Capitool

'Je mag je ogen weer opendoen,' zegt Yesha en ik open mijn ogen. Yesha is één van de drie stylisten uit mijn voorbereidingsteam. Ze heeft dik goud haar en roze wimpers die zo lang zijn dat als ze knippert, ze haar wangen raken. Haar huid is zongebruind en ze ziet, er ondanks alle Capitoolmiddelen, nog jong, fris en natuurlijk uit. Yesha heeft me net opgemaakt, maar ik heb het resultaat nog niet gezien.

'Wie had je haar gisteren gevlochten?' vraagt Ilvy. Ilvy is degene die mijn haar deed. Ze heeft een nachtblauwe huid en ze heeft allerlei gouden armbanden, kettingen en oorbellen in en omgehangen. Ze rinkelen als Ilvy beweegt, het maakt een tinkelend geluid als ze beweegt. Ik zou nog een derde styliste hebben, maar die was niet nodig. Tyra, een vrouw met knalroze haar een zilverkleurige huid, zou mijn huid behandelen, maar dat hoefde niet. Over het algemeen verzorg ik mijn huid redelijk goed en Lola verzorgde het ook. Maar in andere Districten, waar armen vaak getrokken worden, is het vrij noodzakelijk. Mensen uit die Districten hebben iedere dag namelijk maar een ding aan hun hoofd en dat is overleven. In principe zouden de Hongerspelen dus niets nieuws zijn, alleen daar wordt iedereen vermoord. Maar zij zijn wel gewend aan honger lijden en kou lijden misschien ook wel.

'Lola, dat was de styliste van mijn familie.' Ik krijg tranen in mijn ogen nu ik aan Lola denk. Ik huil sinds ik getrokken ben snel, maar eerst was ik helemaal niet zo'n huilerig type als sommige meisje op mijn school. Lola was een zus voor me, maar ik was de enige in huis die aardig tegen haar deed. Mijn vader schreeuwde tegen haar tot alles perfect en mijn moeder snauwde haar af en commandeerde haar de hele dag rond. Stefan zei nooit iets tegen haar en ging alleen als hij moest. Zijn uiterlijk boeide hem niet en daardoor had Lola altijd heel veel werk met hem. Ik ging ook wel eens naar Lola als het niet moest, maar gewoon om te kletsen. Ik mis haar en ik weet dat ze mij ook mist. Nu blijft ze alleen in huis achter, want de kans is groot dat ik niet terugkom.

'Meid, gaat het wel?' vraagt Ilvy bezorgd. Ik schud mijn hoofd, het gaat niet. Ik zou alles wat ik hier meemaakte aan haar willen vertellen. Lola gaf me altijd tips als ik het moeilijk had en ze was mijn steun.

'Ik mis Lola gewoon. Ze was een soort zus voor me en...' Ik snik even, 'ze steunde mij en ze stond voor me klaar. Ik was de enige die aardig tegen haar deed. Ze kon ook alles bij mij kwijt, we loste samen elkaars problemen op. Het is gewoon...' Ik snik nogmaals,'Wie is er voor haar als... als... als... ik er niet meer ben?!' De tranen stromen nu over mijn wangen. Tyra, die tot nu toe alleen maar wat zalfjes over mijn huid gesmeerd heeft, wrijft geruststellend over mijn rug.

'NEEEEEE! NIET HUILEN, JE MAKE-UP LOOPT UIT!' gilt Yesha hysterisch, waardoor ik in de lach schiet.

'Gelukkig, je lacht weer. Let maar niet op Yesh, ze is soms een beetje gek,' zegt Ilvy glimlachend en dan tegen Yesha: 'Yesh, er bestaat make-up remover en het valt best mee met de schade.' Yesha knikt en begint met mijn gezicht te renoveren.

'Wie zegt dat jij niet meer terugkomt Sky? Je ziet er zo sterk uit, misschien win je wel,' zegt Tyra bemoedigend. Mijn voorbereidingsteam is best aardig, al hebben ze niet veel problemen aan hun hoofd. Hun grootste problemen zullen zijn of hun huidskleur wel bij hun nieuwe jurk past. Sommige tributen hebben daar problemen mee, maar ik niet echt. Het enige wat ik verschrikkelijk vind is dat zij met plezier toekijken hoe wij elkaar uitmoorden.

'Wij gaan Sky, je bent klaar met je make-up en haren,' zegt Yesha. Ze geven me alle drie een kus op mijn wang en verdwijnen dan door een deur in de muur.

Na een paar minuten wachten komt er een man met een knalblauwe kuif uit diezelfde deur gelopen. Hij geeft me een hand en ik schud hem.

'Hallo, jij moet Sky zijn. Ik ben Dan, of Danny,' zegt hij en ik knik ter bevestiging. Hij draait zich om en haalt een hoes van het kledingrek. Nu hij zich omdraait zie ik dat hij allemaal zilverkleurige tatoeages in zijn nek heeft. Dan draait zich weer naar mij toe.

'Klaar voor je jurk?' De 'a' rekt hij extra lang uit. Hij wacht tot ik knik en ritst de hoes open. Hij ziet er verschrikkelijk uit, als een lompe blauwe zak. Hij trekt hem over mijn hoofd heen en ritst de rits daarna dicht. Ik moet er zeker verschrikkelijk uitzien, als iemand uit het Diepe, die hebben ook van die lompen aan. Al zijn die niet zo helderblauw. Daarna draait Dan de spiegel om. Mijn mond valt open van verbazing. Hij is werkelijk prachtig. Het is alsof alleen degene voor wie de jurk bedoelt is, mooi staat.

Mijn jurk begint net boven mijn borst en heeft geen mouwen. Hij is blauw en het lijkt alsof er allemaal stromend water langs mijn lichaam valt. De schoenen, die Dan inmiddels aangetrokken heeft, vormen zich zo om mijn voeten heen dat het lijkt alsof mijn voeten blauw zijn. Over mijn rug en schouders valt een waterval van krullen, waar kleine vlechtjes doorheen gevlochten zijn. In die kleine vlechtjes zie ik piepkleine pareltjes, het lijkt de miniatuurversie van hoe Lola het gedaan heeft. Dankzij de make-up, en ook wel dankzij de jurk, lijken mijn ogen nog blauwer. Ik vraag me af hoe Mick eruit ziet.

'Sky! Je bent prachtig!' zegt Mick zodra hij me ziet. We staan in de vertrekhal en zijn op weg naar de paardenkar.

'Dank je Mick. Jij ziet er ook...' ik zoek naar woorden. Mick ziet er niet superknap uit, eerder... koningachtig. 'Jij ziet er ook apart uit.' Mick ziet mijn verbaasde uitdrukking.

'Hebben ze je niet verteld wat we voorstellen?' vraagt hij verbaasd. Ik schudt mijn hoofd, Dan heeft vooral de laatste dingetjes nog aan mijn kleding bevestigd, maar niet echt verteld wat ik voorstel.'We stellen een zeekoning en -koningin voor. District vier, zee, zeekoning.' Ik snap hem wel, hij is niet heel vergezocht.

Ik bekijk zijn outfit nog eens. Zijn bovenlichaam is ontbloot, waardoor je zijn buikspieren ziet. Ze zijn niet overdreven, net als sommige andere jongens uit het Trainingsgebouw van District vier. Hij heeft een soort legging aan die hetzelfde effect als mijn jurk geeft. Zijn schoenen zijn ook net als die van mij, alleen zijn legging loopt over in de schoenen, terwijl mijn jurkje bij de knieën eindigt en de schoentjes bij mijn enkels beginnen. Mick heeft ook een goudkleurige drietand in zijn hand, waardoor hij een beetje op de zeegod Poseidon lijkt. De mensen in District vier die geloven en naar de kerk gaan bidden voor Poseidon en brengen hem offers. Bij ons thuis gaan we niet naar de kerk en we geloven ook niet in Poseidon.

We zijn aangekomen bij onze wagens en ik loop naar de paarden toe. Ze zijn goudbruin en hebben we een beetje iets weg van Sun, mijn pony. Ze heet Sun omdat ze de kleur heeft van een zon, een opkomende zon. Haar vacht en manen zijn goudbruin. Ik heb lang bij mijn ouders moeten smeken voordat ik eindelijk een pony mocht, want veel mensen in District vier hebben geen huisdier en de rijkere meisjes hebben vaak een poes of kater. De jongens hebben meestal geen huisdier, eerder een bootje of zo en anders hebben ze een paard. Daarom vonden de meeste District vier meisjes het raar dat ik een pony heb.

Ik loop naar de paarden toe en aai ze over hun hoofd. Daarna geef ik ze wat suikerklontjes, die naast de wagen staan. Ze lijken me wel te mogen en ik vind ze ook wel aardig. Na een tijdje de paarden geaaid te hebben sist Mick naar me.

'Sky! Kom, we gaan zo beginnen,' moppert Mick. Ik ga bij de achterkant van de wagen staan en niet veel later zegt een robotachtige stem dat we onze wagens betreden mogen. Ik klim op de wagen, met hulp van Mick. De Parade gaat over een minuut van start, zegt de robotstem.

Na even wachten begint de wagen van Timmy en Melissa uit District één te rijden. Timmy trekt alle aandacht naar zich toe, maar Melissa houdt zich gedeisd. Niet kleintjes, maar ze zoekt de aandacht niet op. Na District één begint twee te rijden. Dragon en Sera trekken allebei aandacht naar zich toe. Voor ik het doorheb begint onze wagen te rijden.

'Zwaaien en zorgen dat het publiek je waardeert,' sist Mick onopvallend. Ik brom als antwoord en dan wordt ik even verblind door het licht van buiten. Zodra de hele wagen buiten is worden mijn oren even verdoofd door het gejuich en gegil van het publiek. Ik zwaai naar het publiek en glimlach vriendelijk. Ik wordt overladen door bloemen en andere cadeaus en het lijkt alsof iedereen mijn aandacht wil vangen. Na een tijdje werp ik voorzichtig een kushandje. Aandacht trekken is nooit mijn ding geweest. Sommige stadsmeisjes uit ons District waren dól op de aandacht en wierpen iedereen kushandjes toe. Het ligt me niet echt, maar ik werp er toch een paar naar het publiek. Ik vang een glimp op van mezelf op een van de gigantische schermen. We zien er sterk uit en ook wel koninklijk, al hebben we allebei geen kroon op ons hoofd hebben.

Onze paarden rijden de cirkel in en ik kijk naar de andere Tributen. Alexandra, uit district zes, heeft een prachtige jurk aan en de wagen heeft een leuk special effect. District zeven ziet er, zoals gewoonlijk, niet uit. Ook de kinderen ogen nogal zwak. Ik denk dat je ze al vermoorden kunt als je ze een duwtje geeft.

Maar zo mag ik van mezelf niet denken, want ik wil niet worden zoals mijn vader was.

《•》《•》《•》《•》《•》《•》《•》
¡Hola!
Hoofdstuk 5 is dit, niet echt een superbelangrijk hoofdstuk, maar ik vind het wel een leuk hoofdstuk ^^.
Wat vinden jullie?
xoxo