Ik klopte zachtjes op de deur. Die werd vrijwel meteen open gemaakt door Tobias.

'Hey,' begroette hij me nonchalant alsof er gisteren niks gebeurd was.

Ik schuifelde met mijn voet heen en weer over de houten vloer.

'Kom binnen, alsjeblieft.' Tobias' blik veranderde van stoer naar smekend. Zijn mondhoeken stonden naar beneden gewezen en zijn ogen staarden wazig naar de mijne. 'Kom.'

Hij ging me voor, de kamer in. Met een zeurend gevoel in mijn maag liep ik hem achterna. 'Waar is Daisy?' vroeg ik.

'Ik heb haar naar beneden gestuurd. Naar Raven. Ik wilde je alleen spreken. Bovendien weet Daisy het hele verhaal al. Ik heb het haar gisteravond verteld toen ze bijgekomen was van de schrik.'

Het enige wat ik deed was knikken. Ik wist niet hoe ik anders moest beginnen. Tobias zag het en pakte teder mijn hand vast. Ik schrok van het plotse gebaar. Zelfs die nacht in de club had hij me niet zo liefkozend aangeraakt.

Ik huiverde.

Hij trok me mee naar het bed en ging zitten. Ik volgde zijn voorbeeld.

'Je gaat bijna weg,' begon hij. 'En daarom wil ik dat je weet hoe 't zit. Ik heb geen hekel aan jou, hoewel je dat wel leek te denken.' Hij fronste. 'En ik snap maar niet waarom. Natuurlijk brak ik Liams nek een aantal keer, maar ik was jaloers. Ik wilde joú niet kwellen. Ik wilde 'm duidelijk maken dat jij verboden terrein voor hem bent.'

'Gebaseerd op wat?' kaatste ik terug. 'Waarom zou ik verboden terrein zijn? Ik ben je vriendin niet, hoor. Dat is, slash was, Lindsey.'

Tobias stootte iets uit wat een soort lachje moest voorstellen en schudde zijn hoofd. 'Ik vond jou leuk, Mary. Ik vínd je leuk. En dat wist hij. Soort van.' Hij schudde weer zijn hoofd. 'Dat probeerde ik hem duidelijk te maken. Hij moest van je af blijven.'

Ik kijk hem verbaast aan. 'Pardon? Dus omdat jij mij leuk vind, of vond, mag ik niet met iemand daten terwijl jij dat wel mag?' Ik schudde mijn hoofd. Mijn buikpijn werd met de minuut erger. 'Dat is laag. Zelfs voor jou.'

Hij perste zijn lippen op elkaar. Ik meende een vleugje spijt in zijn ogen te zien, maar schudde mijn hoofd. Vast niet. Ik verbeeldde het omdat ik wilde dat ik het zag. Het was Tobias.

Ik had geen zin meer in dit gesprek. Ik wist dat het een dom idee was om hier naar toe te komen en te luisteren naar zijn absurde kant van het verhaal. Ik wilde opstaan om de kamer te verlaten, maar Tobias pakte mijn pols en trok me terug, een stuk ruiger dan daarnet.

'Lindsey en ik hadden een deal.'

Ik bleef koppig naar de deur staren, maar mijn interesse werd nu wel gewekt.

'Op de dag dat we naar The Big Bad Wolf zijn geweest wist zij dat jij mee was gekomen,' vertelde hij. Onbewust rolde ik met mijn ogen; newsflash: daar was ik bij. 'En ze wilde het tegen de ouderen vertellen. Dan zou Travis op zijn kop krijgen. Je zou gedwongen worden om alles te vergeten en vervolgens weer bij jou thuis afgezet worden.'

'Ik had thuis kunnen zijn?' Mijn mond viel open van verbazing.

Tobias knikte. 'Ja, maar de reden dat ik niet wilde dat je weg ging was niet om een egoïstische reden. Ik wilde dat Travis weg kon. Hij zit hier al langer dan jij, Mary. En hij heeft het niet naar zijn zin. Jíj was de oplossing. Als jij bleef, kon hij zijn bloedlust leren beheersen. Hij had je nodig, Mary. Daarom wilde ik niet dat Lindsey je weg zou sturen. En natuurlijk vond ik je ook leuk...' voegde hij er met een scheef lachje aan toe. 'Maar ik deed het voor Travis.'

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. 'Maar ik snap niet wat je hier nou mee wilt zeggen? Prima, je hebt Travis geholpen en nu ik je motief weet begrijp ik waarom je me hier wilde houden. Maar wat heeft dat met alle problemen te maken die jij en ik al die tijd al hadden?'

'Het kwam door Lindsey. Zij wilde een deal sluiten. Je weet dat Lindsey en ik wat hadden, toch? Maar ik heb het uitgemaakt. En dat beviel haar totaal niet. En ze wilde weer dat we terug bij elkaar kwamen, maar ik zag het niet zitten. Dus maakte ze een deal. Als wij weer een stelletje zouden worden, mocht jij blijven om Travis te helpen en over een aantal weken weer terug naar huis te keren, gezond en wel. Ze zou je niks aan doen. Ze zou Daisy niks aan doen. Maar dat deed ze wel. En daarom was ik gister zo boos.'

Tobias haalde zijn schouders op. 'Het spijt me van alles, Mary. Van het breken van Liams nek tot het botte gedrag tegen iedereen. Maar ik heb er geen spijt van gehad dat ik jou hier heb gehouden.

Want ik heb je elke dag kunnen zien, en ik heb de dagen lopen aftellen. Want zodra je weer naar huis zou gaan zou je veilig zijn en zou ik Lindsey weer kunnen dumpen. Dan zouden wij wat... Je weet wel?'

Ik wist niet wat ik moest zeggen.

'Je hoeft niks te zeggen,' zei Tobias alsof hij mijn gedachten kon lezen. 'Alleen maar luisteren. En als je wilt kan je nu weggaan. Ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen. Dus ga nu maar.'

Met open mond staarde ik hem aan. 'Ik weet echt niet wat ik moet zeggen,' begon ik. 'maar het is fout om nu weg te lopen. Ik... Uhm.' Ik schudde mijn hoofd. Ik wist totaal niet waar ik heen wilde gaan. In mijn gedachten klonk het allemaal zo logisch. 'Ik dacht inderdaad dat je een hekel aan me had. Door de manier waarop je deed. Ik bedoel, ik dacht dat je met Lindsey zat te flikflooien alleen maar om bij mij zout in de wond te wrijven. Je was echt pissed bij de club en je hebt bijna heel de weg naar huis niks tegen me gezegd. Waarom was dat?'

'Jaloers,' antwoordde hij. 'Omdat je zat te dansen met al die weerwolven en Liam.' Hij spuugde zijn naam er zowat uit. 'En je leek helemaal geen aandacht aan mij te besteden. Dat maakte me... verdrietig. Zo, het is eruit. Je bent het eerste meisje dat mij bíjna aan het huilen heeft gekregen. Want ik voelde me enorm rot. In het begin leek je me wel leuk te vinden volgens mij.'

'Eerder intimiderend,' verbeterde ik hem. 'Ik vond je intimiderend, maar dat vond ik wel aantrekkelijk.' Ik bloosde.

Hij knikte. 'En vervolgens plakte je aan Liam. And that drove me nuts.'

Tobias stond op en liep naar de deur. 'Je kan maar beter gaan. Je hebt genoeg om te laten bezinken.'

En daar had hij groot gelijk in.