XXVIII: The Sacrifice
AIRISH

MULI KO sanang susubukan ang ritwal nang may marinig akong yapak mulabsa aking likuran. Dahan-dahan akong napalingon dito, at hindi naman ako nagkamali sa aking nararamdaman. Si Darren. Nanatili akong nakatayo sa aking puwesto habang siya'y naglalakad palapit.

"Anong ginagawa mo rito?" Diretsong tanong ko sa kaniya habang siyang humahakbang palapit sa akin. Nakita ko naman ang kaniyang paglunok at tumigil ng isang metro na ang layo niya sa akin.

"I'm sorry," iyon ang unang lumabas sa kaniyang bibig ng siya'y tumigil sa paglalakad. Nakita ko ang pamumuo ng luha sa kaniyang mga mata na pasimple naman niyang pinahi gamit ang kaniyang kanang kamao. Wala na rin ang kaniyang marka.

"Forgiven," tugon ko sa kaniyang sinabi. Hindi ako nagpakita ng emosyon, dahil hindi ko rin naman alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Matutuwa ba ako? Magagalit? Masasaktan? Hindi ko alam. "Iyon lang ba ang ipinunta mo rito? Kung gayon ay maaari ka nang umalis. May mahalaga pa akong gagawin."

"I will help you, Airish. Whatever it is, I will help."

"Leaving is already a big help, Darren. Now go," I can feel something inside me, burning. But, I don't know what it is. Is it rage? I'm not sure. "Go away, Darren. You have already helped me enough. Go home now, it's late. Your family is probably looking for you already. Especially her."

"Baby…"

"Stop!" I felt white flames cameout of my hands, my body wanted to hurt him so bad but my heart just tells me that I can't, my mind tells me that I shouldn't. "Sabihin mo na lang kung anong sasabihin mo, Darren. At kapag nasabi mo na, umalis ka na. Please, umalis ka na lang!"

"I love you…"

"You don't!" I felt my tears escaping my eyes, again. I don't like it. I am so tired of crying. I am so tired of being so soft. But I just couldn't change it, because I'm just being me. "Stop telling me bullshits, Darren. There's a huge difference between like, love and infatuation. And looks like you cannot determine which one are you feeling."

"No, I have love you. I've always do – from the moment that I've saw you peeking through the window of my car. From the moment that you let me into your house – when you smiled to me. I've been always looking for that. I've been always longing for that kind of feeling that I don't even know what to do when I'm away – or even when I'm near. Just your presence is enough to makeme go crazy," he said, breaking into tears.

"No, no. Stop, Darren! I am not going to fall into your words anymore! Because the last time I believed, I ended up hurting!" Biglang nawala ang white flames sa aking mga kamay, nag-iinit ang aking katawan ngunit hindi ko mapigilang ilabas ang init ng aking ulo sa kaniya. "Ayaw ko ng maniwala, kasi noong naniwala ako, nawala ako. Naligaw ako. Nadapa ako. Kasi no'ng naniwala ako, naging sanhi lang 'yon ng pagkasira ko!"

"I have always loved you… please, believe me. That was a concept, I planned it but it didn't work. Because the moment that – the moment that I saw you being surrounded by veins while looking so scared and confused, the walls in my heart just falls off… because I couldn't see you in that situation. I couldn't see you hurting –"

"You still did! You couldn't see me hurting so you turned your back against me so you wouldn't see anything! Kasi no'ng araw na 'yon, tumakbo ako palabas kasi… kasi akala ko mayayakap kita. Kasi akala ko makakasamdal ako sa balikat mo. Pero hindi, nakita nga kita pero bakit naman gano'n, Darren? Sa dinami-rami ng p'wedeng gawin, bakit 'yon pa? Bakit kailangan pang halikan mo siya sa harapan ko na para bang hindi mo ako kilala?" My voice broked, still couldn't process what I'm feeling.

"Baby…"

"Kasi, tangina, Darren! I never believed in fairy tales but when I met you, my perception turned around. I dreamt of having my own happy ending because of you but why did you made me feel the opposite?" Lumapit siya sa akin pero pilit ko siyang tinulak palayo. "Kasi akala ko, akala ko nariyan ka lagi para sa akin. Akala ko hindi mo ako iiwan. Kasi sinabi mo sa 'kin 'yon, eh. Pinanghawakan ko 'yong pangako mo sa akin. Pero bakit kailangang humantong sa ganito?"

"Bakit parang ang sama ko doon sa parteng nagtiwala ako sa 'yo? Gano'n na lang ba 'yon? Pagkatapos ng mga salitang binitwan mo, hahayaan mo na lang 'yong nakalutang? Kasi, Darren. Umasa ako, umasa akong hindi mo gagawin 'yon kasi… kasi ikaw na ang nagsabi. Umasa akong magiging masaya tayo kasi masaya naman tayo noong una, hindi ba?" My hands were trembling, my vision got blurry and my voice just kept breaking.

"Baby, no… Please. Tutuparin ko 'yon. Kasi, kasi mahal kita, eh. Dapat hindi, dapat hindi kita mahal kaya pilit kong itinatanggi na hindi ikaw. Pilit kong iniisip na magkaibigan lang tayo. Hinalikan ko siya kasi akala ko tama ako, kasi akala ko siya talaga. Pero hindi eh, kahit anong gawin ko, gawin anong pagtakas ko, kahit anonv pagtatago ko, wala akong nagagawa kasi mahal kita eh. Sinubukan kong iwasan ka, sinubukan kong kalimutan ka pero tangina, ikaw talaga laman nito," itinapat niya ang kamao niya sa kaniyang dibdib habang ang mga luha niya ay patuloy na umaagos.

"Please, Darren. J-Just… just leave,"

"Kahit anong pilit kong pagtawag sa pangalan ng iba, ikaw pa rin ang isinisigaw ng puso't isip ko. Alam ko namang magagalit ka sa 'kin, alam ko namang ipagtatabuyan mo na ako ngayon pero pinuntahan pa rin kita kasi… kasi mahal kita. Kasi hindi ako mapakali, kasi hindi ka maalis sa isip ko. Ayaw kong aminin sa sarili ko pero, Airish… miss na kita. I miss your smile, your laugh, your smell, everything about you," lumapit siya sa akin, pilit ko siyang tinutulak pero hinawakan niya ang pareho kong kamay.

"Airish, you're my minds silent screams before I sleep. You're my hearts loud whispers everytime I look in the stars," he kissed the back of my hand, yet, I kept silent while letting my tears escape my eyes. "I love you, baby. Please, let me make it up to you. If you want me to jump in the cliff, I would. I'm so sorry, baby. I'm willing to sacrifice everything for you."

Darren landed his lips on mine, making me froze on where I'm standing and confusingly closed my eyes. I can feel his current pulling me closer as if he has the strongest gravitational pull in the universe. His lips moved passionately as if mine is a limited edition item that's exclusive for him.

We are both gasping for air as our lips parten, and when I opened my eyes – a familliar empty white room surprised my eyes. Still with Darren pulling me closer to him. I looked up to Darren and saw him confusingly looking around.

"Where the hell are we? Is this heaven?" He exclaimed the echoed in the room. Our body partened and I roamed my eyes around the room while spinning myself slowly.

"Sacred Helluxious?" I yelled but only my bouncing voice is the response that I got. I tried communicating with the Helluxious with my mind but still, no one answered. I kept on yelling, asking for her presence but no one appeared. "Sacred Helluxious, please help me…"

As I said those words, a wide rectangular vision board lit up in our front. It flashed a very familliar room, it's mine. I saw the seven year old me walking out of the room while hearing the voices from downstairs. Just like what flashed in the illusion of the gem of west, it showed the way the knives penetrate into my parents bodies. The way I ran. The way I stand for myself. The way my eyes flashed fear for her own innocent life.

But there's something different, I can clearly see their eyes. The spark of rage in their eyes, the thirst for vengeance, the familliar pattern of their eyes.

"No! No! This is a lie!" Napaupo ako sa sahig at pilit na lumalayo ngunit sumusunod lang sa akin ang bagay na iyon. Naramdaman kung yumakap sa akin si Darren at mahigpit na lang ang napahawak sa braso niya. "No, this can't be. No…"

"I used to tell that to myself too, Airish. I was indenial of the truth but it didn't change the fact that they are evil. Just earlier, I realized that, I couldn't gaslight my self that they're good my whole life just because what they did to me was good." Saad ni Darren ngunit hindi ako nagsalita.

Nakatitig lang ako sa bagay na iyon, muli lang nitong pinapakita ang mga nangyari sa akin nang mapunta ako rito. Pinapakita nito ang mga bagay na konektado sa pananatili ko rito. At dahil aa muli kong panonood nito, napagtagpi-tagpi ko ang mga ebidensya. Dahil sa lahat ng pagkakataong ito, nasa alalala ko lang ang sagot. Ako mismo ang sagot.

Mula nang malaman nilang umilaw muli ang bato ng Glacievere – ang tinutukoy nila rito ay ang bato na nasa Synthus. Dahil sa pagsapit ng aking ika-labing walong kaarawan, muling nag-ilaw ang batong iyon. Dahil sa aking pagbabalik. Dahil napatunayan nitong ako'y nabubuhay pa.

All this time, I don't need fo look for the gemstones – because they are the one who's looking for me. It's just doing it's job, doing what is already written. And with the gemstones, anything that's lost can be found. Because there's new life, in the return of princess of light.

The gemstones can find what is lost – and that anything is me. They have spent 18 years trying to find me, and they successfully have. The gemstones are not the one that's going to bring back the Glacievere, because the Glacievere was never lost. It's just hidden. And to find Glacievere, they have to find the last puzzle piece.

And that piece is me.

The ritual isn't working because I've out the wrong treasure. Because the real treasure is me. I am the answer to all of my own questions, all this time, the answer is just right there, waiting to be read.

In the illusion of the gem of west, it showed me the picture of my mother and father. And it is for me to remember their anniversary – it is a foreshadowing on how will I bring life into this dying world.

Only with the blood of a majesty
This light can be seen
By the drip of tears
For what's in the past

Oh, there's no life. By the blood of my parents, I am born. Because of the drip of their blood and tears, I was saved. I am always looking back into the past, yet, I never found the answer. And it's here now. I understand now. By their blood and tears, new life was born, the princess of life has return. This was the sacrifice. They were the sacrifice.

Sa isang iglap, nilamon kami ng isang nakasisilaw na liwanag. At nang imulat ko ang aking mga mata, nakabalik na kami sa burol. Ngunit hindi iyon ang inaasahan kong pagbabalik. Bumungad sa aking mga mata ang dalawang taong nakatalukbong na sinusubukang kunin ang mgabato ngunit hindi nila magawa.

"Kumusta, prinsesa?" Saad ng babae at tila may kung anong parte sa aking puso ang nabiyak dahil sa pagbati niyang iyon.

They were right I shouldn't been too attached, I shouldn't been too kind, I shouldn't have loved too much.

Pero kahit na nasasaktan ako, pinigilan lo ang sarili kong lumuha. Hindi ako p'wedeng magpakita ng kahinaan, hindi ngayon. Hindi ako nagsalita, nanatili akong tahimik at nakatingin sa kanila habang hinihintay ang kanilang sunod na hakbang. Ngunit mas lalong hindi ako nakapagsalita ng isubsob nila ang iaang pamilyar na babae sa malapad na bato.

Ang Helluxious.

"Anong ginagawa niyo?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kanila. Bumibilis ang tibok ng aking puso, kaya pala hindi aiya sumasagot. Kaya pala hindi siya nagpakita. Kasi nabibihag siya. At iyon ay dahil sa akin. Nalagay siya sa panganib dahil iniisip niya ang aking kapakanan. "Bitawan niyo siya,"

"At kapag hindi, anong gagawin mo? Iiyak sa gilid at magmakaawang pakawalan ka namin?" Humalakhak silang lahat, ngunit nanatili akong nakatingin sa babaeng nakatalukbong. "Huwag kang magpakasiguro, Airish. Dahil mahina ka. Wala ka kapag wala sila. Mahina ka kapag mahina sila."

The gem of air, I summon you.

Biglang umihip ang malakas na hangin, dahilan upang tangayin ang kanilang mga talukbong. Nagulat pa ang dalawa sa aking harapan at gustong habulin ang kanilang talukbong ngunit may humarang na barrier sa kanila dahilan upang wala na silang nagawa kundi ang harapin ako.

"Huwag na kayong magtago, Daniella at Julian. Kahit pa magbalot kayo sa daan-daang patong ng tela ay makikilala't makikilala ko kayo," naramdaman ko ang pag-iinit ng aking kamay at hindi nga ako nagkamali dahil may white flames na lumalabas mula roon. "I did trust too much, leading me to disappoinment but I am not weak as you think I am."

"Libre ang mangarap, Airish. Kahit na anong mangyayari, mahina ka. Kahit na anong mangyari, mananatiling malambot ang iyong puso. Dahil babae ka, babae ka lang." Sambit ni Julian at dahil sa sinabi niyang iyon ay mas lalo lamang namuo ang galit sa loob ko. "Marami ka pang hindi alam, Airish. Hindi ka pa singlakas ng iniisip mo, at hindi ka na lalakas dahil isa kang babae."

Gem of Earth, I summon you.

"Babae ako, hindi babae lang." Sabay kong itinaas ang aking dalawang kamay dahilan upang tumubo ang mga malalaking ugat mula sa lupa. May mga nakailag ngunit may mga nabibag din. Pilit nilang nilalabanan ang mga ugat na pinatutubo ko ngunit sa kanilang paglaban ay mas lalo lang bumibilis ang pagtubo nito.

"You are never going to be as power as us!" Sigaw ni Julian at biglang may bolang apoy na bumubulusok na papalapit sa akin ngunit agad iyong nasangga ng isang mahika. "Mangmang!"

"You shall never hurt the majesty," itinutok ni Darren ang kaniyang wand sa dalawa at tumayo sa harapan ko saka hinawakan ang aking kanang kamay mula sa kaniyang likuran. "I have been blind for years, but I am awoken by the truth now."

Mas lalo kong pinalago ang mga ugat at kasabay no'n ang paghiyaw ni Darren ng spell habang nakatutok sa matandang lalaki. Dahil sa lakas ng puwersa ng mahikang iyon ay pareho kaming tumlabo papunta sa tigkabilang gilid. Ngunit napigilan kami ng gawa kong barrier na makalayo.

"Lapastangan!" Lumutang sa ere si Julian at itinutok ang kaniyang wand sa amin, hindi kami kaagad nakapaghanda kaya't ang ginawa ko na lang ay ang itulak palayo si Darren. Napasigaw naman ako nang sumama sa akin ang liwanag na nanggagaling sa wand ni Julian.

"Airish – Punctum Mortis!" Sigaw ni Darren na nailagan naman ni Julian, ngunit dahil s akaniyang pag-ilag ay nawala ang kaniyang konsentrasyon. Napagapang ako palayo, pilit kong iginagapos sa ugat ang lalapit na nilalang sa akin ngunit sa paggamit ko ng mahika ay mas lalo lang nanghihina ang aking katawan.

Please, Sacred Helluxious. Please, don't leave me.

Nagulat ako nang biglang may papalapit sa akin, si Daniella. Akmang sasaksakin niya ako ng isang espada ngunit kaagad iyong nasalag ng isang lalaki. Itinulak niya palayo ang si Daniella at mabilis na tinulungan akong makatayo. Isinakay niya ako sa lumulutang na tela at muling humarang kay Daniella.

"Good day, mother, long time no see. Just for you to know, I am not sorry for whatever I'm gonna do," matunog na ngumisi si Jamin at hinayaan ng espada si Daniella. Ano? Mother? May kapatid si Darren? Teka! Anong nangyayari?

"Ang lakas ng iyong loob na muling magpakita! Isa kang lapastangan! Wala kang utang na loob!" Patuloy silang naglalabanan gamit ang kanilang espada ngunit nahahaluan iyon ng mahika tulad na lang ng pagsangga ni Jamin sa mabibilis na galaw ng kaniyang ina.

"Wala akong utang sa iyo!" Mas lumakas ang pagkakahampas ni Jamin ng kaniyang espada, mas naging matunog ang laban at tumatama na rin ito s akanilang mga balat dahilan upang pareho silang masugatan.

Gem of Waters, I summon you.

Unti-inting umangat ang tubig sa lupa at nilunod ang ibang natitirang kalaban. Patuloy na nanghihina ang aking katawan ngunit hindi ako tumigil, mas painili kong lumaban habang nakadapa sa lumulutang na tela.

Gem of Healing, I summon you.

Nang makumpleto kung tawagin ang mga bato, unti-unting umilaw ang mga iyon. Ang liwanag ng mga bato ay umabot sa kalangitan, gumagawa rin ito ng nakabibinging ingay dahilan upang lahat kami'y mapatakip sa aming tainga. Gumagawa ito ng ingay na tila ba tumatawag ito ng tulong.

At sa isang iglap lang, tila lumilindol na sa paligid dahil sa dami ng papalapit sa amin. Nang dumating ang lahat – ang mga Unidhs, ang mga sirena na ngayon ay may paa na, ang mga Mierdes na handang-handang kumain ng buhay, ang mga Gorgons na ginagawang light-friendly ni Loira. Sila'y naririto upang lumaban.

Hindi nagtagal, narinig ko na ang kanilang mga daing, ang pagtatama ng mga sandata, ang mga sigaw, ang mga alulong. Iba't ibang klaseng ingay na maaaring mangyari. Tuluyan na akong bumagsak sa tela at hindi na kinaya pang manatiling ginagamit ang aking mahika.

Papasikat na ang araw, ngunit tila walang may pakialam sa bagong umagang paparating. Hindi ko namalayang tumutulo na ang mga luha sa aking mga mata, nasasaktan ako. Nasasaktan ako dahil wala akong magawa. Nasasaktan ako dahil may mga buhay na masasawi bago ko maayos ang lahat.

Si Darren ay patuloy na pinipigilan si Julian na makalapit sa akin, naglalaban silanv dalawa gamit ang kanilang lakas sa katawan at kanilang nalalaman sa mahika. At sa kanilang laban, kitang-kita naman na lamang si Julian dahil mas mataas ang kaniyang ranggo. Mas matanda siya at mas maraming nalalaman ngunit hindi tumigil si Darren. Tuwing susubukang lumapit ng matamda sa akin ay hihilahin niya ito pabalik. Nakahinga ako nang maluwag nang tulungan siya ni Loira.

Habang si Jamin at Daniella naman ay ngayo'y naglalaban na gamit ang mahika, parehong wala na ang kanilang mga espada. At gaya ng sitwasyon ni Darren at Julian kanina, mas lamang si Daniella dahil ito'y mas matanda at mas maraming nalalaman. Bakas man ang pahibirap ni Jamin ay hindi niya pa rin iyon ipinahalata sa halip ay matunog pa rin siyang ngumingisi.

Marami ng bumagsak galing sa kadiliman at liwanag, marami nang dumanak na dugo, marami nang buhay na nawala ngunit ang tangi kong nagawa ay manood. Napatingin ako sa walang malay na katawan ng Helluxious na naroon sa ibabaw ng malaking bato, kasalanan ko ito.

Hindi aabot sa ganito ang lahat kung inintindi ko lang ang propesiya, hindi na aabot sa ganito ang lahat kung mas painili kpng maging matalino. Hindi aabot sa ganito kung… una pa lang ay nagaw ako nang tumayo sa aking sariling mga paa.

I thought, in every sucess, a life is sacrificed. But, in this case, why does lives are sacrificed? Is this supposed to happen? Is this written in the books? Or did this happened just because of me being so careless and selfish? Because this isn't the sacrifice that I am thinking about.

————
princemattrionixx

Author's Note: No Spoilers! Thank you.