Arena

Ik open mijn ogen en ik kijk recht in de bruine ogen van Melissa, die één en al bezorgdheid uitstralen.

'Je bent wakker,' concludeert Melissa en ik glimlach. Ik vraag me af of ik dood ben en of Melissa dood is. Melissa merkt op dat ik ergens meezit. 'Wat is er?'

'Ben ik dood?' vraag ik en ik voel alweer tranen opkomen. Melissa schudt haar hoofd en gaat zitten. Ik zie het oranje zeil van ons geïmproviseerde hutje. 'Wat is er dan gebeurt?'

'Jij was buiten wacht aan het houden, ik sliep. Ineens werd ik wakker van stemmen en voorzichtig sloop ik naar de in- en uitgang van onze tent. Ik zag de bosjes opzij gaan en Max, die jongen uit twaalf, besloop jou. Voor je stond Paula uit District drie. Max sloeg jou neer en je viel op de grond. Ik gooide mijn mes naar hem toe, het kwam in zijn hoofd terecht. Er ging een kanon af en ik hoopte zo erg dat het Max was, ik hoopte het. Ik zag Paula toen en ze had een zwaard in haar hand. Ik schoot een steentje op haar met mijn katapult en er ging een tweede kanon af. Ik hoopte dat zij het waren, maar zo niet dan was één van hen sowieso bewusteloos en de ander dood. Ik voelde je hartslag en je leefde! Versuft opende je je ogen en stond je op. Je leek niet bewust van de wereld om je heen.' Dat herinner ik me vaag. Melissa die me een rugzak geeft en we lopen naar bomen en struiken. Ik vraag haar of het echt is.

'Ja, het was echt. Je stond voor de struiken en je staarde me aan met een griezelige blik. Je kon er niet in fluisterde je en dat zei je keer op keer. Toen viel je neer en nog net op tijd kreeg ik je in de groep struiken gesleurd, want Amber, Alexandra en Lizzy kwamen opeens voorbij. Blijkbaar hebben Alexandra en Lizzy een pact met Amber gesloten. Ze zijn in de meerderheid nu. Ik heb meteen een tentje gebouwd, waar we nu inzitten.' Ik laat het allemaal tot me doordringen en ga rechtop zitten, tegen de stam van een boom. Melissa geeft een pijnstiller aan me en ik slik hem door, zonder water. Ik merk dat er verband over mijn hoofd zit.

'Wat is er gebeurd met mijn hoofd?' vraag ik en ik drink wat water. Ook eet ik wat bessen en een appel.

'Je hebt een flinke bult gekregen, Max sloeg je met een steen. Het bloede helemaal, dus ik heb, zodra we hier waren, je hoofd schoongemaakt en er verband omheen gedaan. Het bloedde flink, dus ik denk dat je daardoor bent flauwgevallen. Misschien kan het er wel af... dan kan ik het verschonen.' Er schiet me nog een vraag te binnen.

'Hoe lang ben ik buiten bewustzijn geweest?' vraag ik. Meteen check ik de voorraden en ontdek dat er een konijn en de waterplanten ontbreken. Ook hebben we helemaal niet zoveel water meer. Melissa bijt op haar lip.

'Drie dagen... Ik heb je water gegeven, zodat je niet uitdroogde. Maar ik durfde niet echt ver te gaan jagen, want als er iemand kwam lag je onbeschermd. Maar op een gegeven moment werd ik gedwongen, het water was bijna op. Ik heb het konijn en de planten gegeten, sorry.' Mijn mond valt open van verbazing, drie dagen is echt veel. Ik neem het Melissa helemaal niet kwalijk dat ze het eten opgegeten heeft.

'Maakt niet uit. Bedankt joh! Je had me ook gewoon dood kunnen laten gaan. Zijn er nog doden gevallen?' Ik begin met alle dingen uitpakken om te kijken wat we allemaal moeten doen.

'Nee,' zegt ze. Waarschijnlijk is het publiek verveelt geraakt, dus er gebeurt binnenkort waarschijnlijk weer iets. begint met mijn verband los te maken en checkt de bult op mijn hoofd. Hij zit net boven mijn slaap, ik heb heel veel geluk gehad.

'Ik maak de wond schoon en zal het verband verschonen,' deelt ze me. Ik knik en zit de komende minuten stil. Eerst vlecht Melissa mijn haar, zodat het zo min mogelijk aan de wond plakt. Als Melissa klaar is kijk ik wat we nog hebben.

De twee waterdichte zeilen die momenteel voor ons dak zorgen, een half pak crackers, mijn anderhalve literfles, die nu nog een kwartliter bevat, het kleine reservevoedselpakket, twee verbanddozen, touw, anderhalf doosje lucifers, visdraad, kruiden, vier vissen, een rivierkreeft, een konijn, een vogel, bramen, frambozen, muntblaadjes, twee slaapzakken, een appel, rundvleesreepjes, het zoete van de jongen uit District acht en nog een halve fles water. Dan hebben wij nog acht vishaken, een blaaspijp met pijltjes en een set messen van mij. Melissa heeft haar messenriem en een messenslijper.

'We hoeven ons niet veel zorgen over het eten te maken, vooral drinken,' deel ik mee. Dan kruip ik uit ons hutje.

'Je had me niet vertelt dat het nacht was,' zeg ik. De waterdichte zeilen waren ook al gecamoufleerd, dus lieten weinig daglicht door.

'Het is bijna ochtend,' zegt Melissa schouderophalend. We laten onze rugzakken in het hutje liggen en klimmen in de boom. Melissa heeft nog een nachtkijker en die zet ze op. Ik zie dat we weer terug in District vijf is, maar dat is niet erg. District vijf is fijn, ik wil hier blijven voorlopig. 'Daar is een beekje, er komen veel dieren drinken, er staan bessenstruiken, er zwemmen vissen. Alles wat je nodig hebt is daar.'

'Fijn! Wanneer gaan we daar dan heen?' vraag ik. Ik wil het liefst net voor zonsopgang, dan is het nog donker. We klimmen direct uit de boom en gaan naar het beekje toe.

We vullen de flessen weer en vinden nog een fles van een halve liter, dus hebben we uiteindelijk twee liter water. We plukken bessen, want daar zit veel sap in. We doden, met toeval een konijn en zo'n kipachtig beest. Ook twee vissen nog en daarna trekken we ons terug bij het kamp. In stilte eten we ieder twee crackers, een halve appel en twee rundvleesreepjes. Ik besef me dat Melissa nog helemaal niet geslapen heeft.

'Melis, ga slapen,' beveel ik haar en ik grabbel wat bessen bij elkaar.

'Oké is goed,' zegt ze en ze begint in haar rugzak te rommelen. Ik wil het hutje uitlopen, maar ze houdt me tegen. 'Dit is trouwens nog voor jou.'

Ze geeft me een ijzeren doos aan, waar koekjes inzitten. Het zijn aparte koekjes, maar ik herken ze. Ik heb ze ooit gezien bij Mariah thuis, daar aten ze het soms. Het zijn twee zwarte chocoladekoekjes op elkaar, met ertussenin een laagje vanillecrème. Bovenop de koekjes en onderop staat een logo van District vier.

'Bedankt,' glimlach ik en ik klim met de ijzeren doos de boom in. De doos heeft ook een deksel, het kan ook prima als pannetje dienen.

Ik kijk hoe de zon opkomt en maak het mezelf gemakkelijk in een tak. Ik eet een aantal koekjes en zuig op wat muntblaadjes. Ik heb teveel energie om niks te doen, dus ik klim naar het topje van de boom en zie voor het eerst de hele Arena. Hij is, zoals ik al vermoedde, rond. Alsof het een taart is, zijn de Districten opgedeeld. In het midden ligt de hoorn, blinkend goud in de ochtendgloren. Eromheen ligt een weiland, tot ongeveer honderd meter verder. Waar de startpositie van de Tributen was, stopt het weiland. Ik klim weer naar beneden en ga messen werpen. Ik heb het gevoel dat ik nogal wat achteruit ben gegaan. Na een paar keer oefenen lukt het wel, dus oefen ik verder met mijn vishaken. Daarop ben ik niet echt achteruit gegaan, dus ik ben er snel klaar mee. Ik ga nog wat rondjes rennen. Uiteindelijk klim ik zo snel mogelijk in de boom en ga ik uitgeput op de hoogste tak zitten.

Mijn rust duurt niet lang als ik drie figuurtjes District vijf in zie lopen. Ik heb zo'n vermoeden dat het Amber, Alexandra en Lizzy zijn. Erachter loopt nog een gestalte, dat hen besluipt. Dat moet Alex zijn, die de hele Hongerspelen geen bondgenoten heeft gehad, geloof ik. Het is knap dat hij het zover geschopt heeft, maar deze vier betekenen gevaar voor ons. Ik klim razendsnel de boom uit, schudt Melissa wakker en we doen de rugzakken om. Dan breken we het hutje met zo min mogelijk geluid af en klimmen de boom in. Net op tijd, want de drie naderen de bomengroep waar we verschuilt zijn. We klimmen helemaal tot de top en staren door het dichte bladerdek naar beneden. Ik zet mijn capuchon op, zodat mijn rode haar niet zichtbaar is.

Nu zijn alle overige Tributen bij elkaar, we zijn nog met z'n zessen. Mijn ouders, Stefan en Mariah zijn geïnterviewd. Ongetwijfeld zullen er ook een aantal stadsmeisjes zijn die zeggen dat ze bevriend met me zijn, omdat ik nu in de Arena zit. Als ik win, ben ik een beroemdheid en daar willen ze graag mee bevriend zijn. Het slaat helemaal nergens op, maar ja, dat zijn de gedachtes van die trutten. Alexandra staat onder een boom ietsje verderop en praat met Amber en Lizzy over iets onzinnigs. Dan sluipt Amber dichterbij een bosje en vanuit hier kan ik zien dat Alex daar zit.

'Shht! Liz, Alexa, ik hoor iets!' fluisterschreeuwt Amber. Ze gaat tegen het bosje aanliggen en tijgert er in. Alex staat erachter en heeft Amber in de gaten. Hij spant zijn katapult en staat in een schiethouding.

Amber heeft hem later in de gaten, maar Alexandra ziet het wel.

'Amber!' de kreet komt net over haar lippen als Alex' steentje Ambers hoofd doorboort.

Een kanon gaat af en bevestigd dat Amber dood is. Nog een kanonschot bevestigd dat Alex vermoord is door Alexandra, die vuur lijkt te spuwen. Alexandra rent weg en Lizzy achtervolgt haar.

'Alexa! Alexa!' roept ze en de twee rennen kriskras door District vijf. Ze gaan District vier in, waarschijnlijk omdat ze dan zeker weten dat ik er niet ben en Melissa hoogstwaarschijnlijk ook niet.

'Wow,' mompelt Melissa. Ik ga tegen de stam van de boom zitten en Melissa slaat haar benen om een tak heen, alsof ze op een paard zit. 'Dit alles is gebeurt en wij zaten er nog geen vijftig meter boven hen.'

Daarmee spreekt ze precies uit wat ik bedacht had. Ik knik dus.

'Melis, de Finale is binnenkort. Laten we een uitgebreid ontbijt nemen,' stel ik voor. Ze knikt ter bevestiging. We binden de ijzeren koekjesdoos vast aan de boom zodat hij er niet uitvalt. We willen de boom niet uit, stel dat Lizzy en Alexandra komen. Helemaal onderin mijn rugzak zitten nog twee keien, die wonderbaarlijk genoeg warm zijn gebleven. We doen wat water in het pannetje, samen met de keien. Samen met wat vlees, kruiden en planten maken we een soepje. We doen wat vlees op de crackers en samen met de kruiden zal het heerlijk smaken. Ik klim nog iets hoger in de boom en ontdek twee eieren. We koken die ook en bij wat water doen we wat bessen, zodat het een soort bessensiroop is. Ook leggen we wat koekjes klaar, we hebben er heel veel. Op de doos stond duizend, die nooit op zullen gaan in deze tijd.

Na ons ontbijt zitten we bomvol en we zijn slaperig. We maken onszelf vast aan de boom en gebruiken onze rugzak als kussen. Dan zakken we beide weg, in de hoop dat we niet wakker worden gemaakt door Lizzy of Alexandra.

Na een tijdje geslapen te hebben worden we wakker van gerommel. Het eerste waar ik aan denk is een aardbeving, een term die in een van mijn schoolboeken staan. We maken onszelf vliegensvlug los en doen onze rugzakken om. Het touw maak ik vast aan mijn broek en ik doe mijn Districtsaandenken in mijn shirt. Daarna klimmen we als twee eekhoorns de boom uit en we duiken door de bomengroep. We rennen als twee gekken door District vijf heen en zien dat het water uit hun rivierbedding treedt en rennen naar District vier. Maar ik kan er natuurlijk niet heen en ik zie Lizzy en Alexandra naar ons toe rennen, in District vier is de aardbeving ook. We willen naar District zes, maar als we de grens bereiken klappen we met een enorme kracht tegen een ondoordringbare muur. We zitten ingesloten besef ik.

Melissa tikt me aan en ik kijk achterom. Er zijn twee dingen die me opvallen.

Het eerste ding is dat er allerlei mulitanten zich verzameld hebben, klaar om aan te vallen.

Het tweede is de enorme muur van water, die klaar is om ons te verslinden. 

-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$-$
Bedankt voor de cookies/oreo's Lars.