Habang iniluluto ni Laureen ang omelette at longganisa, hinihiwa naman ni Aston ang avocado na dinala sa kanila ng isang tauhan ng hacienda. Bukod sa avocado, nagdala rin ito ng saging at mga hinog na mangga.

"Ang dami," sabi ni Aston na hinugasan ang mga prutas. "Love, condensed milk lang? Gagawin ko na para malamig na siya mamaya."

"Yup. Walang nakabukas na milk. Kuha ka na lang sa counter," sabi ni Laureen na hindi humaharap kay Aston. "I'll make sawsawan. Gusto mong spicy or not so?"

"Spicy, Love," sagot naman ni Aston.

Nasa island counter nagtrabaho si Aston. Hiniwa niya sa bite size ang avocado. Hindi masyadong maliit, hindi rin masyadong malaki. Paborito ito ni Laureen at alam niya na dapat, maraming gatas. Isa pa, dapat malamig na malamig.

Mula sa kinatatayuan niya, tinitigan niya si Laureen na nakapameywang pa habang nagluluto. Hindi ito katangkaran, sakto lang ang height para sa kaniya, pero maganda ang katawan. Not too thin, not too thick, but curvy on waist down.

Aston was 6'1, and Laureen was 5'4. Both liked the height differences, too.

While eating, both talked about the days they didn't see each other. Both were busy with their personal lives, businesses, and how they both spent their days after their respective tasks. Aston was in Dubai for a week while Laureen was busy with the current harvest season.

"Sure kang okay lang sa 'yong nandito ako for a week?" tanong ni Aston habang sinasandukan ng dessert si Laureen. "You can still work. Hindi kita guguluhin, I promise."

"It's okay, really," Laureen smiled and held Aston's hand. "I'm sorry."

Aston frowned. "About?" he asked and faced Laureen.

Laureen shook her head and looked down. Sa tuwing sinasabi ni Aston sa kaniya na hindi siya nito iistorbohin o hindi manggugulo sa trabaho niya, naaalala niya ang mga salitang nabitawan niya noong bago pa lang sila. She knew Aston was hurt, but never opened up about it. Whenever he was asking to bond with her, Laureen knew that Aston was thinking about it.

Iyon ang mga panahong bago pa lang sila, busy siya sa trabaho, at inaaya siya ni Aston na lumabas. Laureen remembered how she told Aston to please grow up and understand that her life wasn't just about their relationship and that she was busy. Naalala niya na sinabihan pa niya si Aston na kung puwede lang na huwag siyang guguluhin o maghanap ng ibang gagawin para hindi nakakaabala. Simula noon, nagbago si Aston sa paraang magtatanong muna kung puwede bang pumunta sa kaniya, kung may oras ba siya para sa kanila, at kung puwede ba siyang tawagan.

Hindi niya iyon makakalimutan dahil halos araw-araw niya iyong pinag-iisipan. Kung puwede lang niyang bawiin ang mga sinabi niya, ginawa na niya dahil palagi niya iyong pinagsisisihan.

"Love, ano 'yon?" Aston asked again.

"Wala. Of course, you can stay here," Laureen murmured. "Hindi rin naman ako aalis ng hacienda. My work will be here."

Nilingon niya si Aston pagkasabi niyon at nakita niya ang ngiti sa mukha nito habang patuloy na nagsasandok ng dessert para sa kanilang dalawa. Sa unang pagkakataon, hindi nagmamadali si Laureen. Sanay siya na habang kumakain ng almusal, may laptop o notebook sa harapan niya. She would work and eat simultaneously to avoid wasting time.

For Laureen, time was literally gold. Sa dami ng ginagawa niya, hindi puwedeng mayroong oras na nababakante siya. Gusto niyang nasusunod ang schedule na ginagawa niya at gusto niyang natatapos ang bawat task sa oras na gusto niya.

After breakfast, both decided to walk around Hacienda Ricardina. Farmers, harvesters, and other workers greeted them. Kilala na rin naman ng mga ito si Aston lalo na at madalas naman itong bumisita sa kaniya sa Hacienda simula nang maging sila.

"Hindi ka ba mabo-bore dito?" tanong ni Laureen. "This is the first time you'll spend the entire week here."

"Hindi, 'no! Kasama naman kita, eh," sagot ni Aston. "Okay na rin. Gawin ko na lang muna 'tong pahinga. Alam ko rin kasi na pagdating ko sa Manila, marami na naman akong gagawin. So, it's nice to be here. Thank you for making time."

Walang naging sagot si Laureen. Humawak siya sa kamay ni Aston habang mabagal silang naglalakad papunta sa stable. Gusto sana nilang sumakay, pero hindi pumayag si Aston lalo na at hindi naman pangkabayo ang suot nilang pambahay. Nag-aya na lang ito sa ilaim ng puno na mayroong hammock at basta na lang itong nahiga. Naupo naman si Laureen sa bench na naroon at tiningnan ang mga namimistas ng mangga.

"Kelan ang huling uwi mo sa Baler?" Aston broke the silence.

Laureen squinted. "Two months ago? But my parents visited me last week. Three days din silang nandito. Niloloko ko nga sila na balik na lang sila rito sa Hacienda with me, but they're both comfortable sa Baler."

Aston was staring at Laureen, who started talking about her parents.

"Mom is still uncomfortable staying here. Sinabi ko nga kay daddy na ayain na lang si mommy rito sa Baesa. Mom likes to visit, but not to stay. Hindi siya comfortable sa buong Baesa. Not just here sa Mansion, but sa buong lugar," Laureen said in a low voice. "This place really fucked her up. She hated it."

Aston had little idea what had happened, but he knew it was deeper than he had thought.

"Anyway, I rarely visit Baler na rin. I missed the place, but this is home," Laureen looked around. "I loved how everything turned out here. Worth it naman ang paghihirap ko for years to maintain the place and ensure everyone's still working here. Mahal nila 'tong hacienda, eh."

"Eh sa Manila? Kelan ang huling punta mo roon? Baka nami-miss ka na ni Lucien!" ngumiti si Aston. "Nagkita kami ni Asia kahapon bago ako pumasok sa office. Lucien's getting bigger. Nakasimangot nga kahapon."

Mahinang natawa si Laureen at umiling. "Manang-mana 'yon sa daddy niyang palaging galit! I haven't visited them yet. Maybe soon after nilang mag-harvest dito. I can't leave yet kasi medyo nagkakaroon din kami ng problem sa trucking, but we're doing okay."

"That's good to hear. Just let me know if you need help with anything," sabi ni Aston. "Puwede akong mag-refer about a friend na mayroong trucking business. Maybe they can help."

"It's okay. Sakto naman na 'yong mga truck na need namin for this season. I'll let you know if I need more."

Natigil ang usapan nila nang lumapit ang isang may-edad na lalaki. Nagtanong ito kung puwede bang makausap saglit si Laureen at habang pinakikinggan ang dalawa, na-amaze si Aston kung paano sumagot si Laureen dahil parang kabisado nito lahat. Alam nito ang sagot sa bawat tanong na para bang memorized ang textbook of rules kung mayroon man. Kalmado makipag-usap na pati siya, nakikinig kahit na hindi naman niya alam kung tungkol saan ang pinag-uusapan.

Ibang-iba naman kasi silang dalawa.

Aston was used to handling chains of hotels, an airline, and banks, and not hacienda. Iyon ang businesses ng pamilya nila. Wala siyang idea sa kung paano magtanim, kung saan ginagamit ang truck na kasalukuyang umiikot sa hacienda, at kung paano magpalaki ng mga kabayo. Ni wala nga siyang idea kung paano sumungkit ng mangga tulad ng ginagawa ng mga trabahador ng hacienda.

"I'm sorry." Humarap si Laureen sa kaniya. "Where were we?"

"Love, may tanong ako. Marunong ka bang mamitas ng mango?" tanong ni Aston. "I was just curious."

"Oo naman!" Tumawa si Laureen. "Why'd you ask?"

Nagsalubong ang kilay ni Aston at umiling. "Bigla akong nahiya. I don't even know how to. Hindi ko alam kung paano magsungkit. I don't even know how to climb that tree." Tinuro niya ang puno ng manga.

"Why are you even worried?" tanong ni Laureen. "Ako nga hindi ko alam kung paano magpatakbo ng hotels, airlines, and other businesses of Zothas. Hindi naman kailangang alam natin lahat," sagot ni Laureen. "Bilib nga ako sa 'yo na you're able to face lots of people for business. Hindi ko kaya 'yan. I'd rather talk to the horses, 'di ba?"

Natawa si Aston sa sinabi ni Laureen. Bumangon siya at humarap sa maluwag na hacienda. Maraming taong kumikilos para mamitas ng iba't-ibang klaseng tanim ng hacienda. Nagtatanong siya kay Laureen tungkol sa hacienda na sinasagot din naman.

His girlfriend was an introvert and would really rather talk to horses than people, but also loved to talk to her employees. Gusto kasi nitong nalalaman kung ano ba ang kailangang gawin, idagdag, o kung ano man.

Hindi sila nagtagal sa labas dahil nag-aya na rin kaagad si Laureen na bumalik sa mansion. Pareho silang nag-decide na manood na lang ng movie habang nagkukuwentuhan pa rin. Marami silang oras na magkasama at hindi sila nagmamadali sa pagkakataong ito.

—

Hindi namalayan ni Aston na nakatulog siya sa living room. Nagising siyang walang kasama, nakapatay ang mga ilaw at nakababa ang mga kurtina. Medyo malamig din at tahimik. It was almost six in the evening. Pupungas-pungas siyang bumangon at nagpunta sa ksuina nang marinig ang boses ni Laureen mula sa backdoor na mayroong balcony.

Sumilip siya at nakita itong nakaupo sa garden table. Nakaharap ito sa laptop at mukhang mayroong kausap.

"Good evening, Aston," bati ni Manang Tess. "Hindi naman po kayo nagising sa ingay ng mga aso sa labas?"

Umiling si Aston dahil kung tutuusin, wala naman siyang narinig. "No, Manang. Kumusta po pala kayo rito? Mukhang busy po lahat."

"Nako, oo. Halos walang pahinga 'tong hacienda simula nang mag-anihan na. Maayos naman kaming lahat dito. Mabuti nga at nakikisama rin ang panahon," sabi nito. "Ano pala ang gusto mong dinner? Ako na kasi ang magluluto. Nakiusap si Laureen dahil medyo busy yata siya at mayroong mga kausap. Kanina pa rin 'yan."

Nilingon ni Aston si Laureen na seryosong nakaharap sa laptop at nagta-type bago ibinalik ang tingin kay Manang Tess. "Ako na lang po ang magluluto, Manang. Aakyat lang po ako sandali."

Aston realized he hadn't checked his phone yet. Surprisingly, walang messages galing sa secretary niya para magtanong tungkol sa kung ano. Kung sabagay, sinabihan niya ito na magme-message lang kapag importante at urgent.

Tumambay muna siya sa sofa ng kwarto ni Laureen.

The entire room was painted light. Everything was white, too—the sofa, table, bedsheet, curtains, and everything else. Very girl boss ang may-ari, iyon ang naisip ni Aston. Sa office table, naroon ang computer, mga folder na nakaayos, notebook, at kumportableng office chair na puti. Mayroon ding unan na kulay dark green. The wall behind that office table had a painting of waves; he was sure it was from Baler.

Ibinalik ni Aston ang atensyon sa phone at naghanap ng mapapanood sa YouTube nang bumukas ang pinto. Nilingon niya si Laureen na bitbit ang laptop, phone, at notebook. Ibinaba nito iyon sa office table bago lumapit sa kaniya at naupo sa tabi niya.

"Nagpaluto na lang ako ng dinner," sabi ni Laureen na nakatingin sa kaniya. "Ang sarap ng sleep mo kanina. We're you able to rest? Hindi na kita ginulo. I worked."

"It's okay," ngumiti si Aston. "Sabi ko kay Manang ako na magluluto, eh."

Naningkit ang mga mata ni Laureen na mukhang hinuhusgahan siya. "Love, hindi ka masyadong masarap magluto. Let them cook na lang."

"Ouch." Hinaplos ni Aston ang dibdib kung nasaan ang puso. "Medyo masakit, ha? But, that's true."

Ibinaba ni Aston ang phone sa coffee table na nasa harapan nila at saka hinarap si Laureen na nagkuwento tungkol sa kausap.

"Love, can I kiss you?" Aston asked, stopping Laureen. "I realized I haven't kissed you yet. Puwede?"

Laureen didn't respond, but stood up. Paharap siyang naupo sa legs ni Aston na kaagad humawak sa baywang niya. Hinalikan niya ang noo nito, pisngi, at tungki ng ilong bago tinitigan sa mga mata.

Without warning, Laureen leaned and kissed Aston on the lips, who immediately kissed back. It was soft, warm, and careful—no aggressiveness, no rushing.

"I missed you," Aston whispered between kisses and pulled away. "Na-miss kita, sobra."

Ngumiti lang si Laureen. Naramdaman niya ang paghaplos ni Aston sa baywang niya, sa likod, hanggang sa may leeg. Hinaplos nito ang buhok niya, inipit sa tainga ang mga humaharang sa mukha niya, at saka siya muling hinalikan sa pisngi.

Despite their 8-year gap and her being older, Aston never made her feel like she was even older than him.

"I read an article about y—" Laureen stopped when Aston immediately captured her lips. "Hey, I wa—"

"Wala akong pakialam sa sinulat nila," Aston murmured and kissed the side of her lips down to her neck.

The article was about the possible girls Aston would date. Knowing that her boyfriend would be the next in line for Zothas Group of Companies, maraming babaeng interesado, maraming nirereto. Hindi rin naman kasi alam sa publiko ang tungkol sa relasyon nila. It was never a secret to people they knew, but the public had no idea about them, too.

Isa pa, knowing Laureen's lineage—from her parents to her grandparents—hindi rin naman kasi maiiwasan ang mapag-usapan.

Humiwalay si Laureen kay Aston at tinitigan ito. "Do you want kisses lang or . . ."

"Or."

Mahinang natawa si Laureen at basta na lang niyang tinanggal ang tank top na suot niya. Nakatingin lang sa kaniya si Aston. Hinawakan pa nito ang pendat ng kwintas na suot niya. It was her initial, given by her dad.

Sunod niyang inalis ang bra at akmang tatayo para hubarin ang shorts na suot niya nang pigilan siya ni Aston. Basta na lang itong tumayo hawak ang baywang niya at saka siya ibinaba sa kama. No words, Aston stripped his own shirt and then focused on Laureen's body.

Both didn't waste anymore time. Alam nilang ano mang oras, kakatok si Manang Tess sa kanila para kumain ng dinner. Laureen knew it would be a long night for them, but the couldn't wait. Si Aston na rin mismo ang nagtanggal ng short at underwear ni Laureen. Ginamit niya ang dalawang siko pansuporta sa sarili habang nakatingin sa katawan ni Aston.

"I love you," Aston whispered before thrusting inside.

"Ah!" Laureen encircled her right arm around Aston's neck and shut her eyes. "Deeper, please. That's it. Shit, i miss you."

She heard Aston chuckle against her ear and move harder, deeper, and a little faster. Their bodies were against each other. His chest was against hers. His right hand supported his weight while his left forced Laureen's leg to be wide open to accommodate his body.

Aston buried his face against Laureen's neck, and he felt the vibrations because of her moans, turning him on even more.

Samantalang naramdaman ng talampakan ni Laureen ang init ng katawan ni Aston sa may hita. Bahagya siyang bumangon at nakitang hindi na nito inalis ang shorts na suot. Nakababa lang iyon dahilan para ikinangiti niya.

Their eyes met and Aston's eyes were squinting. Singkit na nga ito, mas lalo pang maningkit nang mas dumiin pa ang katawan sa kaniya.

Laureen literally groaned when she felt the tip of his cock touched her insides. It was painful but pleasurable. Inulit iyon ni Aston nang makita ang reaksyon niya. Mas idiniin pa nga ang sarili sa kaniya. Her insides clenched, and Aston moved deeper, making her cum.

She knew Aston was close. The way he moved and kissed her cheek, she wasn't wrong. He groaned against her neck and whispered I love you and buried deep inside her. She felt a warm liquid spurt inside her and felt how Aston throbbed.

Bumangon si Aston at saka hinaplos ang buhok ni Laureen. Pareho silang naghahabol ng hininga, parehong nakatingin sa isa't-isa.

"Now, I'm sleepy," mahinang natawa si Laureen. "Ah, I needed that. I'm so stressed lately, and I—"

"Oo na. Mamaya na ulit," pagbibiro ni Aston na ipinagpatuloy ang paghaplos sa buhok ni Laureen. "Ito naman, sige na. Mamaya ulit."

—
T H E X W H Y S
www.thexwhys.com