"Ik stap uit het team.", vastbesloten sta ik voor het bureau van de Coach, die verbaast opkijkt van zijn werk.

Ik ben er vanochtend pas achter gekomen dat ik over een paar weken de finale tegen Alex moet spelen. En dat gaat niet door als ik uit het team stap.

Ook is de kans dat Alex zijn team en tevens mijn vorige team wordt gediskwalificeerd, omdat Laura mij hierover chanteert. En ik twijfel er niet aan dat Laura het aan de ijshockeybond zou vertellen.

"Nee.", dat woord. Dat ene woord hoopte ik niet te horen. Misschien heb ik hem verkeerd verstaan. Dus vraag ik het nog een keer.

"Nee, Liz. Je blijft in het team, punt uit.", antwoordt hij hardvochtig.

Resoluut draaide ik een halfslag om op mijn hielen en open boos de deur. Het niet uitmakend dat hij weet dat ik boos ben. Ik gooi de deur -met "per ongeluk" iets te veel lawaai- weer dicht en marcheer naar de kleedkamer.

In de tijd dat ik hier ben heb ik geen speciale kleedkamer gekregen. Niet dat ik zoiets speciaals zou verwachten, maar ik heb zelfs geen gordijn gekregen. Dus ik kleed me in het bijzijn van de jongens om.

Zonder beschutting.

Het is al een paar dagen na het incident dat ik werd gevloerd. Sindsdien heeft Aiden geen woord meer met me gevoerd en ik niet met hem.

Hij had op zijn minst 'sorry' kunnen zeggen, maar zelfs daar heeft hij de moeite niet voor genomen.

Ik heb momenteel te veel aan mijn hoofd. De chantage met Laura, de actie van Aiden en de vraag of iemand al achter mijn verleden is gekomen.

Ook de minder erge dingen, maar die mij toch pijn doen houden mij in de nacht bezig. Door niemand in het team, behalve James en Matthews wordt ik gerespecteerd. Wordt ik niet als zwakker beschouwd, alleen omdat ik een meisje ben.

James respecteert mij, denk ik, maar zegt niet zo veel. Matthews aan de andere kant ben ik veel meer naartoe gegroeid de afgelopen dagen.  We zijn erachter gekomen dat we allebei van horrorfilms houden, dus zitten we -tot grote irritatie van Aiden- elke avond op mijn kamer een horrorfilm te kijken.

In de nacht.

Extra hard.

Vanavond wordt er een feestje op James zijn kamer gehouden en ik ben ook uitgenodigd. Momenteel sta ik voor mijn kledingkast, twijfelend over wat ik zou aandoen.

Iets comfortabels, maar ook iets waar je mee voor de dag kan komen.

Uiteindelijk besluit ik voor een wit t-shirt en zwarte broek met gaten erin te gaan.

Om tien over acht klop ik aan op James zijn deur en al meteen opent de bewoner het. Nadat hij mij in de deuropening ziet, houdt hij de deur meer open en maakt een handbeweging dat ik erin kan komen.

Ik loop naar binnen en zie dat de kamer -die ik al vaak heb gezien- precies hetzelfde is als mijn kamer. Alleen de rommel in hoeveelheid is anders en doet mij elke keer weer verbazen.

In de woonkamer zie ik iedereen al op de grond zitten. Kate merkt mij als eerste op en glimlacht breed naar me, waarna ze wat opschuift. Zodat er plek naast haar vrij komt.

Glimlachend kom ik naast haar zitten en zie dat ze een spel aan het spelen zijn.

Spin te bottle.

Meteen komt de fles, die de net nog aan het draaien was, op mij te recht. Met grote ogen kijk ik naar de fles.

Ik kijk de kring rond, niet wetend wie de fles had gedraaid.

Wie mij moet kussen.

Matthews staat zelfverzekerd op en loopt één meter naar me toe. Hij staat nu recht voor mijn neus.

Ik moet omhoog kijken om zijn gezicht te zien en hij merkt dat en gaat voor me zitten, waarna hij me op zijn schoot trekt.

Deze kant ken ik niet van hem.

Maar ik vind het wel leuk.

Hij kijkt in mijn ogen. En vraagt via hen:

"Mag ik?"

Waarop ik hem een knikje geef.

In mijn ooghoek zie ik Kate de scène voor haar met blije ogen aankijkt en Aiden...

Hij kijkt boos en...jaloers?

Veel tijd om na te denken heb ik niet, want ik voel de zachtste lippen ooit op de mijne. En daardoor vergeet ik alles.

Alles.