak en bel meteen 911.

"911, wat is het noodgeval."

"Een meisje heeft haar pols doorgesneden en ligt nu levenloos met grote plas bloed in de badkamer. Kunt u een ambulance sturen? Het is gebeurd in het New York Internaat. Kamer 308." Breng ik in paniek uit. En werp een snelle blik op Liz.

"Rustig aan meneer. Er is een ambulance onderweg. Raak degene niet aan en verplaats haar niet."

"Oké. Dankuwel." Ik kniel naast Liz neer, de grote plas bloed -die nog steeds groter aan het worden is- ontwijken. Het keukenmesje waarmee ik haar haar pols zag doorsnijden, ligt te rusten op haar vingertoppen.

Drie minuten later stormen vijf mensen in  rood-witte pakken de badkamer in. Voorzichtig leggen ze Liz op de brancard, nadat een vrouw mij voorzichtig naar buiten heeft gestuurd. Zodat zij goed en onverstoorbaar hun werk kunnen doen.

Toen ze Liz op de brancard hadden gelegd, hielden vier mensen haar boven hen hoofd. Het leek net op een begrafenis, wanneer ze de kist dragen. De vijfde was er voor de aansturing, zodat niemand botste en Liz veilig beneden aankwam.

Wat gelukkig ook gebeurde.

Wanneer Liz eenmaal in de ambulance ligt vraagt een man of ik meewil. Waarop ik snel knik.

De motor maakt een brommend geluid en we schieten ervandoor.

"Kom op Liz. Je kan dit. Hou nog even vol. Alsjeblieft." Ik heb niet door dat tranen over mijn wangen glijden. Ik merk het pas wanneer ik een druppel op mijn broek voel komen.

De ambulance komt tot halt en ze wordt meteen naar de afdeling 'eerste hulp' vervoerd. Ik wil de kamer inlopen, maar wordt door een dokter tegengehouden. Die me de mededeling geeft dat ze wordt geopereerd en dat ik in de wachtkamer moet zitten, totdat de operatie klaar is en een dokter hem komt halen.

Dan herinner ik me de anderen. Kate, James en Matthews. Meteen bel ik ze op.

Gelijk nadat Kate me aan de telefoon had gehad, zei ze tegen me dat ze haar oude teamgenoten en Saar zou opbellen. Die in San Francisco wonen.

Ook heeft ze Liz haar vader gebeld, maar die heeft meerdere malen niet opgenomen. Na de vijfde keer nam hij wel op en nadat Kate alles had uitgelegd en gezegd dat Liz in het ziekenhuis ligt, zei hij dat hij nu druk bezig is met zijn werk.

Waarna hij ophing en een verbouwereerde Kate achterliet.

Een kwartier later zitten we alle vier voor ons uit te staren in de wachthal, kijkend naar de deur alsof hij dan plotseling zou opengaan en een vrolijke Liz naar buiten stapt.

Na ruim drie uur komt een dokter in een nette jas op ons afgelopen. "Vrienden van Elizabeth Willow?"

Twijfelend knikken wij.

Niks is van de dokter zijn gezicht af te lezen, totdat hij de volgende woorden uitspreekt:

"Gecondoleerd."

Alles ging aan een waas voorbij. Nooit heb ik mijn liefde voor haar kunnen bekennen. Ze heeft me altijd een arrogante zak gevonden, maar in het echt vond ik haar het knapste en leukste meisje die ik ooit heb gezien.

En ik merk al dat ik in de verleden tijd praat.

Liz is dood.