Aiden en ik staan voor de kleedkamer van de ijshal. Ik heb het nog steeds niet durven te vragen, waarom hij mij duwde de vorige training. Ik snap zijn motief nog steeds niet, ik dacht dat het beter met ons ging.

Hij geeft mij een bemoedigend kneepje in mijn hand. Ik kijk opzij en zie hem mij een glimlach toewerpen en met zijn hoofd naar de deur knikken.

Ik adem diep uit en haal dan de hendel omlaag.

***

"Hier Liz!", roept Matthews door zijn masker, voordat hij naar me passt.

Behendig neem ik de puck aan en zet me stevig af tegen het ijs, waardoor ik meer snelheid boek. Ik sprint naar voren, ondertussen komt de tegenstander op me af geschaatst. Snel denk ik na, hij is rechts -net als ik- dus zijn stick zit voor mij links. Ik verminder mijn snelheid en maak een drack (ik haal hem naar links om weer snel terug naar rechts te halen) en versnel over zijn backhand.

Omdat hij recht tegenover mij staat, moet hij 180 graden draaien om weer de puck proberen af te pakken, wat hij onmogelijk kan doen.

Hij ziet zelf ook dat hij mij nooit meer kan inhalen, dus doet hij hetgene wat verboden is.

Hij maakt een sliding naar mijn schaatsen.

Ik heb geen tijd om te reageren en knal met mijn hoofd op de ijsbaan.

Er beginnen zwarte vlekken voor mijn ogen te verschijnen. Ik zie Aiden, James en Matthews vaag voor mijn beeld dansen, maar dan verdwijnen ze.

Het wordt donker.

Ik ben omgeven door duisternis.

Eindelijk rust.

***

Mijn linkerenkel is zwaar gekneusd, waardoor ik nu op krukken loop. Aiden, James en Matthews hebben mij naar de schoolarts gestuurd -waarvan ik nog geen eens wist dat haar hebben-.

En die kwam tot de conclusie dat ik een zwaar gekneusde enkel heb. Daar kon ik zelf eigenlijk ook achterkomen, want het deed, nadat ik was wakker geworden onmenselijk veel pijn. Maar nadat ik op verschillende plekken heb gedrukt, kwam ik erachter dat het niet gebroken is.

Dus blijft er één mogelijkheid over en dat is gekneusd. En in mijn geval zwaar gekneusd.

Nu sta ik als een levenloos persoon naar de spiegel te kijken. Ik kijk naar mezelf, wat lijk ik op Ethan. Dezelfde kleur haar en...

De deur gaat krakend open. Het kan Aiden niet zijn, die heeft een eigen badkamer en mijn badkamer grenst aan mijn slaapkamer. Die ik op slot heb gedraaid.

De deur gaat heel langzaam bevorder open.

Een schoen is eerst te zien.

De deur gaat verder open. Ik kijk langzaam omhoog, hopend om zo de waarheid dat mijn laatste uur is geslagen iets uit te stellen.

En daar zie ik het gezicht, waarvan ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien.

Ethan.

Tranen van geluk springen in mijn ogen. Ik ren op hem af en geef hem een knuffel van geluk.

Maar tot mijn verbazing haalt hij snel mijn armen om zijn heup.

"Elizabeth, luister naar me." Ik geef een klein knikje. "Ik ben boos op je, maar ik wil je een kans geven. Dan zou ik je vergeven."

Vergeven?! Ik kijk hem hoopvol aan, tot alles in staat.

"Je gaat jezelf snijden, je voelt dan een beetje de pijn die ik ook voelde. Ik vertrouwde je!" Het laatste zit vol emotie, verraden. Hij voelt zich verraden. En hij heeft er alle reden voor.

Maar mezelf snijden...

Dat kan ik niet. Ik kan mezelf niet snijden. Dat hoort niet. Maar als dat ervoor zorgt dat Ethan mij vergeeft.

Doe ik het.

"Waar?" Mijn bibberende stem galmt door de badkamer. "Beide polsen." Zegt hij hard, die stem gebruikte hij alleen tegen de andere bendeleden.

Ik voel me als een soldaat die iets fout heeft gedaan en de generaal mij hier nu voor straft. Wat nu eigenlijk ook zo is.

Twijfelt pak ik een keukenmesje die ik gisteren had gebuikt om mijn appel te snijden. Maar was vergeten om op te bergen.

Voorzichtig zet ik het tegen mijn linkerpols, naar boven kijkend voor toestemming en om te zien of ik dit niet hoef te doen.

Maar Ethan kijkt mij alleen maar hard aan en geeft een ferm knikje.

Ik houd mijn ogen stijf dicht en druk het mesje dan in mijn pols.