Arena

Als twee gekken sprinten we naar het einde van District tien en aan het hoeven getrappel en de herrie te horen zijn de mulitanten woedend. Melissa struikelt bijna en ik trek haar met me mee. Plots moet ik denken aan mijn droom in het Capitool, toen we ook achterna werden gezeten. Ik laat Melissa voorgaan en we naderen District elf. Ik hoor gehijg van de dieren niet ver achter me.

Eindelijk bereiken we District elf en we ploffen hijgend neer bij een bosje. Mijn vermoedens waren gelukkig juist, zodra we in District elf aankwamen stopten de dieren met rennen. Een aantal leken tegen een onzichtbare muur te lopen, net zoiets als dat wij niet naar ons eigen District kunnen. We drinken water en zien dat de flessen al bijna leeg zijn. We hebben bedacht dat als er drijfzand is, dat er vast water moet zijn en niet veel verderop vinden we een bessenstruik. Erachter staan meer bosjes en als we in de struik duiken zien we dat de struiken een heel klein meertje omringen. Er staat ook nog een klein groepje bomen. We checken eerst alle bosjes en komen tot de conclusie dat er niemand is.

'Zullen we ons kamp hier opslaan?' vraagt Melissa. Ik knik en we leggen onze slaapzakken aan de rand van de bosjes neer. Ik besmeer de waterdichte zeilen met modder en prik takken door de gaten die erin zitten van de vorige takken. We camoufleren alles nog wat meer met takken, blaadjes, boomschors, stenen en nog meer modder. Als de camouflage af is vullen we onze waterflessen en zuiveren we ze. Ondertussen beginnen we aan ons middageten, één cracker per persoon, een kwart van het anderhalve konijn, bessen en kruiden op het konijn. Bij een fles water doen we wat bessensap, zodat het water een zoetere smaak heeft.

'Ik hóóp dat er ergens een goed gevecht aan de gang is, want ik zit hier wel fijn,' zegt Melissa en ze gaat languit in het gras liggen. Ik ga naast haar liggen en in stilte kijken we naar de wolken.

'Hé! We kunnen even zwemmen, deze stroming is niet eens sterk, als er al stroming is,' zeg ik en Melissa vindt het een goed idee. Als eerst gaat Melissa zwemmen in het minimeertje, het is eigenlijk meer een vijver. Ondertussen pluk ik nog wat planten, om maar iets te doen te hebben. Ik zie de stenen liggen en ik voel dat ze warm zijn van de zon. Ik raap een aantal stenen op en ik loop naar onze geïmproviseerde tent. Ik stop wat stenen in de slaapzak, zodat ze vanavond lekker warm zijn, als het af gaat koelen.

Melissa is het water uit geklommen en haar kleding droogt nu op de stenen. Ik wacht even tot haar kleren droog zijn, wat niet lang duurt. Daarna kleed ik me uit en ik duik het water in. Eerst was ik mezelf en mijn kleren, daarna duik ik naar de ondiepe bodem. Ik graaf door de modder heen en zie dat het er hier weer anders uit ziet. In District vijf was het water véél helderder en hier is het donker en een beetje troebel. Ook staan er andere waterplanten en er zwemmen andere vissoorten. Het lijkt op de rivieren die door District vier stromen, maar ik vond de zee altijd fijner. Ik kom weer boven en daarna doe ik nog wat kunstjes in het water.

Uiteindelijk wacht ik tot ik droog ben en ik trek mijn opgedroogde kleren aan. Het is ondertussen wel een uur verder als ik weer naast Melissa ga liggen.

'Melissa?'

'Hmm... ja?' Melissa heeft haar ogen dicht en geniet duidelijk van het zonnetje op haar gezicht. Onze jassen en vesten hebben we uitgedaan.

'Denk je dat je... dat je kans hebt om te winnen?' Melissa doet één oog open en haalt, voor zover dat kan liggend, haar schouders op.

'Weet niet,' bromt ze slaperig

'Wíl je winnen?' Is mijn werkelijke vraag. Ik wil weten of ik de enige ben die er zo over denkt, met zo'n enorm schuldgevoel.

'Geen idee. Ik heb zoveel mensen vermoord. Maar aan de andere kant krijg ik wel een mooi huis en ik word aan beden en tja... dat maakt winnen zo aantrekkelijk,' zucht ze, 'Ik mist alles zo! Mijn huis, mijn vrienden, mijn dagbesteding. Ik... ik wil daar sterven en niet in deze verdomde Arena!' Ze gaat rechtop zitten en een traan rolt over haar wang.

'Je had jezelf toch aangeboden?' durf ik te vragen en ik ga ook rechtop zitten.

'Ja, om te ontsnappen aan mijn gekmakende ouders. En stiekem ook om aan de dagelijkse sleur van het leven te ontsnappen, ook al vond ik mijn leven niet heel erg. Het is zo eentonig en ik dacht dat hier elke dag variatie was. Dat ís ook, maar het is niet leuk. Sommige keuzes zijn gewoon niet slim en dit was er één van.' Ze legt haar hand op mijn been. 'Als ik het niet haal... Win je dan? Voor mij, voor Sera... voor Mick?'

'Wie zegt dat je het niet haalt?' vraag ik verbaasd.

'Sky, beloof je dan dat je wint?!' vraagt ze dwingend, mijn vraag negerend. Ik zucht diep voordat ik antwoord geef en een traan rolt intussen over mijn wang.

'Ja,' fluister ik,'ik beloof het.'

Het is even stil en we zijn allebei in gedachten verzonken. Dan zeg ik:

'Melissa, ik weet niet of het gaat. Ik bedoel... Lizzy en Alexandra zijn met z'n tweeën en ik zou dan maar alleen zijn...'

'Dood een van hen dan,' oppert Melissa, alleen ze weet dat ik het niet kan.

'Dat wil ik ni-...of nou ja... Ze wilden me redden,' fluister ik, 'Alexandra wilde me redden.'

'Dat wilde ze om een Beroeps in hun team te krijgen,' stoot Melissa snuivend uit.

Er valt een lange stilte en ik denk na over winnen, verliezen, hoe ik dood wil gaan en alles eromheen.

'Weet je wat ik me bedenk?' Melissa, die weer was gaan liggen met haar ogen dicht, opent haar ogen en trekt een wenkbrauw op. 'Ik heb de rugzak van de dode Tribuut nog niet uitgepakt.'

'Doe dan.' Ik open de klep van de rugzak en bekijk de inhoud. Het bevat gedroogd fruit, rundvleesreepjes, crackers, een volle fles water, een verbanddoos, iets wat zoet smaakt, ik heb het geproefd én een set messen.

'We hebben echt veel,' mompelt Melissa,'net zoals andere Beroeps. Sky, wat gaat we nu de hele dag doen? We hebben het publiek toch wel genoeg vermaak en spanning gebracht met drie doden?'

Het woord "vermaak" is vreselijk, maar waar. Het is gewoon vermaak voor mensen die niet beter weten.

'Ze bereiden vast een nieuwe aanval voor,' zeg ik bedenkelijk, maar dat is nog geen oplossing voor onze daginvulling.

'Misschien kunnen we even gaan slapen. Je kunt nooit genoeg slaap hebben. Ga jij maar, als ik jou was wel op de slaapzak want het is bloedheet,' stelt Melissa voor. Ik gehoorzaam en loop naar het hutje. Nu kunnen we even denken zonder elkaar te zien en het gevoel te hebben dat je een gesprek moet hebben. Ik ga op de slaapzak liggen en val meteen in slaap.

'Sky! Skumy! Wordt wakker, ze komen ons achterna!' fluistert iemand in mijn oor.

'Nee, ga weg het is veilig,' mompel ik suf van de slaap. Ik doe toch een oog open, omdat ik wil weten wie het is. Het is Stefan en ik zucht. 'Oké, wat is er?'

Ik word toch een beetje bang en ik ga rechtop zitten met het idee dat er iets niet klopt.

'Ze komen ons halen! Snel naar Sun, ik rijd wel!' roept Stefan. En dan valt het kwartje, Stefan hoort hier niet! Sun hoort hier niet! Stefan hoort Sun thuis te verzorgen en elkaar te troosten, niet hun dood tegemoet komen in de Arena.

'Stef...' begin ik, maar hij kapt me ruw af.

'Ssht! Skyler ik leg het zo uit, snel naar Sun!' Ik grijp mijn rugzak, slinger hem over mijn rug en ren achter Stefan aan naar Sun. Ik bestijg Sun en Stefan gaat achter me zitten. Ik plaats mijn voeten in de beugels en grijp de teugels vast.

'Hup Sun!' zeg ik tegen het beestje en dan draaft ze aan. 'Stef, wat dóé je hier?!'

'Ik kom je redden! We zijn hier gekomen met een Hovercraft en we hebben de camera's uitgeschakeld. Ook hebben we de chip in je arm uitgeschakeld en nu gaan we de Arena uit.' Dat kan toch helemaal niet? Hoe wil Stefan de Arena uit... te paard?

'Hè?' verward draai ik mijn hoofd om.

'Sky, kijk voor je! Ik heb het allemaal namens papa gedaan, maar hij weet van niets,' legt Stefan uit.

'Wacht eens, wie is "we". Jij en Sun?' vraag ik.

'Neehee! "We" is Mick en ik, Mick is een oud schoolmaatje van me,' zegt Stefan. O-ké.

'Maar Mick is dood,' zeg ik. Micks geest kan Stef niet geholpen hebben.

'Niet,' zegt Stefan,'Hij leeft.' Wat kom ik vandaag allemaal te weten zeg? Je kunt de Arena uit met een paard, Mick en Stef zijn vrienden, Mick leeft, wat niet kan.

'Mick is dood!' schreeuw ik naar Stefan. Hij schudt koppig zijn hoofd. 'Wel ik heb het zelf gezien, hij is dood!' schreeuw ik en tranen vertroebelen mijn zicht.

'Stop met schreeuwen. Mick is daar,' zegt Stefan en hij wijst. Ik zie in de verte iemand op een paard en ik begin met galopperen. Mick zit op een wit paard en hij heeft geen shirt aan. Er zit een brandwond op zijn borst en op zijn hoofd zitten bulten van Bloedzoekers, maar hij leeft.

'Sky! Ik hou van je! Voor altijd!' roept hij en dan valt hij van het paard.

Hij wordt vertrapt onder de hoeven van zijn schimmel en ik begin nog harder te galopperen.

'Stefan! We moeten hem redden, nu!' zeg ik en ik laat Sun stoppen want we zijn er. Stefan schudt zijn hoofd.

'Nee Sky, rij door,' zegt hij kalm.

'Stefan we moeten hem redden! Het kan nu nog, Stefan alsjeblieft!' Ik begin weer met schreeuwen.

'Sky,' zegt Stefan zacht, 'het is te laat.'

Ik schrik wakker met natte wangen en kijk om me heen. Ik ben nog steeds in de Arena en ik lig op mijn slaapzak. Melissa zit naast me en eet een framboos.

'Lekker geslapen?' vraagt ze met een tikje cynisme in haar stem.

'Nee. Een nachtmerrie over mijn broer, Mick en de Spelen,' mompel ik, met in mijn achterhoofd nog steeds de vreemde droom.

'Ja, ik dacht al dat je een nachtmerrie had. Je lag te woelen en kreunen en je zei vreemde dingen,' zegt Melissa. Ik kijk een beetje beschaamd naar de grond.

'Oh. Nou ja, ga jij maar slapen,' zeg ik.

'Als het lukt. Ik word ook geteisterd door nachtmerries,' rilt ze.

'Ik ga het eten ondertussen wel maken. Ik zal even kijken of de kust veilig is trouwens,' zeg ik. Aangezien onze tactiek nu niet meer aanvallend is, maar ontwijkend.

Ik klim razendsnel in een boom en zie overal wel wat rookpluimpjes omhoog kringelen. Ik gok zo dat iedereen ongeveer aan het eten is en dat het vrij rustig moet zijn. Ik klim weer uit de boom en verzamel droog hout zonder groen. Het vuurtje moet ook zo uit kunnen, dus niet al te veel hout. Met de lucifers steek ik het hoopje takjes en gedroogd gras aan. Het brand wel goed en langzaam rooster ik de vissen, de kip en ik pof twee appels. Ook rooster ik de rivierkreeft en wat planten. Uiteindelijk pak ik de helft weer in en hou ik twee vissen, twee crackers, een klein beetje planten en wat kruiden voor op de vis over. Met de vis, kruiden en waterplanten maak ik een gerecht wat lijkt op een gerecht uit District vier, maar dan minder zout. Ik ruim de resten van het vuur op en dan komt Melissa ons tentje uitgelopen. Ze heeft volgens mij niet langer meer geslapen als ik heb gedaan.

'Het ruikt lekker,' complimenteert Melissa en ik glimlach.

'Bedankt,' zeg ik en we beginnen met eten.

'Het smaakt ook lekker,' zegt Melissa na afloop. Ik veeg mijn handen af en wijs naar haar verband.

'Hoe is het met je been?' vraag ik haar nadat ik nog een keer "dank je" heb gezegd. Ik geloof dat het wel prima is met Melissa's been, ze heeft erop gerent, geklommen en zelfs ermee gezwommen. Ze zegt zelf ook dat ze er geen last van heeft.

We liggen nu zij aan zij en kijken naar de ondergaande zon. Door de wirwar van takken en bladeren heen kan ik de lucht zien en ook de slachtoffers die daarstraks aan de lucht verschijnen zullen.

Niet heel veel later begint het volkslied en de slachtoffers verschijnen. Fabio, uit District vijf heb ik niet vermoord. Maya, uit District zeven ook niet. En daarna verschijnt de jongen uit District acht, die ik wél heb vermoord en ik weet nog steeds zijn naam niet. Ik voel me verschrikkelijk en de ogen van die jongen kijken me beschuldigend aan. Al had hij waarschijnlijk niet lang meer geleefd, gezien de littekens van zijn gezicht.

'Wie gaat de wacht houden?' vraag ik nadat de slachtoffers zijn geweest. 'Jij eerst? Want je valt, eerlijk, de hele tijd in slaap,' grap ik. Gelukkig kan ze er ook wel om lachen.

'Klopt, ik maak je wakker als ik moe word,' belooft ze me.

Maar ze maakt me niet wakker. Ze is de hele nacht wakker gebleven en heeft die ochtend al een ontbijt gemaakt van kip, cracker en bessen.

'Melis! Je had me wakker moeten maken!' roep ik bezorgd.

'Sorry,' zegt ze als ze een hap van haar eten heeft doorgeslikt,'ik kon niet slapen.'

'Je hebt 's middags ook niet geslapen! Ga straks even liggen,' beveel ik haar. Ik neem een hap van de cracker als ze antwoord geeft.

'Je mag dat niet weggaan, dat moet je beloven!' zegt ze. Ik beloof het en we eten in stilte ons ontbijt op. Ik ruim de resten op en Melissa gaat slapen. Ondertussen rol ik mijn slaapzak op en haal ik mijn waterdichte doek alvast weg. Alleen de plaats waar Melissa ligt is gecamoufleerd. Ik ga bij het meertje zitten en zie dan zwarte bessen. Nachtschot, je bent dood voordat je hem doorgeslikt hebt. Dat heb ik bij de trainingen geleerd. Ik pluk er een aantal, gewoon voor het geval dat.

Ineens hoor ik geluid, het komt van rechts. De bosjes ritselen. Zo langzaam en zacht mogelijk wil ik naar Melissa sluipen, maar ik verstijf als ik twee stemmen hoor.

'...Alles al afgezocht, ze moeten ergens zijn! Dit... dit kan niet! We moeten ze vinden,' zegt één van de twee. Ik kan de stemmen niet thuisbrengen, maar dit is wel duidelijk een jongen. Ik trek mijn vishaak tevoorschijn en een mes van de dode jongen uit District acht.

'Maar... zijn ze niet dood?' sputtert de ander ietwat hoopvol tegen. Het is een meisjesstem.

'Natuurlijk niet! Het zijn ten eerste Beroeps en ten tweede zijn ze niet aan de hemel verschenen, doos!' moppert de jongen. Ik hoor geritsel en de punt van een schoen komt tevoorschijn. Ik krijg een hartverzakking en hoop van harte dat hij of zij me niet zien. Maar de kansen zijn niet in míjn voordeel.

'Daar! Dat is Sky, kijk naar haar haren!' Voetstappen komen mijn kant in, maar ik begrijp het pas als ik de klap op mijn achterhoofd voel. Want ze hebben me ingesloten.

Alsjeblieft, laat Melissa veilig zijn, is het laatste wat ik denk. Dan verschijnen de zwarte vlekken voor mijn blikveld en zak ik weg.

-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-#-
Yep, de proloog zit in dit stuk