THIRD PERSON POV.

Darkness surrounded the whole forest and coldness giving him goosebumps.

One man covered with blood and bruises is running inside the forest, his shaking and keep looking at his back as if death was coming after him.

He run faster when someone accidentally bump him, and shock was written on his face when he recognized the person. It's one of his bestfriends.

The two of them were so happy.
They're alive, even tho their whole body was covered in blood and bruises. When suddenly, they hear a familiar voice shouting their name.

They ran towards the place where the familiar voice came from and felt relieved, because it's one of his friends. Mabilis na niyakap nila ito na agad namang ginantihan ng babae.

"We need to find them, we really have to leave this place." natatarantang sabi ng babae na halata mong nanghihina na at kinakapos na ng hininga.

"We can't fight them, naghihina na tayo. Hanapin muna natin yung iba para maka alis na tayo." hinihingal na sabi ng isang lalaki habang akay-akay ang nanghihinang babae.

Tumango naman ang isa kaya nagsimula nanaman silang maglakad. Ilang minuto lang ay nakakita sila ng mga bakas ng sapatos kaya sinundan nila ito, kahit na walang kasiguraduhan na mga kaibigan nila ang nag may ari nito.

Ngunit tila gusto na ng hangin na magkita sila, dahil sa mga bakas ay nakita na rin nila ang mga nawawala nilang kaibigan.

Paalis na sana sila ng makita sila ng mga lalaking humahabol sa kanila.

Group of men while their clothes are cover with dry blood.

Mabilis na pumunta sa harapan ang mga lalaki at humanda para protektahan ang mga babae.

* * *

HIS POV.

"Anong kailangan nyo?" malamig na sabi ko. Tumawa naman ang mga lalaking nakaitim pero nanatili lang akong blanko.

"Ang buhay mo," napakunot naman ang noo ko ngunit nanatiling seryoso ang ekspresyon kahit nauubusan na ako ng dugo dahil sa mga sugat ko.

"Sinong nag utos sa inyo?" natawa naman sila sa tanong ko na parang isang malaking joke lang ang sinabi ko and it makes me more furious.

"Bakit ko sasabihin sayo? Close ba tayo?" sabi nito dahilan para tumawa ang mga kasamahan niya.

"Just tell us," madiing sabi ko dahil nagsisimula na rin akong mainis at kumirot ang mga sugat ko. Psh not now.

"Siraulo pala ito pre eh, sinabi nang hindi namin sasabihin, ang kulit," tumawa nanaman sila dahilan para mainis ako lalo.

"Then you leave me no choice," mabilis akong sumugod sa kanila pero nagulat nalang ako ng makitang hawak na niya ang kamay ko.

"Hindi kami mga mahihinang hunter bata, wag mo kaming mamalitin, baka magsisi ka," sabi nito at tumawa ulit. Sinubukan kong suntukin ulit siya pero dahil sa matinding sugat at pagdurugo ng braso ko ay hindi na ako masyado makakilos.

"Bata, kung ako sayo sumuko kana. Kung ayaw mo namang madamay ang mga kaibigan mo, mamili ka na lang," umayos naman ako ng tayo at tumingin sa kanya.

"And why would I believe you?" kibit balikat naman siyang tumingin sakin. This heartless hunters doesn't keep their words.

"Bibigyan na nga kita ng choices e, ayaw mo ba?" nagpapaka inosenteng sabi nito. Damn this man! Siya rin ang dahilan kung bakit kami nandito at nakikipaglaban kay kamatayan ngayon.

Kung sumama lang ako sa pinaka delikadong pagsasanay para sa mga katulad ko siguro hindi kami duguan at nakikipagusap sa lalaking ito tungkol sa mga buhay namin, Psh.

"Spill it, moron." tumango naman siya at hindi pinansin ang panlalait ko.

"Simple lang naman bata e, sasama ka samin ng matiwasay o dito ka na mismo mamatay kasama ang mga kaibigan mo?" shit! Do I have a choice? Damn, think faster. Kailangan naming magisip ng plano para makaalis dito, ng buhay at kumpleto.

Hindi ko na pinansin ang tanong niya at mabilis na tinuhod ang gilid ng hita niya kaya napatumba siya.

Ilang sandali lang ay naunang sumugod ang mga lalaking nakaitim sa amin hudyat na malapit na ang katapusan namin. Sugatan at duguan na rin ang mga kaibigan ko.

Tumagal ng ilang minuto ang labanan namin pero wala paring tumitigil o sumusuko sa samin. Parang isang malaking premyo ang pinagaagawan namin at walang balak na magpatalo ang kahit sino.

Kaligtasan at kalayaan ang gusto namin, buhay ko naman ang gusto nila.

Nang makahanap ng tiyempo ang leader na nakausap ko kanina ay mabilis niyang hinablot ang kamay ko na nagdurugo at may sugat kaya napasigaw ako sa sakit. Narinig naman ng mga kaibigan ko ang sigaw na nagmumula sa akin kaya nawala sila sa focus at nahuli ng iba pang mga lalaking nakaitim.

Tumatawa naman ang iba samantalang ang lalaking may hawak sa akin ay galit akong tinignan at sinuntok sa tiyan.

"Pinahirapan nyo pa kami ah!? Pwes katapusan nyo na!" malakas na sigaw nito kaya wala akong nagawa kundi mapapikit kahit na gusto ko pang lumaban. In this kind of state, I can't even feel my body anymore and I feel so stupid, useless. Psh.

Ilang segundo din akong ganun ng minulat ko ang mga mata ko. I saw brown pair eyes that was just inches away from me. I also look at my friends and see them fine while catching their breath.

"Go," I stare at the cold and dangerous lady infront of me. She wears black plain mask, so I can't identify which clan she belong. Tumalikod naman siya sakin at hinarap ang mga lalaking nakaitim.

"H-hindi mo sila k-kaya," nanghihinang sabi ko, tumingin naman siya sakin sabay ngisi.

"I don't need your concern," malamig na sabi niya sakin. Muli niyang hinarap ang mga lalaking nakaitim na ngayon ay masama ang tingin sa kanya.

"Sino ka!?" galit na tanong nung nakausap ko kanina.

"Did I told you to step out of my way?" malamig ngunit nakakatakot na sabi nito sakanya. Nahuli ko namang napalunok yung lalaki at pilit na nagtatapang tapangan.

"S-sino ka ba!?"

"Me? No need to know, I'm just a simple girl, wondering inside of this deadly forest. How 'bout you?" nakakalokong sagot nito. Hindi naman nakapagtimpi yung mga lalaki kaya sumugod na sila. Pinilit ko namang tumayo at balak sanang tulungan siya ng makita kong wala siyang plano na umalis sa kinatatayuan niya.

"L-leave that place! Damn it," nanghihinang sigaw ko sakanya habang pinipilit paring tumayo. Napatingin naman siya sakin sabay iling kaya mas lalo akong napamura.

Damn this stubborn woman.

"Tsk noisy," sabi niya at mabilis na humarap para kunin ang kamay ng lalaking sasapok sana sa kanya. Hindi ko alam kung ano o paano nangyare yun pero nakita ko nalang na nanghihina narin ang mga lalaking nakaitim habang nakatayo parin yung babae.

"Boring," lumapit naman siya sakin sabay marahas akong itinayo kaya napasigaw ako sa kirot at sakit na naramdaman ko. Nakatingin lang ako sakanya habang iniinda ang sakit ng katawan ko.

"Staring is rude," napaiwas naman ako sakanya at pilit na binubuksan ang bibig ko para magsalita.

"H-how did you d-do that?" I asked curiously, she just stared at me but choose to answer my question anyway.

"Magic," and she even pop her hands and smirk. I just sigh because of that. Marahan naman nya akong tinulak sa balikat kaya napatingin ulit ako sa kanya.

"Go, leave this place," malamig na sabi nito.

"I won't leave you," napatawa naman siya ng mahina dahil doon pagkatapos ay bumalik sa pagkaseryoso.

"I don't need you," dahil sa sagot nya ay napatulala ako. Yeah after I witness her brutalness and her moves, she doesn't need me at all.

"Here's the map, avoid all those place with white marks because it's full of dangerous animals and hunters, if you want to rest, go on this place with red marks, it's safe and near on the lake, and lastly, this is your way out, the place with black marks." sabi nya habang tinuturo ang mga lugar sa mapa na binigay niya.

"Bakit baliktad? Diba dapat white ang marks papuntang way out?" nagtatakang sabi ko. This map is the weirdest thing I've ever seen. Well, except this lady infront of me.

"This map, belongs to me. I can do whatever I want, I can mark colors according to my brain. Beside, black is my favorite." mahabang sabi niya sakin kahit na halatang nagtitimpi nalang.

"Should I trust you?"

"Can you just leave? Tsk, go." sabi niya sa akin at tinulak ang braso ko. Hindi ko naman namalayan na nasa gilid ko na ang kaibigan ko at inaalalayan ako.

Marami pa ang natira pero parang alam ko na kaya nya yun.

Nakakailang hakbang palang kami ng lingunin ko ulit siya.

"Who are you?"

"I'm the one who destined to kill you," she emotionless said and with that the atmosphere change.

"So don't get killed." she added, I just stared at her blankly and smile.

I'll promise, you're the only one who can kill me.

Tuluyan na syang tumalikod sakin at nagsimula narin kaming maglakad pero hindi pa ako tuluyang nakakalayo ng marinig ko ulit syang nagsalita.

"Now face the wrath of the Heiress, idiots."

* * *

A/N:

Hi mara's, I hope you like my prologue kahit lame. Sorry sa mga wrong grammar and typos. This is my first story and I hope you will support it. Thank you and god bless.

Date Started: March 29, 2020
Date finished: August 29, 2020

Vote. Comment. Enjoy.