KYLE

Nanghihina akong tumatakbo sa gitna ng malamig at madilim na gubat.

Kanina pa ako nag iikot-ikot pero wala parin akong makitang kabigan ko, kahit makasalubong ang mga nanghahabol saming hunters.

Puro sugat narin ang katawan ko dahil sa mga torture at panghihina na rin dahil sa pagkakaubos ng dugo ko.

"Aiden, you have to survive. Your friends needs you, your Trid needs you." paguusap ko sa sarili ko para lumakas ang loob ko.

Naalaerto ako ng may marinig akong kaluskos ng makalipas ang sampung minutong wala na akong narinig ay mabilis akong tumakbo papaalis sa lugar na iyon.

Nang makalayo ako ay hinihingal akong tumigil at lumingon sa likod ko. Patalikod akong naglakad para makasiguradong walang sumunod o sumusunod sa akin. Titingin na sana ako sa harap ng may mabangga ako kaya napaupo ako.

Mabilis akong tumayo at hinanda ang sarili ko para dumepensa. Nang makita ko kung sino ang nakabangga ko ay mabilis kumunot ang noo ko.

"Jean?" I unconsiously ask. Tumayo naman siya habang hinihilot ang siko niya. Tumingin naman siya sakin sabay hawak sa bibig niya. Psh, oa parin.

"Naiden dre?! Ikaw nga yan dre," he shouted like a baby who found his parent. He hugged me tightly kaya gumanti nalang ako.

"I'm glad your safe," sabi ko sakanya. Ngumiti naman siya ng malaki.

"Namiss mo ba ako dre?" tanong niya sakin.

"Psh," sabi ko at nauna ng maglakad.

"Wala ka pa bang nakikita sa mga kaibigan natin?"

"If I see one of them, may kasama na sana ako bukod sayo," malamig na sabi ko sa kanya. Napakamot nalang siya ng ulo dahil sa sagot ko.

"Pero dre, nakakapagtaka lang ang kilos ng mga hunters na yun," nakakapagtaka?

"Why?" tanong ko nalang.

"Kasi pwede naman nila tayong sabihan na umalis sa teritoryo nila at wag ng bumalik pero kabaliktaran ang ginawa nila, kinuha nila tayo at pinahirapan. Nakakapagtaka lang." mahabang paliwanag niya sakin. He's right. Something's not right.

They should warn us first but they do the opposite.

"We must figure this out." sabi ko sakanya. Tumango nalang siya at sumaludo pa, tsk.

"Pero dre alam mo ba na-" natigil sa pagsasalita si Jean ng may narinig kaming boses.

"Do you hear that?"

"Alangan dre, may tenga ako eh," sabi ni Jean kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"Naiden! Jean! Xander, Ethan! Jasmine! Aera, Astrid!" malakas na sigaw ang narinig namin. Nagkatinginan kaming dalawa ni Jean dahil doon.

"Marissa/Si Marissa, dre." sabay naming sabi. Tumakbo kaming dalawa doon sa pinagmulan ng sigaw.

Ilang minuto din kaming tumakbo ng maaninag namin ang isang pigura ng babae.

"Marissa!" napatingin naman siya samin sabay ngiti. Maluluha siyang yumakap samin at bakas ang takot, panghihina at saya sa mukha niya.

"Naiden, Jean! I'm glad that you found me," naiiyak nyang sabi samin. Niyakap ko nalang siya at tinapik ang likod niya.

"Everything will be alright." sabi ko nalang.

"We need to find them, we really have to leave this place," natatarantang sabi ni Marissa samin. Halata na ang panghihina at namumula narin ang mga pasa at sugat niya.

"We can't fight them, nanghihina na tayo! Hanapin muna natin yung iba para maka alis na tayo." hinihingal na sabi ni Jean samin. Tumango nalang ako at inalalayan silang dalawa.

Ilang minuto kaming naglakad nang may mapansin kaming mga bakas ng sapatos. Nagkatinginan kami at mabagal na sinundan ang mga bakas.

Maaring sila Xander na ito,

Pero maaring ang kalaban din.

Kaya kailangan naming mag-ingat . Sampung minuto ang nakalipas ng makita namin ang nagmamay ari ng mga bakas.

"Xander!/Marissa!" tawag ng magbestfriend sa isa't isa. Napangisi nalang ako ng yakapain ni Xander si Marissa at marahang hinaplos pa ang ulo nito.

"I'm fucking worried about you! I'll never let go of you again," mahina man ay hindi nakatakas sa pandinig ko ang sinabi ni Xander. Napangisi ako ng makita namumula si Marissa.

"A-ako din." nauutal na sabi nito.

Napatingin naman ako sa mga kaibigan kong masayang nagyayakapan at naguusap.

I'm glad they're safe, but we're not complete yet.

"Let's find the other two." malamig na utos ko sakanila. Sumeryoso nalang sila sabay tango.

Ilang minuto palang ay nagulat kami ng may humarang samin.

Hunters, shit!

"Anong akala niyo? Makakatakas kayo?" tanong samin ng leader nilang si Buto. Hindi katulad kanina. Ang suot nila ay itim pero bakas ang mga natuyong dugo. Fuck, Astrid.

"Wher's my other friends?" malamig na tanong ko sakanila. Tumawa naman sila kaya napkunot noo ako.

"Sino yung panget? Ayun bugbog sarado, ilang minuto na lang din ang itatagal nun, mamatay na yun." nakangising sabi niya.

Mamatay na yun.

Mamatay na yun.

Mamatay na yun.

"Damn you!" sigaw ko at akmang susugod ng hawakan ako ni Jean sa kamay. Napatingin ako sakanya kaya inilingan niya ako. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko para makausap sila ng maayos.

"Anong kailangan nyo?" malamig na sabi ko ng huminahon na ako. Tumawa naman ang kabila pero nanatili lang akong blanko.

"Ang buhay mo," napakunot naman ang noo ko ngunit nanatiling seryoso ang ekspresyon kahit nauubusan na ako ng dugo dahil sa mga sugat ko.

"Sinong nag utos sa inyo?" natawa naman sila sa tanong ko na parang isang malaking joke lang ang sinabi ko and it makes me more furious.

"Bakit ko sasabihin sayo? Close ba tayo?" sabi nito dahilan para tumawa ang mga kasamahan niya.

"Just tell us," madiing sabi ko dahil nagsisimula na rin akong mainis at kumirot ang mga sugat ko. Psh not now.

"Siraulo pala ito pre eh, sinabi nang hindi namin sasabihin ang kulit," tumawa nanaman sila dahilan para mainis ako lalo.

"Then you leave me no choice," mabilis akong sumugod sa kanila pero nagulat nalang ako ng makitang hawak na niya ang kamay ko.

"Hindi kami mga mahihinang hunter bata, wag mo kaming mamalitin, baka magsisi ka," sabi nito at tumawa ulit. Sinubukan kong suntukin ulit siya pero dahil sa matinding sugat at pagdurugo ng braso ko ay hindi na ako masyado makakilos.

"Bata, kung ako sayo sumuko kana. Kung ayaw mo namang madamay ang mga kaibigan mo, mamili ka na lang," umayos naman ako ng tayo at tumingin sa kanya.

"And why would I believe you?" kibit balikat naman siyang tumingin sakin. This heartless hunters doesn't keep their words.

"Bibigyan na nga kita ng choices e, ayaw mo ba?" nagpapaka inosenteng sabi nito. Damn this man! Siya rin ang dahilan kung bakit kami nandito at nakikipaglaban kay kamatayan ngayon.

Kung sumama lang ako sa pinaka delikadong pagsasanay para sa mga katulad ko siguro hindi kami duguan at nakikipagusap sa lalaking ito tungkol sa mga buhay namin, Psh.

"Spill it, moron." tumango naman siya at hindi pinansin ang panlalait ko.

"Simple lang naman bata eh, sasama ka samin ng matiwasay o dito ka na mismo mamatay kasama ang mga kaibigan mo?" shit! Do I have a choice? Damn, think faster. Kailangan naming magisip ng plano para makaalis dito, ng buhay at kumpleto.

Hindi ko na pinansin ang tanong niya at mabilis na tinuhod ang gilid ng hita niya kaya napatumba siya.

Ilang sandali lang ay naunang sumugod ang mga lalaking nakaitim sa amin hudyat na malapit na ang katapusan namin. Sugatan at duguan na rin ang mga kaibigan ko.

Tumagal ng ilang minuto ang labanan namin pero wala paring tumitigil o sumusuko sa samin. Parang isang malaking premyo ang pinagaagawan namin at walang balak na magpatalo ang kahit sino.

Kaligtasan at kalayaan ang gusto namin, buhay ko naman ang gusto nila.

Nang makahanap ng tiyempo ang leader na nakausap ko kanina ay mabilis niyang hinablot ang kamay ko na nagdurugo at may sugat kaya napasigaw ako sa sakit. Narinig naman ng mga kaibigan ko ang sigaw  na nagmumula sa akin kaya nawala sila sa focus at nahuli ng iba pang mga lalaking nakaitim.

Tumatawa naman ang iba samantalang ang lalaking may hawak sa akin ay galit akong tinignan at sinuntok sa tiyan.

"Pinahirapan nyo pa kami ah!? Pwes katapusan nyo na!" malakas na sigaw nito kaya wala akong nagawa kundi mapapikit kahit na gusto ko pang lumaban. In this kind of state, I can't even feel my body anymore and I feel so stupid, useless. Psh.

Ilang segundo din akong ganun ng minulat ko ang mga mata ko. I saw brown pair eyes that was just inches away from me. I also look at my friends and see them fine while catching their breath.

"Go," I stare at the cold and dangerous lady infront of me. She wears black plain mask, so I can't identify which clan she belong. Tumalikod naman siya sakin at hinarap ang mga lalaking nakaitim.

"H-hindi mo sila k-kaya," nanghihinang sabi ko, tumingin naman siya sakin sabay ngisi.

"I don't need your concern," malamig na sabi niya sakin. Muli niyang hinarap ang mga lalaking nakaitim na ngayon ay masama ang tingin sa kanya.

"Sino ka!?" galit na tanong nung nakausap ko kanina.

"Did I told you to step out of my way?" malamig ngunit nakakatakot na sabi nito sakanya. Nahuli ko namang napalunok yung lalaki at pilit na nagtatapang tapangan.

"S-sino ka ba!?"

"Me? No need to know, I'm just a simple girl, wondering inside of this deadly forest. How 'bout you?" nakakalokong sagot nito. Hindi naman nakapagtimpi yung mga lalaki kaya sumugod na sila. Pinilit ko namang tumayo at balak sanang tulungan siya ng makita kong wala siyang plano na umalis sa kinatatayuan niya.

"L-leave that place! Damn it," nanghihinang sigaw ko sakanya habang pinipilit paring tumayo. Napatingin naman siya sakin sabay iling kaya mas lalo akong napamura.

Damn this stubborn woman.

"Tsk noisy," sabi niya at mabilis na humarap para kunin ang kamay ng lalaking sasapok sana sa kanya. Hindi ko alam kung ano o paano nangyare yun pero nakita ko nalang na nanghihina narin ang mga lalaking nakaitim habang nakatayo parin yung babae.

"Boring," lumapit naman siya sakin sabay marahas akong itinayo kaya napasigaw ako sa kirot at sakit na naramdaman ko. Nakatingin lang ako sakanya habang iniinda ang sakit ng katawan ko.

"Staring is rude," napaiwas naman ako sakanya at pilit na binubuksan ang bibig ko para magsalita.

"H-how did you d-do that?" I asked curiously, she just stared at me but choose to answer my question anyway.

"Magic," and she even pop her hands and smirk. I just sigh because of that. Marahan naman nya akong tinulak sa balikat kaya napatingin ulit ako sa kanya.

"Go, leave this place," malamig na sabi nito.

"I won't leave you," napatawa naman siya ng mahina dahil doon pagkatapos ay bumalik sa pagkaseryoso.

"I don't need you," dahil sa sagot nya ay napatulala ako. Yeah after I witness her brutalness and her moves, she doesn't need me at all.

"Here's the map, avoid all those place with white marks because it's full of dangerous animals and hunters, if you want to rest, go on this place with red marks, it's safe and near on the lake, and lastly, this is your way out, the place with black marks." sabi nya habang tinuturo ang mga lugar sa mapa na binigay niya.

"Bakit baliktad? Diba dapat white ang marks papuntang way out?" nagtatakang sabi ko. This map is the weirdest thing I've ever seen. Well, except this lady infront of me.

"This map, belongs to me. I can do whatever I want, I can mark colors according to my brain. Beside, black is my favorite." mahabang sabi niya sakin kahit na halatang nagtitimpi nalang.

"Should I trust you?"

"Can you just leave? Tsk, go." sabi niya sa akin at tinulak ang braso ko. Hindi ko naman namalayan na nasa gilid ko na ang kaibigan ko at inaalalayan ako.

Marami pa ang natira pero parang alam ko na kaya nya yun.

Nakakailang hakbang palang kami ng lingunin ko ulit siya.

"Who are you?"

"I'm the one who destined to kill you," she emmotionless said and with that the atmosphere change.

"So don't get killed." she added, I just stared at her blankly and smile.

I'll promise, you're the only one who can kill me.

Tuluyan na syang tumalikod sakin at nagsimula narin kaming maglakad pero hindi pa ako tuluyang nakakalayo ng marinig ko ulit syang nagsalita.

"Now face the wrath of the Heiress, idiots."

* * *

Ilang minuto din ang nilakad namin ng makarating kami ng camp.

Nakita namin sila Sir. Fernan na nakapalibot sa isang tent. Marami dinh nakikitingin at halatang aligaga si Sir.

Nang mapansin nila kami ay nanlaki ang mga mata nila at mabilis kaming inalalayan.

"Jusko! Ano bang nangyare sainyo? Kanina dalawang estudyante lang ang inaalala ko ngayon, walo na." galit ang tono niya pero bakas ang pag aalala.

"Teka, dalawa? Sila Astrid at Aera po ba?" nagtatanong na sabi ni Jasmine habang ginagamot siya.

Hindi ko na hinintay pa ang sagot ni Sir at mabilis na lumabas ng tent para tignan ang kalagayan niya.

Nang makarating ako ay dali kong binuksan ang zipper ng tent at pumasok. Nakita ko siyang natutulog at maraming benda ang katawan. Napakuyom ko nalang ang kamao ko dahil sa galit.

Nilapitan ko siya at hinaplos ang mga braso niya may benda.

"I'm sorry. I'm so sorry, life." naluluhang sabi ko sakanya. Tinanggal ko naman ang mga hibla ng buhok na tumatakip sa mga mata niya. Lalabas na sana ako ng maramdaman kong gumalaw ang kamay niya.

"K-kyle." mahina niyang sabi sakin.

"Trid." sabi ko at kinuha ang kamay niya para halikan.

"I'm sorry." sabi ko at tumingin sa kanya.

"It's not your fault." sabi niya pero umiling ako.

"No. I'm fucking useless. I should be the one protecting you, I'm sorry." sabi ko habang paulit ulit na humihingi ng sorry.

"It's okay," nakangiti niyang sabi sakin.

"You don't need to protect me anymore, love." sabi ko at ginantihan ang ngiti niya.

"I know, but I want too." she said and hug me.

"Rest now, babalik na tayo mamaya sa manila." I said and kissed her forehead. She smile at me and nod.

"I love you," I said and lay beside her. I don't know if it just a dream or I'm just hallucinating but I heard her say those words.

"I love you too, love."

* * *

A/N:

Hi maea's. Another slow update for y'all. Malapit narin matapos ang THID kaya medyo naiiyak ako haha! Sana magustuhan niyo kahit lame at medyo corny ang story. Thanks mara's, love you all.

Vote. Comment. Enjoy.