We zijn weer een ruime maand verder. Het gaat beter, ik voel me beter. Die dag dat Kate huilend voor mijn kamer stond, kwam Ethan niet opdagen.

Misschien daardoor, misschien door Kate heb ik het snijden achtergelaten. Niet helemaal, het lijkt een verslaving. Ik kan niet stoppen, maar ik snijd mezelf minder. En sindsdien voel ik me beter. Saar heeft me de hele maand niet meer gebeld en ik heb haar niet gebeld.

Ze heeft me immers verlaten. Mijn beste vriendin. Misschien is het egoïstisch van mezelf dat ik haar niet wil opbellen, dat ik het allemaal wil vergeten.

Maar dat doe ik, vergeven en vergeten.

Ik loop nu met Kate naar het Nederlands lokaal. Waar Daimon ook zit. Tot nu toe heeft hij alleen een paar keer mijn eten proberen te vergiftigen, maar dat heb ik op mijn beurt ook bij hem gedaan.

Meteen zie ik hem zitten, de docent is er nog niet. Maar die vrouw komt constant vijf tot tien minuten te laat.

Wanneer Daimon's ogen op mij landen vormt er een grote grijns op zijn gezicht, geen mooie of knappe grijns. Maar een grijns waar de rillingen over je rug lopen.

Toon geen zwakte.

Ik geef hem op mijn beurt een emotieloze blik terug, die laat zien dat zijn grijns mij niks doen. Maar dat doet het wel.

Nog steeds heb ik een zwakte voor hem. Altijd al gehad.

Zijn blonde die in het zonlicht goud lijken, waar je je haar doorheen wilt strijken. Zijn lieve glimlachjes. Zijn hand die als die mijn hand vasthoud perfect met elkaar samensmelten, de kleine lieve kneepjes die hij mij geeft.

Ik weet dat hij fout is, maar dat ben ik immers ook. Slecht lijkt slecht aan te trekken. En hoewel ik weet dat hij niet de perfecte schoonzoon zou vormen, smelt mijn hart nog elke keer als ik hem zie. En dat zou niet mogen, hij heeft Ethan vermoord.

Zijn vader eigenlijk, maar als wij niks hadden en als het net niet daarvoor uit zou zijn geweest was Ethan nog in leven.

Daimon gaat op de tafel staan en brult door de klas: "Stilte!"

Meteen stopt iedereen met praten en kijkt hem verschrikt aan, geen geluid durven te maken.

Hij wijst zijn priemende vinger naar mij en dezelfde grijns siert zijn gezicht. "Je bent niet zo onschuldig m, Liz. Oh sorry, Tess bedoel ik. Toch Snake? Het is jou schuld dat Ethan dood is. En het is jou schuld dat mijn vader dood is. Jij hebt hem met een mes gespietst. Of niet Tess? Je kan nooit wat goed doen? De leidster van de grootste bende van de wereld."

Het is muisstil en kijken mij aan wanneer ik dit alles ga ontkennen. Sommigen nemen een stapje verder uit mijn buurt, behalve Kate. Ik heb haar alles al verteld en ze wilde bij mij blijven, ook al weet ze dat ik de leidster van de grootste bende van de wereld ben.

Ik kan mijn verleden niet meer ontkennen, wetend dat wanneer ik alles beken in de gevangenis beland. Maar niets kan me meer schelen.

Mijn hart die al in zoveel stukken lag is nu voorgoed gebroken.

En dan zegt ik wat niemand had verwacht: "Ja, het is mijn schuld.".

Dit was de druppel, ik loopt het lokaal uit en gaat naar mijn kamer. Ik ben klaar met mijn leven. Altijd wordt ik weer teleurgesteld en dit was het.

Dit was de druppel.

Ik zie er geen nut meer in. Ik ontloop mijn problemen, zoals ik altijd doe. Maar nu zijn het er te veel. Ik kan er niet meer omheen, ik moet er doorheen. En dat is te veel gevraagd.

Ik ben eindelijk gebroken.

Ik pak het keukenmesje en snijd die in mijn pols.

Dieper en dieper.

Meteen zie ik overal bloed stromen. Het wordt licht in mijn hoofd, zwarte vlekken banen hun weg in mijn gezichtsveld.

Vaag hoor ik een klap, wat mijn hoofd die in aanraking met de vloer moet voorstellen.

De vlekken overwinnen mijn gezichtsveld en vaag hoor ik ver weg nog iemand 'Liz' roepen.

Wie is dat?