'Zo, weer helemaal vrolijk en blij?' lachte Raven. 'Wat is 't toch een schatje. Ik snap niet dat ik 'm ooit aan jou heb gekoppeld. Waarom heb ik hem niet gewoon voor mezelf gehouden?'

Ik lachte. 'Je hebt alles mee staan luisteren, niet waar?'

'En mij verslag geleverd.' Daisy stak met een grijns "onschuldig" haar hand op. 'Jullie zijn echt veel te leuk samen. Komt hij je nog opzoeken als we terug naar huis gaan?'

'Daar hebben we het nog niet over gehad. Het ligt namelijk wat gevoelig. Hij vindt het natuurlijk niet leuk dat ik naar huis ga.' Ik glimlachte. Vorige week (nog voor the poolparty) had hij dat letterlijk zo tegen me gezegd. En ik vond het zó enorm schattig.

Raven streelde haar haar. 'Ik vraag me af of Lindsey dat zou toelaten... Bovendien is het een eindje rijden van hier. Zeker wel een uur.'

'Liggen we zo afgelegen?' Daisy sloeg haar hand voor haar mond.

Raven rolde met haar ogen. 'Natuurlijk. Als dit huis naast jullie logeeraccommodatie had gestaan waren we nogal verdacht geweest, niet waar?'

'Toch...' Ik dacht na. 'Ik had niet het gevoel dat we nou zo lang op de paarden hadden gezeten.'

Raven snoof. 'Die suffe paarden toch ook. Maar ja, het is traditie, hè. Afgrijselijk, vieze beesten...' mopperde ze.

'Ik vroeg me inderdaad al af waarom we op paarden hier naar toe gereden werden,' knikte Daisy. 'Ik heb genoeg dure auto's op de parkeerplaats hiervoor zien staan.'

'De parkeerplaats!' riep Raven uit. 'Charles moet zijn auto's nog weghalen.' Ze stampte als een klein kind op de grond. 'Ik moet mijn boxen nog aansluiten en het gebak ophalen...'

'Mogen we mee?' riep Daisy uit.

'Mee?' Raven snoof. 'Dikke doei. Dan krijg ik problemen. En niet alleen met Lindsey. De andere ouderen stemmen daar ook niet mee in. Als jullie een bekende tegenkomen, of wegrennen, of...'

'Wegrennen?' Mijn mond viel open van verbazing. 'Denk je nou echt dat wij zouden wegrennen? Je bent onze vriendin en vanavond is het jóu soort van verjaardag. Denk je echt dat we die willen missen?' Ik voelde me best wel beledigd. 'En je kan ons toch dwingen? En een bekende tegenkomen? Als we een uur rijden van Greenville zitten, dan no way dat we bekenden tegenkomen.'

Raven beet op haar lip. Ze dacht na.

'Dan kunnen we een cadeautje voor je kopen?' Het kwam er eerder als een vraag uit dan een constatering, maar Ravens ogen lichtten op.

'Van mijn geld zeker?'

Ik knikte. 'Natuurlijk. Ik heb niet iets toevallig in mijn broekzak zitten. Ik kan Travis proberen?'

'Oké, best,' besloot ze uiteindelijk. 'Maar ik ga jullie wel dwingen. Het spijt me, maar ik kan geen risico's nemen.'

Dus een uurtje later zaten we in de auto, op weg naar het dichtstbijzijnde dorpje.

'Ik kom een verjaardagstaart ophalen?' Raven stond aan de balie te praten met de bakker. Hij liep naar het magazijn om de taart te halen. Snel pakte Raven een brownie uit de etalage en stopte het met een grijns in haar zak.

Ik glimlachte. Ze was zo gek als een deur, maar dat was juist zo leuk aan haar.

We kregen de taart gratis mee omdat Raven de kok had gedwongen, en ook om ons een aantal van die heerlijke, vers gebakken chocoladekoekjes mee te geven.

'Dit is heerlijk!' Daisy likte haar vingers een voor een af en keek me ondeugend aan. 'Het lijkt me wel cool om een vampier te zijn. Lekker snel rennen, mensen dwingen, supergehoor en natuurlijk dat ik nooit meer ouder word. Voor eeuwig in dit perfecte lichaam dat anders over veertig jaar overal vel heeft hangen. Het is toch bijna zonde...'

'Daisy, je hoeft maar in je vingers te knippen en ik prop mijn bloed in je mond om vervolgens vol liefde je nek om te draaien.'

Daisy trok een gezicht en begon aan het volgende koekje.

'Dus... Waar zat je aan te denken?' begon ik. 'Een luchtje, een massage, nieuwe schoenen of een handtas?'

Raven perste haar lippen op elkaar. 'Wat dacht je van een compleet nieuwe outfit? En we hoeven niet te betalen! Ik zal dat mevrouwtje achter de balie dwingen.'

Met een perfect gemanicuurde vinger wees ze naar een kledingwinkel.

'Ben je gek?' giechelde Daisy. 'Die winkel is peperduur. Als je dat meisje gaat dwingen, wordt ze vast en zeker ontslagen.'

Raven haalde haar schouders op. 'Mij een zorg. Ik heb nog een outfit nodig voor vanavond. Ik heb helemaal niks meer in m'n kast liggen.' Ze trok een pruillip. Ik wist dat dat niet zo was. Haar kledingkast was enorm. 'En als ik dan toch eenmaal bezig ben, kan je net zo goed ook iets leuks uitkiezen. Zelfs iets kleins. Deze zonnebril, bijvoorbeeld.'

Ze pakte een zonnebril uit het rekje dat voor de winkel geïnstalleerd stond en hield hem aan het pootje omhoog. Ze liet hem een paar keer heen en weer bungelen. 'Gratis, Daisy. Dat betekend geen geld. Kijk hoe mooi hij glimt. Oh, en de zon doet zo'n pijn aan m'n ogen. Bij jou ook? Zet 'm gewoon op. Dan heb je d'r geen last meer van.'

Daisy perste haar lippen op elkaar en gaf toen toe. 'Best.' Ze zette de zonnebril op en showde hem.

Raven klapte in haar handen. 'Good girl! Zullen we maar naar binnen gaan dan?'

Het belletje rinkelde vrolijk toen we de deur opende. Mijn oog viel het eerst op de prijskaartjes. De kaartjes zelf leken al van het duurste papier ooit gemaakt te zijn, met daarop met gouden letters en krullen die getallen vormden met twee nullen of meer.

Daisy zag het ook en sloeg een hand voor haar mond om een giechel te onderdrukken. De bewaker bij de deur kneep zijn ogen tot spleetjes en hield ons goed in de gaten, maar dat liet Raven niet afschrikken. Ze bewoog met haar hand langs de kleren en sloot haar ogen.

Ze ademde diep in. 'Heerlijk, die zijde en satijn. Moet je ook eens voelen.'

Ik liet de zachte stoffen door mijn handen glijden en snapte gelijk waarom ze dit zo fijn vond voelen. De stoffen gleed als water tussen mijn vingers.

Raven griste wat kledingstukken bij en pakte ons bij de hand. 'Kom op, dames. We gaan naar de paskamers.'