Arena

Moordmonster. Ik ben een egoïstisch, harteloos moordmonster. En dat is het enige wat in mijn hoofd omgaat. Ik ga vanaf nu niemand meer doden, niemand. Ik ga nog liever zelf dood. Ik klim hijgend de heuvel op en zie Melissa in de verte liggen. Ik ren naar haar toe, ze is gewond in haar been.

'Daar ligt de verbandtrommel,' zegt ze kreunend en ze tilt haar hand op. Ik loop naar de doos toe en raap hem op. Ook de rest van de spullen verzamel ik en ik pak ze in. De rugzakken van Melissa en Mick liggen op een hoop, omringd door spullen. De mijne heb ik om. Ik gooi alle spullen op een hoop en loop met de trommel naar Melissa toe.

Ik bekijk de wond grondig, maar ik ben geen genezer. Ik weet helemaal niets van wonden, of genezen. Maar aan deze wond zie ik dat hij oppervlakkig en niet groot is. Ik pak een flesje jodium uit de kist en een doekje. Deppend ontsmet ik de wond en Melissa probeert niet al te hard te kreunen. Ze weet dat het schoongemaakt moet worden, anders kan ze een bloedvergiftiging oplopen, net als Bo.

Bo, wie ik heb vermoord. Bo die of dood kon gaan door bloedvergiftiging, of door mij. Ze had haar dood nog niet geaccepteerd, ik had haar moeten laten gaan. Maar ik doodde haar. Bo, haar lot had bepaald dat ze de Arena in moest. Net zoals mijn lot, net zoals Melissa's lot, Micks lot, iedereens lot.

Ik ben klaar met het ontsmetten van Melissa's wond en ik verbind haar been zo goed mogelijk. Dan help ik haar met opstaan en lopen. We proberen een klein stukje te rennen, maar dat kan ze nog maar net aan. Ik kijk naar de lucht en ik zie dat het donker begint te worden. We moeten een schuilplaats vinden en vlug. Ik kijk naar het dal, waar bomen staan. Daar moeten we heen, maar bergafwaarts gaat beter dan bergop. We lopen naar de spullen toe en beginnen met het uitstallen.

'Sky, waar is Mick?' vraagt Melissa. Mijn ogen worden groot, ik heb helemaal niet aan hem gedacht! Ik haal mijn schouders op en Melissa's ogen staan vernietigend. 'Is hij weg?' sist ze kwaad.

'Ik denk het...' zeg ik aarzelend. We bekijken de spullen en ontdekken dat het kipachtige beest, zijn mes en een touw weg zijn. Die behoorden tot zijn rugzak, maar zijn rugzak ligt open en op de kop. Het lijkt erop dat hij Melissa achter Zeno aan liet gaan, dat hij een touw en wat voedsel heeft gegrepen en samen met zijn mes wegging. 

'Maar hij ging toch achter Zeno aan?' vraag ik aan Melissa. Ik was teveel met Bo bezig om het te kunnen zien.

'Ja, maar volgens mij dacht hij dat ik het wel alleen af kon. Hij heeft ons gewoon verlaten, we hadden hem nooit moeten vertrouwen!' roept Melissa kwaad uit. Ik laat haar maar vloeken en tieren, want anders kan ze het nooit. Bang voor de andere tributen ben ik niet, ik ga ze toch niet doden.

Ik weet niet of Mick onbetrouwbaar is, maar als hij dat was dan kan hij goed toneelspelen. Het leek erop dat hij betrouwbaar was. Of niet betrouwbaar, maar blind van liefde. Hij zou mij niet zomaar achterlaten, hij moest er een goede reden voor hebben. Misschien was hij verdwaald en raakte hij in een gevecht.

Stop Skyler, praat het nou niet goed. Hij heeft je verlaten en dit zijn de Hongerspelen. Geen romantische soapserie, of iets wat daarop lijkt. Mick heeft gewoon doorgekregen dat er geen liefde bestaat in de Hongerspelen.

'Sky, ik weet wat je denkt, maar hij is echt onbetrouwbaar! Hij wilde me bijna vermoorden, omdat ik hem liet schrikken! Het was maar een grap!' raast ze en ze slaat met haar vuisten tegen haar rugzak.

'Dat had ik niet achter hem gezocht,' flap ik eruit. Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond, maar de woorden hebben mijn mond al verlaten. Ik weet niet of ik dat achter hem gezocht had, want het zijn wel de Hongerspelen. Het is gewoon vreemd dat hij iemand bijna dood vanwege een grap. Dat slaat nergens op.

'Sky, wordt eens wakker! Dit zijn de Hongerspelen, hier is geen liefde! Dat kán niet!' roept ze furieus. Ik snap wel wat haar punt is, ik ben al wakker. Melissa mag eens goed kwaad op mij worden, want ik ben een trut geweest. Ik verdien het, ik verdien het heel erg. Terwijl Melissa nog steeds al haar woede op het Capitool africht, begin ik met het verdelen van het eten en Micks wapens.

'Waar gaan we heen?' vraag ik na Melissa's tirade. Ze haalt haar schouders op en ik krijg het idee dat het haar ook niets meer kan schelen. Ze doet haar rugzak om en ik volg haar voorbeeld. Micks slaapzak zit in mijn rugzak en daardoor staat mijn rugzak iets boller. Als iemand mij in de rug aanvalt, heb ik tenminste goede bescherming.

'We kunnen naar de Hoorn,' opper ik en Melissa vindt het goed. Zwijgend beklimmen me de heuvel op, beide geen idee wat we moeten zeggen.

'Sorry Sky, ik had niet zo tegen je moeten uitvallen,' zegt Melissa dan. Daar heeft ze dan deze hele tocht mee rondgelopen!

'Melissa, je hoeft geen sorry te zeggen. Ik moet sorry zeggen, voor het feit dat ik geen seconde aan je gedacht heb, dat ik niet gevraagd heb hoe het gaat en dat ik dacht dat je me wilde vermoorden!' Ik gooi al mijn frustratie over mezelf eruit en het lucht enorm op.

'Dacht je echt dat ik je wilde doden?' Ik hoor de verbazing in haar stem en ik weet dat het idioot klinkt.

'Nou ja... Je zei dat het jouw schuld was dat Timmy dood was en ik was bang dat je hem had gedood en dat het bij mij net zo makkelijk ging. En dat is zo idioot en ik heb enorm veel spijt van het feit dat ik dat gedacht heb,' leg ik uit en Melissa aanvaardt het, misschien had ze hetzelfde gedacht.

Als we net bij de hoorn aankomen begint het volkslied te spelen. Hijgend ploffen we in het gras en wachten gespannen af tot de eerste gezichten aan de hemel verschijnen.

De gezichten van Dragon en Sera kijken naar me, het waren hun kanonnen. Ze zijn dood, alleen ik weet niet waardoor. Ik hoop zo dat Sera niet teveel pijn geleden heeft, ik gun het haar niet. Ik gun het niemand, ik gun het geen een persoon om dood te gaan in de Arena. Na Dragon en Sera komt Bo en ik went mijn hoofd af. Bo wordt gevolgd door de kleine Gale uit District zes. Ook Maya heeft de tweede dag niet overleeft, evenals Zeno natuurlijk. Twaalf doden, twaalf levenden. Het gaat niet snel, normaal vallen er meer doden op de eerste dag.

We pakken onze slaapzakken en ik ga de wacht houden. Melissa valt meteen als een blok in slaap en ik kruip na een tijdje in mijn slaapzak, om vervolgens tegen het koele metaal van de Hoorn te gaan zitten. De kou tegen mijn rug zou me alert en wakker moeten houden, maar het houden van de wacht is zo saai dat ik af en toe indommel. Ik open mijn rugzak, eet wat brood, drink een aantal slokken water en staar naar de sterren.

Vroeger keek ik naar de sterren als ik niet kon slapen. Ik was geobsedeerd door de sterren. Het was zo fascinerend. Ik klom stiekem op het dak en bleef er de hele nacht. Soms kwam Stefan bij me zitten en dan keken we stilzwijgend naar de sterren. Woorden hadden we niet nodig, de band was er. Meestal was het na een of ander duur etentje, of als mijn vader weer eens schreeuwde naar Lola. Ik was altijd zo boos als hij kwaad werd op Lola, want Lola verdiende het verdomme niet. Stefan wist hoe ik me voelde als mijn vader naar Lola schreeuwde, want Lola was mijn beste vriendin. Ook al was Lola een stuk ouder, Lola was gewoon een vriendin. Ik mis Stefan, ik mis Sun en ik mis Lola. Zou Stefan voor Sun zorgen? Vast wel, want dat doet hij altijd. Vroeger toen ik ging logeren zorgde hij altijd voor Sun en ik wéét het gewoon als hij bij Sun is. Ik denkt dat Stefan vaak bij mijn pony is, omdat het troost aan hem biedt. Ik mis mijn ouders een beetje, want het zijn mijn ouders. Ik vraag me af hoe zij kijken naar de Hongerspelen.

Mijn vader is vast trots op mij, dat zijn kleine meisje het zo ver geschopt heeft. Mijn moeder zou, zelfs nu nog, rekening houden met mijn uiterlijk. Ze zal wel aanwijzingen tegen de televisie zeggen, dingen als "doe je haar goed" en "was je gezicht", "doe je kleren recht", "gedraag je fatsoenlijk". Dat soort dingen, zo is mijn moeder. Ze zou wel panisch zijn geworden toen ik vastzat in de modder, maar mijn vader heeft haar gekalmeerd en gezegd dat ze trots moest zijn. Ik denk dat het zo gegaan is. Stefan zal vast zwijgend naar de televisie kijken en zichzelf opvreten vanbinnen. Hij zou het vreselijk vinden dat zijn kleine zusje mee moest doen. Ik denk dat Stefan teleurgesteld is, net als Oxion. Ik snap het, want ik ben een Capitoolmonster geworden.

Ik en Stefan waren best close, we begrepen elkaar. Stefan, ik en Mariah waren de buitenbeentjes tijdens trainingen van ons 'Beroeps'. Misschien kwam het door onze haarkleur, die niet paste, misschien omdat we ons afzonderden. Mariah vond het ook stom en daarom is ze mijn vriendin, we hadden dezelfde interesses en desinteresse. We hadden wel vriendinnen op school, maar die kwamen uit de middenstand. In District vier hadden we drie standen, rijk, middenstand en arm. Middenstanders hadden nét te weinig geld voor de trainingen die voor ons 'Beroeps' waren.

Ik haat het woord Beroeps, we worden er gewoon mee bestempeld. Al zou ik niet meedoen met de Beroeps, dan zou ik van mede-tributen toch de titel Beroeps hebben gekregen, puur omdat het zo is. Beroeps is Beroeps en je kan het niet veranderen, het kan niet. Melissa, Mick, Dragon, Sera, Timmy en ik, we zijn gewoon bestempelt tot Beroeps. Onuitgesproken, we waren het. En nu zijn de Beroeps met zijn drieën over, maar we zijn Beroeps.

Het Capitool heeft het mooi voor elkaar. Want Beroeps doen mee omdat het in hun District een eer is om te winnen. Zo lokken ze ons de Arena in, met de belofte dat we roem, rijkdom en een prachtig huis krijgen. Nog luxer dan dat je al gewent was en zoveel mooie praatjes.

Waarom heeft iemand ooit bedacht om ons een Arena in te gooien. Het is ziek, het is ziek en het allerergste is nog dat mensen dit vermakelijk vinden. Als het niet leuk is dan jagen ze ons weer op, als ratten in een val. We kunnen geen kant op, geen kant, zelfs als je wint ben je niet van de Arena af. Jaar in, jaar uit mensen begeleiden naar de Arena's. Je moet toekijken naar de Spelen, je moet meedoen aan de Spelen en je moet begeleiden naar de Spelen. Dat is wat een winnaar meemaakt en het is gewoon vreselijk.

Een van de vragen die me opvreet is: kan ik winnen? Wil ik wel winnen? Ik denk dat ik veel kans heb om te winnen, maar ik wil niemand meer doden. Helemaal niemand en als je dan wint zonder iemand te doden, dan wordt je nog steeds geteisterd door nachtmerries. Je zal je leven lang moeten rondlopen met het idee dat je mensen vermoord hebt en dat is zo vreselijk. Ik kan niet gelukkig zijn met het idee dat ik mensen gedood hebt. Het zal me opvreten vanbinnen, een monster dat aan mij gaat knagen en doorgaat tot het mijn hart bereikt. Uiteindelijk ben ik iemand met een lege blik in mijn ogen, misschien verslaafd aan morfine, of alcohol.

De vermoeidheid begint me de baas te worden en ik dommel weer bijna in. Ik kruip uit de slaapzak, schudt mijn stijve ledematen en loop naar Melissa toe. Dan schudt ik haar wakker en ze gaat de wacht houden. Ik val in een droomloze slaap.

De volgende morgen wordt ik wakker met een vieze smaak in mijn mond. Ik heb dorst en neem een aantal slokjes. Dan kruip ik uit mijn slaapzak, want het is behoorlijk warm. Melissa is halverwege de wacht in slaap gevallen, wat ook niet zo gek is. Ik rol mijn slaapzak op en haal het eten uit mijn slaapzak. Het is niet veel meer en als ik Melissa wakker schud zegt ze dat ze ook weinig heeft. We moeten vandaag gaan jagen, dat is duidelijk. Ons water is ook bijna op.

'We moeten jagen,' zeggen Melissa en ik op hetzelfde moment. Dan glimlachen we, maar dat duurt niet lang. Ik stel voor om terug naar District vijf te gaan, want het was daar fijn. Er is veel water en bij dat water drinken dieren en er groeien bessen en planten.

Na het ontbijt gaan we op pad. We hebben onze wapens in onze handen en onze rugzakken geven ons mogelijke bescherming. Ik loop voorop en Melissa geeft me rugdekking. Bij District drie zie ik iets of iemand bewegen.

'Melissa,' fluister ik, 'daar is iemand.' We sluipen richting het figuur.

Het is Mick.

{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}{-}

Hoi!

Ik kom even mededelen dat er deze week geen updates zullen zijn, want ik heb toetsweek *zucht*.

Ik ben benieuwd wat jullie van dit boek vinden, dus het zou leuk zijn als je het even laat weten ^^

Ik ga het boek trouwens niet meer herschrijven of zo, dus je moet het hiermee doen XD

Opgedragen aan de andere schrijfster van het karakter 'Lizzy'.

X Nien