Note: Omg, thank you so much for reading The Hidden Kingdom of Glacievere until the end! I know that this story is not perfectly written, but I'll make it up to it! For now, thank you so much for supporting this story. This really means a lot to me.

No Spoilers for the Relevations, please. Thank you!!

EPILOGUE: The Queen
AIRISH

"DARREN!" Nakangiting tumakbo ako palapit sa kaniya at sinalubong siya ng mahigpit na yakap dahilan upang matumba kami sa damuhan. Narinig ko siyang tumawa at niyakap ako pabalik saka inayos ang nagulo kong buhok. "I missed you! How long have you been waiting here? I'm sorry I failed to visit sometimes!"

"It's okay, my love," bahagya siyang tumawa at muling yumakap sa akin habang nananatili siyang nakahiga sa damuhan at ako'y nasa ibabaw niya. "I'm always waiting here, I'll never leave you."

"Promise?" Tumingala ako sa kaniya at tinuldok ang dulo ng kaniyang ilong saka bahagyang natawa dahil dahil sa pagnguso niya.

"Promise." He curved my hair around my ears, he leaned his head over and landed a kiss on my forehead. Unti-unti akong umupo at hinila ko na rin siya upang hindi na kami magtagal na nakahiga sa damo. Nakaputi pa naman siya, madudumihan siya. "Whatever is going to happen, I will be always waiting here. For you to lean on when you get tired, my shoulders are always here for you to cry on when you feel alone."

"Oh, thank you," ngumiti na lang ako at tumalikod sa kaniya. Isinandal ko ang aking katawan sa dibdib niya at kinuha ko ang kaniyang mga braso upang iyakap sa aking baywang. "Look, Darren! It's majestic!"

We are at the top of a hill, in front of a lake. We can see the skies turn golden as the sun sets. The calm gentle waves of the lake together with a cold breeze is what you hear and feel, also the chirping of the birds that's flying freely in the sky. From here, could see the palace of Tungkenstein from our right. But the scenery by the lake is more magical.

"It's so calming, isn't it?" He asked while embracing his arms around me and his chin is resting on my shoulder as I lean back to him. It was perfect, it made me feel like I'm kn a fairy tale that I never thought I would believe in. I never thought I would experience a happy ending with him.

"Yes, it is…" I said, still appreciating the scenery that the nature has prepared for us. The waves are calming my wild heart, the heart that he made go wild.

"I wish I'm with you in everything you'll do in your life, I bet that's beautiful and calming, too," he whispered, almost voiceless. I chuckled when I felt his arm breath having a contact with my nape. "I wish I am there to watch every scenery that your eyes land on."

"Oh, you will. You're always here, right? As long as you're not leaving – as long as I'm not, we can watch those sceneries together!" I excitedly said with joy exploding in my heart. "You're not leaving, right? You promised that, about 5 minutes ago!"

He chuckled. "Yes, I'm not."

Silence took over us for a moment, only the sound of the water, the leaves rustling, the birds chirping, and our breathing are the only things that can be heard. I can feel my heart beat going faster as his breath touches my skin and as his arms embrace my body.

"Can we stay like this forever? Can we stay happy forever?" I said, breaking the silence.

"I want that too. I want to wake up beside you everyday, I want to watch millions of sunrise with you. I'd love to xance with you under the pouring rain even we're gray and old. I wish I could make you breakfast, lunch, and dinner to satisfy your cravings…" he said, crealy and slowly. "But all of that are just going to be good manifestations… because that's what I can't promise."

"But, you said you will always be here…" I tilted my head a little so I could see his face, and I saw him looking at me, too.

"I said, I will always be there, but I can't promise for us to stay like this forever," he said, calmly. I saw his eyes glistened as the sunshine reflects in his eyes, it looks sad. "Because the only thing I could promise to have forever is this… the only thing I could make into forever is how much I love you."

With his fist on his chest, I saw his chest glow slightly. I turned into his face again and I saw his eyes started to form some tears. I don't know why that sounds nice yet sad. Is he saying goodbye? I don't think so, he said he'll always be here. He said he's always gonna wait here.

"My love?" He called, when I dug my face on his shoulder, trying to stop my self from tearing up.

"Hmm?" I replied, trying so bad to brush all the negative thoughts in my mind.

"Look up," he said and so I did. He pointed at the lake's direction, and so I turned my eyes to it. I saw the skies having a gradient of the colors blue, lavender, pink, orange and gold. Some stars are showing in the sky and I could see some birds flying from afar. "The sunset's beautiful, isn't it?"

"Yes, yes it is…" I responded, brushing my thoughts of him saying his farewell. I raised my right arm to wipe my tears befor ethey could escape, and I saw something I thought I'd never see again. It's the mark. "Darren, look, my mark is back. I thought it's gone for good. I thought – Darren? Darren!"

I roamed my eyes around when I can't feel his embrace anymore, he left. But, perhaps, he's just hiding! He maybe just wanted to play! I chuckled to myself and stood up.

"Darren! You really wanted to olay right now? Just couple of minutes and it will go dark!" I yelled that echoed in the place, I shooked my head and started running around the hill down to the field. As I go down, the grass were getting taller until they reached my knees. "Darren, you can't hide from me. I'm master at hide and seek when I was a kid!"

I chuckled and run around the field of grass with some tulips and lavenders. But after minutes of running around trying to find him, I still can't see him. The minutes turned hours and the sun's finally set. It's already dark, andonly the moon is giving light but I still haven't found him.

"Darren! Where are you? This isn't funny anymore!" I yelled, but still, no one responded. I ran to the trees, near the lake, back to the top of the hill, but still, not even shadow of Darren showed up. "Darren, please! You said you'll never leave!"

With full of exhaustion and despair, I sat on the ground with the grass almost covering me. I felt my tears running down, again. Pinunasan ko ang aking mga luha ngunit sa guwing pagpunas ko ay napapalitan lang ito ng panibagong luha. It's just a repeating process of wiping and tearing up.

"Darren naman oh, tama na please. Gabi na, lumabas ka na…" niyakap ko ang aking sarili at napapikit dahil sa biglang pag-ihip ng malamig na hangin. Naramdaman ko ang paninikip ng puso ko ngunit biglang may humawak sa aking balikat. "Darren – Loira, what are you doing here?"

"Hinahanap ka, sinasabi ko na nga ba't nandito ka na naman," saad niya ngunit ramdam ko ang awa at lungkot sa kaniyang boses. "Halika na, umuwi na tayo. Lumalamig na, baka magkasakit ka pa."

"Pero, hindi ko pa nahahanap si Darren. He must be hiding anywhere, kapag umalis ako, maghihintay na naman siya rito!" Ramdam ko ang pagtulo ng aking mga luhs, pilit akong hinihila ni Loira ngunit hindi ako sumusunod. Kapag umalis ako, maghihintay na naman siya. Maghihintay na naman si Darren kasi umalis ako ng walang paalam.

"Stop, princess. Halika na, umuwi na tayo. Huwag nang matigas ang ulo," pagpupumilit niya ngunit hindi ako tumatayo. "Stop this nonsense, Airish. Hindi ka ba naaawa sa sarili mo? How long can you stay like this? How long are you going to pretend that he's still here, waiting? Tigilan mo na ang kahibangang ito, Airish! You know to yourself that he will never come back, you know to yourself that he's gone forever!"

"No! Don't say that! He said, he'll wait here everyday. He said he'll always be there for me. He promised! And Darren never breaks promises! Maghihintay siya rito, kaya dapat magpaalam ako sa kaniya para hindi siya mapagod mas'yado. Hindi niya ako iiwan, Loira, kasi nangako siya. Sabi niya – sai niya hindi niya ako iiwan!" Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko.

"Please, Airish. Nagmamakaawa ako sa 'yo, tingnan mo ang sarili mo. Maawa ka naman sa katawan mo, Airish. Maawa ka sa sarili mo. Tara na, umuwi na tayo…" pagsusumamo ni Loira ngunit ulit-ulit akong umiling saka tumayo ngunit kaagad niyang nahawakan ang kamay ko. "You know to yourself that there's no one waiting for you here, Airish. Stop giving yourself false hopes because he's gone for good! HE WILL NEVER COME BACK!"

"LIAR! Can you just leave, Loira?! I'm staying here, this time, I'll be the one waiting! Babalik siya, eh. Kasi sinabi niya 'yon! Manonood pa kami ng pagsikat ng araw, magbibilang pa kami ng mga bituin sa kalangitan. Babalik siya para tuparin 'yon, kaya iwanan mo na ako rito! Hihintayin ko siya, nandyan lang naman 'yon, eh! Pinaglalaruan lang ako no'n!" Natatawa kong saad sa sarili at pinunas ag mga luha sa pisngi.

"Hindi ka niya pinaglalaruan, Airish. Ikaw ang nakikipaglaro sa sarili mo! Stop thinking that he's still here because he's not! And he will never be again! Stop creating a fucking concept for you to hang on, Airish. You know to your damn self that the boy was gone, you witnessed it! He fell into the cliff! They found his body, dead!"

"STOP, PLEASE!" Dahan-dahan akong napaluhod sa lupa at tinabingan ang aking mga tainga upang wala ng marinig pa. "He pa siya patay! We will still have our happy ending, he will come back! Hindi pa siya patay. Babalik siya. Babalik siya…"

"HINDI NA SIYA BABALIK, AIRISH! Kaya't sa ayaw at sa gusto mo, uuwi ka na! Kasi wala ka ng dapat pang hintayin, wala na siya, Airish! It's been a month after his death, stop pretending that he's here, he will never be!" Sigaw niya ngunit pilit kong diniininan ang aking tainga habang nakapikit, ayaw ko na. Tama na please.

Naramdaman kong may kung anong bagay ang tumurok sa aking leeg dahilan upang unti-unti akong manghina hanggang sa hindi ko na maramdaman ang aking katawan. Bumagsak ang aking mga kamay at naramdaman ko ang katawan ko na unti-unting umangat sa lupa hanggang sa tuluyan nang mawala ang lahat.

*****
THIRD PERSON'S

SA KABILA ng katotohanang nakabalik na nga ang kaharian ng Glacievere, hindi pa rin maitago ang awa ng mga mamamayan dahil sa kalagayan ng prinsesa. Sa makalipas na isang buwan ay pumupunta ito sa burol malapit sa lawa dahil naghihintay daw ang binatang si Darren doon.

"Maayos na ba ang prinsesa, Loira?" Tanong ng mga duwende't diwata nang makalabas ng silid ng prinsesa si Loira.

"Ganoon pa rin, nangungulila pa rin siya – pero, tama na. Nakasasama para sa kaniya ang ginagawa niyo. Oo nga't bumabalik ang kaniyang pagkamasigla pero, maa masasaktan lang siya kapag nalaman niya ang katotohanan. Katotohanang pilit niyang itinatanggi," malumanay na sambit ni Loira, hindi ap rin naaalis ang awa para sa kalagayan ni Airish.

"Pero, sa kaht anong mangyari ay masasaktan din naman siya. Hindi namin kakayanin na siya'y magdudusa sa nakaraan habang kami'y walang ginagawa!" Sigaw ng duwente na sinang-ayunan ng lahat, napabuntonghininga si Loira at unti-unting lumuhod upang makapantay sila.

"Iyon na ang punto ko, Caleb. Kahit anong mangyari ay masasaktan lang ang prinsesa sa mangyayari. Mas mabuting malampasan niya ito sa tulong ng kaniyang sarili. Hayaan niyo siyang pumili kung nanaisin siya bang limutin ang nakaraan o mamuhay habang pasan-pasan ito. Hayaan niyo nang maghilom ng kusa ang sugat ng prinsesa," ngumiti si Loira at napatango na lang ang mga duwende maging ang mga diwata.

Sa nakalipas kasing buwan ay pinapatakan ng isang mahiwagang likido upang mabawasan ang lungkot ng prinsesa. Ito ay nagdudulot ng paggawa ng kaniyang utak ng isang bagay na siyang nagpapasakit sa kaniya upang makasama ito. At sa puntong ito, ang binata mula Synthus ang dulot ng kaniyang pagkasawi.

SA KABILANG BANDA, ang mga diyos at diyosa ay nag-uusap sa templo na naroroon sa kalangitan. Dito naninirahan ang Helluxious noong panahong wala pa sa mundong ito ang prinsesa. At dito rin unang nagkita ang mahiwagang ibon at ang prinsesa.

"Sa katapusan na tagsibol, kailangang ma-koronahan na ang prinsesa bilang reyna ng kaharian. Dahil habang tumatagal na wala ang hari't reyna ay lumalakas ang kalaban at humihina nag ating puwersa, dahil ang trono ang isa sa nagpapalakas ng ating sandatahan," saad ng Diyos na si Argus, ang tagabalanse ng liwanag at kadiliman sa mundong ito.

"Ngunit, ang kalagayan ng prinsesa. Labis pa rin niyang dinadamdam ang pagkawala ng binata. Labis pa rin ang kaniyang pangungulila," puno ng pag-aalalang sambit ng Diyosang si Eve, siya ang isa sa nagpagalinv sa prinsesa noon. Siya ang tagapagpagaling ng mga karamdaman.

"Ako'y naniniwala na malalampasan iyon ng prinsesa, nagawa niyang hilumin ang kaniyang sugat mula sa pagkawala ng kaniyang mga magulang, makakaya niya rin ito. Kailangan niya lang ng panahon, kailangan niya lang ng gabay," malumanay na sambit ng Diyos na si Blaze, siya tagapamahala ng emosyon ng mga mamamayan.

"Kung gayon ay dapat makapag-umpisa na tayo ng preparasyon para sa gaganaping koronasyon. Nalalapit na ito, ilang araw na lang ay tuluyan ng sasapit ang tag-init. At sa preparasyong iyon, kasama na roon ang prinsesa. Kailangan din natin siyang i-handa," sumandal sa kaniyabg upuan ang Diyosang si Celeste at pinaikot ang tasa ng tsaa sa kaniyang palad.

"Ngunit, ang prinsesa na rin ang magdadala ng sulat para sa mga mamumuno ng kaharian, hindi ba? Paano natin siya ihahanda gayong kailangan niyang maglakbay patungo sa iba't ibang kaharian," tanong ng Diyos na si Eliezer, ang kapatid ni Eve na siyang tagapamahala ng kapayapaan.

"Maaari naman nating i-handa ang prinsesa habang siya'y naglalakbay. Sa paraang makatutulong sa kaniya, hindi lang sa emosyon kundi na rin sa kaniyang pisikal n abilidad," suhestiyon ng Diyos na si Davion, ang tagapangalaga ng kabihasnan.

Sinang-ayunan iyon ng lahat at napagdesisyunan nilang pag-usapan naman nila kung paano gaganapin ang koronasyon. Ngunit habang sila'y nag-uusap ay may naglakad palapit sa kanila at umupo sa natitirang bakanteng upuan.

"Ito ang sulat ng hari na nahanap sa kanilang tahanan sa mundo ng mga mortal, matagal ko na 'yang hinahanap at sa wakas ay nakita ko na rin," ibinagsak ng Diyosang si Lithereé ang isang kulay kapeng papel na gusot na at mayroon ng ilang punit. "Hindi ko pa iyan nababasa, gusto kong mabasa natin ito ng sabay-sabay,"

"Salamat," dinampot ni Celeste ang papel sa lamesa at saka kinuha iyon. Binasa iyon ng malakas ng diyosa at natahimik naman ang lahat, iyon ay sinulat ng hari habang itong mabubuhay pa. Hindi makakailang sulat nga iyon ng hari, espesyal na tinta at papel din ang ginamit dito, hindi lang nila matukoy kung ano ang sikretong itinatago ng papel na iyon. "Kailangan natin itong ibigay sa prinsesa,"

Tumango si Lithereé, "Tila may nais ipaabot ang hari sa sulat na ito na hindi natin makuha. Siguro ay tanging ang prinsesa lang ang makababasa ng bagay na iyon. At isa pa, mayroon din akong nahanap na libro sa kanilang tahanan, iyon ang aking unang binuksan ngunit, walang nakasulat."

"Bakit naman walang sulat ang libro?" Binuklat kaagad ni Eve ang aklat at malinis nga ang mga pahina nito.

"Mayroong nakasulat riyan, at iyon ang kailangan nating alamin." Sumandal sa kaniyang upuan si Argus habang nakatitig sa librong nakabukas sa lamesa. Binubuklat iyon ng mabilis ni Eve ngunit walang makita ang diyosa. "Sandali, ibalik mo sa huling pahina."

"Huh?" Naguguluhan man ay ginawa iyon ni Eve, nakita nila ang isang sulat na gawa sa pulang tinta. Napakunot ang noo ni Eve at inilapjt ang mukha sa pahina upang amuyin ito. "Dugo…"

As the return of my daughter,
Many will try to interfere
But with this sacred book,
Dwellers shall be in peace

Find the owner of the words;
He lives in chaos
Dangerous like a rose
Hiding in the shadows

Accept the oath
And you shall find the truth

Sa bawat pagbigkas ng salita ni Lithereé, pare-parehong tumitindig ang kanilang mga balahibo. Namayani ang katahimikan sa silid, nagkatinginan silang lahat. Iisang tanong lang ang nabuo sa kanilang isipan: Ano ang ibig sabihin nito?

*****
AIRISH

NAGISING ako dahil sa mga ingay na nanggagaling sa labas ng aking silid. Iminulat ko ang aking mga mata at nakita ang mga duwente na nagkukumpulan sa pintuan. Bahagyang nakabukas ang pinto at nakasilip sila sa akin.

"Hindi niyo naman kailangang matakot," saad ko nang makitang akmang aalis sila nang lumingon ako sa direksyon nila. Napahawak ako sa aking ulo at dahan-dahang iniupo ang sarili. "Bakit kayo nagkukumpulan sa pintuan? Maaari naman kayong pumasok."

"Tinitingnan lang po namin ang iyon kalagayan mahal na prinsesa..." Sabay-sabay nilang sambit gamit ang kanilang maliit na boses. "Nagising ka po ba sa aming ingay? Pasensya na po..."

"Ayos lang," saadkk at itinayo ang sarili. Tinitigan ko ang aking sarili sa salamin na nasa gilid ng aking kama at napabuntonghininga. "Wala na ba talaga siya? Iiwan na ba talaga niya ako? Sabi niya hihintayin niya ako palagi..."

"Mahal na prinsesa... patawad po..." Napalingon ako sa kanila nang marinig ko silang nanghihingi ng paumanhin. "Ikaw po ay pinapatakan namin ng gayuma nitong nakaraang linggo upang makasama mo ang prinsipe kahit sa iyong isip lang. Ngunit hindi namin alam na nakasasama na pala ito, patawad po..."

"Anong ibig niyong sabihin?" Tanong ko sa kanila, kahit na may ideya ako sa naks nilang iparating, naguguluhan pa rin ako. "Hindi ba totoo iyon? Ramdam ko yong yakap niya, yong hinga niya... anong sinasabi niyong kahit sa isip lang?"

"Sa iyo pong isip ay magkasama kayo ng prinsipe, pinapapaniwala ka ng iyong utak na magkasama kayo kahit na ang totoo ay ang sarili mo lang talaga ang kausap mo. Ikaw ang yumakap sa iyong sarili, ikaw ang suasagor sa iyong sariling tanong," paliwanag nila sa akin at hindi naman ako nakapagsalita.

Unti-unting bumalik sa aking isipan ang mga nangyari, isang buwan na ang nakalilipas. Si Darren, nahulog siya sa bangin. Nang pumunta kami sa Cleravon upang parusahan si Daniella at Julian. Inatake kami, nabitawan siya ni Julian at nawalan ng balanse. At makalipas ang ilang araw ay natagpuan ang kaniyang katawan, sa ibaba ng bundok.

Umupo ako sa aking kama, hindi ko na gustong maalala iyon kaya't pilit kong inalis iyon sa aking isipan at itinuon sa isang bagay. Ngunit lumabas naman sa aking isipan ang nakita ko sa bahay nila Darren sa mundo ng mga tao, ang painting ng aking mga magulang kasama si Tito Bruno at Daniella.

"Nalalaman niyo ba ang relasyon ng aking mga magulang sa magulang ni Darren?" Tanong ko sa kanila, tumingin ako sa mga duwende at kita ko naman ang pagkagulat sa kanilang mukha.

"A-ang inyo pong magulang at ang magulang ng prinsipe ay dating m-matalik na magkaibigan..." Bulong ng isa, si Caleb, ngunit narinig ko pa rin iyon kahit na halos wala ng boses na lumabas sa kaniyang bibig. "Iyon lang po ang aking nalalaman, hanggang doon na lang po ang aking memorya."

"Salamat," tumango ako at tumingin sa labas. Suguro ay wala silang alam sa kung ano ang nangyari dahil nakulong sila rito, ngunit, may ilang nakatakas. At kabilang na roon si Loira. Pumasok ako ng banyo at inayos ang sarili bago lumabas ng silid.

-**-

"Wala akong nalalaman sa kung ano ang nangyari sa pagitan ng iyong mga magulang at magulang ng prinsipe, mahal na prinsesa. Kahit na nakalabas ako ng kaharian bago ito mawala ay nanatili naman ako rito sa ating mundo, hindi nila ako kasama sa mundo ng mga tao," paliwanag niya at napatango naman ako. "Bakit pumasok sa iyong isipan ang tanong na iyon?"

"Dahil kung matalik silang magkaibigan, mayroon pa nga silang painting sa tahanan nila Tito Bruno – hindi na namin hanapin ang prinsesa dahil malalaman agad nilang ako iyon," diretsong saad ko at nanatiling nakatitig kay Loira.

"Malalaman din natin iyan, ngunit, hindi ngayon. May taong makasasagot ng iyong katanungan at hindi ako iyon," saad niya at tumango naman ako. Hinaplos niya ang aking buhok at ngumiti. "Halika, may naghihintay sa iyo."

Dumiretso kami sa isang silid sa palasyo, dito ginaganap ang karamihan sa mga ritwal. Sagrado ito at walang ibang dapat makapasok kundi ang pinahihintulutang tauhan. Hindi rin ito ginagamt kapag hindi importanteng bagay ang gagawin. Anong mayroon?

"Magandang araw, mahal na prinsesa," bati sa akin ni Lithereé nang buksan ko ang malaking pinto. Kaagad akong pumasok at lumapit sa kanila upang yumakap. "Kami ay may mahalagang dapat sabihin sa iyo."

"Ano po iyon?"

"Sa darating na katapusan ng tagsibol, dapat maganap na ang pagko-korona sa iyo bilang reyna ng Glacievere," sambit ni Celeste at hindi naman ako kaagad nakasagot. Isa-isa ko silang tingnan, lahat sila'y nakangiti na tila ba masaya sila sa balita. "May problema ba, Airish?"

"N-Ngunit, hindi ko alam kung handa na ako. Hindi ko nga alam kung karapat-dapat ba akong tanghalin bilang reyna," napayuko ako at doon lang napansin na wala sa likuran ko si Loira. Nagpaiwan siya sa labas ng pinto.

"Narito kami upang gabayan ka, mahal na prinsesa. Narito kami upang i-handa ka," pagpapagaan ni Eve ng loob ko ngunit hindi no'n naalis ang kaba at pagdadalawang isip sa aking loob.

"At huwag mo sabihing hindi ka karapat-dapat, isa kang magaling na lider! At isa pa, wala kang mapagpipilian!" Sambit ni Argus kaya't napatingin ako sa kaniya at nakita na malawak siyang nakangiti. "Oh, that's a joke, though..."

"Ito ay isang sulat na gawa ng iyong ama, nahanap ko ito sa bahay niyo sa mundo ng mga mortal," saad naman ni Lithereé sabay abot sa akin ng isang papel na nakatupi. Luma na iyon at may punit pa. "Basahin mo,"

When the time has come that my daughter is going to be crowned as the queen of our kingdom, let the gemstones float in the air and this shall be recited: Sacred gemstones of life, we call on you. Gather the kingdoms for a wondrous night, gather the people for a peaceful sight. By the power of light, come together.

Airish, my child, I know you're not ready for such responsibility but just remember that me and mom is always here. We're here to guide you. We're just always waiting here, at Glandion, watching you. We love you, sweety. The future of our world is on your hands, please me strong. For us, for the world, for yourself. Remember that you shall always choose your people, no matter what the situation is.

Light the darkness, accept the shadows. Accept the darkness, love what's inside it.

"And we're also here for you, Airish. We will guide you. We will patch your wings. We will mend your heart," sambit ni Lithereé at kasabay no'n ang pagtulo ng aking mga luha. Yumakap sa akin ang tatlong diyosa at ang tatlong lalaki naman ay nanonood lang sa amin.

"Enough with the drama! Let's grab the stones and witness something wondrous!" Sigaw ni Blaze saka pumalakpak dahilan upang matawa ako habang nagpupunas ng mga luha. "Stop crying, princess. You should smile! You look wonderful either way, but you should smile!"

"Thank you... really," ngumiti ako at sa kanila at pinahi ang mga luha. Ngumiti ako gaya ng sabi ni Blaze at tumayo sa gitna ng summoning circle. "Sacred gemstones, I summon you."

At sa aking pagtawag sa kanila, lumutang ang mga bato sa palibot ng bilog. Huminga ako ng malalim at iwinaksi ang isipan. I shall never give up. I shall never fail. I shall be strong. For my parents, for the underworld, for the people, for me.

"Sacred gemstones of life, we call on you. Gather the kingdoms for a wondrous night, gather the people for a peaceful sight. By the power of light, come together," nang banggitin ko ang mga salitang iyon, nagliwanag ang mga bato at naramdaman naming bahagyang gumagalaw ang silid.

Umaangat kami.

At isang saglit pa, bumukas ang bubong ng palasyo at tuluyan na kaming makalabas sa tuktok ng palasyo. Nagliliwanag ang mga bato at nang makalabas kami ay mas nagliwanag lanv ang mga ito na para bang nagbibigay ito ng senyales.

Naramdaman kong parang bumubukas ang aking lalamunan, tila ba handang lumabas ang naipong boses upang marinig kahit na nasa malayo.

"Kingdom of Tungkenstein, I summon you."

Umalingawngaw ang aking boses sa paligid at mas nagliwanag ang mga bato. Naramdaman ko ang malamig na pag-ihip ng hangin ay ang pagpasok nito sa aking tainga na tila ba tumutugon ito sa aking pagtawag.

"Kingdom of Franksean, I summon you."

Narinig ko ang paggalaw ng tubig mula sa malayo, dinig ko ang paglakas ng agos sa dagat kahit na malayo ako roon. Narinig ko rin ang isang pag-awit na walang liriko na tila ba narinig nito ang aking boses.

"Kingdom of Synthus, I summon you."

Naramdaman namin mula dito sa itaas ang pagglaw ng lupa, tumagal iyon ng ilang segundo na tila ba naramdaman nito ang aking tinig. Nakatanggap din kami ng malakas na liwanag mula sa kinaroroonan ng kanilang palasyo.

Namayani sa amin ang katahimikan, nanatili akong tahimik at tumitig lang sa mga diyos. Ngumiti ako sa kanila at itinaas ang aking mga braso, akmang lalapit sila sa akin habang nakalahad ang kamay ngunit nagsalita ako dahilan upang sila'y mapatigil.

"Flairewell Clan, this is Princess Airish of Glacievere... Kingdom of Flairewell, I summon you."

Nagdulot nang napakalakas na liwanag ang mga bato dahilan upang mapapikit ako habang nakatingala sa kalangitan. Nang unti-unting humina ang liwanag, nakita ko ang unti-unting pagpula ng buwan sa aking harapan na tila ba naririnig ako nito.

"Princess of Light, we heard you."

-**-

LUMIPAS ang mga raw at wala kaming ginawa kundi ang maghanda sa palasyo. Kabi-kabila ang paglilinis at paglalagay ng dekorasyon habang kami ng mga diyos at diyosa ay nasa loob ng silid na iyon upang sanayin ako sa maraming bagay.

Tinuruan nila ako ng pisikal na pakikipaglaban, paggamit ng aking kapangyarihan, tinuruan nila akong maging ako.

Sa mga nakalipas na araw na iyon, unti-unti ko nang natatanggap sa aking puso ang pagkawala ni Darren. Unti-unti nang tinatanggap ng puso ko ang katotohanang hindi na siya babalik. Ngunit ang pagtanggap sa katotohanang iyon ay hindi ibig sabihin na kalilimutan ko na siya.

Mananatili siya sa aking puso't isipan kahit na anong mangyari. Hindi man kami magkasama habang buhay, hindi man niya man ako mahahagkan sa bawat paggising namin sa umaga, hindi man kami makasasayaw sa bumubuhos na ulan, hindi man kami magkasama hanggang pumuti ang aming buhok. Ngunit habang buhay na maninirahan sa aking puso't isipan ang nararamdaman ko para sa kaniya.

Ngayon, narito ako sa silid kung nasaan ang kabaong ng aking mga magulang. Hindi ko man alam kung nandito pa sila, hindi ko man alam kung maririnig nila ako, hindi ko man alam kung mararamdaman, ngunit narito ako sa kanilang tabi tuwing palubog ang araw upang i-kwento kung ano ang nangyari sa aking araw.

"Gaya ng nakasanayan, katatapos lang ng ensayo namin. Ngunit ngayon, mas humihirap na ang kanilang tinuturo. Mas mahirap ngunit kakayanin ko. Sa totoo lang ay masayang mag-aral kasama sila, alam kung mapanganib ang aming pinag-aaralan ngunit hindi ko iyon nararamdaman dahil alam kung hindi nila ako pababayaan," inayos ko ang mga bulaklak sa ibaba habang nakangiti.

Humahalimuyak ang mga bulaklak sa silid, at napapangiti ako sa tuwing naalala kong ito ang paboritong bulaklak ng aking mga magulang. Lagi nilang ikene-kwento sa akin na ito raw ang bulaklak na dekorasyon sa kanilang kasal. Itong bulaklak ring ito ang naging dahilan ng kanilang unang pagkikita.

Ang bulaklak ng Myotosis.

"Father, Mother, I miss you. After this, I'll meet you in Glandion. After the coronation, I'll meet you again. Because me and the Helluxious cannot wait to be with you again." Ngumiti ako at muling tumingin sa mga bulaklak. Bahagya akong tumawa at bumuntonghininga. "And, yes mother and father, I'll forget you not."

"Princess, the people of Franksean is arriving," bumukas ang pinto at bumungad ang isang duwende.

Tumayo na ako at naglakad patungo sa pinto, marahan ko iyong isinara at naglakad patungo sa bulwagan upang salubungin ang mga parating. Inayos ng mga diwata ang aking buhok at ang mga duwende naman ay inaayos ang aking damit.

Bumukas ang pinto ng palasyo at nakita namin ang mga kalesa, mga Wyvern, at mga Unicorn na paparating. Nakangiti akong naglakad palapit sa pinto at nauunang sumalubong sa akin si Isabella na malaki ang ngiti.

"Prinsesa!" Yumakap ako sa kaniya pabalik at kaagad din naman siyang humiwalay. "Nagagalak akong makita kang muli!"

Naglakad ako palabas ng palasyo upang salubungin pa ang iba, at nang makalabas ako at nakita ko ang kanilang sabay-sabay na pagyuko. Napangiti naman ako at yumuko rin upang magbigay galang at pasasalamat sa kanilang pagtugon sa aking panawagan.

"King Ferdinand and Queen Portia, together with our daughter, Princess Masha. At your service, your highness," muli silang yumuko at gayon din naman ako.

Lumipas ang mga oras at mayamaya ay mayroon ulit na parating, nakasakay sila sa mga lumulutang na kalesa at mga Wyvern. Kulay puti ang kanilang mga nasasakyan, sa isang tingin pa lang ay alam ko na kung sino saan ito galing.

"General Luis, with King Phillip and the kingdom of Tungkenstein, at your service, your highness," yumuko siya at kinuha ang aking kamay at humalik sa likod nito. "Thank you for your invitation, princess. It's going to our honor to witness a wonderful moment."

Nanatili na lang ako sa labas upang hintayin pa ang mga parating, pinauna ko na sila sa loob upang sila'y makapagpahinga sa kanilang mahabang biyahe. Mamaya pa ang koronasyon, pagsapit ng hatinggabi. At ngayon ay kalulubog pa lang ng araw, marami pa kaming oras.

"Queen Margarette, Lord Bruno and Prince Jamin with the kingdom of Synthus, at your service, your highness." Yumuko sila sa aking harapan at gano'n din naman ko bilang pagsalubong sa kanilang pagdating. "This is such an honor."

Nang makapasok na sila, nagpa-iwan pa rin ako sa labas. Umaasang mayroon pang dadating. Ngunit hindi ko namalayan na mayroon pa lang tao sa aking likuran.

"Sino bang hinihintay mo riyan? Hindi ba babalik 'yon," dinig kong biro ni Jamin mula sa aking likuran kaya't napalingon ako sa kaniya at sumimangot. Ang pangit ng humor niya. "Pero seryoso, sino pang hinihintay mo riyan? Tara na sa loob!"

"May hinihintay lang ako, darating na rin 'yon..." Natatawang tugon ko sa kaniya at umiwas ng tingin. Muli akong tumitig sa malayo, umaasang may darating pa. At hindi naman ako nabigo nang makita ko ang isang lumulutang na kalesa na parating mula sa kanan ko. "Nandito na sila!"

"Who?" Napatingin siya sa tinuro ko at tila hindi naman niya maalaman kung sino iyon dahil naririnig ko ang mga bulong niya. Tinawanan ko na lang siya at inayos ang sarili upang salubungin ang paparating.

Bumagal ang sasakyang iyon at saktong-sakto na tumigil sa aking harapan. Pmarami pa iyong kasama, ang iba ay naka-kabayong lumilipad, ang iba ay nasa Wyvern, ang iba naman ay lumilipad sa sarili nila. Lumabas ang dalawang lalaki mula sa kalesa at nakangiti silang naglakad palapit sa akin.

"King Farell and Prince Finley, with the kingdom of Flairewell, at your service, your highness..." Yumuko silang pareho at gano'n din naman ako. Natahimik naman ang lalaki sa aking likuran at naramdaman kong yumuko rin. "It is our great pleasure to be here, princess. Thank you."

"No, it's my pleasure to have you here. To have you back," ngumiti ako at kinuha sa aking bulsa ang isang susi na ibinigay sa akin ni Lithereé. "And, I believe this is yours?"

"Y-your highness..." Napatitig sila sa akin, maging ang kanilang mga kasama ay napako sa kanilang kinatatayuan na tila ba hindi makapaniwala sa kanilang nakikita. "U-uh, wow. W-what does this suppose to mean? Uh..."

I chuckled. "Yes, you can come back... please. The underworld isn't complete without you. Let's end the feud, let's crash the borders that's dividing us. Let's be one... again." Matamis na ngumiti ako at iniabot ang susi sa kaniya. Itinupi ko ang kaniyang palad at yumakap sa kay Haring Farell.

"T-thank you, princess of light..."

-**-

"SO TONIGHT, we are here to witness another special moment for our lives. For our world," panimula ni Celeste na siyang mangunguna ng pagtitipon na ito. "After all the battles and rebellions, after all the feud, after the years of being divided, finally, we are here now, under the same room reuniting as one."

Pumalakpak ang lahat, they were all sitting in their places, without a specific order. They can sit wherever they want. I don't want to create a divider between the kingdoms, and I know that's also what my parents want. For the kingdoms to be one again.

"May we call on, Princess Airish Solene Salazar of Glacievere!"

Mas lumakas ang palakpakan na sinabayan ng hiyawan. Tumayo ako at naglakad papunta sa unahan, bumuntong hininga ako at nakangiting tumingin sa kanila. Magkakasama na ngayon ang lahat at masayang nagke-kwentuhan. Na wala ng sama ng loob.

"Hello, everyone. I'm Airish, and I welcome you here at the kingdom of Glacievere. So, tonight, is not just going go be special for me – because this night is for the all of us." Nanatili akong nakangiti habang inililibot ang tingin sa paligid. "Maybe, in the last years, our world has been filled with rage, vengeance, wickedness, selfishness and othed things that caused our world to have a divider. But now, I hope to end that. I want to end that. I want peace, we all want that. I hoping to end the feud, I hoping to end the battles. We don't want to lose lives anymore, because every soul is important. Whoever you are."

Natahimik ang lahat, na tila ba naghihintay sila ng sasabihin ko. Napabuntong hininga naman akong muli at ipinagpatuloy ang aking sasabihin.

"So, thank you for answering my calling. Thank you for being here, it is my honor to have you in my front. And I'm hoping we could do more gatherings like this in the near future," I saw some wiping their tears, I saw some hugging with the person beside them, I could see some handing a napkin to the person sitting next to them. It's such a beautiful moment to watch. "That's all that I can say, I didn't prepare much. Just, have fun. Forget your problems for a moment, let's enjoy this together."

The program continues. Celeste introduced the leaders of every kingdom. And every name she called, they would stand in the front and bow in front of everyone to show their respect. This is just so heartwarming to witness. For the people reuniting again.

And I wish mom and dad is here fo witness this, too.

And I wish you can watch them smile too, Darren. Because this is also such beautiful scenery.

I was called on the front, my heart was beating so fast – not because of fear but because of excitement and just pure joy. I can feel my chest wanting to explode because of happiness. I can feel butterflies flying in my stomach as everyone cheered for me.

The kings and queens, and princes and princesses of the kingdoms went on the front. I want standing in the middle of a circle while they are at my back. And I could here Tito Bruno and Jamin cheering me back there, and I know that if Darren is there, he would too.

The Helluxious appeared from the entrance and landed on my arm that I raised. I whispered her a greeting and she did too. Lumipat na siya sa gintong tubo sa gilid at lumapit naman sa akin ang mga diyos at diyosa dala-dala ang korona at setro na kumikinang s adami ng mga diyamante nito.

"With the guidance of the past King and Queen, of the Gods and Goddesses, of the Kings and Queens, of the Princes and Princesses, of the people of underworld..." Celeste paused for a moment, she smiled at me and so did I to her. "You will witness Princess Airish Solene be crowned as the Queen of Glacieveren!"

The people cheered. Loud. And proud.

"May you use this power go protect the people, to people our world, and to do your duties as the queen of Glacievere," said Argus, Blade and Eliezer while handing me the scepter. "May this scepter bring you protection and long life, your highness."

"With this great power, Princess Airish Solene, please do your duties with full of heart and devotion. May this crown give you the strength, intelligence, affection you needed to succeed. May you use this power for the good, and you shall bring our world into safety," said Lithereé and the Helluxious. The goddess put on the crown on my head that caused a bright light in the whole room. "We wish you best of luck, Queen Airish of Glacievere."

"LONG LIVE QUEEN AIRISH!"

"LONG LIVE QUEEN AIRISH!"

The people cheered, the people clapped their hands. I smiled widely and roamed my eyes around witha teary eye. I was speechless, I do not know what to say. They are just so heart warming, and I am thankful to be with them.

After the chaos, there's peace. After the darkness, there's light. And after the sun set, there's a sun rise.

If there's a thing that I learned the most in this journey, is that I should never give up on things just because it hurt me, just because it made me bleed. Because no matter how many times I fall, I still can stand up and continue moving forward.

After a tiring day, there's always a new day waiting for us. There's always a new gomorrow waiting for us. And with that, just continue. Because another day means another life. Today might be over but there's still a tomorrow. That's why you should continue moving forward, becaus eyou don't know what's waiting for you in that tomorrow.

And I am taking those life lessons with me as I step into another journey of my life, as I live another tomorrow of my life. I will continue, as the Queen of Glacievere.

To Be Continued.