Ik liep door de school heen en zag aan beide kanten bij de kluisjes jongens en meisjes mij jaloers aan staren. Wat is er?

Ik hoefde niet lang op dat antwoord te wachten, want de hoofdbitch aka Victoria kwam met haar schoothondjes deze kant op lopen.

Ik keek naar hun voeten, omdat ik haast werd verblind door hun make-up die zelfs een mol laat verblinden. En zag dat ze op dunne naaldhakken liepen.

Zelf houd ik altijd mijn sneakers aan, want ik vind die dingen heel onprettig en kan er niet op lopen. Maar Victoria liep er gewoon mee. Hoe doet ze dat? Dat moet ik wel eens aan haar vragen. Zei ik tegen mezelf.

"Wat heb je gedaan, Willows?" "Wat bedoel je?" "Je snapt me wel" "Nee, daarom vraag ik het ook" "Arch! Hoe ben je in het team gekomen?" Krijste ze. "Ik had erin moeten komen. Ik ben veel beter, dus wie heb je overgehaald? De Coach? Aiden?" "Ik heb niemand overgehaald!" Schreeuwde ik bijna van frustratie. Hoe kunnen mensen zo jaloers zijn en andere mensen niks gunnen?!

"Je gaat hiervoor boeten, Willows. Je zal het zien. Ik zou maar goed opletten als ik jou was." Zei ze met een gemeen lachje op het einde.

"Heks" dacht ik bij mezelf. Maar blijkbaar zei ik het hardop, want ik zag zowat stoom uit haar oren komen. "Ik zou maar niet te boos worden, want er komt stoom uit je oren." "Ja dus" zei ze arrogant.

"Zometeen verbrandt het stoom je laatste hersencellen. En dan heb je er echt geen meer over."

De mensen op de gang begonnen te lachen. Nu pas zag ik dat iedereen naar ons aan het staren was. Ik houd niet van die aandacht. Ik wilde Victoria ook niet omlaag halen, maar zij begon.

Ik moet morgen misschien naar haar toe gaan om opnieuw te beginnen, want hier kan ik niet tegen. Ik kan niet tegen al die drama, die haatblikken enz. Ik wil een gewoon leventje en onzichtbaar zijn.

"Hmph" zei ze en stak haar neus in de lucht en draaide gevaarlijk op haar naaldhakken om, om daarna weg te paraderen.

Nu pas dringen haar worden tot me door. Ik zit in het team! Het is me gelukt. Ik kan het haast niet geloven. Ik zit erin. Daarom keken de mensen op de gang me ook zo jaloers aan. Dat is beter dan dat er een roddel over weet niet wat over mij was verspreid die niet klopt. Mijn humeur is meteen opgevrolijkt en blij keek ik op mijn rooster welk van ik heb.

Natuurkunde...

En mijn goede humeur is weer weg...

Allemaal te danken aan meneer Lamberts. Droevig liep ik naar zijn lokaal en zag hem de deur dicht willen doen. Snel trok ik nog een sprintje en glipte er nog net tussen, want toen hij mij zag duwde hij de deur dicht. Maar gelukkig is hij een beetje traag van begrip.

Ik deed in mijn hoofd een vreugdedansje en liep toen traag naar mijn stoel. Want ik zit naast Aiden.

Ik snap hem niet. De ene keer is hij aardig en de andere keer weer bot. Sinds vorige week negeert hij me. Ik wil dit niet. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan, maar ik wil het weten. Ik wil geen ruzie met hem. Ik had nooit gedacht dat ik een ruzie met hem wilde goedmaken.

Ik wierp hem een klein glimlachje toen ik naar hem toeliep en tot mijn verbazing zag ik hem een glimlachje terug werpen.

"Hoe gaat het?" Vroeg ik. Hij keek me verbaast aan, want tot nu toe is hij altijd degene geweest die een gesprek begon.

"Goed. Met jou?" Zei hij nog een beetje verbaast. "Goed. Aiden, ik wil dat we opnieuw beginnen. We zijn niet goed begonnen en ik wil dit niet." "Ja is goed, babe" zei hij met een vette knipoog.

Ik gierde het uit, omdat het er zo slecht uit zag. Toen ik weer was gedimd keek ik naar Aiden, maar die keek me met een pruillipje aan en keek mij quasi-droevig aan met een zijn rechter hand op zijn hart. Hierdoor schoot ik weer in de lach en uiteindelijk hoorde ik Aiden ook meelachen.

Meneer Lamberts keek ons ziedend aan en 3...2...1...0? Wacht waar is zijn uitbar-"Eruit!"

Ik keek hem verbaast en nog steeds in shock aan. "Wat Willows" vroeg hij knarsetandend. Ik kwam op hem aflopen en gaf hem een knuffel, waar ik meteen spijt van kreeg. Omdat ik een nog beter inzicht had op zijn neusharen en ik zijn natte oksels voelde (door zijn shirt heen).

Meneer Lamberts was ook verbaast van mijn actie. Zijn ogen puilden bijna uit zijn oogkassen.

Hij keek me achterdochtig aan. Want nooit was ik ook maar aardig tegen hem geweest. Ik gaf hem een stralende glimlach, net zo'n die een moeder haar kind geeft als die kan fietsen zonder bijwieltjes. Hierdoor keek hij me nog achterdochtiger aan.

"U heeft uw uitbarsting 1 seconde langer ingehouden!" Zei ik trots. "Ik wist wel dat toen u wegging en ik zei dat u wat aan uw temperament moet doen u naar mij zou luisteren!"

De hele klas barstte in lachen uit. Meneer Lamberts probeerde de klas tot stilte te manen, maar het lukte niet.

"Eruit mevrouw Willows en meneer Andrews!"

"Top dankuwel meneer!" Zei ik blij. Ik pakte snel mijn tas, want ik had mijn boeken nog niet uitgepakt want ik was toch niks van plan te doen. En liep het lokaal uit met Aiden, meneer Lamberts verbaast achterlatend.

Nadat ik de deur had dichtgedaan barstten we beiden in lachen uit. Aiden die als eerste weer op adem is gekomen vraagt:

"Waarom mag hij jou niet?" "Laat ik het er maar op houden dat meneer Lamberts en ik een haat liefde relatie hebben, zonder dat liefde gedeelte."

Die avond zitten Aiden en ik op de bank Netflix te kijken. Van Aiden mocht ik kiezen, maar daar heeft hij volgensmij spijt van. Want ik heb gekozen voor Mean Girls.

Aiden zie ik op een gegeven moment naar mijn haar kijken. Zit er wat in mijn haar? Verwoed begin ik door mijn haar te gaan, maar voel niets.

Aan mijn linkerkant hoor ik Aiden zachtjes gniffelen. "Wat?" "Er zit niks in je haar." "Ohw" zeg ik dom en keek snel terug naar de film. Ik hoor Aiden weer wat gniffelen. Jongens...

***

"Eetsmakelijk" zeg ik tegen de anderen aan de tafel. Ik hoor ze wat vergelijkbaars terug mompelen.

Halverwege het eten moet ik naar de wc. Dus vraag ik of de meiden op mijn eten kunnen passen. Ze knikken naar me als dat ze het hebben begrepen en ik ga naar de wc's.

Nu ik alleen bij de meisjestoiletten ben kan ik rustig nadenken. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik in het team zit. Ik ben even verbaast als de vorige keer.

Mijn ouders zouden trots zijn. Vooral mijn moeder denk ik, want mijn vader die was er nooit meer. Hij was er nooit voor me geweest. Het was altijd Ethan.

Mijn moeder...ik denk dat zij als ze hoorde dat het me alweer is gelukt om in een jongensteam te komen helemaal hyper zou zijn als een kind die teveel suiker op heeft. Ik mis haar zo erg. Ik heb altijd de beste band gehad met mijn moeder. Ik ging altijd naar haar toe als ik pijn had, iets niet snapte van school of als ik bijvoorbeeld met iemand een spelletje wilde doen.

Maar Ethan zou het trotst op me zijn. Hij zou me één van zijn berenknuffels geven en mij een dag lang verwennen. Mijn broer...niemand weet dat ik een broer heb, omdat het mijn schuld is dat hij is doodgegaan. Ik had er moeten zijn, maar ik was te laat. Hij had mij helemaal vertrouwd, maar ik heb zijn vertrouwen geschaad...op het laatste moment. Ik kan hem nooit meer om vergiffenis vragen, nooit meer vragen wat ik kan doen zodat hij me vergeeft.

Niemand weet meer van mijn broer af, zelfs niet mijn ouders. Ze zijn ze allemaal vergeten...door mij. Ik ben zo egoïstisch. Ik denk alleen maar aan mezelf. Altijd.

Alleen ik weet nog hoe hij eruit zag. Hoe lief hij altijd tegen me was, hoe hij me altijd motiveerde om in het ijshockeyteam te komen. En wat heeft hij ervoor teruggekregen? Zijn dood. Waarvoor ik heb gezorgd.

Hem mis ik nog het meest van allemaal. Aan hem denk ik elke dag voordat ik ga slapen.

Hij zou altijd in mijn lege hart zitten.

Hij was mijn enige lichtpuntje in mijn leven.

Mijn ouders gingen steeds meer werken, waardoor ze nauwelijks thuis waren. En nadat mijn moeder doodging, ging mijn vader nog meer werken. Ethan moest voor mij zorgen en was maar 2 jaar ouder.

Hij is op dezelfde dag geboren als ik, ook al zijn we geen tweeling. We voelden ons als een tweeling. We voelden elkaar altijd aan.

Ik moest weten dat er iets niet klopte die dag. Ethan was niet op school en ik zag hem ook niet weggaan. Ik had hem die hele dag niet gezien. Maar domme ik die ik was dacht dat hij gewoon bij wat vrienden overnachtte.

Als ik maar alerter was geweest was hij niet dood. Het is mijn schuld. Ik verdiende om dood te gaan, niet Ethan. Ik ben maar een persoon die niks bijdraagt in de wereld, hoewel Ethan een hart van goud had. Behalve bij onze vijanden...

Ik hoor een deur openslaan en dan allemaal stemmen. "Waar is ze?" Hoor ik Kate zeggen. "Ze ging hier toch naartoe?" Vervolgde ze.

Nu pas merk ik dat ik heb lopen huilen, toen in gedachten was. Snel veeg ik mijn tranen weg en open de deur on daar een gestreste Kate, Laura en Marie te zien.

Ze draaien zich om en zien mij met rode ogen staan voor de wc deur. Kate komt als eerst naar me toe rennen en slaat haar armen om haar heen. "Wat is er gebeurd?" Fluisterde ze sussend. "Niks...gewoon aan het nadenken." Zeg ik afwijkend.

Ze vraagde gelukkig niet door, maar pakte een concleaner uit haar tas en smeerde er wat op onder en rond mijn ogen, zodat je mijn rode ogen niet kon zien.

Ik bedankte haar en nadat ze allemaal hadden gevraagd of alles echt goed was duwde ze de deur open en stapten we met zijn vieren naar buiten.

Terug naar de kantine.

Daar aangekomen stelden de jongens geen vragen alleen keek Matthews me bezorgd aan. James en Aiden waren in gesprek en hadden volgensmij nog geen eens door dat we weer terug waren.

Ik at mijn eten op en ging toen nadat ik de meiden een knuffel had gegeven naar boven samen met Aiden. Die toen ook klaar was.

***

Halverwege de trap voelde ik me duizelig worden. Vast omdat het zo laat is. Ik greep stijf de reling vast, omdat ik anders viel en Aiden leek het ook door te hebben dat ik me niet goed voel.

Hij pakte me op en droeg me snel naar onze woonkamer.

Daar aangekomen pakte hij een nat washandje die hij op me hoofd legde, water en paracetamol voor me.

Plots voelde ik een pijnscheut door mijn beuk trekken. Van de schrik van ik een gilletje.

Aiden keek me ongemakkelijk aan. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar hij keek snel weg. Uiteindelijk trok ik het niet meer en vroeg: "Wat is er Aiden?" "Ehm...nou ja...ik vroeg me af...ik weet er zelf natuurlijk niet zoveel van af, maar...ben je misschien ongesteld?" "Nee, dat ben ik volgende week." "Ohw" zei hij en snelde snel terug zijn kamer in.

Over akward gesproken...

Jongens doen altijd zo stoer, maar ze zijn zo verlegen als hst over meisjesdingen gaat. Eigenlijk vond ik het wel schattig hoe Aiden reageerde.

Ik voel plots iets borrelen in mijn maag. Ohw nee. Ik voel het omhoog komen. Ik moet zo snel mogelijk naar de wc komen. Ik sprintte naar de wc en net toen ik erboven hing, kwam al mijn eten eruit.

Aiden had het gehoord, want plots voelde ik iemand mijn haren bij elkaar vastpakken, zodat ze niet door mijn kots gingen en lieve woordjes fluisteren.

Toen ik klaar was, voelde ik me stukken beter. Ik voelde me nog steeds heel duizelig, maar had een stuk minder buikpijn.

Ik bedankte Aiden nog en zei dat ik ging slapen. Net voordat ik in slaap viel hoorde ik mijn deur opengaan. Ik hoorde Aiden naar mijn bed lopen en mij zachtjes "wakker maken". "Wat is er?" Vroeg ik moe. "Liz, sorry dat ik je makker maak, maar ik weet misschien waarom je je opeens zo ziek voelt."

Ik knipperde mijn lamp aan, want ik vind het altijd eng in het donker en ik kon Aiden niet goed zien.

"Waarom dan?" Vroeg ik, nu klaarwakker en nieuwsgierig.

"Voedselvergiftiging"

***

Hey! Ik zou nu eigenlijk Scheikunde moeten leren, maar wilde graag verder schrijven. Wat vinden jullie ervan? Aankomende week zaterdag upload ik niks, want ik ga die week daarna de toetsweek in. Sorry!

Hadden jullie het laatste verwacht?

Wie denken jullie dat het heeft gedaan?

Waarom denken jullie dat Liz vind dat het haar schuld is dat haar broer (Ethan) dood is?

Willen jullie dat Aiden en Liz iets worden? Of liever Matthews en Liz? Of Alex en Liz?

Laat het me allemaal weten in de reacties!

Comment & Vote!

GK-x

2244 woorden